Лукаша 16 разьдзел

 

 

Сказаў жа і вучням Сваім: адзін чалавек быў багаты і меў упраўніка, на якога данесьлі яму, што распускае маёмасьць ягоную;

 

Kazaŭ-ža i da wučniaŭ swaich: Byŭ adzin bahaty čaławiek, katory mieŭ haspadara, i na jaho daniaśli jamu, byccam raspuščaje jahonaje dabro.

і паклікаўшы яго, сказаў яму: што гэта я чую пра цябе?

 

I paklikaŭ jaho i skazaŭ jamu: Što heta ja čuju ab tabie? Zdaj rachunak z twajho haspadarawańnia, bo ŭžo nia budzieš mahčy haspadaryć.

Тады ўпраўнік сказаў сам сабе: што мне рабіць? гаспадар мой адбірае ў мяне ўправу над домам: капаць не магу, прасіць саромеюся;

 

I hawaryŭ haspadar sam u sabie: Što ja zrablu, bo pan moj adymaje ad mianie haspadarawańnie? Kapać nia maju siły, žabrawać ustydajusia.

ведаю, што зрабіць, каб прынялі мяне ў дамы свае, калі адхілены буду ад управы над домам.

 

Wiedaju što zrablu, kab, kali budu adsunuty ad haspadarawańnia, pryniali mianie ŭ swaje damy.

І паклікаўшы даўжнікоў гаспадара свайго, кожнага паасобку, сказаў першаму: колькі ты вінен гаспадару майму?

 

Dyk paklikaŭšy paasobku daŭžnikoŭ swajho pana, skazaŭ pieršamu: Skolki ty winien majmu panu?

Той сказаў: сто мераў алею. І сказаў яму: вазьмі тваю расьпіску і сядай, хутчэй напішы: пяцьдзясят.

 

A toj skazaŭ : sto mier aliwy. I skazaŭ jamu: Waźmi raśpisku twaju i sieŭšy zaraz napišy piaćdziesiat.

Потым другому сказаў: а ты колькі вінен? той сказаў: сто мераў пшаніцы. І сказаў яму: вазьмі тваю расьпіску і напішы: восемдзесят.

 

Potym skazaŭ druhomu: A ty skolki winien? Toj adkazaŭ: Sto mier pšanicy. Skazaŭ jamu: Waźmi twaju raśpisku i napišy wosiemdziesiat.

І пахваліў гаспадар упраўніка нявернага, што абачліва зрабіў; бо сыны веку гэтага здагадлівейшыя за сыноў сьвету ў сваім родзе.

 

I pachwaliŭ pan niesprawiadliwaha haspadara, što dahadliwa pastupiŭ, bo syny hetaha świetu bolš dahadliwyja za synoŭ światła ŭ rodzie swaim.

І Я кажу вам: набывайце сабе сяброў багацьцем няправедным, каб яны, калі зубожыцеся, прынялі вас у вечныя сялібы.

 

A ja wam kažu: Rabiecie sabie pryjacielaŭ z mamony niesprawiadliwaści, kab, kali prystaniecie, pryniali was u wiečnyja sialiby.

Верны ў малым і ў вялікім верны, а няверны ў малым няверны і ў вялікім.

 

Chto wierny ŭ najmniešym, toj i ŭ bolšym wierny; a chto ŭ małym niesprawiadliwy, toj i ŭ bolšym niesprawiadliwy.

Дык вось, калі вы ў няправедным багацьці ня былі верныя, хто даверыць вам сапраўднае?

 

Dyk kali wy nia byli wiernymi ŭ niesprawiadliwaj mamonie, to tuju, što prawiednaja, chto wam dawieryć?

І калі ў чужым ня былі верныя, хто дасьць вам вашае?

 

I kali wy nia byli wiernymi ŭ čužym, to toje, što wašaje, chto wam daść?

Ніякі слуга ня можа служыць двум гаспадарам, бо альбо аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; альбо аднаму пачне рупліва дагаджаць, а пра другога ня дбаць. Ня можаце служыць Богу і мамоне.

 

Niwodzien słuha nia moža słužyć dwum panom; bo abo adnaho budzie nienawidzieć, a druhoha lubić; abo da adnaho prychiniecca, a druhim uzhardzić. Nia možacie słužyć Bohu i mamonie.

Чулі ўсё гэта і фарысэі, якія былі срэбралюбцы, і яны сьмяяліся зь Яго.

 

I słuchali hetaha ŭsiaho faryzei, katoryja byli prahawitymi, i śmiajalisia z jaho.

Ён сказаў ім: вы аказваеце сябе праведнікамі перад людзьмі, але Бог ведае сэрцы вашыя: бо, што высока ў людзей, тое брыдота перад Богам.

 

I skazaŭ im: Heta wy, što čynicie sami siabie sprawiadliwymi pierad ludźmi, ale Boh znaje sercy wašyja; bo što ŭ ludziej wysokaje, toje ahidaj pierad Boham.

Закон і прарокі да Яна; з гэтага часу Царства Божае зьвястуецца, і кожны з намогаю ўваходзіць у яго.

 

Zakon i praroki až da Jana; adhetul abwiaščajecca karaleŭstwa Božaje, i kožny hwałt jamu robić.

Але хутчэй неба і зямля мінуцца, чым адна рыска з закону прападзе.

 

Ale lahčej niebu i ziamli praminuć, čym upaści adnej ryscy z zakonu.

Кожны, хто разводзіцца з жонкай сваёю і жэніцца зь іншаю, чыніць пералюб; і кожны, хто жэніцца з разьведзенай з мужам, чыніць пералюб.

 

Kožny, chto pakidaje žonku swaju i druhuju biare, čužałožyć, i chto biare pakinienuju mužam, čužałožyć.

Нейкі чалавек быў багаты, апранаўся ў парфіру і вісон і кожны дзень банкетаваў раскошна.

 

Byŭ adzin bahaty čaławiek, katory adziawaŭsia ŭ purpur i sajety i štodnia raskošna wiesialiŭsia.

Быў таксама нейкі жабрак, на імя Лазар, які ляжаў каля варотаў ягоных ў струпах

 

I byŭ adzin žabrak, na imia Łazar, katory lažaŭ kala warot jahonych, uwieś u skułach,

і хацеў накарміцца крошкамі, што падалі са стала багацея, і сабакі праходзілі і лізалі струпы ягоныя.

 

chočučy najeścisia z krošak, jakija padali z stała bahača, i nichto jamu nie dawaŭ; ale i sabaki prychodzili i lizali skuły jaho.

Памёр жабрак і ўзьнесены быў анёламі на ўлоньне Абрагамавае; памёр і багаты, і пахавалі яго;

 

I stałasia, što pamior žabrak i byŭ zaniesieny aniołami na łona Abrahama. Pamior-ža i bahač i byŭ pachawany ŭ piekle.

і ў пекле, ужо ў пакутах, ён узьвёў вочы свае, убачыў удалечыні Абрагама і Лазара на ўлоньні ягоным,

 

I padniaŭšy wočy swaje, kali byŭ u mukach, ubačyŭ Abrahama zdalok, i Łazara na łonie jahonym.

і загаласіўшы, сказаў: Войча Абрагаме! умілажалься сэрцам зь мяне і пашлі Лазара, каб умачыў канец пальца свайго ў ваду і ахаладзіў язык мой, бо я пакутую ў полымі гэтым.

 

I jon hałosiačy skazaŭ: Ojča Abrahamie, zžalsia nada mnoju i pašli Łazara, kab jon abmaknuŭ kaniec palca swajho ŭ wadu, kab aświažyŭ jazyk moj, bo ja mučajusia ŭ hetym połymi.

Але Абрагам сказаў: дзіця! згадай, што ты атрымаў ужо добраснае тваё ў жыцьці тваім, а Лазар ліхое; і цяпер ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш;

 

I skazaŭ jamu Abraham: Synie, uspomni, što ty za žyćcia swajho atrymaŭ dabro, a Łazar iznoŭ błahoje; ciapier-ža jon ciešycca, a ty mučyśsia.

і звыш таго паміж намі і вамі пакладзена вялізная прорва, так што тыя, хто хоча перайсьці адсюль да вас, ня могуць, гэтак сама і адтуль да нас не пераходзяць.

 

A pry hetym usim pamiž nami i wami ŭćwierdžana wialikaja propaść, kab tyja, katoryja adhetul chočuć pierajści da was, nie mahli, ani adtul siudy pierajści.

Тады сказаў ён: дык прашу цябе, войча, пашлі яго ў дом бацькі майго,

 

I skazaŭ: Dyk prašu ciabie, Ojča, kab ty pasłaŭ jaho ŭ dom baćki majho;

бо ў мяне пяць братоў: хай ён засьведчыць ім, каб і яны ня прыйшлі ў гэтае месца пакуты.

 

bo maju piać bratoŭ, kab jon paświedčyŭ im, kab i jany nia pryjšli ŭ hetaje miesca mučeńniaŭ.

Абрагам сказаў яму: у іх ёсьць Майсей і прарокі; хай слухаюцца іх.

 

I skazaŭ jamu Abraham: Majuć Majsieja i prarokaŭ, nachaj słuchajuć ich.

А ён сказаў: не, войча Абрагаме! але калі хто зь мёртвых прыйдзе да іх, пакаюцца.

 

A jon skazaŭ: Nie, ojča Abrahamie, ale kab chto z umierłych pryjšoŭ da ich, jany pakajalisia-b.

Тады Абрагам сказаў яму: калі Майсея і прарокаў ня слухаюцца, дык, калі б хто і зь мёртвых уваскрэс, не павераць.

 

I skazaŭ jamu: Kali Majsieja i prarokaŭ nia słuchajuć, to i kali-b chto z pamioršych uskros, nie pawierać.