Да Рымлянаў 11 разьдзел

 

 

Дык вось пытаюся: няўжо Бог адкінуў народ Свой? Зусім не. Бо і я Ізраільцянін, ад семені Абрагамавага, з роду Веньямінавага.

 

Дык пытаюся: няўжо адкінуў Бог народ Свой? Ніякім чынам! Бо і я ізраэлец з нашчадкаў Абрагама, з пакалення Бэньяміна.

Не адкінуў Бог народу Свайго, які Ён наперад ведаў. Хіба ня ведаеце, што кажа Пісаньне пра Ільлю? Як ён скардзіцца Богу на Ізраіля, кажучы:

 

Не адкінуў Бог народа Свайго, які ведаў загадзя. Ці не ведаеце, што Пісанне кажа аб Іллі? Як ён скардзіцца Богу на Ізраэль:

«Госпадзе! прарокаў Тваіх забілі, ахвярнікі Твае зруйнавалі; застаўся я адзін, і маёй душы шукаюць».

 

«Госпадзе! Прарокаў Тваіх пазабівалі і ахвярнікі Твае паразвальвалі, застаўся я толькі адзін, і на маю душу цікуюць».

Што ж кажа яму (Божы) адказ? «Я захаваў Сабе сем тысяч чалавек, якія ня схілілі каленяў перад Ваалам».

 

А што ж кажа яму адказ Божы? «Пакінуў Я Сабе сем тысяч мужоў, якія не ўкленчылі перад Баалам».

Так і ў сёньняшні час, пасьля выбраньня мілаты, захавалася рэшта.

 

Так вось і ў наш час захавалася рэшта, выбраная ласкай.

Але, калі паводле мілаты, дык не паводле дзеяў; інакш мілата ня была б ужо мілатою. А калі паводле дзеяў, дык гэта ўжо не мілата; інакш дзея ня ёсьць ужо дзея.

 

А калі з ласкі, дык не за ўчынкі, інакш ласка не была б ужо ласкай. А калі за ўчынкі, то гэта ўжо не ласка, інакш учынак не ёсць ужо ўчынкам.

А што? Ізраіль, чаго шукае, таго не атрымаў; а выбраныя атрымалі, а астатнія ажарсьцьвелі,

 

Дык што ж? Чаго шукаў Ізраэль, таго не дасягнуў, дасягнулі толькі абраныя; іншыя ж аслеплі,

як напісана: «Бог даў ім дух усыпленьня, вочы, якімі ня бачаць, і вушы, якімі ня чуюць, аж да гэтага дня».

 

як напісана: «Даў ім Бог духа атупення, вочы, каб не бачылі, і вушы, каб не чулі, аж па сённяшні дзень».

І Давід кажа: «хай будзе трапеза іхняй сеткай, цянётамі і пятлёю на расплату ім;

 

І Давід кажа: «Хай стол іх станецца ім сілом, і каменем спатыкнення, і згаршэннем, і адплатаю ім.

хай запамрочацца іхнія вочы, каб ня бачылі, і хрыбет іхні хай сагнецца назаўсёды».

 

Хай вочы іх зацемрацца, каб не бачылі, і спіну іх абнясіль назаўсёды».

І вось, я пытаюся: няўжо яны спатыкнуліся, каб зусім упасьці? Зусім не! Але ад іхняга падзеньня выратаваньне язычнікам, каб абудзіць у іх рупнасьць.

 

Дык кажу: няўжо яны спатыкнуліся каб упасці? Ніякім чынам! Але іх упадак стаўся для паганаў збаўленнем, каб прынукаць іх да руплівасці.

Калі ж падзеньне іхняе — багацьце сьвету, і зьмізарненьне іхняе — багацьце язычнікам, дык тым большая паўната іхняя.

 

Калі іх упадак стаўся багаццем для свету і паніжэнне іх — багаццем для паганаў, дык тым больш іх паўната.

Вам кажу, язычнікам: як апостал язычнікаў, я праслаўляю служэньне маё;

 

Бо вам жа, паганам, кажу: я ёсць Апостал паганаў, услаўляю служэнне маё,

ці не абуджу руплівасьць у братах маіх па плоці і ці не ўратую некаторых зь іх?

 

бо, можа, як-небудзь паклічу да руплівасці кроўных маіх і хоць некаторых прывяду да збаўлення.

Бо, калі адкіданьне іх ёсьць замірэньне сьвету, дык што будзе прыняцьце, як ня жыцьцё зь мёртвых?

 

Бо калі іх адрынутасць ёсць прымірэнне свету, то чым жа будзе далучэнне, калі не жыццём з мёртвых?

Калі пачатак сьвяты, дык і цэлае, і калі корань сьвяты, дык і вецьце.

 

Бо калі рошчына святая, дык і цеста, і калі корань святы, то і галіны.

Калі ж некаторыя галіны адламаліся, а ты, дзікая аліва, прышчапілася на месца іхняе і сталася супольніцай кораня і соку алівы,

 

Калі ж некаторыя галіны былі адламаны, а на іх месца ты быў прышчэплены, што быў аліўнай дзічкай, ты стаўся супольнікам соку і кораня алівы,

дык не заносься перад галінамі; а калі заносішся, ведай, што ня ты корань трымаеш, а корань — цябе.

 

дык не ганарыся адносна галін, бо калі будзеш ганарыцца, то ведай, што не ты трымаеш корань, але ён цябе.

Скажаш: галіны адламаліся, каб мне прышчапіцца.

 

Можа скажаш: «Адламаны галіны, каб я быў прышчэплены».

Добра. Яны адламаліся зь няверства, а ты трымаешся вераю; ня мудруй высока, а бойся.

 

Слушна; адламаны яны дзеля нявер’я, а ты трымаешся верай. Таму не ганарыся, але сцеражыся.

Бо калі Бог не пашкадаваў прыродных галін, дык глядзі, ці пашкадуе цябе.

 

Бо калі Бог не пашкадаваў галін прыродных, можа таксама не пашкадаваць і цябе.

Дык вось бачыш даброць і строгасьць Божую: строгасьць да адпалых, а даброць да цябе, калі жыцьмеш у даброці Божай, інакш і ты будзеш адцяты.

 

Дык уважай на добрасць ды суровасць Божую: на суровасць адносна тых, што ўпалі, і добрасць Божую да цябе, калі толькі вытрываеш у добрасці Божай, бо інакш і ты будзеш адкінуты.

Але і тыя, калі не застануцца ў няверстве, прышчэпяцца, бо Бог мае моц зноў прышчапіць іх.

 

Але і яны, калі не будуць трываць у нявер’і, будуць прышчэплены, бо Бог мае моц ізноў іх прышчапіць.

Бо калі ты адцяты ад прыроднай дзічкі-алівы, і не па прыродзе прышчапіўся да высакароднай алівы, дык тым болей гэтыя прыродныя прышчэпяцца да сваёй алівы.

 

Бо калі быў ты адсечаны ад прыроднай табе аліўнай дзічкі і насупраць прыроды прышчэплены да добрай алівы, дык тым лягчэй могуць быць прышчэплены да сваёй алівы тыя, што прыродныя.

Бо не хачу пакінуць вас, браты, у патайноце гэтай (каб вы не задаваліся дужа сабою), што ажарсьцьвеньне спасьцігла Ізраіля часткова, да той пары, пакуль ня ўвойдуць усе язычнікі,

 

Не хачу, браты, каб вы не ведалі гэтай таямніцы, каб вы не мудравалі залішне, бо слепата закранула Ізраэля толькі часткова, пакуль увойдзе паўната паганаў.

і так увесь Ізраіль уратуецца, як напісана: «прыйдзе з Сыёна Збаўца і адверне бязбожнасьць ад Якава;

 

І тады ўвесь Ізраэль будзе збаўлены, як напісана: «Прыйдзе з Сіёна Збаўца і адверне бязбожнасць ад Якуба.

і гэта запавет ім ад Мяне, калі здыму зь іх грахі іхнія».

 

І гэта ім ад Мяне запавет, калі здыму з іх грахі іх».

Што да Дабравесьця, дык яны ворагі вам; а што да выбраньня любасьнікі Божыя ад бацькоў;

 

Паводле Евангелля яны — ворагі для вас, а паводле абрання — умілаваныя дзеля бацькоў.

бо дары і пакліканьне Божае — адмяніць нельга.

 

Бо дары і пакліканне Божае нязменныя.

Як і вы колісь былі неслухі ў Бога, а цяпер памілаваныя, празь непаслушэнства іхняе, —

 

Як і вы калісьці не верылі Богу, а цяпер даступіліся міласэрнасці дзеля іх нявер’я,

так і яны цяпер неслухі на памілаваньне ваша, каб і самім быць памілаванымі.

 

так і яны цяпер не ўверылі дзеля міласэрнасці для вас, каб і самі былі памілаваны.

Бо ўсіх замкнуў Бог у непаслушэнства, каб усіх памілаваць.

 

Бо замкнуў Бог усіх у нявер’е, каб усім аказаць Сваю літасць.

О, бездань багацьця і мудрасьці і веданьня Божага! якія неспасьцігальныя суды Ягоныя і недасьледныя шляхі Ягоныя!

 

О глыбіня багацця, і мудрасці, і ведання Божага! Як недаследныя суды Яго і недаследныя шляхі Яго!

«Бо хто спазнаў розум Гасподні? Або хто дарадца Яму?

 

Бо хто калі пазнаў думку Госпада? Або хто быў дарадчыкам Яго?

Або хто даў Яму наперад, каб Ён мусіў аддаць?»

 

Або хто даў Яму наперад, каб Ён аддаў таму назад?

Бо ўсё зь Яго, празь Яго і да Яго. Яму слава навекі вякоў. Амін.

 

Бо ўсё ад Яго, праз Яго і для Яго. Яму хвала навечна! Амін.