2 да Карынфянаў 5 разьдзел
Другое пасланьне да Карынфянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад П. Татарыновіча
Бо ведаем, што, калі зямны наш дом, гэтая хаціна, зруйнуецца, мы маем ад Бога жытлішча на нябёсах, дом нерукатворны, вечны.
Мы бо ведаем, што як дом, хаціна, гэтага зямнога жыльля нашага разваліцца, дык маем ад Бога жыльлё ў небе, дом ня рукамі будаваны, вечны, ў небе.
Таму якраз мы і стогнем, хочучы апрануцца ў нябеснае наша жытлішча;
Ад гэтага-ж мы і ўздыхаем, прагнучы атуліцца памешканнем нашым нябесным;
толькі б нам і апранутым не апынуцца голымі.
толькіб нам і атуліўшыся, не знайсьціся нагімі.
Бо мы, пакуль у гэтай хаціне стогнем пад цяжарам, бо ня хочам распрануцца, а апрануцца, каб сьмяротнае паглынута было жыцьцём.
Пакуль знайходзімся ў гэтым утуллі, дык тужым гаруем, бо ня хочам растуляцца, але новым атуляцца, каб сьмяротнае жыцьцём было ухлынена.
На гэта якраз і стварыў нас Бог і даў нам задатак Духа.
На гэтаж і стварыў нас Бог ды даў нам задатак Духа.
Дык вось, мы заўсёды лагодзімся; і як ведаем, што, пакуль сталюючыся ў целе, мы далёка да Госпада»
Заўсёды восьжа мы поўныя надзеі, ведаючы, што прабываючы ў целе, мы жывём по-за Богам —
бо ходзім вераю, а ня бачаньнем,
бо ходзім у веры, а не ў бачанні, —
дык мы лагодзімся і хочам лепей выйсьці зь цела і ўсталявацца ў Госпадзе,
надзеемся тады і маем добрую волю лепш выйсьці з бадзяння ў целе і асяліцца у Госпада.
і таму рупліва намагаемся, ці сталюючыся, ці выходзячы, падабацца Яму;
Дзеля гэтага стараемся рупна, ці жывучы зь Ім, ці по-за Ім, быць Яму мілымі;
бо ўсім нам трэба зьявіцца перад судовым тронам Хрыстовым, каб кожнаму атрымаць згодна з тым, што ён рабіў, жывучы ў целе, добрае ці благое.
усе бо мы мусім зьявіцца на суд Хрыстуса, каб кажны атрымаў тое, на што заслужыў у целе: добрае, ці благое.
І вось, ведаючы страх Гасподні, мы настаўляем на розум людзей, а Богу мы адкрытыя; спадзяюся, што адкрытыя і вашым сумленьням.
Ведаючы тады, што такое боязь Госпада, стараемся праканаць людзей, а прад Богам у нас усё ёсьць яўнае; і спадзяюся, што няма нічога тайнага ў нас і для вашых сумленняў.
Ня зноў даручаем сябе вам, а даём вам нагоду хваліцца намі, каб мелі вы што сказаць тым, якія хваляцца абліччам, а ня сэрцам.
Не каб мы зноў сябе самых вам выстаўлялі, але даём спосаб хваліцца намі, каб вы маглі проціставіцца тым, што выхваляюцца вонкавасьцю, а ня сэрцам.
Калі мы выходзім зь сябе, дык дзеля Бога; а калі сьціплыя, дык дзеля вас.
Бо ці мы з сябе выходзім, дык для Бога, ці мы скромныя, дык для вас.
Бо любоў Хрыстовая абдымае нас, а мы разважаем так: калі адзін памёр за ўсіх, дык усе памерлі.
Любасьць бо Хрыстуса даймае нас, мяркуючых сабе: калі адзін умёр за ўсіх, тады ўсе ўмярлі;
А Хрыстос за ўсіх памёр, каб тыя, што жывуць, ужо ня дзеля сябе жылі, а дзеля памерлага за іх і ўваскрэслага.
Ён жа умёр за ўсіх, каб жывыя ўжо не для сябе жылі, але для умёршага за іх ды згробуўсталага.
Таму ад сёньня мы нікога ня ведаем па плоці; калі ж і ведалі Хрыста па плоці, дык сёньня ўжо ня ведаем.
Таму вось адцяпер мы не знаем ужо нікога водле цела, а калі зналі Хрыстуса паводле цела, то цяпер ужо гэткім Яго не знаем.
Дык вось, хто ў Хрысьце, той новае стварэньне; старажытнае мінула, цяпер усё новае.
Дык хто у Хрыстусе, той новае стварэнне; старое мінула, настала вось усё новае.
А ўсё ад Бога, Які Ісусам Хрыстом прымірыў нас з Сабою і даў нам служэньне прымірэньня,
А ўсё ад Бога, які праз Хрыстуса пагадзіў нас із Сабою і даў нам службу пагаднення;
таму што Бог у Хрысьце прымірыў з Сабою сьвет, ня ставячы людзям у віну злачынстваў іхніх, і даў нам слова прымірэньня.
бог бо ў Хрыстусе зьмірыў сьвет із Сабою, ня лічачыся з праступкамі іх (людзей), і ўзлажыў на нас слова пагаднення.
Вось мы — пасланцы ў імя Хрыстовае, і як бы сам Бог умаўляе праз нас, у імя Хрыстовае просім: замірэцеся з Богам!
Мы тады за Хрыстуса пасланства выконываем, якбы сам Бог праз нас напамін даваў; у імя Хрыстуса заклінаем вас — пагадзецеся з Богам.
Бо Таго, Хто ня ведаў грэху, Ён зрабіў нам ахвяраю за грэх, каб мы ў Ім зрабіліся праведнымі перад Богам.
Таог бо, Каторы ня знаў граху, Ён зрабіў для нам ахвяраю за грэх, каб мы ў Ім сталіся справядліўцамі перад Богам.
