Найвышэйшая песьня 1 разьдзел
Найвышэйшая песьня Саламонава
Пераклад Яна Станкевіча → Пераклад Антонія Бокуна
Песьня над песьнямі Салямонава. О, калі б ён цалаваў мяне цалаваньням вуснаў сваіх! бо любосьць твая лепшая за віно;
Песьня песьняў Салямона.
Масьці твае прыемныя нюхаць, імя твае — вылітая масьць; за тое дзявушчыя любяць цябе.
«Няхай ён цалуе мяне пацалункамі вуснаў сваіх!» «Бо пяшчоты твае лепшыя за віно.
Цягні мяне за сабою, пабяжым; павёў мяне кароль да пакояў сваіх; мы радавацца а цешыцца зь цябе будзем; успамінаем любосьць тваю болей як віно; пасьцівыя любяць цябе.
Пах алейкаў тваіх салодкі. Алей разьліты — імя тваё. Дзеля гэтага дзяўчыны кахаюць цябе».
Чарнявая я, але харошая, дачкі ерузалімскія! як буданы кідарскія, як заслоны Салямонавы.
«Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»
Не глядзіце на мяне, што я чарнявая, што загарэла ад сонца: сынове маці мае ўгневаліся на мяне, пастанавілі сьцерагчы вінішчы, свайго ж вінішча я не ўсьцерагла.
«Чарнявая я, і зграбная, дочкі Ерусалімскія, як намёты Кедара, як палатніны Салямона.
Скажы імне, любовы душою маёй: ідзе ты пасьвішся? ідзе супачываеш паўднём? чаму імне быці як аднэй, што круціцца памеж стадаў таварышаў тваіх?
Не глядзіце на мяне, што я смуглявая, бо сонца апаліла мяне. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, паставілі мяне пільнаваць вінаграднікі, а я не ўпільнавала вінаграднік мой.
Калі ня ведама тэ, найпазарнейшая із жанок, то йдзі сабе па сьлядох авец і пасьві казяняты свае ля сялібаў пастускіх.
Распавядзі мне, каханьне душы маёй, дзе ты пасьвіш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між чародаў таварышаў тваіх».
Да жаробанькі свае ў цялежках фараонавых я прыраўнаў цябе, о прыяцелка мая!
«Калі ня ведаеш гэтага, найпрыгажэйшая між жанчынаў, дык ідзі па сьлядах авечак, і пасьві казьлянятаў тваіх каля буданоў пастушыных.
Якія харошыя шчокі твае ў прыборах, шыя твая ў кралях.
Да жаробкі ў калясніцы фараона я ўпадобніў цябе, сяброўка мая.
Прыборы залатыя мы зробім табе із срэбнымі бодкамі.
Прыгожыя шчочкі твае пад кляйнотамі, шыя твая — у каралях.
Пакуль кароль узьлягае, нард мой выдаець пах свой.
Мы зробім табе кляйноты залатыя з блішчыкамі срэбнымі».
Пучок міровы любовы мой у мяне, меж пелькаў маіх супачывае.
«Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разьліваў водар свой.
Гранка кіпра любовы мой у мяне, у вінішчах Енґедзкіх.
Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.
О, ты пазорная, прыяцелка мая, о, ты пазорная! вочы твае галубіныя.
Любы мой для мяне — як гронка кіпровая ў вінаградніках Эн-Геды».
О, ты пазорны, любовы мой, і прыемны! і пасьцеля наша — зяленіва;
«Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая прыгожая! Вочы твае — як галубкі».
Балькі дамоў нашых — кедры, шалёўкі нашы — кіпрысы.
«Які прыгожы ты, любы мой, які цудоўны! Ложак наш — зеляніна,
