Эклезіяста 1 разьдзел
Кніга Эклезіяста, альбо Прапаведніка
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Леаніда Галяка
Слова Эклезіяста, сына Давідавага, цара ў Ерусаліме.
Словы Экклезіяста, сына Давыдавага, караля ў Ерусаліме.
Пустая марнасьць сказаў Эклезіяст, пустая марнасьць, — усё марнасьць!
Дарэмнасьць дарэмнасьцяў, сказаў Экклезіяст, дарэмнасьць дарэмнасьцяў — усё дарэмнасьць.
Якая карысьць чалавеку ад усёй працы ягонай, якую ён робіць пад сонцам?
Якая карысьць чалавеку ад усяе ягонай працы, якую ён робіць пад сонцам?
Пакаленьне прыходзіць, і пакаленьне праходзіць, а зямля векавечна стаіць.
Людзкі род мінае, а другі прыходзіць, а зямля трывае вечна.
Сонца ўзыходзіць, і сонца заходзіць і сьпяшаецца ў месца сваё, дзе ўстае.
Сонца ўзыходзіць і сонца заходзіць і сьпяшаецца да месца свайго, скуль узыходзіць.
Вее вецер на поўдзень і на поўнач вяртаецца, віруе, віхурыцца веючы, і на шлях віраваньня вяртаецца вецер.
Ідзе вецер на поўдзень, пераходзіць на поўнач, круціцца на ходзе сваім і вяртаецца на кругі свае.
Рэкі ўсе ў мора плывуць, а мора не перапаўняецца; да месца таго, адкуль рэкі плывуць, вяртаюцца зноў, каб далей пацячы.
Усе рэкі цякуць у мора, але мора не перапаўняецца: яны варочаюцца да таго месца скуль выцякаюць рэкі, каб ізноў цячы.
Усё існае — поўніцца працай; ня можа ўсяго чалавек пакласьці на словы: не насыціцца бачаньнем вока; не напоўніцца слуханьнем вуха.
Усе рэчы ў працы: ня можа чалавек пераказаць усяго; не насыціцца вока бачаньнем, а вуха не напоўніцца слуханьнем.
Што было, тое і будзе; што рабілася, тое й рабіцьмецца, і нічога новага пад сонцам няма.
Што было, тое і будзе; а што цяпер робіцца, тое і будзе рабіцца, — няма нічога новага пад сонцам.
Бывае такое, пра што людзі кажуць: «Дзівіся, вось гэта новае»; але яно ўжо было спрадвеку, да нас.
Здараецца нешта аб чым гавораць: — глядзі вось гэта новае; але гэта ўжо было ў вякох, якія былі перад намі.
Няма памяці пра былое; ды і пра тое, што будзе, не застанецца згадкі між тымі, што прыйдуць пасьля.
Няма памяці аб мінулым, ды і аб тым, што будзе не застанецца памяці ў нашчадкаў, якія будуць пасьля.
Я, Эклезіяст, быў царом над Ізраілем у Ерусаліме.
Я, Экклезіяст, быў каралём над Ізраілям у Ерусаліме.
І паклаў я на сэрца помысел мой, каб шукаць і дасьледаваць мудрасьцю ўсё, што пад небам робіцца: гэты прыкры занятак даў Бог сынам чалавечым, каб кіраваліся ім.
І пасьвяціў я сэрца маё таму, каб шукаць і дайсьці мудрасьцяй усё, што робіцца пад небам; гэты цяжкі занятак даў Бог сынам чалавечым, каб яны мучыліся ім.
Я ўсе дзеі пабачыў, якія пад сонцам чыняцца, і вось, усё — марнасьць і пагоня за ветрам!
Я бачыў усе справы, што робяцца пад сонцам і вось усё — дарэмнасьць і мучэньне духа.
Крывое ня выпрастаецца, і чаго няма, таго нельга зьлічыць.
Тое, што крывое, ня можа зрабіцца простым, а нястача нечага ня можа лічыцца.
Гаварыў я з сэрцам маім і сказаў: вось, узьвялічыўся я і здабыў мудрасьці болей за ўсіх, што былі да мяне над Ерусалімам, і сэрца маё шмат нагледзела мудрасьці ўсякай і ведаў.
Так думаў я ў сэрцы маім: — вось я ўзьвялічыўся і набыў мудрасьці больш за ўсіх, якія былі перада мною ў Ерусаліме, а сэрца маё дайшло да вялікай мудрасьці і веды.
І паклаў я на сэрца помысел мой, каб мудрасьць уведаць, спасьцігнуць шаленства і неразумнасьць; спазнаў, што і гэта — пагоня за ветрам.
І пасьвяціў я сэрца маё таму, каб пазнаць мудрасьць і веду, шаленства і дурноту, але я пазнаў, што і гэта мучэньне духа;
Бо пры многасьці мудрасьці множыцца й скруха; і хто памнажае спазнаньне, той памнажае і боль.
дзеля таго, што ў вялікай мудрасьці шмат суму, а хто павялічывае веду — павялічывае тугу.
