Марка 15 разьдзел
Паводле Марка Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Міхася Міцкевіча
І адразу раніцай першасьвятары з старэйшынамі і кніжнікамі і ўвесь сынедрыён зрабілі нараду і, зьвязаўшы Ісуса, завялі і перадалі Пілату.
Назаўтра, адразу зрана, першасьвятары разам з кніжнікамі і старшынямі, і ўвесь сынедрыён — зрабілі нараду, і зьвязаўшы Ісуса, павялі і перадалі Яго Пілату.
Пілат спытаўся ў Яго: Ты Цар Юдэйскі? А Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш.
I спытаўся ў Яго Пілат: — ці Ты Кароль Юдэйскі? Ён-жа ў адказ сказаў яму — ты кажаш!
І першасьвятары вінавацілі Яго ў многім.
I шмат у чым архісьвятары абвінавачвалі Яго.
А Пілат зноў спытаўся ў Яго: Ты нічога не адказваеш? бачыш, як многа супроць Цябе скаргаў.
Пілат-жа зноў спытаўся ў Яго, кажучы: — ты нічога не адказваеш? глядзі, колькі абвінавачаньняў падаюць на Цябе.
Але Ісус і на гэта нічога не адказваў, так што Пілат зьдзіўляўся.
Але Ісус і на гэта нічога не адказваў, аж Пілат дзівіўся.
А на кожнае сьвята ён адпускаў ім аднаго вязьня, за якога прасілі.
Пад усякае-ж сьвята меўся ён адпусчаць аднаго з вязьняў, за якога прасілі.
Тады быў у кайданах нейкі Варава, са сваімі саўдзельнікамі, якія падчас бунту ўчынілі забойства.
Быў у вязьніцы нейкі Вараўва, адзін з бунтаўнікоў, якія ў часе бунту ўчыніў забойства.
І люд пачаў крычаць і прасіць у Пілата таго, што ён заўсёды рабіў ім.
I народ, сабраўшыся, голасна пачаў прасіць Пілата, каб выканаў для іх, як і заўсёды рабіў гэта.
Ён сказаў ім у адказ: ці хочаце, адпушчу вам Цара Юдэйскага?
І Пілат, адазваўшыся да іх, сказаў: — калі хочаце, адпушчу вам караля Юдэйскага.
Бо ведаў, што першасьвятары выдалі Яго з зайздрасьці.
Ведаў-жа ён, што першасьвятары выдалі Яго праз зайздрасьць.
Але першасьвятары падбухторылі людзей прасіць, каб адпусьціў ім лепей Вараву.
Але першасьвятары падбурылі народ, каб прасілі адпусьціць замест Яго Вараўву.
Пілат, адказваючы, зноў сказаў ім: а што хочаце, каб я зрабіў з Тым, Якога вы называеце Царом Юдэйскім?
Пілат-жа ў адказ зноў сказаў ім: — што-ж хочаце, каб я зрабіў з Тым, каго завяце Каралём Юдэйскім?
Яны зноў закрычалі: укрыжуй Яго!
І яны зноў загаласілі: — укрыжуй Яго!
Пілат сказаў ім: якое ж ліха ўчыніў Ён? Але яны яшчэ мацней закрычалі: укрыжуй Яго!
Пілат сказаў ім: — што-ж ліхое ўчыніў Ён? але яны яшчэ мацней крычалі: — укрыжуй Яго!
Тады Пілат, хочучы дагадзіць людзям, адпусьціў ім Вараву, а Ісуса, бічаваўшы, аддаў на крыжаваньне.
Тады Пілат, дагаджаючы народу, адпусьціў ім Вараўву, а Ісуса, зьбіванага, выдаў на ўкрыжаваньне.
А воіны завялі Яго ўсярэдзіну двара, гэта значыцца, у прэторыю, і сабралі цэлы полк;
Воіны-ж завялі Яго на двор суду, званым Прэторыя, і склікалі цэлую кагорту войска.
і апранулі Яго ў пурпуру і, сплёўшы цярновы вянок, усклалі на Яго;
I адзелі Яго ў баграніцу, і сплёўшы з цярніны вянец, узлажылі на Яго.
і пачалі вітаць Яго: радуйся, Цару Юдэйскі!
І пачалі вітаць Яго, кажучы: — радуйся, Кароль Юдэйскі.
І білі яго па галаве кіем, і плявалі на Яго і, кленчачы, кланяліся Яму.
І білі Яго трысьцінаю па галаве, і плявалі на Яго, і становячыся на калены, пакланяліся Яму.
А калі насьмяяліся зь Яго, зьнялі зь Яго пурпуру, адзелі Яго ў Ягонае адзеньне і павялі Яго, каб крыжаваць Яго.
А калі назьдзекаваліся з Яго, зьнялі з Яго баграніцу і адзелі ў адзеньне ўласнае, і павялі Яго на ўкрыжаваньне Яго.
І прымусілі праходжага нейкага Кірынеяніна Сымона, бацьку Аляксандравага і Руфавага, які ішоў з поля, несьці крыж Ягоны.
А сустрэўшы аднаго кірынейяніна, Сымона, бацьку Аляксандра і Руфа, — які йшоў з поля, таго прымусілі нясьці крыж Ягоны.
І прывялі Яго на месца Галгофу, што азначае: «месца чарапоў».
I прывялі Яго на месца, званае Галгофа, што значыць Чараповішча.
І давалі яму піць віно зь сьмірнаю; але Ён ня ўзяў.
I давалі Яму піць віно, зьмяшанае з мірраю, але Ён ня прыняў.
Тыя, што ўкрыжавалі Яго, дзялілі вопратку Ягоную, кідаючы жэрабя, каму што ўзяць.
I калі ўкрыжавалі Яго, падзялілі адзеньне Ягонае, кідаючы лёсы, каму што ўзяць.
Была гадзіна трэйцяя, і ўкрыжавалі Яго.
Была-ж трэйцяя гадзіна, калі ўкрыжавалі Яго.
І быў надпіс віны Яго: Цар Юдэйскі.
I быў напіс віны Ягонае: «Кароль Юдэйскі».
Зь Ім укрыжавалі двух разбойнікаў, аднаго з правага, другога зь левага боку ад Яго.
А з Ім укрыжавалі двух разбойнікаў, аднаго з правага, а другога з левага боку Яго.
І збылося слова Пісаньня: «і да зладзеяў залічаны».
I споўнілася Пісаньне, у якім напісана: «I да злачынцаў прылічаны».
Тыя, што праходзілі міма, зьневажалі Яго, ківаючы галовамі сваімі і кажучы: э! Той, Хто храм разбурае і за тры дні будуе!
I калі прайходзілі міма Яго, зьдзекліва дакаралі Яму, ківаючы галовамі сваімі і кажучы: — ага, Той, Хто храмы руйнуе і ў тры дні адбудоўвае.
уратуй Сябе Самога і сыйдзі з крыжа.
Выбаві Сам Сябе, і сыйдзе з крыжа.
Падобна і першасьвятары з кніжнікамі, насьміхаючыся, казалі адзін аднаму: іншых ратаваў, а Сябе ня можа ўратаваць!
Таксама і архісьвятары з кніжнікамі насьміхаліся, гаворачы адзін аднаму: — іншых выбаўляў, а Сябе ня можа выбавіць.
Хрыстос, Сын Ізраілеў, хай сыйдзе цяпер з крыжа, каб мы бачылі, і ўверуем. І ўкрыжаваныя зь Ім ганілі Яго.
Няхай Хрыстос, Кароль Юдэйскі, зыйдзе з крыжа цяпер, каб мы пабачылі і ўверылі. І ўкрыжаваныя зь Ім дакаралі Яму.
А на шостай гадзіне настала цемра па ўсёй зямлі аж да гадзіны дзявятай.
А шостай гадзіне цемра агарнула ўсю зямлю да гадзіны дзявятай.
На дзявятай гадзіне ўскрыкнуў Ісус моцным голасам: «Элоі, Элоі! ламма савахфані!», што азначае: «Божа, Божа Мой! чаму Ты Мяне пакінуў?».
А дзявятай гадзіне Ісус усклікнуў моцным голасам: — Элоі, Элоі, ліма савахфані! — гэта значыць: Божа Мой, Божа Мой, нашто Ты Мяне пакінуў?
Некаторыя, што стаялі тут, пачуўшы, казалі: вось, Ільлю кліча.
Некаторыя з тых, якія там стаялі, пачуўшы, гаварылі: — вось Ільлю кліча.
А адзін пабег, набраў у губку воцату і, насадзіўшы на кій, даваў Яму піць, кажучы: чакайце, паглядзім, ці прыйдзе Ільля зьняць Яго.
Адзін-жа пабег напаіў губку воцатам ды, насадзіўшы на трысьціну, даваў Яму піць, кажучы: — чакайце, паглядзім, ці прыйдзе Ільля зьняць Яго.
А Ісус, ускрыкнуўшы моцна, выпусьціў дух.
Ісус-жа, загаласіўшы моцным голасам, сканаў.
І завеса ў храме разадралася напалам, зьверху данізу.
І заслона ў храме разьдзерлася папалам, зьверху да нізу.
Сотнік, які стаяў насупраць Яго, убачыўшы, што Ён, так ускрыкнуўшы, выпусьціў дух, сказаў: сапраўды Чалавек Гэты быў Сын Божы.
А сотнік, які стаяў насупраць Яго, бачачы скананьне з такім голасам, сказаў: — запраўды гэты Чалавек быў Сын Божы.
Былі тут і жанчыны, якія глядзелі здалёк; сярод іх была і Марыя Магдаліна, і Марыя, маці Якава меншага і Ясіі, і Саломія,
Былі тут і жанчыны, якія наглядалі здалёк, між імі была і Марыя Магдалена, і Марыя маці Якуба меншага і Ёсіі, і Саламія.
якія і тады, як Ён быў у Галілеі, ішлі сьледам за Ім і служылі Яму, і іншыя многія, што разам зь Ім прыйшлі ў Ерусалім.
Яны былі пры Ім і слугавалі Яму, калі Ён быў у Галілеі, ды многа іншых жанчын, якія прыйшлі, з Ім у Ерусалім.
І як ужо зьвечарэла, бо была пятніца, гэта значыць — перадсубоцьце,
I вось надыйшоў вечар дня Прыгатовы, гэта вечар перадсыботні — Саббате.
прыйшоў Язэп з Арымафеі, знакаміты сябра рады, які і сам чакаў Царства Божага, адважыўся ўвайсьці да Пілата і прасіў Цела Ісусавага.
Прыйшоў Язэп з Арымафеі, паважаны раднік, які і сам чакаў Уладарства Божага; ён сьмела увайшоў да Пілата, і прасіў цела Ісусавага.
Пілат зьдзівіўся, што Ён ужо памёр; і паклікаўшы сотніка, спытаўся ў яго: ці даўно памёр?
Пілат-жа зьдзівіўся, што ўжо памёр і, паклікаўшы сотніка, пытаўся ў яго, ці ужо памёр.
І даведаўшыся ад сотніка, аддаў Цела Язэпу.
А даведаўшыся ад сотніка, аддаў цела Язэпу.
Ён, купіўшы палатно і зьняўшы Яго, ахінуў палатнінаю і паклаў у магіле, якая была высечана ў скале; і прываліў камень да магільных дзьвярэй.
Язэп-жа, купіўшы плашчаніцу, і зьняўшы Яго, плашчаніцаю авінуў, і палажыў Яго ў гробе, высечаным у скале, і прываліў камень да дзьвярэй гробу.
А Марыя Магдаліна і Марыя Ясіева глядзелі, дзе Яго клалі.
Марыя-ж Магдалена і Марыя Йосева глядзелі, дзе Яго палажылі.
