Лукаша 14 разьдзел

 

 

Давялося Яму ў суботу прыйсьці ў дом аднаго начальніка фарысэйскага з’есьці хлеба, і яны цікавалі за Ім;

 

I stałasia, kali Jezus uwajšoŭ u dom niejkaha staršaha faryzeja ŭ subotu jeści chleb, a jany nahladali za im.

і вось, стаў перад Ім чалавек, які цярпеў ад вадзянкі.

 

I woś niejki apuchły čaławiek byŭ pierad im:

З гэтай нагоды Ісус спытаўся ў законьнікаў і фарысэяў: ці дазваляецца лекаваць у суботу?

 

I adkazwajučy Jezus skazaŭ da wučonych u zakonie i faryzejaŭ, kažučy: Ci dazwolena azdaraŭlać u subotu?

Яны маўчалі. І дакрануўшыся, ацаліў таго і адпусьціў.

 

A jany maŭčali. Jon-ža ŭziaŭšy azdarawiŭ jaho i adprawiŭ.

Пры гэтым сказаў ім: калі ў каго-небудзь з вас асёл альбо вол упадзе ў калодзеж, ці ж не адразу і выцягне яго і ў суботу?

 

I adkazwajučy skazaŭ da ich: U kaho z was asioł abo woł uwalicca ŭ studniu, to ci nia zaraz-ža wyciahnie jaho ŭ dzień subotni?

І не маглі запярэчыць Яму на гэта.

 

I nie mahli jamu na hetaje adkazać.

А заўважаючы, як запрошаныя выбіралі першыя месцы, сказаў ім прытчу:

 

Kazaŭ-ža prypowieść i da zaprošanych, uhledajučysia, jak jany wybirali pieršyja miascy, kažučy da ich:

калі ты будзеш пакліканы кім-небудзь на вясельле, не сядай на першае месца, каб не надарыўся хто з запрошаных ім больш ганаровы за цябе,

 

Kali ty budzieš zaprošany na wiasielle, nie sadzisia na pieršym miescy, kab časam nia byŭ zaprošany im pawažniejšy za ciabie,

і той, хто запрашаў цябе і яго, падышоўшы, не сказаў бы табе: «саступі яму месца»; і тады з сорамам павінен будзеш заняць апошняе месца.

 

i kab pryjšoŭšy toj, katory ciabie i jaho paklikaŭ, skazaŭ tabie: Daj hetamu miesca, i tady sa stydam pačaŭ-by ty zajmać apošniaje miesca.

А калі запрошаны будзеш, прыйшоўшы, сядай на апошняе месца, каб той, хто цябе запрасіў, падышоўшы, сказаў: «дружа! перасядзь вышэй»; тады будзе табе пашана перад тымі, хто сядзіць з табою:

 

Ale kali ty budzieš paklikany, idzi, siadź na apošnim miescy, kab pryjšoŭšy toj, katory paklikaŭ ciabie, skazaŭ tabie: Druža, uzyjdzi wyšej. Tady budzie tabie sława pierad razam siadziačymi.

бо кожны, хто ўзвышае сам сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, узвысіцца.

 

Bo kožny, chto siabie pawyšaje, budzie panižany; a chto siabie panižaje, budzie pawyšany.

Сказаў жа і таму, хто запрасіў Яго: калі спраўляеш абед альбо вячэру, ня кліч сяброў тваіх, ні братоў тваіх, ні родзічаў тваіх, ні суседзяў багатых, каб і яны цябе калі не паклікалі, і не дастаў бы ты аддачы.

 

Kazaŭ i da taho, chto jaho paklikaŭ: Kali ty daješ abied abo wiačeru, nia klič pryjacielaŭ twaich, ani bratoŭ twaich, ani swajakoŭ, ani bahatych susiedziaŭ, kab časam i jany ciabie nie paklikali, i kab nia było dla ciabie naharody.

Але калі спраўляеш гасьціну, кліч убогіх, калекаў, кульгавых, сьляпых,

 

Ale kali robiš pačastunak, paklič ubohich, kalekich, kulhawych i ślapych,

і дабрашчасны будзеш, што яны ня могуць аддаць табе, бо аддасца табе ў дзень уваскрэсеньня праведных.

 

i budzieŭ bahasłaŭleny zatym što nia mohuć naharadzić tabie. Bo budzie naharodžana tabie wa ŭskrašeńni sprawiadliwych.

Пачуўшы гэта, нехта з тых, што ўзьляжалі зь Ім, сказаў Яму: дабрашчасны, хто з’есьць хлеба ў Царстве Божым!

 

Kali pačuŭ hetaje niechta z tych, što razam siadzieli, skazaŭ jamu: Bahasłaŭleny, chto budzie jeści chleb u karaleŭstwie Božym.

А Ён сказаў яму: адзін чалавек зладзіў вялікую вячэру і склікаў многіх;

 

A jon skazaŭ jamu: Adzin čaławiek sprawiŭ wialikuju wiačeru i paklikaŭ mnohich.

і калі настаў час бяседы, паслаў раба свайго сказаць запрошаным: ідзеце, бо ўжо ўсё гатова.

 

I pasłaŭ słuhu swajho ŭ hadzinu wiačery skazać zaprošanym, kab prychodzili, bo ŭsio ŭžo hatowa.

І пачалі ўсе, як бы змовіўшыся, перапрашацца. Першы сказаў яму: я купіў зямлю, і мне трэба пайсьці і агледзець яе; прашу цябе, прабач мне.

 

I pačali ŭsie razam apraŭdywacca. Pieršy skazaŭ jamu: Ja kupiŭ sialibu i treba mnie pajści i pahladzieć jaje, prašu ciabie, miej mianie za apraŭdanaha.

Другі сказаў: я купіў пяць пар валоў і іду выпрабаваць іх; прашу цябе, прабач мне.

 

A druhi skazaŭ: Ja kupiŭ piać par wałoŭ i idu probawać ich, prašu ciabie, miej mianie za apraŭdanaha.

Трэйці сказаў: я ажаніўся і таму не магу прыйсьці.

 

A inšy skazaŭ: Ja žonku ŭziaŭ, i dziela hetaha nie mahu pryjści.

І вярнуўшыся, раб той данёс пра гэта гаспадару свайму. Тады, угневаўшыся, гаспадар дома сказаў рабу свайму: ідзі хутчэй па вуліцах і завулках горада, і прывядзі сюды ўбогіх, калекаў, кульгавых і сьляпых.

 

I wiarnuŭšysia słuha pawiedamiŭ ab hetym pana swajho. Tady pan, zahniewaŭšysia, skazaŭ słuzie swajmu: Wyjdzi skora na wulicy i wułački horadu, i prywiadzi siudy ŭbohich i kalekich i ślapych i kulhawych.

І сказаў раб: спадару! зроблена, як загадаў ты, і яшчэ ёсьць месца.

 

I skazaŭ słuha: Panie, stałasia, jak ty zahadaŭ, ale jašče jość miesca.

Гаспадар сказаў рабу: ідзі па дарогах і ўздоўж платоў і ўгавары прыйсьці, каб напоўніўся дом мой;

 

I skazaŭ pan słuzie: Wyjdzi na darohi i zaścienki i prymuś uwajści, kab dom moj byŭ poŭny.

бо кажу вам, што ніхто з тых запрошаных ня з’есьць маёй вячэры: бо шмат пакліканых, ды мала выбраных.

 

A kažu wam, što niwodzien z tych mužoŭ, jakija byli paklikany, nie pakaštuje wiačery majej.

Зь Ім ішло мноства людзей; і Ён, зьвярнуўшыся, сказаў ім:

 

I išli wialikija hramady. I abiarnuŭšysia, skazaŭ im:

калі хто прыходзіць да Мяне, і не зьненавідзіць бацькі свайго і маці, і жонкі і дзяцей, і сірот і сёстраў, а пры гэтым і самога жыцьця свайго, той ня можа быць Маім вучнем;

 

Kali chto idzie da mianie i nia maje ŭ nienawiści baćki swajho, i matki, i žonki, i dziaciej, i bratoŭ, i siaścior, a jašče i žyćcia swajho, nia moža być maim wučniem.

і хто не нясе крыжа свайго і ня ідзе за Мною, ня можа быць Маім вучнем.

 

I chto nie niasie kryža swajho i nia idzie za mnoju, nia moža być maim wučniem.

Бо хто з вас, хочучы збудаваць вежу, ня сядзе сьпярша і не палічыць выдаткаў, ці мае ён, што трэба на будову яе,

 

Bo chto z was, chočučy zbudawać wiežu, ci-ž upierad sieŭšy nie abličyć koštaŭ, jakich patreba, ci maje, kab skončyć?

каб, калі закладзе падмурак і ня зможа закончыць, усе, хто гэта бачыць, не пасьмяяліся зь яго,

 

Kab paśla, jak załažyŭ fundament i nia moh skončyć, usie hledziačy nie pačali śmiajacca z jaho,

кажучы: гэты чалавек пачаў будаваць і ня мог закончыць?

 

kažučy: Što hety čaławiek pačaŭ buduwać i nia moh skončyć?

Альбо які цар, ідучы на вайну супроць іншага цара, ня сядзе і не параіцца папярэдне, ці моцны ён зь дзесяцьцю тысячамі стаць супроць таго, хто ідзе на яго з дваццацьцю тысячамі?

 

Abo jaki karol, katory maje iści prociŭ druhoha karala, sieŭšy ŭpierad nie padumaje, ci zmoža z dziesiaćma tysiačami pieraniać taho, katory idzie na jaho z dwaccaćma tysiačami?

інакш, пакуль той яшчэ далёка, ён пашле да яго пасольства — прасіць міру.

 

Bo inakš, pakul toj jašče daloka, wyšle pasolstwa, prosiačy adnosna miru.

Так кожны з вас, хто не адцураецца ўсяго, што мае, ня можа быць Маім вучнем.

 

Tak-to kožny z was, chto nie adračecca ad usiaho, što maje, nia moža być maim wučniem.

Соль — добрая рэч; але калі соль страціць сілу, чым асаліць яе?

 

sol dobraja, ale kali sol źwiatreje, to čym jaje pryprawić?

ні ў зямлю, ні ў гной ня прыдасца; прэч выкідаюць яе. Хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

 

Jana nie nadajecca ani ŭ ziamlu, ani ŭ hnoj, ale won budzie wykinuta. Chto maje wušy, kab słuchać, niachaj słuchaje!