Да Рымлянаў 8 разьдзел
Пасланьне да Рымлянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад П. Татарыновіча
Такім чынам — няма сёньня ніякай асуды тым, хто ў Ісусе Хрысьце жыве не паводле плоці, а паводле духу,
І вось цяпер няма ніякага асуду тым, што ў Хрыстусе Езусе не паводле цела, а паводле духа ходзяць;
бо закон Духа жыцьця ў Хрысьце Ісусе вызваліў мяне ад закона грэху і сьмерці.
Закон бо духа жыцьця ў Езусе Хрыстусе звольніў мяне ад закону граху і сьмерці.
Як закон, аслаблены плоцьцю, быў бясьсільны, дык Бог паслаў Сына Свайго ў падабенстве плоці грахоўнай у ахвяру за грэх, і асудзіў грэх у плоці,
Што было немагчымым для Закону аслабленага целам, тое умагчыміў Бог, пасылаючы Сына свайго ў форме грэшнага цела на ахвяру за грэх і асудзіў грэх у целе;
каб апраўданьне закона спраўдзілася ў нас, хто не паводле плоці жыве, а паводле Духа.
каб у нас паступаючых ня водле цела, а паводле духа, споўнілася апраўданне Закону.
Бо, хто жыве паводле плоці, пра плоцкае думае, а хто жыве паводле Духа — пра духоўнае.
Тые, што ёсьць паводле цела, аб цялесным і подумкі маюць, а тые, што паводле духа — аб духовым.
Помыслы плоцкія — сьмерць, а помыслы Духа — жыцьцё і мір,
Бо мудрасьцю цела ёсьць сьмерць, а мудрасьцю духа — жыцьцё й супакой;
бо помыслы плоці — гэта варожасьць да Бога; бо закону Божаму не ўпакорваюцца, ды і ня могуць.
цялесная мудрасьць варожая Богу: не паддаецца, дый ня можа паддавацца, Божаму праву.
А таму тыя, што жывуць паводле плоці, Богу дагадзіць ня могуць.
Тые, што ў целе, Богу падабацца ня могуць.
Але вы не паводле плоці жывяце, а паводле Духа, калі толькі Дух Божы жыве ў вас. Калі ж хто Духа Хрыстовага ня мае, той не Ягоны.
Але вы не паводле цела жывяце, а водле духа, калі толькі Дух Божы ў вас прабывае; каліж хто Хрыстовага Духа ня мае, той ня ёсьць Ягоны.
А калі Хрыстос у вас, дык цела мёртвае для грэху, а дух жывы для праведнасьці.
А калі ў вас ёсьць Хрыстус, дык хоць цела мяртвае дзеля граху, але дух жывы дзеля праведнасьці.
Калі ж Дух Таго, Хто ўваскрэсіў зь мёртвых Ісуса, жыве ў вас, дык Той, хто ўваскрэсіў Хрыста зь мёртвых, ажывіць і вашыя сьмяротныя целы Духам Сваім, Які жыве ў вас.
І калі Дух Таго, Які збудзіў ад сьмерці Езуса, у вас прабывае, дык Той, Хто ажывіў зь мяртвых Хрыстуса, ажывіць і вашы сьмяротныя целы прабываючым у вас Духам сваім,
Дык вось, браты, мы не даўжнікі плоці, каб жыць паводле плоці;
Дык вось, браты, ня цела мы даўжнікі, каб жыць водле цела;
бо, калі жывяце паводле плоці, дык памраце, а калі Духам нішчыце ўчынкі плоцкія, жыць будзеце;
бо каліб жылі паводле цела, то памраце; а як духам будзеце ўтаймоўваць паступкі цела, жыць будзеце.
бо ўсе, каго водзіць Дух Божы, — сыны Божыя;
Тые бо, што кіруюцца Духам Божым, ёсьць сынамі Божымі;
бо вы не прынялі Духа рабства, каб зноў жыць у страху, а прынялі Духа ўсынаўленьня, Якім заклікаем: Авва, Войча!
таму што вы-ж ня духа няволі атрымалі зноў на страх, а прынялі Духа усынаўлення, якім і клічам Абба (Ойча)!
Гэты самы Дух сьведчыць духу нашаму, што мы — дзеці Божыя.
Гэты самы Дух сьветчыць нашаму духу, што мы сыны Божыя.
А калі дзеці, дык і спадкаемцы Божыя, супольныя спадкаемцы Хрыстовыя, калі толькі зь Ім пакутуем, каб зь Ім і праславіцца.
А калі сыны, дык і насьледнікі Бога, а сунасьледнікі Хрыстуса: як разам зь Ім мукі церпім, каб разам зь Ім і уславіцца.
Бо думаю, што цяперашнія часовыя пакуты нічога ня вартыя ў параўнаньні з тою славаю, якая адкрыецца ў нас.
Бо, думаю, цяперашніх дачасных горкіх дакудаў нельга й параўняць з будучай хвалою, што аб’явіцца ў нас.
Бо стварэньне з надзеяй чакае сыноў Божых, —
Стварэнне бо прагна чакае аб’яўлення сыноў Божых:
таму што стварэньне скарылася марнасьці не па добрай волі, а па волі таго, хто ўпакорыў (яго), спадзяючыся,
бо яно пакарылася нікчомасьці не самахоць, але з волі таго, які абнадзеіў яго,
што і само стварэньне вызвалена будзе з рабства тленьня ў свабоду славы дзяцей Божых.
што й само яно (стварэнне) будзе вызвалена зь няволі тлення на вольнасьць хвалы Божых сыноў.
Бо ведаем, што ўсе стварэньні енчаць і пакутуюць дагэтуль;
Бо-ж ведаем, што ўсё стварэнне стогне й мучыцца;
і ня толькі яны, але і мы самі, маючы пачатак Духа, і мы ў сабе енчым, чакаючы ўсынаўленьня, адкупленьня цела нашага.
дый ня толькі яно, але і мы самы, маючыя задатак Духа, і мы ўсабешне ўздыхаем, вычэкваючы ўсынаўлення выкуплення нашага цела.
Бо мы ўратаваныя праз надзею. А надзея, калі бачыць, ня ёсьць надзея; бо, калі хто бачыць, дык навошта ж яму і спадзявацца?
Мы бо збаўлёныя надзеяй; надзея-ж бачучая ня ёсьць надзеяй; калі бо ўжо хто бачыць, дык чаго яму йшчэ спадзявацца?
Але калі спадзяёмся на тое, чаго ня бачым, тады чакаем цярпліва.
А вось, як спадзяёмся таго, чаго ня відзім, дык цярпліва чакаем.
Гэтак сама і Дух мацуе (нас) у нямогласьцях нашых; бо мы ня ведаем, за што маліцца, як трэба, а Сам Дух заступаецца за нас уздыханьнямі нявымоўнымі.
Такжа й Дух падтрымоўвае нашу немач; бо ня ведаем яксьлед чаго маліць; але сам Дух зя нас моліць нявыказнымі ўздыханнямі.
А Той, Хто выпрабоўвае сэрцы, ведае, якая думка ў Духа, бо Ён рупіцца за сьвятых, па волі Божай.
Той, што пранікае сэрцы, ведае чаго просіць Дух: Ён па волі Божай рупіцца аб сьвятых.
Пры гэтым ведаем, што тым, хто любіць Бога, хто пакліканы па Ягонай пастанове, усё спрыяе на добрае;
Дый ведаем, што любячым Бога з празначэння пакліканым усё на дабро абяртаецца;
бо каго Ён наперад уведаў, тым і наканаваў (быць) падобнымі да вобраза Сына Свайго, каб Ён быў першародны сярод многіх братоў;
каго бо Ён прадузнаў, тым і прызначыў стацца падобнымі вобразу ягонага Сына, які меў быць першародным між многімі братамі;
а каго Ён наканаваў, тых і паклікаў; а каго паклікаў, тых і апраўдаў; а каго апраўдаў, тых і ўславіў.
а каго Ён празначыў, тых і паклікаў; каго-ж паклікаў, тых і апраўдаў; каго апраўдаў, тых і ўславіў.
Што ж сказаць на гэта? Калі Бог за нас, хто супроць нас?
І штож скажам на гэта? Калі за нас Бог, дык хтож насуперак нам?
Той, Хто Сына Свайго не пашкадаваў, а аддаў Яго за ўсіх нас, як зь Ім не даруе нам і ўсяго?
Ён, што Сына свайго не пашчадзіў, а выдаў за ўсіх нас, якжаб і нам разам зь Ім не дараваў усяго?
Хто будзе вінаваціць выбранцаў Божых? Бог апраўдае іх.
Хтож будзе абвінавачваць выбраных Божых? Бог, які апраўдывае?
Хто асуджае? Хрыстос (Ісус) памёр, але і ўваскрэс: Ён і праваруч Бога, Ён і заступнік за нас.
Хто асуджаціме? Езус Хрыстус, які ўмёр, алеж і згробуўстаў ды праваруч Бога за нас заступаецца?
Хто адлучыць нас ад любові Божай: скруха, ці ўціск, ці ганеньне, ці голад, ці галеча, ці небясьпека, ці меч? як напісана:
Хтож тады адлучыць нас ад любасьці Божай? Гора, прыгноба, ці прасьлед? Галіта ці голад? Меч ці небясьпека?
«за Цябе забіваюць нас кожнага дня; лічаць нас за авечак, на зарэз асуджаных».
Як напісана: За Цябе ўвесь дзень мораць нас; лічаць авечкамі зданымі на зарэз (Пс. 43:22).
Але ўсё гэта пераадольваем сілаю Таго, Хто палюбіў нас.
Але ўсё гэта паконываем праз Таго, што ўмілаваў нас.
Бо я ўпэўнены, што ні сьмерць, ні жыцьцё, ні анёлы, ні Пачаткі, ні Сілы, ні сёньняшняе, ні будучае,
Я упэўнены, што ні сьмерць, ні жыцьцё, ні Анелы, ні Уладзтвы й Магуцтвы, ні цяперашнясьць,
ні вышыня, ні глыбіня, ні іншае якое стварэньне ня можа адлучыць нас ад любові Божай у Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.
ні вышыня, ні глыбіня, ані які іншы твор ня ў сіле адлучыць нас ад любасьці Бога ў Езусе Хрыстусе, Усеспадару нашым.
