Адкрыццё 9 Адкрыццё 9 разьдзел

¹ І пяты Анёл затрубіў, і я ўбачыў зорку, якая ўпала з неба на зямлю, і быў дадзены ёй ключ ад вусця бездані.

² І яна адамкнула вусце бездані; і падняўся дым з вусця, як дым з вялікай печы, і зацьмілася сонца і паветра ад дыму з вусця.

³ І з дыму выйшла саранча на зямлю, і была дадзена ёй улада, як маюць уладу зямныя скарпіёны.

⁴ І было сказана ёй, каб не шкодзіла зямной траве, і ніякай зеляніне, і ніякаму дрэву, а толькі [адным] людзям, якія не маюць Божай пячаткі на [сваіх] ілбах.

⁵ І было дадзена ёй, каб яна не забівала іх, а толькі мучыла пяць месяцаў: і іх мука — як мука ад скарпіёна, калі ён уджаліць чалавека.

⁶ І ў тыя дні людзі будуць шукаць смерці і ні ў якім разе не знойдуць яе; і захочуць яны памерці, ды смерць уцячэ ад іх.

⁷ І выгляд у саранчы падобны да коней, падрыхтаваных да вайны, і на яе галовах як бы вянкі, падобныя да золата, і яе твары — як твары людзей,

⁸ і ў яе валасы, як валасы ў жанчын, і ў яе зубы былі, як у львоў;

⁹ і яна мела панцыры, як панцыры жалезныя, а шум крылаў яе, як грукат калясніц ад мноства коней, якія мчацца на бітву.

¹⁰ І яна мела хвасты, падобныя да скарпіёнаў, і джалы, і ў яе хвастах — яе ўлада шкодзіць людзям пяць месяцаў.

¹¹ Яна мае над сабою цара, анёла бездані; імя яму па-яўрэйску — Авадон19, а па-грэцку імя ў яго Апаліён20.

¹² Першае гора прайшло; вось ідуць яшчэ два горы пасля гэтага.

¹³ І шосты Анёл затрубіў: і я пачуў адзін голас ад [чатырох] рагоў залатога ахвярніка, што перад Богам,

¹⁴ і ён казаў шостаму Анёлу, які меў трубу: Вызвалі чатырох Анёлаў, звязаных на вялікай рацэ Еўфраце.

¹⁵ І былі вызвалены чатыры Анёлы, падрыхтаваныя на гадзіну і дзень, і месяц, і год, каб забіць трэць людзей.

¹⁶ І лік коннага войска — два мірыяды мірыядаў21; я пачуў іх лік.

¹⁷ І гэтак я ўбачыў у з’явенні коней і вершнікаў на іх, што мелі панцыры агністыя, і гіяцынтавыя, і серныя, і галовы коней — як галовы львоў, і з іх ратоў выходзіць агонь, і дым, і сера.

¹⁸ Гэтымі трыма напасцямі было забіта трэць людзей: агнём, і дымам, і серай, якія выходзілі з іх ратоў.

¹⁹ Бо ўлада коней — у іх ратах і ў іх хвастах; бо іх хвасты падобныя да змей і маюць галовы, і імі яны шкодзяць.

²⁰ А астатнія з людзей, якія не былі забіты гэтымі напасцямі, нават не пакаяліся ва ўчынках сваіх рук, каб не пакланяцца дэманам і ідалам залатым, і сярэбраным, і медным, і каменным, і драўляным, якія не могуць ні бачыць, ні чуць, ні хадзіць;

²¹ і яны не пакаяліся ні ў сваіх забойствах, ні ў сваіх чарадзействах, ні ў сваёй распусце, ні ў сваіх крадзяжах.