Да Рымлянаў 2 разьдзел

 

 

Вось таму няма апраўданьня табе, кожны чалавеча, што судзіш другога; бо тым самым судом, якім судзіш другога, асуджаеш сам сябе; бо, асуджаючы другога, робіш тое самае.

 

Пагэтаму, о кожны чалавеча, што судзіш (за нешта другога)! Ты ня маеш прабачэньня (у тым выпадку), бо (калі) ты судзіш (за нешта) другога, (а сам) ты робіш тое самае. (Дык ты ў гэтым выпадку) засуджаеш (сам) сябе.

А мы ведаем, што паводле ісьціны ёсьць суд Божы на тых, што такое чыняць.

 

Ведаем жа, што суд Бога робіцца па праўдзе (у адносінах) да тых, хто робіць такія (учынкі).

Няўжо думаеш ты, чалавеча, што ўнікаеш суду Божага, калі асуджаеш тых, якія ўчыняюць такое, і сам робячы тое самае?

 

О чалавеча, які судзіш робячых такія (учынкі)! Ты думаеш, што пазьбегнеш суда Бога, але робіш тыя самыя (учынкі)?

Альбо пагарджаеш багацьцем даброці, лагоднасьці і вялікай цярплівасьці Божай, не разумеючы, што даброць Божая вядзе цябе да пакаяньня?

 

Ці ня грэбуеш ты багацьцем Ягонай дабрыні і спагадлівасьці, і доўгацярплівасьці, ня разумеючы, што дабрыня Бога вядзе цябе да пакаяньня?

Але, з упартасьці тваёй і нераскаянага сэрца ты сам сабе зьбіраеш гнеў на дзень гневу і абвяшчэньня праведнага суду ад Бога,

 

Але з-за жорсткасьці тваёй і няпакаяннага сэрца, ты зьбіраеш сабе гнеў на дзень гневу і адкрыцьця справядлівага суду Бога.

Які кожнаму аддасьць паводле дзеяў ягоных:

 

Які аддасьць кожнаму па ўчынках ягоных:

тым, якія ўвесь час ў добрых дзеях шукаюць славы, гонару і бесьсьмяротнасьці, — жыцьцё вечнае;

 

тым, што праз стойкасьць добрага ўчынка шукаюць славы і чэсьці, і бяссьмяротнасьці — жыцьцё вечнае;

а тым, якія ўпарцяцца і супрацівяцца ісьціне, ды аддаюцца няпраўдзе, — лютасьць і гнеў.

 

тым жа, што сварліўцы і няпакорлівыя праўдзе, але падпарадкоўваюцца нягоднасьці — лютасьць і гнеў.

Смутак і скруха ўсякай душы чалавека, які чыніць ліхое: першаму Юдэю, потым і Эліну!

 

Гора і ўціск душы ўсякага чалавека, які чыне зло: сьпярша жыда́ а (затым) элліна!

Наадварот жа, слава і гонар і мір кожнаму, хто робіць добрае: першаму Юдэю, потым і Эліну!

 

Слава ж і чэсьць, і мір усякаму, хто чыніць дабро: сьпярша жыду́, а (затым) элліну!

Бо няма прывабы да асобы ў Бога.

 

Бо ў Бога няма прадузятасьці да асобы.

Тыя, што без закона зграшылі, без закона і загінуць; а тыя, якія ў законе зграшылі, паводле закона прымуць суд,

 

Бо тыя, хто вонках Закону саграшылі, вонках Закону і загінуць; а тыя хто пры Законе саграшылі, паводля Закону будуць асуджаны,

бо не слухачы закона праведныя перад Богам, а выканаўцы закона апраўданы будуць;

 

таму што ня слухачы Закону праведныя перад Богам, але выканаўцы Закону будуць апраўданы.

бо, калі язычнікі, ня маючы закона, ад прыроды законнае робяць, дык, ня маючы закона, яны самі сабе закон:

 

Бо калі пагане, якія ня маюць Закону, па прыродзе робяць тое, што па Закону, яны, ня маючыя Закону, яны самі сабе Закон:

яны паказваюць, што дзеі закона ў іх напісаны ў сэрцах, пра што сьведчыць сумленьне іхняе і думкі іхнія, якія то вінавацяць, то апраўдваюць адна адну,

 

яны зьяўляюць дзела Закону, запісанае ў сэрцах іхных, маючы сьведчаньне ўласнага сумленьня, а таксама разважаньні, якія альбо абвінавачваюць, альбо апраўдваюць,

у дзень, калі паводле зьвеставаньня майго, Бог будзе судзіць таемныя дзеі людзей празь Ісуса Хрыста.

 

у дзень, калі Бог будзе судзіць тайныя (учынкі) людзей празь Ісуса Хрыста, паводля майго Дабравешчаньня.

Вось, ты называешся Юдэем, і супакойваеш сябе законам, і хвалішся Богам,

 

Вось ты называеш сябе жыдом і абапіраешся на Закон, і хвалішся Богам.

і ведаеш волю Ягоную, і разумееш лепшае, навучаючыся з закона,

 

Ты ведаеш, таксама, волю (Бога) і разумееш лепшае, навучаючыся із Закону.

і ўпэўнены пра сябе, што ты павадыр сьляпым, сьвятло тым, што ходзяць у цемры, —

 

Ты, таксама, упэўнены аб сабе, што ты ёсьць павадыр сьляпых, сьвятло для тых, што знаходзяцца ў цемры,

выхавальнік неразумным, настаўнік дзецям, які мае ўзор розуму і ісьціны ў законе:

 

(зьяўляешся) настаўнікам няразумных; настаўнік малалетніх, маеш паўнату разуменьня і праўды ў Законе.

як жа ты, навучаючы другога, ня вучыш сябе самога?

 

Але ты, навучаючы другога, ня вучыш сам сябе. Абвяшчаючы ня красьці, (ты) крадзеш.

Прапаведуючы ня красьці, крадзеш? кажучы: не распусьнічай, распусьнічаеш? грэбуючы ідаламі, рабуеш сьвятыні?

 

(Ты), кажучы ня чужаложнічаць, чужаложнічаеш, (ты), брыдзячыся балванамі, абкрадаеш Сьвятыню.

хвалішся законам, а, пераступаючы закон, зьневажаеш Бога?

 

(Ты), каторы хвалішся Законам, цераз парушэньне Закону ганьбіш Бога.

бо дзеля вас, як напісана, імя Божае ганьбуецца ў язычнікаў.

 

Бо з-за вас ліхасловіцца імя Бога сярод паганаў, як напісана.

Абразаньне карыснае, калі выконваеш закон; а калі ты пераступаеш закон, дык абразаньне тваё сталася неабразаньнем.

 

Бо абразаньне карыснае тады, калі Закон выконваеш, калі ж зьяўляешся парушальнікам Закону, абразаньне тваё няабразаньнем сталася.

Дык вось, калі неабразанец выконвае пастановы закона, дык ягонае неабразаньне ці не залічыцца яму за абразаньне?

 

Калі ж няабрэзаны выконвае пастановы Закону, дык, няўжо (ж), няабразаньне ягонае ня залічыцца (яму) у абразаньне?

І неабрэзаны ад прыроды, які выконвае закон, ці не асудзіць цябе, пераступніка закона зь Пісаньнем і абразаньнем?

 

І (тады хто) па прыродзе няабрэзаны, (але) хто выконвае Закон, будзе судзіць цябе, парушальніка Закону, карыстаючы Пісаньне і (тваё) абразаньне;

Бо ня той Юдэй, хто такі з выгляду, і ня тое абразаньне, якое вонкавае, на плоці;

 

бо ня той, хто па выгляду зьяўляецца жыдом, і ня тое, што бачнае на целе абразаньне;

а той Юдэй, хто ўнутрана такі, і тое абразаньне, якое ў сэрцы паводле Духа, а не паводле літары: яму і пахвала не ад людзей, а ад Бога.

 

але хто ўнутрана жыд, і абразаньне — (абразаньне) сэрца Духам, (але) ня па літары; такому пахвала ня ад людзей, але ад Бога.