Лукаша 20 разьдзел

 

 

У адзін з тых дзён, калі Ён вучыў людзей у храме і зьвеставаў, падступіліся першасьвятары і кніжнікі з старэйшынамі

 

I stałasia adnaho dnia, kali jon nawučaŭ u światyni i abwiaščaŭ ewaneliju, zyjšlisia archiświatary i knižniki z staršymi

і сказалі Яму: скажы нам, якою ўладаю Ты гэта робіш, альбо хто Табе даў уладу такую?

 

i skazali da jaho, kažučy: Skažy nam, jakoju ŭładaj ty heta robiš, abo chto taki, chto daŭ tabie hetuju ŭładu?

Ён сказаў ім у адказ: і Я ў вас пра адно папытаюся, і скажэце Мне:

 

Jezus-ža adkazwajučy skazaŭ da ich: Spytajusia i ja ŭ was adnaho słowa; adkažecie mnie:

хрышчэньне Янава зь нябёсаў было, ці ад людзей?

 

chrost Jana byŭ z nieba ci z ludziej?

А яны, разважаючы паміж сабою, казалі: калі скажам: зь нябёсаў, дык скажа: «чаму ж вы не паверылі яму?»,

 

A jany dumali sami ŭ sabie, kažučy: Što kali my skažam "z nieba", to jon skaža: "Dyk čamu-ž wy jamu nie pawieryli"?

а калі скажам: «ад людзей», дык увесь люд паб’е нас камянямі, бо ён упэўнены, што Ян ёсьць прарок.

 

Kali-ž skažam "z ludziej", to ŭwieś narod zakamianuje nas, bo jany peŭnyja, što Jan jość prarok.

І адказвалі: ня ведаем адкуль.

 

I adkazali, što jany nia wiedajuć, adkul jon.

Ісус сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.

 

A Jezus skazaŭ im: I ja wam nie skažu, jakoju ŭładaju ja heta rablu.

І пачаў Ён гаварыць народу прытчу такую: адзін чалавек насадзіў вінаграднік і аддаў яго вінаградарам, і адлучыўся на доўгі час;

 

I pačaŭ hawaryć da narodu hetuju prypowieść:Čaławiek zasadziŭ winahradnik i addaŭ jaho ŭ arendu ziemlarobam, a sam adjechaŭ na doŭhi čas.

і ў свой час паслаў да вінаградараў раба, каб яны далі яму пладоў зь вінаградніка; але вінаградары, прыбіўшы яго, адаслалі ні з чым.

 

I ŭ čas pasłaŭ da ziemlarobaŭ słuhu, kab jany dali jamu z płodu winahradnika. Jany, pabiŭšy, adprawili jaho z ničym.

Яшчэ паслаў другога раба; але яны і гэтага, прыбіўшы і зганіўшы, адаслалі ні з чым.

 

I iznoŭ pasłaŭ druhoha słuhu, ale jany i hetaha pabiŭšy i źniawažyŭšy, adprawili z ničym.

І яшчэ паслаў трэйцяга; але яны і таго, пакалечыўшы, выгналі.

 

I pasłaŭ jašče treciaha, i hetaha jany paraniŭšy wykinuli.

Тады сказаў гаспадар вінаградніка: што мне рабіць? пашлю сына майго любаснага; можа, убачыўшы яго, пасаромеюцца.

 

I skazaŭ haspadar winahradnika: Što ja zrablu? Pašlu syna majho darahoha, moža, uhledzieŭšy jaho, pabajacca.

Але вінаградары, убачыўшы яго, разважалі паміж сабою, кажучы: гэта спадчыньнік; хадзем, заб’ём яго, і спадчына ягоная будзе наша.

 

Kali ŭhledzieli jaho ziemlaroby, dumali sami ŭ sabie, kažučy: Heta-ž naślednik, zabjom jaho, kab našaj była spadčyna.

І, вывеўшы яго вонкі зь вінаградніка, забілі. Што ж зробіць зь імі гаспадар вінаградніка?

 

I wykinuŭšy jaho za winahradnik, zabili. Dyk što zrobić im haspadar winahradnika?

Прыйдзе і загубіць вінаградараў тых і аддасьць вінаграднік іншым. Тыя, што чулі гэта, сказалі: хай ня будзе!

 

Pryjdzie i wyhubić tych ziemlarobaŭ, a winahradnik zdaść inšym.Pačuŭšy hetaje, skazali jamu: Niachaj Boh kryje!

Але Ён, зірнуўшы на іх, сказаў: што азначае гэта, напісанае: «камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім»?

 

A jon spahlanuŭšy na ich, skazaŭ: Dyk što značyć hetaje, što napisana jość: "Toj kamień, katory adkinuli budaŭničyja, staŭsia haławoju wuhła"? (Ps. 117, 22).

Кожны, хто ўпадзе на той камень, разаб’ецца; а на каго ён упадзе, таго раздушыць.

 

Kožny, chto ŭpadzie na hety kamień, razabjecca; a na kaho-b jon upaŭ, satre jaho.

І намышлялі тым часам першасьвятары і кніжнікі, каб накласьці на Яго рукі, але пабаяліся народу, бо зразумелі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.

 

I staralisia archiświatary i knižniki nałažyć na jaho ruki ŭ tuju časinu, ale bajalisia narodu; bo paznali, što na ich skazaŭ hetaje padabienstwa.

І сочачы за Ім, падаслалі падступных людзей, якія прыкінуўшыся пабожнымі, падлавілі б Яго на якім-небудзь слове, каб перадаць Яго начальству і ўладзе правіцеля.

 

I śledziačy pasłali zdradnikaŭ, kab jany, udajučy sprawiadliwych, padławili jaho ŭ mowie, kab wydać jaho staršynstwu i ŭładzie načalnika.

І яны спыталіся ў Яго: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзіва гаворыш і вучыш, і не зважаеш на аблічча, а праўдзіва шляху Божаму вучыш;

 

I spytalisia ŭ jaho, kažučy: Wučyciel, my wiedajem, što ty prawilna haworyš i wučyš i nie ŭhladajeśsia na asobu, ale darohi Božaj papraŭdzie nawučaješ.

ці дазваляецца нам даваць падатак кесару, ці не?

 

Ci možna nam dawać padatak cezaru, ci nie?

А Ён, разгадаўшы злахітрасьць іхную, сказаў ім: што вы Мяне спакушаеце?

 

Jon-ža, paznaŭšy ichnuju chitraść, skazaŭ da ich: Što wy mianie spakušwajecie?

пакажэце Мне дынар: чыя на ім выява і надпіс? Яны адказвалі: кесаравыя.

 

Pakažecie mnie dynara. Čyj maje jon woblik i nadpis? Adkazwajučy skazali jamu: Cezaraŭ.

Ён ім сказаў: дык аддайце кесару кесаравае, а Божае Богу.

 

I skazaŭ im: Dyk addajcie, što cezarawa, cezaru, a što Božaje, Bohu.

І не маглі падлавіць Яго ў слове перад людзьмі і, зьдзівіўшыся з адказу Ягонага, замоўклі.

 

I nie mahli słowa jahonaha zhanić pierad narodam, i ździŭlenyja z jahonaha adkazu, zamoŭkli.

Тады падыйшлі некаторыя з садукеяў, што адмаўляюць уваскрэсеньне, і спыталіся ў Яго:

 

I padyjšli niekatoryja z sadukiejaŭ, jakija ćwiardziać, što niama ŭskrašeńnia i spytalisia ŭ jaho,

Настаўнік! Майсей напісаў нам, што калі ў каго памрэ брат, які меў жонку, і памрэ бязьдетны, дык брат ягоны павінен узяць ягоную жонку і адрадзіць семя брату свайму.

 

kažučy: Wučyciel, Majsiej napisaŭ nam: "Kali-b u kaho brat, majučy žonku, pamior i nia było ŭ jaho dziaciej, to kab brat jahony ŭziaŭ žonku jaho i ŭskrasiŭ patomstwa bratu swajmu" (Paŭł. Pr. 25, 5).

Было сем братоў: першы, узяўшы жонку, памёр бязьдзетны;

 

Dyk było siem bratoŭ. I pieršy ŭziaŭ žonku i pamior biez dziaciej;

узяў тую жонку другі, і той памёр бязьдетны;

 

i ŭziaŭ jaje druhi, i hety pamior biaz syna;

узяў яе трэйці, таксама і ўсе сямёра, і памерлі, не пакінуўшы дзяцей;

 

i treci ŭziaŭ jaje; hetaksama i ŭsio siamioch, i nie astawiŭšy patomstwa, paŭmirali.

пасьля ўсіх памерла і жонка.

 

Nakaniec pa ŭsich pamiarła i žančyna.

Дык вось, ва ўваскрэсеньні, катораму зь іх яна будзе жонкаю? бо сямёра яе мелі за жонку.

 

Dyk wa ŭskrašeńni katoraha z ich budzie jana žonkaj? Bo-ž siamioch jaje mieli za žonku.

Ісус сказаў ім у адказ: дзеці веку гэтага жэняцца і выходзяць замуж;

 

I skazaŭ im Jezus: Syny hetaha świetu ženiacca i wychodziać zamuž.

а тыя, што спадобіліся дасягнуць таго веку і ўваскрэсеньня зь мёртвых, ні жэняцца, ні замуж ня выходзяць,

 

Ale tyja, katoryja buduć pryznany hodnymi taho świetu i ŭskrašeńnia z umierłych, ani zamuž nia pojduć, ani žanok brać nia buduć,

і памерці ўжо ня могуць, бо яны роўныя анёлам і ёсьць сыны Божыя, будучы сынамі ўваскрэсеньня;

 

bo jany nia buduć mahčy bolej umirać, tamu što jany jość roŭnyja z aniołami i jość synami Božymi, budučy synami ŭskrašeńnia.

а што мёртвыя ўваскрэснуць, і Майсей паказаў пры купіне, калі назваў Госпада Богам Абрагама і Богам Ісака і Богам Якава.

 

A što ŭmierłyja ŭwaskresnuć, to i Majsiej pakazaŭ "kala kusta", nazywajučy Pana "Boham Abrahama, i Boham Izaaka, I Boham Jakuba" (Wych. 3, 6).

Бог жа ня ёсьць Бог мёртвых, а жывых, бо ў Яго ўсе жывыя.

 

Boh-ža nia jość umierłych, ale žywych; bo dla jaho ŭsie žywuć.

На гэта некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.

 

A niekatoryja z knižnikaŭ adkazwajučy, skazali jamu: Wučyciel, dobra ty skazaŭ.

І ўжо не адважваліся распытваць Яго ні пра што. А Ён сказаў ім:

 

I bolej nia śmieli ab čym-kolečy pytacca ŭ jaho.

як кажуць, Хрыстос ёсьць сын Давідаў?

 

I skazaŭ da ich: Jak-ža kažuć, što Chrysus jość synam Dawida?

А сам Давід кажа ў кнізе Псальмаў: «сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч ад Мяне,

 

A sam Dawid kaža ŭ knizie psalmaŭ (109, 1): "Skazaŭ Pan Panu majmu, siadź prawaruč mianie,

пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх».

 

pakul pałažu worahaŭ twaich padnožžam noh twaich"?

Дык вось, Давід Госпадам называе Яго: як жа Ён сын яму?

 

Dyk Dawid zawie jaho Panam, to jak-ža jość synam jahonym?

І калі слухаў увесь народ, Ён сказаў вучням Сваім:

 

Kali-ž słuchaŭ uwieś narod, skazaŭ swaim wučniam:

Асьцерагайцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у доўгім адзеньні і любяць вітаньні на сходах народных, сядзець наперадзе ў сынагогах, і ўзьляжаць наперадзе на гасьцінах,

 

Ścieražeciesia knižnikaŭ, katoryja chočuć chadzić u doŭhim adzieńni, i lubiać prywitańni na rynku, i pieršyja łaŭki ŭ bažnicach, i pieršyja miascy na biasiedach;

якія паядаюць дамы ўдоваў і крывадушна доўга моляцца; яны прымуць тым большую асуду.

 

katoryja abjadajuć damy ŭdowaŭ, prykrywajučysia doŭhaj malitwaj, jany atrymajuć bolšaje asudžeńnie.