Мацьвея 25 разьдзел

 

 

Тады ўпадобніцца Царства Нябеснае дзесяцём дзевам, якія, узяўшы сьвяцільні свае, выйшлі сустрэць маладога.

 

Tady padobnaje budzie karaleŭstwa niabiesnaje da dziesiaci dziaŭčat, jakija, uziaŭšy swaje świetačy, wyjšli nasustreč maładomu i maładoj.[1]

пяць зь іх было неразумных і пяць мудрых;

 

Piać-ža z ich było niearzumnych, a piać razumnych.

неразумныя, узяўшы сьвяцільні свае, не ўзялі з сабою алею;

 

Ale piać niearzumnych, uziaŭšy świetačy, nie ŭziali z saboju aliwy,[2]

а мудрыя ўзялі алею ў пасудзінах разам зь сьвяцільнямі сваімі;

 

a razumnyja ŭziali aliwy ŭ pasudziny swaje z świetačami.

і калі малады замарудзіўся, дык задрамалі ўсе і паснулі.

 

Kali-ž małady zamarudziŭ, zadramali ŭsie i pasnuli.

Але апоўначы крык пачуўся: «вось, малады ідзе, выходзьце на сустрэчу яму».

 

Ale ŭpoŭnač uźniaŭsia kryk: woś małady idzie, wychodźcie nasustrač jamu!

Тады ўсталі ўсе дзевы тыя і паправілі сьвяцільні свае.

 

Tady ŭstali henyja ŭsie dzŭčaty i naładzili swaje świetačy.

А неразумныя мудрым сказалі: «дайце нам алею вашага, бо сьвяцільні нашыя гаснуць».

 

Nierazumnyja-ž skazali mudrym: Dajcie nam wašaj aliwy, bo świetačy našyja hasnuć.

А мудрыя сказалі ў адказ: «каб ня сталася недахопу і ў нас і ў вас, ідзеце лепей да прадаўцоў і купеце сабе».

 

Adkazali razumnyja, kažučy: Kab časam nie chwaciła nam i wam, idziecie lepš da pradaŭcoŭ i kupiecie sabie.

Калі ж пайшлі яны купляць, прыйшоў малады, і гатовыя ўвайшлі зь ім на вясельле, і зачыніліся дзьверы.

 

Kali-ž jany pajšli kuplać, pryjšoŭ małady, i katoryja byli hatowyja, uwajšli z im na wiasielle i byli začynieny dźwiery.

Пасьля прыходзяць і астатнія дзевы і кажуць: «спадару! спадару! адчыні нам».

 

Ukancy-ž pryjšli i druhija dziaŭčaty, kažučy: Panie, Panie, adčyni nam!

Ён жа сказаў ім у адказ: «праўду кажу вам: ня ведаю вас».

 

Ale jon, adkazwajučy, skazaŭ: Sapraŭdy kažu wam, ja nia znaju was.

Дык вось, чувайце; бо ня ведаеце ні дня, ні гадзіны, у якую прыйдзе Сын Чалавечы.

 

Dyk čujcie, bo nia wiedajecie dnia ani hadziny.[3]

Гэтак і чалавек нейкі, адыходзячы, заклікаў рабоў сваіх і даручыў ім маёмасьць сваю:

 

Bo tak jak čaławiek, adjazdžajučy, paklikaŭ swaich słuh i pieradaŭ im swajo dabro.

і аднаму даў пяць талянтаў, другому два, таму адзін, кожнаму паводле ягонай сілы; і адразу адышоў.

 

I daŭ adnamu piać talentaŭ, druhomu-ž dwa, a inšamu adzin, kožnamu pawodle jaho siły, i zaraz adjechaŭ.

Той, хто атрымаў пяць талянтаў, пайшоў: ужыў іх у справу і набыў другія пяць;

 

Toj-ža, što dastaŭ piać talentaŭ, pajšoŭ, zarablaŭ na ich i zdabyŭ jašče piać.

гэтак сама і той з двума набыў другія два;

 

а той, хто атрымаў адзін талянт, пайшоў і закапаў яго ў зямлю і схаваў серабро гаспадара свайго.

 

A toj, što dastaŭ adzin, pajšoŭšy, zakapaŭ u ziamlu i schawaŭ hrošy pana swajho.

Па доўгім часе прыходзіць гаспадар рабоў тых і зводзіць зь імі рахунак.

 

Paśla-ž doŭhaha času wiarnuŭsia pan henych słuh i zrabiŭ z imi razrachunak.

І той, хто атрымаў пяць талянтаў, падышоўшы, прынёс другія пяць талянтаў і кажа: «Гаспадар! пяць талянтаў ты даў мне; вось, другія пяць талянтаў я набыў на іх».

 

I prystupiŭšy, katory byŭ dastaŭ piać talentaŭ, prynios druhija piać talentaŭ, kažučy: Panie, ty mnie daŭ piać talentaŭ, woś ja zdabyŭ druhija piać.

Сказаў жа яму гаспадар ягоны: «добра, раб добры і верны! у малым ты быў верны, над многім цябе пастаўлю; увайдзі ў радасьць гаспадара твайго».

 

Skazaŭ jamu pan jahony: Dobra, słuha dobry i wierny, tamu što ty byŭ wierny nad małym, nad mnohim ciabie pastaŭlu, uwajdzi ŭ radaść pana twajho.

Падышоў таксама і той, што атрымаў два талянты, і сказаў: «гаспадар! два талянты ты даў мне; вось, другія два талянты набыў я на іх».

 

Prystupiŭ-ža i toj, što dastaŭ dwa talenty i skazaŭ: Panie, ty mnie daŭ dwa talenty, woś ja zdabyŭ jašče dwa.

Сказаў жа яму гаспадар ягоны: «добра, раб добры і верны! у малым ты быў верны, над многім цябе пастаўлю; увайдзі ў радасьць гаспадара твайго».

 

Skazaŭ jamu pan jahony: Dobra, słuha dobry i wierny, tamu što ty byŭ wierny nad małym, nad mnohim ciabie pastaŭlu, uwajdzi ŭ radaść pana twajho.

Падышоў і той, што атрымаў адзін талянт, і сказаў: «гаспадар! я ведаў цябе, што ты чалавек жорсткі, жнеш, дзе ня сеяў, і зьбіраеш, дзе не рассыпаў;

 

A prystupiŭšy i toj, što dastaŭ adzin talent, skazaŭ: Panie, ja wiedaju, čto ty čaławiek srohi: žnieš, dzie nie pasiejaŭ i źbiraješ, dzie nie razsypaŭ.

і пабаяўшыся, пайшоў і схаваў талянт твой у зямлі; вось табе тваё».

 

I ja, bajučysia, pajšoŭ i schawaŭ talent twoj u ziamlu, woś maješ, što twajo.

Гаспадар жа ягоны сказаў яму ў адказ: «ліхі раб і гультай! ты ведаў, што я жну, дзе ня сеяў, і зьбіраю, дзе не рассыпаў;

 

Adkazwajučy-ž pan jahony skazaŭ jamu: Słuha błahi i laniwy! Ty wiedaŭ, što ja žnu, dzie nia siejaŭ, i źbiraju, dzie nie razsypaŭ.

таму трэба было табе аддаць серабро маё гандлярам, і я, прыйшоўшы, атрымаў бы маё з прыбыткам.

 

Dyk treba było tabie addać maje hrošy bankiram i ja, wiarnuŭšysia, uziaŭ-by što majo z prybytkam.

Дык вось вазьмеце ў яго талянт і дайце таму, хто мае дзесяць талянтаў,

 

Dyk waźmiecie ad jaho talent i dajcie tamu, što maje dziesiać talentaŭ.

бо кожнаму, хто мае, дасца і памножыцца, а ў таго, хто ня мае, адымецца і тое, што мае;

 

Bo kožnamu, chto maje, budzie dadziena i budzie mieć dastatak, a ŭ taho, chto nia maje, budzie adniata ŭ jaho i toje, što jon, zdajecca, maje.[4]

а нягоднага раба выкіньце ў цемру вонкавую: там будзе плач і скрыгат зубоў». (Сказаўшы гэта, усклікнуў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!).

 

A niekarysnaha słuhu wykińcie ŭ wonkawuju ciemru, tam budzie płač i skryhot zuboŭ.

Калі ж прыйдзе Сын Чалавечы ў славе Сваёй і ўсе сьвятыя анёлы зь Ім, тады сядзе на троне славы Сваёй,

 

Kali-ž pryjdzie Syn čaławiečy ŭ sławie swajej i ŭsie anioły z im, tady siadzie na pasadzie sławy swajej,[5]

і зьбяруцца перад Ім усе народы; і аддзеліць адных ад другіх, як пастух аддзяляе авечак ад казлоў;

 

i źbiarucca pierad im usie narody, i addzielić ich adnych ad druhich, jak pastyr addzialaje awiec ad kazłoŭ,

і паставіць авечак праваруч ад Сябе, а казлоў — леваруч.

 

i pastawić awiec-to pa prawaj ruce swajej, a kazłoŭ pa lewaj.

Тады скажа Цар тым, якія праваруч ад Яго: «Прыйдзеце, дабраславёныя Айца Майго, прымеце ў спадчыну Царства, угатаванае вам ад стварэньня сьвету:

 

Tady skaža Karol tym, što naprawa ad jaho buduć: Pryjdziecie, bahasłaŭlenyja Ajca majho, atrymajecie karaleŭstwa, pryhatawanaje wam ad zakładzin świetu.[6]

бо быў галодны Я, і вы далі Мне есьці; быў сасьмяглы, і вы напаілі Мяне; быў падарожны, і вы прынялі Мяне;

 

Bo ja byŭ hałodny i wy dali mnie jeści; byŭ zaśmiahšy i wy dali mnie pić; byŭ haściom i wy pryniali mianie;[7]

быў голы, і вы адзелі Мяне; быў хворы, і вы адведалі Мяне; у цямніцы быў, і вы прыйшлі да Мяне.

 

nahim i wy pryadzieli mianie; chworym i wy adwiedali mianie; byŭ u wastrozie i wy pryjšli da mianie.

Тады праведнікі скажуць Яму ў адказ: «Госпадзе! калі мы бачылі Цябе галоднага і накармілі? альбо сасьмяглага і напаілі?

 

Tady adkažuć jamu sprawiadliwyja, kažučy: Panie, kali my bačyli ciabie hałodnym i nakarmili ciabie, zaśmiahšy i dali tabie pić?

калі ж мы бачылі Цябе падарожнага і прынялі? альбо голага і адзелі?

 

Kali-ž my bačyli ciabie haściom i pryniali ciabie, nahim i pryadzieli ciabie?

калі ж мы бачылі Цябе хворага, альбо ў цямніцы, і прыйшлі да цябе?».

 

Abo kali my bačyli ciabie chworym, abo ŭ wastrozie i pryjšli da ciabie?

І Цар скажа ім у адказ: «праўду кажу вам: як што зрабілі вы гэта аднаму з братоў Маіх меншых, дык зрабілі Мне».

 

I adkazwajučy Karol skaža im: Sapraŭdy kažu wam, skolki wy zrabili adnamu z hetych bratoŭ maich najmienšych, mnie zrabili.

Тады скажа і тым, якія леваруч ад Яго: «ідзеце ад Мяне, праклятыя, у вагонь вечны, угатаваны д’яблу і анёлам ягоным:

 

Tady skaža i tym, što nalewa buduć: Idziecie ad mianie praklatyja ŭ wahoń wiečny, katory jość pryhatawany djabłu i aniołam jaho.[8]

бо быў галодны Я, вы не далі Мне есьці; быў сасьмяглы, і вы не напаілі Мяне;

 

Bo ja byŭ hałodny i wy nie dali mnie jeści, byŭ zaśmiahšy i wy nie dali mnie pić,

быў падарожны, і не прынялі Мяне; быў голы, і не адзелі Мяне; хворы і ў цямніцы, і не адведалі Мяне».

 

byŭ haściom i wy nie pryniali mianie, chworym i ŭ wastrozie i wy nie adwiedali mianie.

Тады і яны скажуць яму ў адказ: «Госпадзе, калі мы бачылі Цябе галоднага, альбо сасьмяглага, альбо падарожнага, альбо голага, альбо хворага, альбо ў цямніцы, і не паслужылі Табе?»

 

Tady adkažuć jamu i tyja, kažučy: Panie, kali my ciabie bačyli hałodnym, abo zaśmiahšym, abo haściom, abo nahim, abo chworym, abo ŭ wastrozie i nie pasłuchali ciabie?

Тады скажа ім у адказ: «праўду кажу вам: як што вы не зрабілі гэтага аднаму з гэтых меншых, дык не зрабілі Мне».

 

Tady adkaža im, kažučy: Sapraŭdy kažu wam, skolki razoŭ wy nia ŭčynili adnamu z hetych najmienšych, wy i mnie nia ŭčynili.[9]

І пойдуць гэтыя на пакуты вечныя, а праведнікі ў жыцьцё вечнае.

 

I pojduć hetyja na muku wiečnuju, a sprawiadliwyja ŭ žyćcio wiečnaje.[10]