Лукаша 7 разьдзел

 

 

Калі Ён скончыў усе словы Свае люду, які слухаў, дык увайшоў у Капернаум.

 

Kali-ž skončyŭ usie swaje słowy da wušej narodu, uwajšoŭ u Kaparnaum.

У аднаго сотніка слуга, якім ён даражыў, быў хворы пры сьмерці.

 

Adnaho-ž sotnika słuha, katory dla jaho byŭ darahi, drenna majučysia, byŭ pry śmierci.

Пачуўшы пра Ісуса, ён паслаў да Яго юдэйскіх старэйшынаў — прасіць Яго, каб прыйшоў ацаліць слугу ягонага.

 

I kali pačuŭ ab Jezusie, pasłaŭ da jaho staršych žydoŭskich, prosiačy jaho, kab pryjšoŭ i azdarawiŭ jaho słuhu.

І яны, прыйшоўшы да Ісуса, прасілі Яго моцна, кажучы: ён варты, каб Ты зрабіў дзеля яго гэта,

 

Jany-ž, pryjšoŭšy da Jezusa, prasili jaho mocna, kažučy jamu: Što jon wart, kab ty jamu hetaje zrabiŭ,

бо ён любіць народ наш і збудаваў нам сынагогу.

 

bo jon lubić naša narod i jon zbudawaŭ dla nas bažnicu.

Ісус пайшоў зь імі. І калі Ён недалёка ўжо быў ад дома, сотнік прыслаў да Яго сяброў сказаць Яму: ня турбуйся, Госпадзе, бо я ня варты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;

 

Jezus-ža pajšoŭ z imi. I kali ŭžo byŭ niedaloka ad domu, sotnik prysłaŭ da jaho pryjacielaŭ, kažučy: Panie, nie trudzisia, bo ja nia wart, kab ty ŭwajšoŭ pad dach moj.

таму і сябе самога не палічыў я вартым прыйсьці да Цябе; але скажы слова, і паправіцца слуга мой;

 

Dziela hetaha i siabie samoha ja ŭwažaŭ, što nia wart, kab pryjści da ciabie. Ale skažy słowam i azdarawieje słuha moj.

бо я і падуладны чалавек, але, маючы ў сябе ў падначаленьні вояў, кажу аднаму: «ідзі», і ідзе; і другому: «прыйдзі», і прыходзіць; і слузе майму: «зрабі тое», і робіць.

 

Bo i ja čaławiek pastaŭleny pad uładaj, majučy pad saboju žaŭnieraŭ; i kažu hetamu: "Idzi" — i jon idzie, a druhomu: "Pryjdzi" — i jon prychodzić, a słuzie majmu: "Rabi hetaje" — i jon robić.

Пачуўшы гэта, Ісус зьдзівіўся яму і, павярнуўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізраілі не знайшоў Я такое веры.

 

Pačuŭšy hetaje, Jezus ździwiŭsia i, abiarnuŭšysia, skazaŭ da idučych za im hramadaŭ: Sapraŭdy kažu wam, i ŭ Izrailu ja nie znajšoŭ takoj wialikaj wiery.

Пасланцы, вярнуўшыся ў дом, знайшлі хворага слугу здаровым.

 

I wiarnuŭšysia damoŭ tyja, katoryja byli pasłany, znajšli słuhu, katory chwareŭ, zdarowym.

Пасьля гэтага Ісус пайшоў у горад, які называўся Наін, і зь Ім ішлі многія вучні Ягоныя і мноства людзей.

 

I stałasia potym, jon išoŭ u miesta, jakoje zawiecca Naim, i išli z im wučni jahony i wialikaja hramada.

Калі ж Ён наблізіўся да гарадзкое брамы, тут выносілі памерлага, адзінага сына ў маці, а яна была ўдава; і шмат людзей ішло зь ёю з горада.

 

Kali-ž prybližaŭsia da bramy miesta, woś wynosili niaboščyka, adzinaha syna jahonaj matki, a hetaja była ŭdawoju; i z jeju wialikaja hramada z miesta.

Убачыўшы яе, Гасподзь умілажаліўся зь яе і сказаў ёй: ня плач.

 

Kali ŭbačyŭ jaje Pan, źmiłasierdziŭšysia nad jeju, skazaŭ jej: Nia płač.

І падышоўшы, дакрануўся да мараў; тыя, што несьлі, спыніліся; і Ён сказаў: хлопча! табе кажу, устань.

 

I padyjšoŭ, i dakranuŭšysia da maraŭ, a tyja, što niaśli, stali. I skazaŭ: Chłopča, tabie kažu, ustań.

Мёртвы, падняўшыся, сеў і пачаў гаварыць; і аддаў яго Ісус маці ягонай.

 

I sieŭ, katory byŭ pamioršy, i pačaŭ hawaryć. I addaŭ jaho matcy jahonaj.

І ўсіх апанаваў страх, і славілі Бога, кажучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і Бог наведаў народ Свой.

 

I źniaŭ usich strach, i sławili Boha, kažučy: Što prarok wialiki paŭstaŭ pamiž nas, i što Boh adwiedaŭ narod swoj.

Такая пагалоска пра Яго разышлася па ўсёй Юдэі і па ўсім навакольлі.

 

I razyjšłasia hetaja mowa ab im pa ŭsiej Judei i kruhom pa ŭsiej wakolicy.

І абвясьцілі Яну вучні ягоныя пра ўсё тое.

 

I dali znać Janu wučni jahony ab usim hetym.

Ян, паклікаўшы двух вучняў сваіх, паслаў да Ісуса спытацца: ці Той Ты, Які павінен прыйсьці, ці чакаць нам другога?

 

I Jan paklikaŭ dwuch z swaich wučniaŭ i pasłaŭ da Jezusa, kažučy: Ci ty toj, katory maješ pryjści, ci čakać nam druhoha?

Яны, прыйшоўшы да Ісуса, сказалі: Ян Хрысьціцель паслаў нас да Цябе спытацца: ці Той Ты, Які мае прыйсьці, ці чакаць нам другога?

 

Kali-ž pryjšli da jaho mužy, skazali: Jan Chryściciel pasłaŭ nas da ciabie, kažučy: "Ci ty toj, katory maješ pryjści, ci čakać nam druhoha?"

А тым часам Ён многіх ацаліў ад хваробаў і немачаў і ад злых духаў, і многім сьляпым даў зрок.

 

A ŭ tuju časinu jon mnohich azdarawiŭ ad chwarobaŭ i ciarpieńniaŭ i złych duchaŭ, i mnohich ślapych abdaryŭ zrokam.

І сказаў ім Ісус у адказ: ідзеце, скажэце Яну, што вы бачылі і чулі: сьляпыя робяцца відушчымі, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца, глухія чуюць, мёртвыя ўваскрасаюць і ўбогім абвяшчаецца дабравесьце;

 

I adkazwajučy skazaŭ im: Pajšoŭšy pierakažecie Janu, što wy čuli i bačyli: Što "ślapyja widziać, kulhawyja chodziać, prakažanyja robiacca čystymi, hłuchija čujuć, umierłyja ŭskrasajuć, ubohim abwiaščajecca ewanelija".

і дабрашчасны, хто не спакусіцца празь Мяне.

 

I bahasłaŭleny, chto nia zhoršycca z mianie.

І калі пайшлі пасланцы Янавыя, Ён пачаў гаварыць людзям пра Яна: што глядзець хадзілі вы ў пустыню? ці ня трысьцінку, ветрам калыханую?

 

Kali-ž adyjšli pasły Janawy, pačaŭ hawaryć da hramadaŭ ab Janie: Što wy wyjšli ŭ pustyniu pabačyć? Tryścinu, što chistajecca ad wietru?

што ж глядзець хадзілі вы? ці не чалавека, у мяккія шаты апранутага? Але тыя, хто апранаецца пышна і раскошна жыве, яны пры дварах царскіх.

 

Ale što wy wyjšli pabačyć? Čaławieka adzietaha ŭ miakkuju adziežu? Woś tyja, što ŭ darahim adzieńni i ŭ roskašach, jość u karaleŭskich damoch.

Што ж глядзець хадзілі вы? ці не прарока? Таму, кажу вам, нават больш, чым прарока.

 

Ale što wy wyjšli pabačyć? Praroka? Sapraŭdy kažu wam, i bolš čym praroka.

Гэта той, пра якога напісана: «вось, Я пасылаю анёла Майго перад абліччам Тваім, які падрыхтуе шлях Твой перад Табою».

 

Heta toj, ab katorym napisana (Małach. 3, 1): "Woś ja pasłaŭ anieła majho pierad woblikam twaim, jaki pryhatuje šlach twoj pierad taboju".

Бо кажу вам: сярод народжаных жанчынамі няма ніводнага прарока большага за Яна Хрысьціцеля; але найменшы ў Царстве Божым большы за яго.

 

Bo ja wam kažu: Spamiž rodžanych žančynami niwodzien prarok nia jość bolšy za Jana Chryściciela. Ale toj, katory jość mienšy ŭ karaleŭstwie Božym, jość bolšy za jaho.

І ўвесь народ, які слухаў, і мытнікі ўзьнесьлі Богу славу, ахрысьціўшыся хрышчэньнем Янавым;

 

I čujučy ŭwieś narod i mytniki, pryznali Božuju sprawiadliwaść, achryściŭšysia chrostam Jana;

а фарысэі і законьнікі адверглі волю Божую пра сябе, ня хрысьціўшыся ў яго.

 

ale faryzei i zakonaznaŭcy adkinuli namier Božy adnosna ich, nie achryściŭšysia ŭ jaho.

Тады Гасподзь сказаў: з кім параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?

 

I skazaŭ Pan: Dyk da kaho padobnymi nazwaŭ ja ludziej hetaha rodu? I da kaho jany padobny?

яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку, клічуць адно аднаго і кажуць: мы гралі вам на жалейцы, а вы не скакалі; мы сьпявалі вам песьні журботныя, а вы не галасілі.

 

Jany padobny da chłopčykaŭ, siadziačych na rynku i haworačych adzin da druhoha i kažučych: "My ihrali wam na dudkach, a wy nie skakali; my hałasili, a wy nia płakali".

Бо прыйшоў Ян Хрысьціцель, ні хлеба ня есьць, ні віна ня п’е; і кажаце: «у ім дэман».

 

Bo pryjšoŭ Jan Chryściciel, katory nia jeŭ chleba i nia piŭ wina, a wy kažacie: Djabelstwa maje.

Прыйшоў Сын Чалавечы, есьць і п’е; і кажаце: «вось чалавек, які любіць есьці і піць віно, прыяцель мытнікаў і грэшнікаў».

 

Pryjšoŭ Syn čaławiečy, katory jeść i pje, a wy kažacie: Woś čaławiek, katory lubić jeści i pić wino, druh mytnikaŭ i hrešnikaŭ.

І апраўдана мудрасьць усімі дзецьмі яе.

 

I apraŭdana mudraść usimi synami jaje.

Нехта з фарысэяў прасіў Яго паесьці зь ім ежы; і Ён, увайшоўшы ў дом фарысэя, узьлёг.

 

Prasiŭ-ža jaho adzin z faryzejaŭ, kab jeŭ z im. I ŭwajšoŭšy ŭ dom faryzeja, sieŭ za stoł.

І вось, жанчына з таго горада, якая была грэшніца, даведаўшыся, што Ён узьляжыць у доме ў фарысэя, прынесла алавастравы посуд зь мірам;

 

I woś žančyna, jakaja była hrešnica ŭ mieście, jak dawiedałasia, što siadzieŭ za stałom u domie faryzeja, pryniasła alabastar alejku,

і, стаўшы ззаду каля ног Ягоных і плачучы, пачала абліваць ногі Ягоныя сьлязьмі і абціраць валасамі галавы сваёй, і цалавала ногі Яму, і мазала мірам.

 

i staŭšy zzadu kala noh jahonych, pačała slaźmi abliwać nohi jaho, i mazała alejkam.

Бачачы гэта, фарысэй, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарок, дык ведаў бы, хто і якая жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца.

 

A bačačy faryzej, katory byŭ jaho paklikaŭ, skazaŭ u sabie, kažučy: Kali-b jon byŭ prarokam, to peŭnie wiedaŭ by, chto i jakaja heta žančyna, što dakranajecca da jaho, bo jana hrešnica.

Зьвярнуўшыся да яго, Ісус сказаў: Сымоне! Я маю нешта сказаць табе. Ён кажа: скажы, Настаўнік.

 

I adkazwajučy Jezus skazaŭ da jaho: Symon, maju tabie niešta skazać. Jon-ža skazaŭ: Wučyciel, skažy.

Ісус сказаў: у аднаго пазыкоўца было два даўжнікі: адзін вінен быў пяцьсот дынараў, а другі пяцьдзясят;

 

U wadnaho kredytara było dwuch daŭžnikoŭ: adzin byŭ winien piaćsot dynaraŭ, a druhi piaćdziesiat.

але як што яны ня мелі чым заплаціць, ён дараваў абодвум. Дык скажы, каторы зь іх болей палюбіць яго?

 

Kali jany nia mieli skul addać, darawaŭ abodwym. Dyk katory jaho bolej lubić?

Сымон адказаў: думаю, той, каму больш даравана. Ён сказаў яму: правільна ты разважыў.

 

Adkazwajučy Symon skazaŭ: Dumaju, što toj, katoramu bolš darawaŭ. Jon-ža skazaŭ jamu: Sprawiadliwa ty razsudziŭ.

І абярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сымону: ці бачыш ты гэтую жанчыну? Я прыйшоў у дом твой, і ты вады Мне на ногі ня даў: а яна сьлязьмі абліла Мне ногі і валасамі галавы свае абцерла.

 

I źwiarnuŭšysia da žančyny, skazaŭ Symonu: Bačyš hetuju žančynu? Ja ŭwajšoŭ u twoj dom, ty nia daŭ wady na nohi maje, a jana slaźmi abliła nohi maje i wałasami swaimi wycierła.

Ты цалаваньня Мне ня даў; а яна, з той хвіліны, як Я прыйшоў, не перастае цалаваць Мне ногі.

 

Ty nie daŭ mnie całunku, a jana jak tolki ŭwajšła, nie pierastała caławać noh maich.

Ты галавы Мне алеем не памазаў; а яна мірам намасьціла Мне ногі.

 

Ty nie pamazaŭ aliwaj haławy majej, a jana alejkam pamazała nohi maje.

А таму кажу табе: даруюцца грахі ёй многія за тое, што яна палюбіла многа: а каму мала даруецца, той мала любіць.

 

Dziela hetaha kažu tabie: Adpuščajecca jejo mnoha hrachoŭ, bo mnoha ŭzlubiła. Kamu-ž mniej adpuščajecca, toj mieniej lubić.

А ёй сказаў: даруюцца табе грахі.

 

I skazaŭ da jaje: Adpuščajucca tabie hrachi.

І тыя, што ўзьляжалі зь Ім, пачалі гаварыць самі сабе: хто гэта, што і грахі даруе?

 

I pačali tyja, što razam siadzieli, kazać sami ŭ sabie: Chto heta taki, što nawat hrachi adpuščaje?

А Ён сказаў жанчыне: вера твая ўратавала цябе; ідзі зь мірам.

 

Jon-ža skazaŭ da žančyny: Wiera twaja zbawiła ciabie, idzi ŭ supakoi.