Ёны 1 разьдзел

 

 

І было слова Гасподняе Ёну, сыну Амафіінаму:

 

І было слова Госпадава да Ёны, сына Амітаявага, кажучы:

«устань, ідзі ў Нінэвію — горад вялікі і прапаведуй у ім, бо зладзействы яго дайшлі да Мяне».

 

устань, ідзі ў Няніву, вялікае места, і ўздымі голас супроць яго, бо злачынствы ягоныя дайшлі да Мяне.

І ўстаў Ёна, каб бегчы ў Тарсіс ад аблічча Гасподняга, і прыйшоўшы ў Ёпію і знайшоўшы карабель, які выпраўляўся ў Тарсіс, аддаў плату за правоз і ўзышоў на яго, каб плыць зь імі ў Тарсіс ад аблічча Госпада.

 

І Ёна ўстаў, каб уцякчы ад твару Госпадавага ў Таршыш, і прыйшоў у Ёппу і ізнайшоў вадаплаў, што ішоў у Таршыш, і заплаціўшы плату за перавоз, узышоў на яго, каб плысьці зь імі ў Таршаш ад твару Госпадавага.

Але Гасподзь падняў на моры моцны вецер, і зрабілася на моры вялікая бура, і карабель гатовы быў разьбіцца.

 

Але Госпад узьняў на моры вялікі вецер, і сталася на моры такая вялікая бура, што здавалася вадаплаў гатоў быў разьбіцца.

І спалохаліся карабельнікі і заклікалі кожны свайго бога, і пачалі кідаць у мора паклады з карабля, каб аблегчыць яго ад іх; а Ёна апусьціўся ў нутро карабля, лёг і моцна заснуў.

 

І спалохаліся вадаплаўнікі і пачалі клікаць кажны да свайго бага, і пачалі кідаць у мора груз з вадаплаву, каб адцяжыць яго; Ёна-ж зыйшоў у сярэдзіну вадаплаву, лёг і моцна заснуў.

І прыйшоў да яго начальнік карабля і сказаў яму: «чаго ты сьпіш? устань, закліч Бога твайго; можа быць, Бог успомніць пра нас, і мы не загінем».

 

І прыйшоў да яго стырнік вадаплаву і сказаў яму: што ты сьпіш? уставай, кліч да Бога твайго; магчыма Бог успамяне пра наc, і мы не загінем.

І сказалі адзін аднаму: «хадзем, кінем жэрабя, каб даведацца, за каго спасьцігае нас гэтая бяда». І кінулі жэрабя, і ўпала жэрабя на Ёну.

 

І казалі адзін да другога: хадзем, кінем лёсы, каб даведацца, праз што гэтая бяда на нас прыйшла. І кінулі лёсы, і лёс упаў на Ёну.

Тады сказалі яму: «скажы нам, за каго спасьцігла нас гэтая бяда? які твой занятак, і адкуль ідзеш ты? дзе твая краіна, і зь якога ты народу?»

 

Тады сказалі яму: скажы нам, праз што прыйшла на нас гэтая бяда? чым ты займаешся? скуль ідзеш ты? дзе твая краіна, і зь якога ты народу?

І ён сказаў ім: «я — Габрэй, шаную Госпада Бога нябёсаў, Які стварыў мора і сушу».

 

І ён адказаў ім: Я — Гэбрай, аддаю хвалу Госпаду Богу нябёсаў, што стварыў мора і зямлю.

І спалохаліся людзі страхам вялікім і сказалі яму: «дзеля чаго ты гэта зрабіў», бо даведаліся гэтыя людзі, што ён уцякае ад аблічча Гасподняга, як ён сам абвясьціў ім.

 

І спалохаліся гэныя людзі страхам вялікім і сказалі яму: што ты гэта зрабіў? бо даведаліся гэтыя людзі, што ён уцякае ад твару Госпадавага, як ён сам прызнаўся ім.

І сказалі яму: «што зрабіць нам з табою, каб мора аціхла для нас?», бо мора не пераставала хвалявацца.

 

І сказалі яму: што зрабіць нам з табою, каб мора супынілася для нас? бо мора ня супынялася хвалявацца.

Тады ён сказаў ім: «вазьмеце мяне і кіньце мяне ў мора, — і мора аціхне для вас, бо я ведаю, што празь мяне спасьцігла вас гэта вялікая бура».

 

Тады ёнсказаў ім: вазьмеце мяне і кіньце мяне ў мора, — і мора супакоіцца вам, бо я ведаю, што празь мяне сталася вам гэтая вялікая бура.

Але гэтыя людзі пачалі моцна веславаць, каб прыстаць да зямлі, але не маглі, бо мора ўсё бушавала і бушавала супроць іх.

 

Але гэныя людзі пачалі мужна працаваць вёеламі, каб падыйсьці да берагу, але не маглі, бо мора ня супынялася лютавацца супроць іх.

Тады заклікалі яны Госпада і сказалі: «молім Цябе, Госпадзе, хай не загінем за душу чалавека гэтага, і хай не залічыш на нас кроў невінаватую; бо Ты, Госпадзе, зрабіў, што заўгодна Табе!»

 

Тады клікалі яны да Госпада і казалі: просім Цябе, Госпадзе! ня дай нам загінуць за душу чалавека гэтага, і ня ўскладвай на нас крыві непавіннай; бо Ты, Госпадзе, учыніў, што было Табе да спадобы!

І ўзялі Ёну і кінулі яго ў мора; і аціхла мора ад лютасьці сваёй.

 

І тады ўзялі яны Ёну і кінулі яго ў мора; і супакоілася мора ад лютасьці свае.

І спалохаліся гэтыя людзі Госпада вялікім страхам і прынесьлі Госпаду ахвяру і далі абяцаньні.

 

І спалохаліся гэныя людзі Госпада вялікім страхам, і прынесьлі Госпаду ахвяру і далі зарок.