Дзеі 12 разьдзел

 

 

Тым часам цар Ірад падняў рукі на некаторых людзей царквы, каб зрабіць ім ліха,

 

A ŭ tym-ža časie pryłažyŭ karol Herad ruki, kab zamučyć niekatorych z Kaścioła.

і забіў Якава, брата Янавага, мечам;

 

I zabiŭ Jakuba, brata Janawaha, miačom.

а ўбачыўшы, што гэта даспадобы Юдэям, сьледам за тым узяў і Пятра, — тады былі дні праснакоў, —

 

A bačačy, što spadabałasia žydom, dabawiŭ, kab uziać i Piatra. Byli-ž dni Presnakoŭ.

і, затрымаўшы яго, пасадзіў у цямніцу і загадаў чатыром чацьверыкам воінаў вартаваць яго, маючы намер пасьля Пасхі вывесьці яго да людзей.

 

Kali jaho ŭziaŭ, pasadziŭ u wastroh, addajučy čatyrom čaćwiorkam žaŭnieraŭ pad stražu, chočučy paśla Paschi wywieści jaho prad narod.

І так Пятра вартавалі ў цемры; тым часам царква рупліва малілася за яго Богу.

 

I trymali Piatra ŭ wastrozie. A malitwa biaz upynku adbywałasia Kaściołam za jaho da Boha.

Калі ж Ірад хацеў вывесьці яго, у тую ноч Пётр спаў паміж двума воінамі, скаваны двума ланцугамі, і ахова каля дзьвярэй вартавала цямніцу.

 

A kali Herad mieŭ wywieści jaho, u tuju noč Piotr spaŭ pamiž dwuch žaŭnieraŭ, źwiazany dwama łancuhami, i stražniki pierad dźwiaryma ścierahli wastrohu.

І вось, анёл Гасподні стаў перад ім, і сьвятло азарыла цямніцу; анёл, штурхнуўшы Пятра ў бок, разбудзіў яго і сказаў: устань хутчэй! І ланцугі апалі з рук ягоных.

 

I woś anieł Panski staŭ pobač i jasnaść zaświaciła ŭ pamiaškańni, i ŭdaryŭšy ŭ bok Piatra, zbudziŭ jaho, kažučy: Ustań skorańka. I apali łancuhi z ruk jahonych.

І сказаў яму анёл: падперажыся і абуйся. Ён зрабіў так. Пасьля кажа яму: апрані адзежу тваю і ідзі за мною.

 

I skazaŭ da jaho anieł: Apajašysia i ŭzłažy abutak twoj. I zrabiŭ tak. I skazaŭ jamu: Nadzień na siabie swaju wopratku i idzi za mnoju.

Пётр выйшаў і рушыў усьлед за ім, ня ведаючы, што тое, што робіць анёл, ёсьць сапраўднае, а думаючы, што бачыць уяву.

 

I wyjšaŭšy, išoŭ za im i nia wiedaŭ, što heta praŭda, što dziejałasia praz anieła, ale dumaŭ, što widzieńnie widzieŭ.

Мінуўшы першую і другую варту, яны падышлі да жалезнае брамы, што вяла ў горад, якая сама адчынілася ім; яны выйшлі, і прайшлі адну вуліцу, калі раптам анёла ня стала зь ім.

 

Prajšoŭšy-ž pieršuju i druhuju stražu, jany pryjšli da žaleznaj bramy, katoraja wiadzie ŭ horad, jana im sama adčyniłasia. I wyjšaŭšy, jany prajšli adnu wulicu, i zaraz adyjšoŭ ad jaho anieł.

Тады Пётр, апамятаўшыся, сказаў: цяпер я бачу напраўду, што Гасподзь паслаў анёла Свайго і выбавіў мяне з рукі Ірада і ад усяго, чаго чакаў люд Юдэйскі.

 

A Piotr, pryjšoŭšy da siabie, skazaŭ: Ciapier wiedaju sapraŭdy, što pasłaŭ Pan swajho anieła i wyrwaŭ mianie z ruki Herada i z usiaho čakańnia žydoŭskaha narodu.

І, агледзеўшыся, прыйшоў да дома Марыі, маці Яна, якога звалі Маркам, дзе многія сабраліся і маліліся.

 

I razwažyŭšy pryjšoŭ da domu Maryi, matki Jana, katory zwaŭsia Marak, dzie byli sabraŭšysia mnohija i malilisia.

А калі Пётр пастукаўся ў браму, дык выйшла паслухаць служанка, якую звалі Рода;

 

Kali-ž jon stukaŭ u dźwiercy bramy, wyjšła pasłuchać dziaŭčyna, na imia Rode.

І, пазнаўшы Пятроў голас, ад радасьці не адчыніла брамы, а ўбегшы абвясьціла, што Пётр стаіць каля брамы.

 

I paznaŭšy hołas Piatra, z radaści nie adčyniła bramy, ale ŭbiehšy abwiaściła, što Piotr staić pierad bramaj.

А тыя сказалі ёй: ці ў сваім ты розуме? Але яна стаяла на сваім. А яны казалі: гэта анёл ягоны.

 

A jany skazali da jaje: Ty šaleješ. Ale jana ćwiardziła, što heta tak. Jany-ž hawaryli: Heta anieł jahony.

Тым часам Пётр стукаўся; калі ж адчынілі, дык убачылі яго і зьдзівіліся.

 

A Piotr nie pierastawaŭ stukać. Kali-ž adčynili, ubačyli jaho i astaŭpianieli.

А ён, даўшы рукою знак, каб маўчалі, расказаў ім, як Гасподзь вывеў зь цямніцы, і сказаў: перакажэце ўсё гэта Якаву і братам. Пасьля выйшаў і пайшоў у іншую мясьціну.

 

Daŭšy-ž znak im rukoju, kab maŭčali, jon raskazaŭ, jak Pan wywieŭ jaho z wastrohu, i skazaŭ: Pawiedamcie Jakuba i bratoŭ adb hetym. I wyjšaŭšy, pajšoŭ u druhoje miesca.

Калі настаў дзень, паміж воінамі ўсчалася вялікая трывога: што сталася зь Пятром;

 

Kali-ž nastaŭ dzień, była niemałaja trywoha pamiž žaŭnieraŭ, što-b stałasia z Piatrom.

а Ірад, пашукаўшы яго і не знайшоўшы, судзіў вартавых і загадаў пакараць іх сьмерцю; потым ён выправіўся зь Юдэеі ў Кесарыю і там заставаўся.

 

A Herad, spytaŭšysia ab im i nie znajšoŭšy, zrabiŭšy śledztwa nad stražnikami, zahadaŭ ich wieści; i wyjechaŭšy z Judei ŭ Cezareju, tam prabywaŭ.

Ірад быў у гневе на Тырыйцаў і Сіданійцаў: а яны, змовіўшыся, прыйшлі да яго і схіліўшы на свой бок Уласта, пасьцельніка царскага, прасілі міру, бо іх вобласьць кармілася з царскай.

 

Byŭ-ža jon razhniewaŭšysia na Tyryjcaŭ. A jany adnadušna pryjšli da jaho, i prakanaŭšy Błasta, katory byŭ nad spalniaju karala, prasili supakoju, tamu što inšyja krainy žywilisia ad jaho.

У назначаны дзень Ірад, убраўшыся ў царскія строі, сеў на судзілішчы перад людзьмі і гаварыў да іх;

 

A ŭ naznačany dzień Herad, adziety ŭ karaleŭskuju adziežu, sieŭ na pasadzie i pramaŭlaŭ da ich.

а люд крычаў: гэта голас Бога, а не чалавека!

 

Narod-ža kryčaŭ: Hałasy Boha, a nie čaławieka.

Але раптам анёл Гасподні паразіў яго за тое, што ён ня ўзьнёс хвалы Богу; і ён заедзены чарвякамі, сканаў.

 

A zaraz-ža ŭdaryŭ jaho anieł Panski, tamu što nie addaŭ chwału Bohu, i stočany čarwiakami, skanaŭ.

А слова Божае расло і пашыралася.

 

A słowa Pana rasło i množyłasia.

А Варнава і Саўл, выканаўшы даручэньне, вярнуліся зь Ерусаліма (ў Атныахію), узяўшы з сабою і Яна, якога звалі Маркам.

 

Barnaba-ž i Šawał, spoŭniŭšy ŭsłužeńnie, uziaŭšy Jana, katory zwaŭsia Marak, wiarnulisia z Jeruzalimu.