Лукаша 22 разьдзел
Паводле Лукаша Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Рeraklad V. Hadleuski
Набліжалася сьвята праснакоў, якое называлася Пасхаю;
I prybližaŭsia dzień światočny Prasnakoŭ, jaki zawiecca Pascha.
і намышлялі першасьвятары і кніжнікі, як бы загубіць Яго, бо баяліся народу.
I šukali archiświatary i knižniki, jak-by Jezusa zabić, ale bajalisia narodu.
І ўвайшоў сатана ў Юду, празванага Іскарыётам, аднаго зь ліку дванаццацёх,
I ŭwajšoŭ djabał u Judaša, nazywanaha Iskaryjotam, adnaho z dwanaccacioch.
і ён пайшоў і гутарыў зь першасьвятарамі і начальнікамі, як Яго выдаць ім.
I pajšoŭ jon i hawaryŭ z archiświatarami i ŭładami, jak-by jaho im wydać.
Яны ўзрадаваліся і згадзіліся даць яму грошай;
I ŭzradawalisia, i ŭmowilisia dać jamu hrošaj.
і ён абяцаўся, і шукаў зручнага часу, каб выдаць Яго ім ня прылюдна.
I abiacaŭsia, i šukaŭ zručnaje časiny, kab wydać jaho biez hramadaŭ.
І настаў дзень праснакоў, у які трэба было закалоць пасхальнае ягня;
I nadyjšoŭ dzień Prasnakoŭ, u katory treba było zabić Paschu.
і паслаў Ісус Пятра і Яна, сказаўшы: ідзеце, прыгатуйце нам есьці пасху.
I pasłaŭ Piatra i Jana, kažučy: Pajšoŭšy, pryhatujcie nam jeści Paschu.
А яны сказалі Яму: дзе скажаш нам прыгатаваць?
A jany skazali: Dzie chočaš, kab my pryhatowili?
Ён сказаў ім: вось, пры ўваходзе вашым у горад сустрэнецца з вамі чалавек, які нясьціме збанок вады; ідзеце сьледам за ім у дом, у які ўвойдзе ён.
I skazaŭ da ich: Woś, kali wy ŭwojdziecie ŭ horad, spatkaje was adzin čaławiek, niasučy zban wady; idziecie za im u dom, u katory jon uwojdzie,
і скажэце гаспадару дома: Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім бы Мне есьці пасху з вучнямі Маімі?
i skažacie haspadaru domu: Wučyciel kaža tabie: Dzie jość światlica, dzie-b mnie jeści Paschu z wučniami maimi"?
І ён пакажа вам сьвятліцу вялікую засланую; там прыгатуйце.
I jon pakaža wam wialiki pakoj, zasłany, i tam pryhatujecie.
Яны пайшлі і знайшлі, як сказаў ім, і прыгатавалі пасху.
I pajšoŭšy, znajšli tak, jak im skazaŭ, i pryhatowili Paschu.
І калі настала гадзіна, Ён узьлёг, і дванаццаць апосталаў зь Ім,
Kali-ž nadyjšła časina, sieŭ za stoł, i z im dwanaccacioch apostałaŭ.
і сказаў ім: вельмі хацеў Я есьці з вамі гэтую пасху раней Маіх пакутаў,
I skazaŭ im: Wielmi-ž ja žadaŭ jeści z wami hetuju Paschu, pierad tym jak ciarpieć.
бо кажу вам, што ўжо ня буду есьці яе, пакуль яна ня ўчыніцца ў Царстве Божым.
Bo kažu wam, što adhetul nia budu jeści jaje, pakul nia spoŭnicca ŭ kraleŭstwie Božym.
І ўзяўшы чару і падзякаваўшы, сказаў: прымеце яе і падзялеце паміж сабою;
I ŭziaŭšy kielich, učyniŭ padziaku i skazaŭ: Waźmiecie, i padzialecie pamiž saboju.
бо кажу вам, што ня буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль ня прыйдзе Царства Божае.
Bo kažu wam, što nia budu pić z płodu winahradnaha ŭščepu, pakul nia pryjdzie karaleŭstwa Božaje.
І ўзяўшы хлеб і падзякаваўшы, пераламаў і падаў ім, кажучы: гэта ёсьць Цела Маё, якое за вас аддаецца; гэта выконвайце на ўспамін пра Мяне.
I ŭziaŭšy chleb, učyniŭ padziaku, i łamaŭ, i daŭ im, kažučy: Hetaje jość cieła majo, katoraje za was dajecca; heta čyniecie na moj uspamin.
Таксама і чару пасьля вячэры, кажучы: гэтая чара ёсьць новы запавет у Маёй Крыві, якая за вас праліваецца;
Taksama i kielich, paśla wiačery, kažučy: Hety kielich jość nowym testamentam u krywi majej, katoraja za was budzie pralita.
і вось, рука прадажніка Майго са Мною за сталом;
Adnak-ža woś ruka taho, što wydaje mianie, jość sa mnoju na stale.
у астатнім, Сын Чалавечы ідзе, як прадвызначана; але гора таму чалавеку, якім Ён выдаецца.
Jano-ž Syn čaławiečy idzie pawodle taho, što pastanoŭlena, adnak-ža hora tamu čaławieku, praz jakoha jon budzie wydany.
І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б зь іх быў той, які гэта зробіць.
A jany pačali pamiž saboju pytacca, chto heta z ich, što hetaje mieŭsia zrabić.
А была і спрэчка паміж імі, хто зь іх павінен уважацца за большага.
A ŭźniałasia i sprečka pamiž imi, chto-b z ich wydawaŭsia bolšym.
Ён жа сказаў ім: цары валадараць над народамі і ўлады іхнія дабрадзеямі называюцца;
Jon-ža skazaŭ im: Karali narodaŭ panujuć nad imi, a katoryja majuć uładu nad imi, zawucca dabradziejami.
а вы ня так: але хто з вас большы, будзь як меншы, і начальнік будзь, як слуга.
Ale wy nia tak. Ale chto pamiž wami bolšy, niachaj budzie jak mienšy, a chto pawadyr, jak słuha.
Бо хто большы: той, хто ўзьлягае, ці хто слуга? Ці ня той, хто ўзьлягае? А Я сярод вас, як слуга.
Bo chto bolšy: toj, chto siadzić za stałom, ci toj, chto pasłuhuje? Ci nia toj, chto siadzić? Ja-ž pasiarod was jak toj, chto pasłuhuje.
Але вы трывалі са Мною ў гаротах Маіх,
A wy jość tyja, chto katoryja wytrywali sa mnoju ŭ spakušeńniach maich.
і Я запавядаю вам, як запавядаў Мне Айцец Мой, Царства,
I ja wam pieradaju karaleŭstwa, jak pieradaŭ mnie Ajciec moj,
каб елі і пілі на бяседзе Маёй у Царстве Маім, і каб селі на пасадах судзіць дванаццаць каленаў Ізраілевых.
kab wy jeli i pili za stałom maim ŭ karaleŭstwie maim, i siadzieli na tronach, sudziačy dwanaccać pakaleńniaŭ Izraila.
І сказаў Гасподзь: Сымоне! Сымоне! вось, сатана прасіў, каб сеяць вас як пшаніцу;
I skazaŭ Pan: Symon, Symon, woś djabał damahaŭsia was, kab prasiejać jak pšanicu.
але Я маліўся за цябе, каб не зьмізарнела вера твая; і ты некалісь, навярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.
Ale ja prasiŭ za ciabie, kab nie pierastawała wiera twaja, a ty niekali nawiarnuŭšysia, ućwiardziŭ bratoŭ twaich.
Ён адказваў: Госпадзе! з Табою я гатовы і ў цямніцу і на сьмерць ісьці.
Jon skazaŭ im: Panie, z taboju ja hatoŭ iści i ŭ wastroh i na śmierć.
Але Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не засьпявае певень сёньня, як ты тройчы зрачэшся, што ня ведаеш Мяне.
Ale Jon skazaŭ: Kažu tabie, Piotr, nie zapiaje siahońnia piewień, pakul ty try razy nie adračeśsia, što znaješ mianie.
І сказаў ім: калі я пасылаў вас безь мяшка і бяз торбы і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны адказвалі: ні ў чым.
I skazaŭ im: Kali ja was pasłaŭ biez miaška i torby i abutku, ci-ž wam čaho niestawała?
Тады Ён сказаў ім: але цяпер, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама і торбу; а ў каго няма, прадай вопратку сваю і купі меч;
A jany skazali: Ničoha. Dyk skazaŭ im: Ale ciapier chto maje miašok, niachaj biare tak-ža i torbu; a chto nia maje, niachaj pradaść swaju wopratku i kupić mieč.
бо маўляю вам, што мусіць збыцца на Мне і гэтае напісанае: «і да зладзеяў залічаны». Бо тое, што пра Мяне, канчаецца.
Bo kažu wam, što jašče treba, kab spoŭniłasia na mnie toje, što napisana: "I z złačyncami jon paličany" (Iz. 53, 12). Bo toje, što datyčyć mianie, prychodzić da kanca.
Яны сказалі: Госпадзе! вось, тут два мечы. Ён сказаў ім: досыць.
A jany skazali: Panie, woś tut dwa miačy. A jon skazaŭ im: Dawoli.
І выйшаўшы пайшоў як звычайна на гару Аліўную; за Ім сьледам пайшлі і вучні Ягоныя.
I wyjšaŭšy, išoŭ pawodle zwyčaju na haru Aliŭnuju; a za im išli i wučni.
А прыйшоўшы на месца, сказаў ім: малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.
I kali pryjšoŭ na miesca, skazaŭ im: Maleciesia, kab nie ŭwajści ŭ spakušeńnie.
І Сам адышоў ад іх — як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся,
A sam adyjšoŭ ad ich, jak kinuć kamień, i ŭpaŭšy na kaleni, maliŭsia,
кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе.
kažučy: Ojča, kali chočaš, adniasi ad mianie hety kielich; adnak-ža nie maja wola, ale twaja niachaj staniecca.
І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго.
I źjawiŭsia jamu anieł z nieba, uzmacniajučy jaho. A budučy ŭ śmiarotnym zmahańni, daŭžej maliŭsia;
І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.
i staŭsia pot jahony jak kapli krywi, źbiahajučaj na ziamlu.
Устаўшы з малітвы, Ён прыйшоў да вучняў, і застаў іх у сьне ад смутку,
A kali ŭstaŭ ad malitwy i pryjšoŭ da swaich wučniaŭ, znajšoŭ ich splučymi ad smutku.
і сказаў ім: што вы сьпіце? устаньце і малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.
I skazaŭ im: Čamu wy śpicio? Ustańcie, maleciesia, kab nie ŭwajści ŭ spakušeńnie.
Калі Ён яшчэ казаў гэта, паявіліся людзі, а наперадзе іх ішоў адзін з дванаццацёх, называны Юда, і ён падышоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён такі даў ім знак: каго я пацалую, Той і ёсьць.
Kali jon jašče hawaryŭ, woś hramada, i toj, što nazywaŭsia Judaš, adzin z dwanaccacioch, išoŭ napieradzie ich. I prybližyŭsia da Jezusa, kab pacaławać jaho.
А Ісус сказаў яму: Юда ці цалаваньнем выдаеш Сына Чалавечага?
Jezus-ža skazaŭ jamu: Juda, ty całunkam wydaje Syna čaławiečaha?
Тыя, што былі зь Ім, бачачы, да чаго ўсё ідзе, сказалі Яму: Госпадзе! ці ня ўдарыць нам мечам?
A tyja, što pry im byli, bačačy, što maje być, skazali jamu: Panie, ci nia ŭdaryć nam miačom?
І адзін зь іх ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму правае вуха.
I ŭdaryŭ adzin z ich słuhu archiświatara i adsiek jamu prawaje wucha.
Тады Ісус сказаў: пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, загоіў яго.
A Jezus adkazwajučy, skazaŭ: Pakińcie, dawoli. I dakranuŭšysia da wucha jahonaha, azdarawiŭ jaho.
А першасьвятарам і начальнікам храма і старэйшынам, якія сабраліся супроць Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне!
I skazaŭ Jezus da tych, što pryjšli da jaho, da archiświataraŭ i ŭładaŭ nad światyniaj i staršych: Wy jak na razbojnika wyjšli z miačami i kijami?
Кожны дзень бываў Я з вамі ў храме, і вы не падымалі на Мяне рук, а цяпер — ваш час і ўлада цемры.
Kali ja štodnia byŭ z wami ŭ światyni, wy nie padniali ruk na mianie; ale heta jość wašaja časina i ŭłada ciemry.
Узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. А Пётр ішоў сьледам зводдаль.
I ŭziaŭšy jaho, pawiali ŭ dom archiświatara. Piotr-ža išoŭ ŭśled zdaloku.
Калі яны расклалі агонь сярод двара і селі разам, сеў і Пётр паміж імі.
I kali jany, raspaliŭšy ahoń pasiarod sianiej, pasieli nawakoł, byŭ Piotr pamiž imi.
Адна служанка, убачыўшы яго каля агню і ўгледзеўшыся ў яго, сказала: гэты быў зь Ім.
Adna słužka, ubačyŭšy jaho, siadziačaha pry światle, i pryhledzieŭšysia da jaho, skazała: I hety byŭ z im.
Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы жанчыне: я ня ведаю Яго.
Ale jon adroksia ad jaho, kažučy: Žančyna, ja nia znaju jaho.
Неўзабаве потым другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты зь іх. Але Пётр сказаў гэтаму чалавеку: не.
I zaraz potym druhi, ubačyŭšy jaho, skazaŭ: I ty z ich. A Piotr skazaŭ: A čaławieča, ja nie.
Прайшло з гадзіну часу, яшчэ нехта настойліва казаў: сапраўды, і гэты быў зь Ім, бо ён Галілеянін.
I kali prajšło z hadzinu času, niechta inšy ćwiardziŭ, kažučy: Sapraŭdy i hety byŭ z im, bo jon i halilejanin.
Але Пётр сказаў таму чалавеку: ня ведаю, што ты кажаш. І адразу, калі яшчэ гаварыў ён, засьпяваў певень.
I skazaŭ Piotr: Čaławieča, ja nia wiedaju, što ty haworyš. I zaraz-ža, kali jon jašče hawaryŭ, zapiajaŭ piewień.
Тады Гасподзь, абярнуўшыся, паглядзеў на Пятра; і Пётр згадаў слова Госпада, як Ён сказаў яму: перш чым засьпявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.
I abiarnuŭšysia Pan, uzhlanuŭ na Piatra. I ŭspomniŭ Piotr słowa Pana, jak byŭ skazaŭšy: Što pierš čym piewień zapiaje, ty trejčy ad mianie adračeśsia.
І выйшаўшы вонкі, горка заплакаў.
I wyjšaŭšy proč, Piotr horka zapłakaŭ.
Людзі, якія трымалі Ісуса, зьдзекі чынілі зь Яго і білі Яго;
A mužy, katoryja jaho trymali, ździekawalisia nad im, bjučy.
і накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго: скажы, хто выцяў Цябе?
I nakryli jaho, i bili pa twaru jahonym, i pytalisia ŭ jaho, kažučy: Praroč, chto heta, što ciabie ŭdaryŭ?
І шмат іншай кляцьбы вымаўлялі супраць Яго.
I mnoha čaho inšaha, bluźniačy, hawaryli na jaho.
І як настаў дзень, сабраліся старэйшыны народу, першасьвятары і кніжнікі, і ўвялі Яго ў свой сынедрыён,
A kali nastaŭ dzień, zyjšlisia staršyja z narodu i archiświatary i knižniki, i prywiali jaho ŭ swaju Radu, kažučy: Kali ty jość Chrystus, skažy nam.
і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён сказаў ім: калі скажу вам, вы не паверыце;
I skazaŭ im: Kali ja wam skažu, nie pawierycie mnie;
калі ж і спытаюся ў вас, ня будзеце адказваць Мне і не адпусьціце Мяне;
a kali i spytajusia, nie adkažacie mnie i nia puścicie.
ад сёньня Сын Чалавечы сядзе праваруч сілы Божай.
Ale adhetul Syn čaławiečy budzie siadzieć prawaruč siły Božaj.
І сказалі ўсе: дык Ты Сын Божы? Ён адказваў ім: вы кажаце, што Я.
I skazali ŭsie: Dyk ty jość Syn Božy? Jon skazaŭ: Wy kažacie, što ja jość.
А яны сказалі: якое яшчэ трэба нам сьведчаньне? бо мы самі чулі з вуснаў Ягоных!
A jany skazali: Našto jašče nam patrebnaje świedčańnie? To-ž my sami čuli z wusnaŭ jahonych.
