Дзеі 25 разьдзел

 

 

Фэст, прыбыўшы ў вобласьць, праз тры дні выправіўся з Кесарыі ў Ерусалім.

 

Dyk Fest, prybiŭšy ŭ prawincyju, paśla troch dzion adbyŭ z Cezarei ŭ Jeruzalim.

Тады першасьвятар і самыя знакамітыя Юдэі зьявіліся да яго са скаргай на Паўла і пераконвалі яго,

 

I byli pryjšoŭšy da jaho archiświatary i pieršyja z žydoŭ prociŭ Paŭła, i prasili jaho,

просячы, каб ён зрабіў ласку, выклікаў яго ў Ерусалім; і ліхое задумалі — забіць яго ў дарозе.

 

žadajučy łaski prociŭ jaho, kab zahadaŭ jaho prywieści ŭ Jeruzalim, majučy na mecie podstupy, kab jaho zabić u darozie.

Але Фэст адказваў, што Павал у Кесарыі пад вартаю, і што ён сам неўзабаве падасца туды.

 

Ale Fest adkazaŭ, što Paŭła ścierahuć u Cezarei, jon-ža maje chutka wyjechać.

І вось, сказаў ён, каторыя з вас могуць, няхай пойдуць са мною, і калі ёсьць што за гэтым чалавекам, хай зьвінавацяць яго.

 

Dyk katoryja z was, kaža, majuć mahčymaść, niachaj, pajechaŭšy razam, kali jość u mužy jakaja wina, winawaciać jaho.

Пабыўшы ў іх ня болей як восем ці дзесяць дзён, вярнуўся ў Кесарыю, і на другі дзень, сеўшы на суднае месца, загадаў прывесьці Паўла.

 

Pabyŭšy-ž u ich nia bolej jak wosiem abo dziesiać dzion, wiarnuŭsia ŭ Cezareju i na druhi dzień sieŭ u trybunale i zahadaŭ pryjewieści Paŭła.

Калі ён зьявіўся, пасталі навокал Юдэі, якія прыйшлі зь Ерусаліма, і ўзводзілі на Паўла многія цяжкія абвінавачаньні, якіх не маглі даказаць.

 

Kali jon byŭ prywiedzieny, abstupili jaho žydy, što byli pryjšoŭšy z Jeruzalimu, zakidajučy mnoha ciažkich prawinaŭ, jakich nie mahli dakazać.

А ён у апраўданьне сваё сказаў: я ня ўчыніў ніякага злачынства ні супраць закона Юдэйскага, ні супраць храма, ні супраць кесара.

 

Pawał baraniŭsia: što ja nie sahrašyŭ ničoha ani prociŭ žydoŭskaha zakonu, ani prociŭ światyni, ani prociŭ cezara.

Фэст, хочучы дагадзіць Юдэям, сказаў у адказ Паўлу: ці хочаш ісьці ў Ерусалім, каб я там судзіў цябе за гэта?

 

Ale Fest, chočučy akazać łasku žydom, adkazwajučy Paŭłu, skazaŭ: Chočaš jechać u Jeruzalim i tam za heta być sudžanym pierada mnoju?

Павал сказаў: я стаю перад судом кесаравым, дзе мяне і належыць судзіць; Юдэяў я нічым не пакрыўдзіў, як і ты добра ведаеш;

 

Pawał-ža skazaŭ: Ja staju pierad trybunałam cezara, tam mianie treba sudzić. Žydom ja kryŭdy nie zrabiŭ, jak ty lepš wiedaješ.

бо, калі не мая праўда і зрабіў што-небудзь вартае сьмерці, дык не зракуся памерці; а калі нічога таго няма, у чым гэтыя вінавацяць мяне, дык ніхто ня можа выдаць мяне ім; патрабую суду кесаравага.

 

Bo kali-b zrabiŭ kryŭdu abo ŭčyniŭ niešta hodnaje śmierci, ja nie adkazwajusia pamiorci. Ale kali niama ničoha z taho, u čym jany mianie winawaciać, nichto nia moža mianie im padaryć. Apeluju da cezara.

Тады Фэст, пагутарыўшы з радай, адказваў: ты спатрабаваў суду кесаравага, да кесара і выправішся.

 

Tady Fest, pahawaryŭšy z Radaj, adkazaŭ: Da cezara ty apelawaŭ, da cezara pojdzieš.

Празь некалькі дзён цар Агрыпа і Вэрэніка прыбылі ў Кесарыю павіншаваць Фэста.

 

Kali-ž prajšło niekalki dzion, karol Ahryppa i Wernika prybyli ŭ Cezareju, kab prywitać Festa.

І як яны правялі там шмат дзён, дык Фэст выклаў цару справу Паўлаву, кажучы: тут ёсьць чалавек, пакінуты Феліксам у кайданах,

 

I kali prabyli tam mnoha dzion, Fest dałažyŭ karalu ab Paŭle, kažučy: Adzin muž jość astaŭleny Feliksam u wastrozie.

на якога, у бытнасьць маю ў Ерусаліме, скардзіліся першасьвятары і старэйшыны Юдэйскія, дамагаючыся засудзіць яго.

 

Na jaho, kali ja byŭ u Jeruzalimie, pryjšli da mianie archiświatary i staršyja žydoŭskija, žadajučy prociŭ jaho asudžeńnia.

Я адказваў ім, што ў Рымлян няма звычаю выдаваць якога-небудзь чалавека на згубу, перш чым абвінавачаны будзе мець скаржнікаў перад сабою і атрымае свабоду абараняцца ад абвінавачаньня.

 

Ja im adkazaŭ, što ŭ rymlan niama zwyčaju asudžać jakoha čaławieka, pierš čym toj, katoraha winawaciać, budzie mieć prysutnych abwinicielaŭ i atrymaje miesca na abaronu, kab ačyścicca ad prastupkaŭ.

Калі ж яны прыйшлі сюды, дык, бяз усякага адкладу, на другі дзень, сеў я на суднае месца і загадаў прывесьці таго чалавека.

 

Dyk kali jany siudy zyjšlisia biaz nijakaha adkładu, ja na nastupny dzień, sieŭšy ŭ trybunale, zahadaŭ prywiaści muža.

Абступіўшы яго, скаржнікі не назвалі ніводнай віны ягонай, якое я чакаў;

 

Staŭšy abwinicieli, nie pryniaśli na jaho nijakaj winy z tych, u katorych ja padazrawaŭ błahoje.

але яны мелі пэўныя спрэчкі зь ім пра іхняе богашанаваньне і пра нейкага мёртвага Ісуса, пра Якога Павал сьцьвярджаў, што Ён жывы.

 

Ale mieli prociŭ jaho niejkija sprawy ab swaim wierawańni i ab niejkim pamioršym Jezusie, ab katorym ćwiardziŭ Pawał, što žywie.

Ня быўшы пэўны ў рашэньні гэтага пытаньня, я сказаў: ці ня хоча ён пайсьці ў Ерусалім і там прыняць суд у гэтым?

 

Ja-ž, nie raźbirajučysia ŭ hetaj sprawie, kazaŭ, što ci chacieŭ-by jon iści ŭ Jeruzalim i tam za hetaje być sudžanym.

Але як што Павал патрабаваў, каб яго пакінулі на разгляд Аўгустаў, дык я загадаў трымаць яго пад вартаю да таго часу, як адпраўлю яго да кесара.

 

Ale kali Pawał apelawaŭ, kab jaho zachawać na razhlad Aŭhusta, ja zahadaŭ zachawać jaho, pakul nie adašlu da cezara.

Агрыпа ж сказаў Фэсту: хацеў бы і я паслухаць гэтага чалавека. Заўтра ж, адказваў той, пачуеш яго.

 

Ahryppa-ž skazaŭ da Festa: Ja i sam chacieŭ-by pasłuchać čaławieka. Zaŭtra, skazaŭ, pačuješ jaho.

На другі дзень, калі Агрыпа і Вэрэніка прыйшлі зь вялікаю пышнасьцю і ўвайшлі ў судовы намёт з тысячнікамі і знакамітымі грамадзянамі, па загадзе Фэста прыведзены быў Павал.

 

Na druhi-ž dzień, kali pryjšoŭ Ahryppa i Wernika z wialikaj pyšnaściaj i ŭwajšli ŭ pasłuchalniu z tysiačnikami i pawažaniejšymi mužami horadu, pa zahadu Festa byŭ prywiedzieny Pawał.

І сказаў Фэст: цару Агрыпе і ўсе прысутныя з намі мужы! вы бачыце таго, супроць якога ўсё мноства Юдэяў прыступаліся да мяне ў Ерусаліме і тут і крычалі, што ён не павінен больш жыць;

 

I skazaŭ Fest: Karol Ahryppa i ŭsie mužy, što razam z nami prystutny, wy bačycie hetaha, katoraha ŭsio mnostwa žydoŭ žadała ad mianie ŭ Jeruzalimie, prosiačy i kryčučy, što treba, kab jon bolej nia žyŭ.

але я палічыў, што ён не зрабіў нічога вартага сьмерці, і як што ён сам дамагаўся суду ў Аўгуста, дык я рашыўся паслаць яго да кесара.

 

Ale ja paznaŭ, što jon nie dapuściŭsia ničoha hodnaha śmierci. A kali jon sam apelawaŭ da Aŭhusta, ja razsudziŭ pasłać.

Я ня маю нічога пэўнага напісаць пра яго кесару; таму прывёў яго да вас, і найперш да цябе, цару Агрыпе, каб, пасьля разгляду, было мне што напісаць;

 

Što-b ab im peŭnaje napisać panu, nia maju. Dziela hetaha wywieŭ jaho da was, a najbolš da ciabie, karol Ahryppa, kab zrabiŭšy dopyt, mieŭ ja što pisać.

бо мне здаецца, неразважліва паслаць вязьня і не паказаць абвінавачаньняў на яго.

 

Bo nierazumnym mnie zdajecca pasłać wiaźnia i nie padać jahonych prawinaŭ.