Лукаша 20 разьдзел
Паводле Лукаша Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Міхася Міцкевіча
У адзін з тых дзён, калі Ён вучыў людзей у храме і зьвеставаў, падступіліся першасьвятары і кніжнікі з старэйшынамі
І было ў адзін з дзён тых, калі Ён навучаў людзей у храме й дабравесьціў, падыйшлі архісьвятары й кніжнікі з старэйшынямі;
і сказалі Яму: скажы нам, якою ўладаю Ты гэта робіш, альбо хто Табе даў уладу такую?
І пыталі ў Яго, кажучы: — скажы нам, якою ўладаю Ты гэтае творыш, ці хто даў Табе гэтую ўладу?
Ён сказаў ім у адказ: і Я ў вас пра адно папытаюся, і скажэце Мне:
Ён-жа, адказваючы ім, сказаў: — Я таксама скажу вам адно пытаньне, і адкажэце Мне:
хрышчэньне Янава зь нябёсаў было, ці ад людзей?
Хрышчэньне Янава з неба было, ці ад людзей?
А яны, разважаючы паміж сабою, казалі: калі скажам: зь нябёсаў, дык скажа: «чаму ж вы не паверылі яму?»,
Яны-ж, падумалі сабе, разважаючы: — калі скажам — з неба, — скажа — чаму не паверылі яму.
а калі скажам: «ад людзей», дык увесь люд паб’е нас камянямі, бо ён упэўнены, што Ян ёсьць прарок.
А калі скажам — ад людзей, то людзі паб'юць нас каменьнямі, бо яны перакананы, што Ян — прарок.
І адказвалі: ня ведаем адкуль.
І яны адказалі: — ня ведаем адкуль.
Ісус сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.
Ісус сказаў ім: — і Я не скажу вам, якою ўладаю гэтае твару.
І пачаў Ён гаварыць народу прытчу такую: адзін чалавек насадзіў вінаграднік і аддаў яго вінаградарам, і адлучыўся на доўгі час;
І пачаў гаварыць да народу гэткую прыпавесьць. Чалавек адзін засадзіў вінаграднік, і здаўшы яго вінадзелам, адлучыўся на доўгі час.
і ў свой час паслаў да вінаградараў раба, каб яны далі яму пладоў зь вінаградніка; але вінаградары, прыбіўшы яго, адаслалі ні з чым.
У сваю-ж пору паслаў да вінаградараў слугу свайго, каб яны далі яму частку плёну з вінаградніку; але вінаградары, пабіўшы яго, адаслалі з нічым.
Яшчэ паслаў другога раба; але яны і гэтага, прыбіўшы і зганіўшы, адаслалі ні з чым.
Тады ён паслаў другога слугу, але яны й таго пабілі й назьдзекаваліся й адаслалі з нічым.
І яшчэ паслаў трэйцяга; але яны і таго, пакалечыўшы, выгналі.
Яшчэ паслаў трэйцяга слугу, але й таго, акалечыўшы, выгналі.
Тады сказаў гаспадар вінаградніка: што мне рабіць? пашлю сына майго любаснага; можа, убачыўшы яго, пасаромеюцца.
І сказаў гаспадар вінаградніку: — што мне зрабіць? пашлю сына майго ўлюбёнага, можа, пабачыўшы яго, паўстыдаюцца.
Але вінаградары, убачыўшы яго, разважалі паміж сабою, кажучы: гэта спадчыньнік; хадзем, заб’ём яго, і спадчына ягоная будзе наша.
Але вінаградары, убачыўшы яго, разважалі між сабою, кажучы: — гэта спадкаемца; пойдзем, заб'ём яго, і спадчына яго будзе нашая.
І, вывеўшы яго вонкі зь вінаградніка, забілі. Што ж зробіць зь імі гаспадар вінаградніка?
І вывеўшы яго з вінаградніку, забілі. Што-ж ўчыніць ім гаспадар вінаградніку?
Прыйдзе і загубіць вінаградараў тых і аддасьць вінаграднік іншым. Тыя, што чулі гэта, сказалі: хай ня будзе!
Прыйдзе й выгубіць вінаградараў тых, а вінаграднік здасьць іншым; тыя-ж, хто слухалі Яго, сказалі: — няхай ня станецца.
Але Ён, зірнуўшы на іх, сказаў: што азначае гэта, напісанае: «камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім»?
Ён-жа, глянуўшы на іх, прамовіў: — а што азначае пісаньне гэтае? — Камень, збракованы будаўнічымі, той стаўся галавою вугла.
Кожны, хто ўпадзе на той камень, разаб’ецца; а на каго ён упадзе, таго раздушыць.
Кажны, хто ўпадзе на той камень, разаб'ецца, а на каго ён упадзе, таго разтрушчыць.
І намышлялі тым часам першасьвятары і кніжнікі, каб накласьці на Яго рукі, але пабаяліся народу, бо зразумелі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.
І памыкаліся архісьвятары й кніжнікі ў той час налажыць на Яго рукі, але баяліся народу; самі-ж зразумелі, што на іх сказаў Ён прыпавесьць гэтую.
І сочачы за Ім, падаслалі падступных людзей, якія прыкінуўшыся пабожнымі, падлавілі б Яго на якім-небудзь слове, каб перадаць Яго начальству і ўладзе правіцеля.
І выглядаючы зручнага моманту, падаслалі віжоў падступных, якія удаючы сябе праведнікамі, падлавілі-б Яго на якім-небудзь слове, каб выдаць Яго старшыням і ўладзе правіцеля.
І яны спыталіся ў Яго: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзіва гаворыш і вучыш, і не зважаеш на аблічча, а праўдзіва шляху Божаму вучыш;
І тыя спыталіся ў Яго, кажучы: — Вучыцель! мы ведаем, што Ты справядліва гаворыш і навучаеш і ня ўзіраешся на асобы, але праўдзіва на шлях Божы настаўляеш.
ці дазваляецца нам даваць падатак кесару, ці не?
Ці належыцца нам даваць падатак кесару, ці не?
А Ён, разгадаўшы злахітрасьць іхную, сказаў ім: што вы Мяне спакушаеце?
Ён-жа, ведаючы іхную падступнасьць, сказаў ім: — што вы Мяне спакушаеце?
пакажэце Мне дынар: чыя на ім выява і надпіс? Яны адказвалі: кесаравыя.
Пакажэце Мне дынары: чыё на ім аблічча й чый подпіс? — яны сказалі: — кесаравы.
Ён ім сказаў: дык аддайце кесару кесаравае, а Божае Богу.
І Ён сказаў ім: — дык аддавайце кесарава кесару, а Божае Богу.
І не маглі падлавіць Яго ў слове перад людзьмі і, зьдзівіўшыся з адказу Ягонага, замоўклі.
І не маглі падлавіць Яго на слове прад народам, і задзівіўшыся з адказу Ягонага, замоўклі.
Тады падыйшлі некаторыя з садукеяў, што адмаўляюць уваскрэсеньне, і спыталіся ў Яго:
Тады падыйшлі некія ад садукеяў, якія ня вераць у ўваскрасеньне, і спыталіся ў Яго, кажучы:
Настаўнік! Майсей напісаў нам, што калі ў каго памрэ брат, які меў жонку, і памрэ бязьдетны, дык брат ягоны павінен узяць ягоную жонку і адрадзіць семя брату свайму.
— Вучыцель! Майсей напісаў нам: калі-б у каго памёр жанаты брат бязьдзетным, то брат яго няхай возьме жану яго й адродзіць патомства брату свайму.
Было сем братоў: першы, узяўшы жонку, памёр бязьдзетны;
Было-ж сем братоў; і першы, узяў жану, і памёр бязьдзетным.
узяў тую жонку другі, і той памёр бязьдетны;
Тады ўзяў яе другі, і той памёр бязьдетным.
узяў яе трэйці, таксама і ўсе сямёра, і памерлі, не пакінуўшы дзяцей;
І трэйці узяў яе, і таксама ўсе сем бралі, і паўміралі, не пакінуўшы патомства.
пасьля ўсіх памерла і жонка.
Пасьля-ж ўсіх памерла й жана.
Дык вось, ва ўваскрэсеньні, катораму зь іх яна будзе жонкаю? бо сямёра яе мелі за жонку.
Дык пры ўваскрасеньні каторага з іх яна будзе жаною, бо-ж усе сем мелі яе за жонку.
Ісус сказаў ім у адказ: дзеці веку гэтага жэняцца і выходзяць замуж;
І сказаў ім Ісус: сыны сьвету гэтага жэняцца й замуж ідуць.
а тыя, што спадобіліся дасягнуць таго веку і ўваскрэсеньня зь мёртвых, ні жэняцца, ні замуж ня выходзяць,
Тыя-ж, якія будуць дастойнымі прыждаць таго сьвету і ўваскрасеньня мертвых, ні жэняцца, ані замуж ня йдуць.
і памерці ўжо ня могуць, бо яны роўныя анёлам і ёсьць сыны Божыя, будучы сынамі ўваскрэсеньня;
І памераць больш ня могуць, бо яны ўжо роўныя ангелам, і ўжо сталіся сынамі Божымі, стаўшыся сынамі ўваскрасеньня.
а што мёртвыя ўваскрэснуць, і Майсей паказаў пры купіне, калі назваў Госпада Богам Абрагама і Богам Ісака і Богам Якава.
І Майсей паказаў пры купіне, калі назваў Госпада Богам Абрагама, і Богам Ісака, і Богам Якуба.
Бог жа ня ёсьць Бог мёртвых, а жывых, бо ў Яго ўсе жывыя.
Бог-жа ня ёсьць Богам мертвых, але жывых, бо ў Яго ўсе жывуць.
На гэта некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.
І некаторыя з кніжнікаў сказалі на гэта: — Вучыцель! добра Ты сказаў.
І ўжо не адважваліся распытваць Яго ні пра што. А Ён сказаў ім:
І больш не адважваліся пытаць у Яго пра што-колечы; Ён-жа сказаў ім:
як кажуць, Хрыстос ёсьць сын Давідаў?
— Як гэта кажуць, што Хрыстос Сын Давыдаў?
А сам Давід кажа ў кнізе Псальмаў: «сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч ад Мяне,
А сам Давыд у кнізе псальмаў гаворыць: — сказаў Госпад Госпаду майму: «сядзі праваруч ад Мяне,
пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх».
Дакуль палажу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх».
Дык вось, Давід Госпадам называе Яго: як жа Ён сын яму?
Вось-жа, Давыд Госпадам называе Яго; як-жа Ён сын яму?
І калі слухаў увесь народ, Ён сказаў вучням Сваім:
І голасна прад усім народам прамовіў да вучняў Сваіх: —
Асьцерагайцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у доўгім адзеньні і любяць вітаньні на сходах народных, сядзець наперадзе ў сынагогах, і ўзьляжаць наперадзе на гасьцінах,
Сьцяражэцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у даўгім адзеньні, і любяць вітаньні на рынках і першыя месцы ў сынагогах і пяршэнствы на банкетах.
якія паядаюць дамы ўдоваў і крывадушна доўга моляцца; яны прымуць тым большую асуду.
Яны аб'ядаюць домы ўдавіцаў і аблыжна падоўгу моляцца; гэтыя прыймуць тымцяжэйшае асуджэньне.
