Яна 11 разьдзел
Паводле Яна Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Рeraklad V. Hadleuski
Быў хворы нехта Лазар зь Віфаніі, зь селішча, дзе жылі Марыя і Марфа, сястра ейная.
Byŭ-ža adzin chwory Łazar z Betanii, z miastečka Maryi i jejnaj siastry Marty.
А Марыя, чый брат Лазар быў хворы, была тая самая, якая памазала Госпада мірам і абцерла ногі Яму валасамі сваімі.
(A Maryja była taja, što namaściła Pana alejkam i wycierła nohi jaho swaimi wałasami, katory brat Łazar chwareŭ).
Сёстры паслалі сказаць Яму: Госпадзе! той, каго Ты любіш, хворы.
Dyk pasłali siostry jahony da jaho, kažučy: Panie, woś toj, kaho ty lubiš, chwareje.
Ісус, пачуўшы, сказаў: гэта хвароба не да сьмерці, а на славу Божую, хай праславіцца празь яе Сын Божы.
A Jezus pačuŭšy, skazaŭ im: Chwaroba heta nia jość na śmierć, ale na sławu Božuju, kab byŭ prasłaŭleny praz jaje Syn Božy.
А Ісус любіў Марфу і сястру яе і Лазара.
Jezus-ža lubiŭ Martu i jejnuju siastru Maryju i Łazara.
Калі ж пачуў, што ён хворы, прабыў два дні на тым месцы, дзе быў.
Dyk kali pačuŭ, što chwareje, tady-to prabyŭ u tym-ža miescy dwa dni,
Пасьля гэтага сказаў вучням: пойдзем зноў у Юдэю.
i paśla hetaha skazaŭ wučniam swaim: idziom iznoŭ u Judeju.
Вучні сказалі Яму: Равьві! ці даўно Юдэі намышлялі пабіць Цябе камянямі, і Ты зноў ідзеш туды?
Skazali jamu wučni: Rabbi, ciapier šukali ciabie žydy, kab zakamienawać, a ty iznoŭ tudy idzieš?
Ісус адказваў: ці не дванаццаць гадзін у дні? хто ходзіць удзень, той не спатыкаецца, бо ён бачыць сьвятло сьвету гэтага;
Adkazaŭ Jezus: Ci-ž nie dwanaccać hadzin dnia? Kali chto chodzić udzień, nia ŭdarycca, bo widzić światło hetaha świetu;
а хто ходзіць поначы, спатыкаецца, бо няма сьвятла зь ім.
kali-ž chodzić unačy, udarycca, bo niama ŭ im światła.
Сказаўшы гэта, кажа ім потым: Лазар, сябра наш, заснуў, але Я іду разбудзіць яго.
Skazaŭ hetaje i potym pramowiŭ da ich: Łazar, naš pryjaciel, śpić, ale ja idu, kab zbudzić jaho zo snu.
Вучні Яго сказалі: Госпадзе! калі заснуў, дык выздаравее.
Dyk skazali jahony wučni: Panie, kali śpić, budzie zdaroŭ.
Ісус казаў пра сьмерць ягоную, а яны думалі, што Ён кажа пра сон звычайны.
Kazaŭ-ža Jezus ab śmierci jahonaj, a jany dumali, što kazaŭ ab spańni snom.
Тады Ісус сказаў ім адкрыта: Лазар памёр;
Dyk tady jezus skazaŭ im adkryta: Łazar pamior;
і радуюся за вас, што Мяне ня было там, каб цяпер уверавалі; але пойдзем да яго.
i ja rad dziela was, zatym što tam nia byŭ, kab wy wieryli. Ale idziom da jaho.
Тады Тамаш, інакш называны Блізьнюк, сказаў вучням: пойдзем і мы памрэм зь ім.
I skazaŭ Tamaš, katory zawiecca Dydymus, da wučniaŭ: Idziom i my, kab pamierci z im.
Ісус, прыйшоўшы, знайшоў, што ён ужо чатыры дні ў магіле.
Dyk pryjšoŭ Jezus i znajšoŭ jaho ŭžo čatyry dni lažačym u hrobie.
А Віфанія была непадалёк ад Ерусаліма, стадыяў за пятнаццаць,
(Była-ž Betanija blizka Jeruzalimu, adlehła kala piatnaccaci stadyjaŭ).
і многія Юдэі прыйшлі да Марфы і Марыі — суцешыць іх у смутку па браце іхнім.
A mnohija z žydoŭ byli pryjšoŭšy da Marty i Maryi, kab ich paciašać pa ichnym bracie.
Марфа, пачуўшы, што ідзе Ісус, пайшла насустрач Яму; а Марыя сядзела дома.
Dyk Marta, jak pačuła, što idzie Jezus, pieraniała jaho, a Maryja siadzieła doma.
Тады Марфа сказала Ісусу: Госпадзе! калі б Ты быў тут, не памёр бы брат мой;
I skazała Marta da Jezusa: Panie, kali-b ty byŭ tut, nie pamior-by brat moj;
але і цяпер ведаю, што, чаго Ты папросіш у Бога, дасьць Табе Бог.
ale i ciapier ja wiedaju, što čaho-tolki paprosiš u Boha, daść tabie Boh.
Ісус кажа ёй: уваскрэсьне брат твой.
Skazaŭ jej Jezus: Ja jość ŭskrašeńnie i žyćcio: chto wieryć u mianie, kali-b i pamior, žyć budzie;
Марфа сказала Яму: ведаю, што ўваскрэсьне ва ўваскрэсеньні, у апошні дзень.
—
Ісус сказаў ёй: Я — уваскрэсеньне і жыцьцё; хто верыць у Мяне, калі і памрэ, — ажыве;
—
і кожны, хто жыве і верыць у Мяне, не памрэ вавекі. Ці верыш у гэта?
a kožny, chto žywie i wieryć u mianie, nie pamre nawieki. Wieryš u hetaje?
Яна кажа Яму: веру, Госпадзе! я веру, што Ты Хрыстос Сын Божы, Які прыйшоў у сьвет.
Skazała jamu: Tak, Panie, ja ŭwieryła, što ty jość Chrystus, Syn Boha žywoha, katory pryjšoŭ na hety świet.
Сказаўшы гэта, пайшла і паклікала ўпотай Марыю, сястру сваю, кажучы: Настаўнік тут і кліча цябе.
I skazaŭšy hetaje pajšła i ciškom paklikała swaju siastru Maryju, kažučy: Wučyciel jość tut i kliča ciabie.
Яна, як толькі пачула, пасьпешліва ўстала і пайшла да Яго.
Jana, jak pačuła, skorańka ŭstała i pryjšła da jaho.
Ісус яшчэ не ўваходзіў у селішча, але быў на тым месцы, дзе сустрэла Яго Марфа.
Bo Jezus jašče byŭ nia pryjšoŭšy ŭ miastečka, ale byŭ jašče na tym miescy, dzie jaho pieraniała Marta.
Юдэі, якія былі зь ёю ў доме і суцяшалі яе, убачыўшы, што Марыя пасьпешліва ўстала і выйшла, пайшлі за ёю, думаючы, што яна пайшла да магілы — плакаць там.
Dyk žydy, jakija byli z joju ŭ domie i paciešali jaje, kali ŭbačyli Maryju, što jana skorańka ŭstała i wyjšła, pajšli za jeju, kažučy: što idzie da hrobu, kab tam płakać.
А Марыя, прыйшоўшы туды, дзе быў Ісус, і ўгледзеўшы Яго, упала да ног Ягоных і сказала Яму: Госпадзе! калі б Ты быў тут, не памёр бы брат мой.
A Maryja, kali pryjšła, dzie byŭ Jezus, ubačyŭšy jaho, upała da noh jahonych i skazała jamu: Panie, kali-b ty byŭ tut, nie pamior-by brat moj.
Ісус, калі ўбачыў яе, што плача, і Юдэяў, якія прыйшлі зь ёю і плачуць, Сам засмуціўся духам і ўзрушыўся,
Jezus-ža, jak ubačyŭ jaje płačučuju i žydoŭ, jakija pryjšli z joju, płačučych, razzławaŭsia ŭ dušy i parušyŭsia sam u sabie,
і сказаў: дзе вы паклалі яго? Кажуць Яму: Госпадзе! ідзі і паглядзі.
i skazaŭ: Dzie wy jaho pałažyli? Skazali jamu: Panie, pajdzi i pahladzi.
Ісус заплакаў сьлязьмі.
I zapłakaŭ Jezus.
Тады Юдэі казалі: глядзі, як Ён любіў яго!
A žydy skazali: Woś jak lubiŭ jaho!
А некаторыя зь іх сказалі: хіба ня мог Гэты, Які адамкнуў вочы сьляпому, зрабіць, каб і гэты не памёр?
Niekatoryja-ž z ich skazali: Ci nia moh-by jon, što adčyniŭ wočy ślepanarodžanaha, zrabić, kab nie pamior hety?
А Ісус, зноў смуткуючы ўнутрана, прыходзіць да магілы. Гэта была пячора, і камень ляжаў на ёй.
A Jezus, razzławaŭšysia iznoŭ sam u sabie, pryjšoŭ da mahiły; była-ž piačera i byŭ na jej pałožany kamień.
Ісус кажа: адымеце камень. Сястра памерлага, Марфа, кажа Яму: Госпадзе! ужо сьмярдзіць; бо чатыры дні, як ён у магіле.
Skazaŭ Jezus: Adyjmiecie kamień. Skazała jamu Marta, siastra taho, što byŭ pamioršy: Panie, užo čuć ad jaho, bo jamu čaćwierty dzień.
Ісус кажа ёй: ці не сказаў Я табе, што, калі будзеш верыць, убачыш славу Божую?
Skazaŭ jej Jezus: Ci-ž ja tabie nie kazaŭ, što kali budzieš wieryć, ubačyš sławu Božuju?
І вось аднялі камень ад пячоры, дзе ляжаў памерлы. А Ісус узьвёў вочы да неба і сказаў: Войча! дзякую Табе, што Ты пачуў Мяне;
Dyk adniali kamień. A Jezus, uźniaŭšy ŭharu wočy, skazaŭ: Ojča, dziakuju tabie, što ty pačuŭ mianie.
Я і ведаў, што Ты заўсёды пачуеш Мяне; але сказаў гэта людзям, што стаяць тут, каб паверылі, што Ты паслаў Мяне.
Ja-ž wiedaju, što ty zaŭsiody wysłuchoŭwaješ mianie, ale ja skazaŭ dziela narodu, katory nawakoł staić, kab wieryli, što ty mianie pasłaŭ.
Сказаўшы гэта, Ён усклікнуў моцным голасам: Лазар! выходзь.
Skazaŭšy hetaje, kryknuŭ mocnym hołasam: Łazar, wyjdzi z hrobu!
І выйшаў памерлы, абвіты па руках і нагах пахавальным палатном, і твар у яго абвязаны быў хусткай. Ісус кажа ім: разьвяжэце яго, хай ідзе.
I zaraz wyjšaŭ, katory byŭ pamioršy, źwiazany pa rukach i nahach pałotnami, a twar jahony byŭ abwiazany chustaju. Skazaŭ im Jezus: Raźwiažecie jaho i puściecie iści.
Тады многія Юдэі, што прыйшлі да Марыі і бачылі, што ўтварыў Ісус, уверавалі ў Яго;
Dyk mnohija z žydoŭ, što byli pryjšoŭšy da Maryi i Marty i ŭbačyŭšy, što ŭčyniŭ Jezus, uwieryli ŭ jaho.
а некаторыя зь іх пайшлі да фарысэяў і сказалі ім, што ўчыніў Ісус.
Niekatoryja-ž z ich pajšli da faryzejaŭ i skazali im, što ŭčyniŭ Jezus.
Тады першасьвятары і фарысэі сабралі нараду і казалі: што нам рабіць? Гэты Чалавек многа цудаў творыць:
Dyk sabrali archiświatary i faryzei Radu i kazali: što nam rabić, bo hety čaławiek mnoha znakaŭ čynić.
калі пакінем Яго так, дык усе ўверуюць у Яго, — і прыйдуць Рымляне і забяруць і месца наша і народ.
Kali jaho pakiniem tak, usie ŭwierać u jaho; i pryjduć rymlanie i zabiaruć naša miesca i narod.
А адзін зь іх, нехта Каяфа, які быў на той год першасьвятаром, сказаў ім: вы нічога ня ведаеце;
A adzin z ich, na imia Kaifaš, budučy archiświataram taho hodu, skazaŭ im: Wy ničoha nia wiedajecie
падумайце, што лепей нам: каб адзін чалавек памёр за людзей, ці каб увесь народ загінуў.
i nie razumiejecie, što lepš dla was, kab adzin čaławiek pamior za narod i kab uwieś narod nia zhinuŭ.
Сказаў жа ён гэта не ад сябе, а як што быў на той год першасьвятаром, прадказаў, што Ісус памрэ за народ,
Hetaje-ž jon nie skazaŭ sam ad sabie, ale budučy archiświataram taho hodu, praročyŭ, što Jezus maje pamierci za narod;
і ня толькі за народ, а каб і расьсеяных дзяцей Божых сабраць усіх разам.
i nia tolki za narod, ale kab synoŭ Božych, jakija byli paraskidanyja, sabrać u wadno.
З гэтага дня пастанавілі забіць Яго.
Dyk ad hetaha dnia nadumalisia zabić jaho.
Таму Ісус ужо больш не хадзіў адкрыта паміж Юдэяў, а пайшоў адтуль у краіну паблізу пустыні, у горад, што называўся Ефраім, і там заставаўся з вучнямі Сваімі.
Dyk Jezus užo nie chadziŭ jaŭna pamiž žydoŭ, ale pajšoŭ u kraj blizka pustyni, u horad, jaki zawiecca Efrem, i tam prabywaŭ z swaimi wučniami.
Блізілася Пасха Юдэйская, і многія з усёй краіны прыйшлі ў Ерусалім перад Пасхаю, каб там ачысьціцца.
Była-ž blizka žydoŭskaja Pascha. I pryjšli mnohija z kraju ŭ Jeruzalim pierad Paschaj, kab paświacić siabie samych.
Тады шукалі Ісуса і, стоячы ў храме, казалі адзін аднаму: як вы думаеце? ці ня прыйдзе Ён на сьвята?
Dyk šukali Jezusa i hawaryli pamiž saboju, stojučy ŭ światyni: što wy dumajecie, što jon nia pryjšoŭ na światočny dzień?
А першасьвятары і фарысэі далі загад, што, калі хто даведаецца, дзе Ён будзе, наказалі б, каб узяць Яго.
A archiświatary i faryzei wydali zahad, kali-b chto dawiedaŭsia, dzie jon jość, kab daŭ znać — kab uziać jaho.
