Дзеі 23 разьдзел

 

 

Павал, паглядзеўшы на сынедрыён, сказаў: мужы браты! Я ўсім шчырым сумленьнем жыў перад Богам па сёньняшні дзень.

 

Uhladajučysia-ž na Radu, Pawał skazaŭ: Mužy braty, wa ŭsiakim dobrym sumleńni prabywaŭ ja pierad Boham až pa siańniašni dzień.

А першасьвятар Ананія загадаў тым, што перад ім стаялі, біць яго па вуснах.

 

A archiświatar Ananij zahadaŭ tym, što stajali kala jaho, bić jaho ŭ wusny.

Тады Павал сказаў яму: Бог цябе біцьме, сьцяна павапленая! ты сядзіш, каб судзіць па законе, і, насуперак закону, загадваеш біць мяне.

 

Tady Pawał skazaŭ da jaho: Udaryć ciabie Boh, ściana pabielenaja. Ty-ž siedziačy sudziš mianie pawodle zakonu, a zahadywaješ mianie bić suproć zakonu?

А тыя, што перад ім стаялі, сказалі: першасьвятара Божага бэсьціш?

 

A tyja, što stajali pry im, skazali: Archiświataru Božamu ty naruhajeśsia?

Павал сказаў: я ня ведаў, браты, што ён першасьвятар; бо напісана: «начальніка ў народзе тваім ліхім словам ня гань».

 

A Pawał skazaŭ: Nia wiedaŭ ja, braty, što jon archiświatar. Bo jość napisana: "Pawadyru narodu twajho nie naruhajsia". (Wych. 22, 28).

Павал, даведаўшыся, што тут адна частка — садукеі, а другая — фарысэі, узвысіў голас у сынедрыёне: мужы браты! Я фарысэй і сын фарысэя; за надзею і ўваскрэсеньне мёртвых я суд прымаю.

 

Pawał-ža, wiedajučy, što adna čaść była sadukiejaŭ, a druhaja faryzejaŭ, uskryknuŭ u Radzie: Mužy braty, ja jość faryzej, syn faryzejaŭ; mianie sudziać za nadzieju i ŭskrašeńnie ŭmierłych.

І калі сказаў ён гэта, узьнікла нязгода паміж фарысэямі і садукеямі, і зборня падзялілася.

 

A kali hetaje skazaŭ, stałasia sprečka pamiž faryzejami i sadukiejami i razarwałasia sabrańnie.

Бо садукеі кажуць, што няма ўваскрэсеньня, ні анёла, ні духа, а фарысэі прызнаюць і тое і другое.

 

Bo sadukiei kažuć, što niama ŭskrašeńnia, ani anioła, ani ducha, a faryzei pryznajuć i adno i druhoje.

Усчаўся вялікі крык, і ўстаўшы, кніжнікі фарысэйскага боку даводзілі, кажучы: нічога благога мы не знаходзім у гэтым чалавеку; калі ж дух альбо анёл казаў яму, ня будзем пярэчыць Богу.

 

I staŭsia wialiki kryk. A ŭstaŭšy niekatoryja z faryzejaŭ, zmahalisia, kažučy: My ničoha błahoha nie znachodzim u hetym čaławieku. A moža z im hawaryŭ duch abo anioł?

Але як што разлад узмацніўся, дык тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўла, загадаў воінам сысьці, узяць яго спаміж іх і завесьці ў крэпасьць.

 

I kali staŭsia wialiki spor, tysiačnik bajučysia, kab jany Paŭła nie razarwali, zahadaŭ žaŭnieram iści i wyrwać jaho spasiarod ich i zawiaści jaho ŭ łahier.

У другую ноч Гасподзь, зьявіўшыся яму, сказаў: мацуйся, Паўле; бо як ты сьведчыў за Мяне ў Ерусаліме, так трэба табе сьведчыць і ў Рыме.

 

A ŭ nastupnuju noč Pan, staŭšy pry im, skazaŭ: Budź stojki, bo jak ty świedčyŭ aba mnie ŭ Jeruzalimie, tak treba, kab ty świedčyŭ i ŭ Rymie.

А як разьвіднела, некаторыя Юдэі склалі змову, і прысягнулі ня есьці і ня піць, пакуль не заб’юць Паўла;

 

Kali-ž nastaŭ dzień, sabralisia niekatoryja z žydoŭ i pakajalisia sabie, kažučy, što nia buduć jeści ani pić, pakul nie zabjuć Paŭła.

а было больш за сорак такіх, што так прысягнулі;

 

Było-ž bolej jak sorak mužoŭ, katoryja zrabili hetu zmowu.

яны, прыйшоўшы да першасьвятароў і старэйшын, сказалі: мы клятваю запрысягнуліся ня есьці нічога, пакуль не заб’ём Паўла;

 

Jany pryjšli da archiświataraŭ i staršych i skazali: My klaćboju paklalisia, što nie pakaštujem ničoha, pakul nie zabjom Paŭła.

Дык вось сёньня вы з сынедрыёнам дайце знак тысячніку, каб ён заўтра вывеў яго да вас, быццам вы хочаце ўважлівей дасьледаваць справу ягоную; а мы, перш чым ён наблізіцца, гатовыя забіць яго.

 

Dyk wy ciapier pawiedamcie tysiačnika z Radaju, kab prywioŭ jaho da was, byccam wy majecie niešta peniejšaje dawiedacca ab im. A my, pierš čym jon prybližycca, prahatowilisia jaho zabić.

Пачуўшы пра намысел гэты, сын сястры Паўлавай прыйшоў і, увайшоўшы ў крэпасьць, папярэдзіў Паўла.

 

Kali-ž pačuŭ syn Paŭławaj siastry ab podstupach, pryjšoŭ i ŭwajšoŭ u łahier, i pawiedamiŭ Paŭła.

А Павал, паклікаўшы аднаго сотніка, сказаў: завядзі гэтага хлопца да тысячніка, бо ён мае нешта сказаць яму.

 

Pawał-ža, paklikaŭšy da siabie adnaho z sotnikaŭ, skazaŭ: Hetaha dziaciuka zawiadzi da tysiačnika, bo maje jamu niešta dałažyć.

Той, узяўшы яго, прывёў да тысячніка і сказаў: вязень Павал, паклікаўшы мяне, прасіў завесьці да цябе гэтага хлопца, які мае нешта сказаць табе.

 

I heny-to ŭziaŭšy jaho, zawioŭ da tysiačnika i skazaŭ: Wiazień Pawał prasiŭ mianie zawiaści hetaha dziaciuka da ciabie, jon maje tabie niešta skazać.

Тысячнік, узяўшы яго за руку і адышоўшыся зь ім убок, пытаўся: што такое маеш ты сказаць мне?

 

A tysiačnik, uziaŭšy jaho za ruku, adyjšoŭ z im nabok i spytaŭsia ŭ jaho: što takoje, što ty maješ mnie dałažyć?

Ён адказваў, што Юдэі змовіліся прасіць у цябе, каб ты заўтра вывеў Паўла ў сынедрыён, быццам яны хочуць уважлівей дасьледаваць справу ягоную.

 

Jon-ža skazaŭ: žydy zmowilisia prasić ciabie, kab ty ŭzaŭtra wywieŭ Paŭła ŭ Radu, bycca jany majuć niešta peŭniejšaje dawiedacca ab im.

Але ты ня слухайся іх; бо яго пільнуюць больш за сорак чалавек зь іх, што запрысягнуліся ня есьці і ня піць, пакуль не заб’юць яго; і яны цяпер гатовыя, чакаюць твайго рашэньня.

 

Ale ty nia wier im, bo z ich zmowilisia na jaho bolej jak sorak mužoŭ, katoryja paklalisia nia jeści i nia pić, pakul nie zahubiać jaho; i ciapier jany hatowy, čakajučy twajho abiacańnia.

Тады тысячнік адпусьціў хлопца, сказаўшы: нікому не кажы, што ты паведаміў мне гэта.

 

Dyk tysiačnik adpuściŭ dziaciuka, kab nikomu nie hawaryŭ, što ab hetym jaho pawiedamiŭ.

І, паклікаўшы двух сотнікаў, сказаў: падрыхтуйце мне воінаў пешых дзьвесьце, конных семдзесят і стралкоў дзьвесьце, каб з трэйцяй гадзіны ночы ішлі ў Кесарыю;

 

I paklikaŭšy dwuch sotnikaŭ, skazaŭ im: Pryhatujcie dźwieście žaŭnieraŭ, kab išli až u Cezareju, i siemdziesiat końnikaŭ i dźwieście dzidnikaŭ na treciuju hadzinu nočy.

падрыхтуйце таксама аслоў, каб, пасадзіўшы Паўла, пераправіць яго да правіцеля Фелікса.

 

I pryhatujcie žywiołu, kab pasadziŭšy Paŭła, zdarowaha adwiali da načalnika Feliksa.

Напісаў і пісьмо такога зьместу:

 

(Bo jon bajaŭsia, kab jaho časam nie chwacili žydy i nie zabili, i kab jon potym nia znosiŭ abhaworu, byccam mieŭ atrymać hrošy).

«Клаўдзій Лісій глыбокашаноўнаму правіцелю Феліксу — радавацца;

 

Napisaŭ piśmo, źmiaščajučaje hetaje: Kłaŭdyj Lizij wysokadastojnamu načalniku Feliksu, prywiet.

гэтага чалавека Юдэі схапілі і гатовыя былі забіць; я, прыйшоўшы з воінамі, адабраў яго, даведаўшыся, што ён рымскі грамадзянін;

 

Hetaha muža, złoŭlenaha žydami, kali jany mieli jaho zabić, ja nadyjšoŭšy z wojskam wyrwaŭ, paznaŭšy, što jon rymlanin.

Потым, хочучы даведацца, за што зьвінавацілі яго, прывёў яго ў сынедрыён іхні

 

A chočučy wiedać pryčynu, jakuju jany jamu zakidali, ja zawioŭ jaho ŭ ichnuju Radu.

і выявіў, што яго вінавацяць за спрэчныя думкі адносна закону іхняга, але няма ў ім ніякае віны, вартае сьмерці альбо кайданоў.

 

Znajšoŭ jaho abwinawačanaha ŭ sprawach ichnaha zakonu, ale nia majučaha nijakaj winy, hodnaj śmierci abo wastrohu.

А як да мяне дайшло, што Юдэі намышляюць ліхое на гэтага чалавека, я адразу паслаў яго да цябе, загадаўшы і скаржнікам гаварыць на яго перад табою; будзь здаровы».

 

A kali mnie było daniesiena ab podstupach, jakija jany pryhatowili jamu, ja pasłaŭ jaho da ciabie, pawiedamlučy i tych, što jaho winawacili, uab hawaryli pierad taboju. Bywaj zdaroŭ.

І вось воіны, паводле загаду, узяўшы Паўла, павялі сярод ночы ў Антыпатрыду,

 

Dyk žaŭniery pawodle taho, jak i było zahadana, uziaŭšy Paŭła, pawiali ŭnačy ŭ Antypatrydu.

а на другі дзень, пакінуўшы конных ісьці зь ім, вярнуліся ў крэпасьць.

 

A nazaŭtra, astawiŭšy końnikaŭ, kab išli z im, wiarnulisia ŭ łahier.

А тыя, прыйшоўшы ў Кесарыю і аддаўшы пісьмо правіцелю, перадалі яму і Паўла.

 

Kali jany prybyli ŭ Cezareju i pieradali piśmo načalniku, pastawili pierad im i Paŭła.

Правіцель, прачытаўшы пісьмо, спытаўся, зь якой ён вобласьці, і, даведаўшыся, што з Кілікіі, сказаў:

 

A kali pračytaŭ i spytaŭsia, z jakoj byŭ prawincyi, i dawiedaŭšysia, što z Cylicyi,

я выслухаю цябе, калі зьявяцца твае скаржнікі. І загадаў яму быць пад вартаю ў Ірадавай прэторыі.

 

skazaŭ: Wysłuchaju ciabie, kali pryjduć tyja, što ciabie winawaciać. I zahadaŭ jaho pilnawać u pałacy Herada.