Лукаша 5 разьдзел

 

 

Аднойчы, калі люд ціснуўся да Яго, каб чуць слова Божае, а Ён стаяў каля возера Генісарэцкага,

 

I stałasia, kali hramady napirali na jaho, kab pasłuchać słowa Božaha, a jon stajaŭ kala woziera Henezaret.

убачыў Ён дзьве лодкі, якія стаялі на возеры; а рыбакі, выйшаўшы зь іх, вымывалі мярэжы.

 

I ŭbačyŭ dźwie łodki, stajačyja na woziery, a rybaki byli wyjšaŭšy i pałaskali sieci.

Увайшоўшы ў адну лодку, якая была Сымонава, Ён прасіў яго адплыць крыху ад берагу, і сеўшы, вучыў людзей з лодкі.

 

I ŭwajšoŭšy ŭ wadnu łodku, što była Symonawa, prasiŭ jaho adjechać trochi ad ziamli. I sieŭšy, wučyŭ hramady z łodki.

А калі перастаў вучыць, сказаў Сымону: адплыві на глыбокае, і закіньце мярэжы свае для лову.

 

Kali-ž pierastaŭ hawaryć, skazaŭ da Symona: Jedź na hłybiniu i zakińcie sieci wašyja na łoŭ.

Сымон сказаў Яму ў адказ: Настаўнік! мы працавалі ўсю ноч і нічога не злавілі; але па слове Тваім закінем мярэжу.

 

I adkazwajučy Symon skazaŭ jamu: Wučyciel, praz usiu noč pracujučy, my ničoha nie zławili, ale na słowa twajo zakinu sieć.

Зрабіўшы гэта, яны злавілі вялікае мноства рыбы, і нават мярэжа ў іх рвалася.

 

I kali heta zrabili, zaharnuli wialikaje mnostwa ryb, i rwałasia ich sieć.

І далі знак супольнікам, якія былі ў другой лодцы, каб прыйшлі пасобіць ім, і прыйшлі, і напоўнілі абедзьве лодкі, так што яны пачалі тануць.

 

I dali znak tawaryšam, katoryja byli ŭ druhoj łodcy, kab prybyli i pamahli im. I prybyli, i napoŭnili abiedźwie łodki, tak što ledź nie tanuli.

Убачыўшы гэта, Сымон Пётр прыпаў да каленяў Ісуса і сказаў: выйдзі ад мяне, Госпадзе! бо я чалавек грэшны.

 

Bačačy hetaje, Symon Piotr upaŭ da kalen Jezusa, kažučy: Wyjdzi ad mianie, Panie, bo ja čaławiek hrešny.

Бо жах агарнуў яго і ўсіх, хто быў зь Ім, ад гэтага ўлову рыбы, імі злоўленае;

 

Bo aharnuła jaho wialikaje ździŭleńnie i ŭsich, što z im byli, z ŭłowu ryb, jaki zławili;

таксама і Якава і Яна; сыноў Зевядзеевых, якія былі супольнікамі Сымону. І сказаў Сымону Ісус: ня бойся; ад сёньня будзеш лавіць людзей.

 

a tak-ža Jakuba i Jana, synoŭ Zebedejawych, katoryja byli tawaryšami Symona. I skazaŭ Jezus da Symona: Nia bojsia, adhetul užo ludziej ławić budzieš.

І выцягнуўшы абедзьве лодкі на бераг, пакінулі ўсё і пайшлі сьледам за Ім.

 

I wyciahnuŭšy łodki na ziamlu, pakinuŭšy ŭsio, pajšli za im.

Калі Ісус быў у адным горадзе, прыйшоў чалавек увесь у праказе і, убачыўшы Ісуса, упаў ніцма, молячы Яго і кажучы: Госпадзе! калі хочаш, можаш мяне ачысьціць.

 

I stałasia, kali byŭ u wadnym mieście, i woś čaławiek poŭny prakazy; i ŭbačyŭšy Jezusa i ŭpaŭšy na twar, prasiŭ jaho, kažučy: Panie kali chočaš možaš mianie ačyścić.

Ён працягнуў руку, дакрануўся да яго і сказаў: хачу, ачысьціся. І адразу праказа сышла зь яго.

 

I praciahnuŭšy ruku, dakranuŭsia da jaho, kažučy: Chaču, budź ačyščany. I zaraz-ža prakaza adyjšła ad jaho.

І Ён загадаў яму нікому не расказваць, а пайсьці паказацца сьвятару і прынесьці ахвяру за ачышчэньне сваё, як загадаў Майсей, на сьведчаньне ім.

 

A jon zahadaŭ jamu, kab nikomu nie kazaŭ, ale: Idzi, pakažysia świataru i achwiaruj za ačyščeńnie twajo, jak zahadaŭ Majsiej, na paświedčańnie im.

Але тым болей шырыліся чуткі пра Яго, і вялікае мноства людзей сьцякалася да Яго — слухаць і ацаляцца ў Яго ад хваробаў сваіх.

 

I bolej razychodziłasia hutarka ab im; i zychodzilisia wialikija hramady, kab pasłuchać i być azdaroŭlenymi ad swaich niemačaŭ.

А Ён адыходзіў у пустэльныя мясьціны і маліўся.

 

Jon-ža adychodziŭ na pustyniu i maliŭsia.

Аднаго дня, калі Ён вучыў, і сядзелі тут фарысэі і законьнікі, якія прыйшлі з усіх мясцовасьцяў Галілеі і Юдэі і зь Ерусаліма, і сіла Гасподняя зьяўлалася ў ацаленьні хворых —

 

I stałasia adnaho dnia, i jon siadzieŭ nawučajučy, i siadzieli faryzei i wučyciali zakonu, jakija byli pryjšoŭšy z usich miastečak Halilei i Judei i z Jeruzalimu. A moc Pana była da azdaraŭleńnia ich.

вось, прынесьлі нейкія на пасьцелі чалавека, які быў паралізаваны, і спрабавалі ўнесьці яго ў дом і пакласьці перад Ісусам;

 

I woś ludzi, što niaśli na paścieli čaławieka, jaki byŭ sparalizawany, i staralisia ŭniaści jaho i pałažyć pierad im.

і не знайшоўшы дзе пранесьці яго, з прычыны люднасьці, залезьлі на дах дома і праз дах апусьцілі яго з пасьцельлю на сярэдзіну перад Ісусам.

 

I dziela narodu, nie znajšoŭšy, kudoju-b jaho ŭniaści, uzyjšli na dach i praz staławańnie spuścili jaho z paściełlu ŭ siaredzinu, pierad Jezusam.

І Ён, бачачы веру іхную, сказаў чалавеку таму: даруюцца табе грахі твае.

 

Jon, bačačy ich wieru, skazaŭ: Čaławieča, adpuščajucca tabie hrachi twaje.

Кніжнікі і фарысэі пачалі разважаць, кажучы: хто гэта, Які блюзьнерыць? хто можа дараваць грахі, апрача аднаго Бога?

 

I pačali dumać knižniki i faryzei, kažučy: Chto jon taki, što haworyć bluźnierstwy? Chto moža adpuščać hrachi, aproč adnaho Boha?

Ісус, зразумеўшы намыслы іхнія, сказаў ім у адказ: што намышляеце ў сэрцах вашых?

 

A Jezus, paznaŭšy dumki ich, adkazwajučy skazaŭ im: Što wy dumajecie ŭ sercach wašych?

што лягчэй сказаць: «даруюцца табе грахі твае», альбо сказаць: «устань і хадзі»?

 

Što lahčej: skazać "Adpuščajucca tabie hrachi", ci skazać "Ustań i chadzi"?

але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі дараваць грахі, — сказаў Ён паралізаванаму: табе кажу: устань, вазьмі пасьцель тваю і ідзі ў дом твой.

 

Ale kab wy wiedali, što Syn čaławiečy maje ŭładu na ziamli adpuščać hrachi — skazaŭ sparalizawanamu: Tabie kažu, ustań, waźmi twaju paściel i idzi ŭ dom twoj.

І той адразу ўстаў перад імі, узяў, на чым ляжаў, і пайшоў у дом свой, славячы Бога.

 

I jon, zaraz-ža ŭstaŭšy pierad imi, uziaŭ paściel, na katoraj lažaŭ, i pajšoŭ u swoj dom, sławiačy Boha.

І жах агарнуў усіх, і славілі Бога; і, поўныя страху, казалі: дзівосныя дзеі бачылі мы сёньня.

 

I aharnuła ŭsich wialikaje ździŭleńnie, i sławili Boha, i napoŭnieny byli stracham, kažučy: Što my widzieli siańnia dziŭnyja rečy.

Пасьля гэтага Ісус выйшаў і ўбачыў мытніка, якога звалі Лявій, які сядзеў каля мытні, і кажа яму: ідзі за Мною.

 

I paśla hetaha wyjšaŭ i ŭbačyŭ mytnika, na imia Lewija, siadziačaha pry mytnicy, i skazaŭ jamu: Idzi za mnoju.

І ён, пакінуўшы ўсё, устаў і пайшоў за Ім.

 

I jon pakinuŭšy ŭsio, ustaŭšy, pajšoŭ za im.

І зрабіў Яму Лявій у доме сваім бяседу вялікую; і там было мноства мытнікаў і іншых, якія ўзьляжалі зь імі.

 

I zrabiŭ jamu Lewij wialiki pačastunak u swaim domie; i była wialikaja hramada mytnikaŭ i inšych, jakija z imi siadzieli.

А кніжнікі і фарысэі наракалі і казалі вучням Ягоным: навошта вы ясьце і п’яце з мытнікамі і грэшнікамі?

 

I narakali faryzei i knižniki ich, kažučy da wučniaŭ jahonych: Čamu wy z mytnikami jaścio i pjacio?

А Ісус сказаў ім у адказ: не здаровыя маюць патрэбу ў лекары, а хворыя;

 

I adkazwajučy Jezus skazaŭ da ich: Nie patrabujuć lekara zdarowyja, ale tyja, što drenna majucca.

Я прыйшоў заклікаць ня праведнікаў, а грэшнікаў да пакаяньня.

 

Nia pryjšoŭ ja klikać sprawiadliwych, ale hrešnych da pakuty.

А яны сказалі Яму: чаму вучні Янавыя посьцяць часта і ўзносяць малітвы, таксама і фарысэйскія, а Твае ядуць і п’юць?

 

A jany skazali jamu: Čamu wučni Janawy časta pościać i adpraŭlajuć malitwy, taksama i faryzejawy, a twaje jaduć i pjuć?

Ён сказаў ім: ці можаце прымусіць сыноў харомаў шлюбных пасьціцца, калі зь імі малады?

 

Jon skazaŭ im: Ci možacie zrabić, kab hości maładoha paścili, pakul z imi jość małady?

але прыйдуць дні, калі адымецца ў іх малады, і тады будуць пасьціцца у тыя дні.

 

Ale pryjduć dni, kali zabiaruć ad ich maładoha, tady buduć paścić u tyja dni.

Пры гэтым сказаў ім прытчу: ніхто ня прышывае латку да старой адзежыны, ададраўшы ад новай адзежыны; а інакш і новую падзярэ, і да старой не падыдзе латка ад новай.

 

A kazaŭ da ich i padabienstwa: Što nichto nie kładzie łaty ad nowaje wopratki da staroje wopratki, bo inakš i nowaje rwie, i da staroha nie padchodzić łata z nowaha.

І ніхто ня ўлівае маладога віна ў мяхі старыя; а інакш маладое віно парве мяхі, і само выцеча, і мяхі прападуць;

 

I nichto nia lje nowaha wina ŭ staryja miachi, bo inakš nowaje wino razarwie miachi, i wino razaljecca, i miachi prapaduć.

а маладое віно трэба ўліваць у мяхі новыя; тады зьберажэцца і тое і другое.

 

Ale nowaje wino treba lić u nowyja miachi, i adno i druhoje astajucca cełymi:

І ніхто, піўшы старое віно, не захоча адразу маладога; бо кажа: старое лепшае.

 

i nichto, pjučy staroje, nie adrazu choča nowaha, bo kaža: Staroje lepšaje.