1 да Карынцянаў 10 1-е пасланне да Карынцянаў 10 разьдзел

Прыклад з гісторыі Ізраэля

¹ Не хачу, браты, каб вы не ведалі, што айцы нашыя ўсе былі пад воблакам і ўсе прайшлі праз мора,

² і ўсе акунуліся за Майсеем у воблаку і ў моры,

³ і ўсе елі тую самую духоўную ежу,

⁴ і ўсе пілі той самы духоўны напой, бо пілі з духоўнай скалы, што спадарожнічала ім, а скалою быў Хрыстус.

⁵ Аднак большасць з іх не ўпадабаў Бог, таму яны былі загублены ў пустыні.

⁷ Не будзьце ідалапаклоннікамі, як некаторыя з іх, як напісана: «Народ сеў, каб есці і піць, ды ўстаў забаўляцца».

⁸ Не будзем распуснічаць, як некаторыя з іх распуснічалі, і ў адзін дзень загінула іх дваццаць тры тысячы.

⁹ І не выпрабоўвайце Хрыста, як некаторыя з іх выпрабоўвалі і загінулі ад змеяў.

¹⁰ Не наракайце, як некаторыя з іх наракалі і загінулі ад згубніка.

¹¹ Гэта здарылася з імі як прыклад, бо напісана дзеля павучэння нам, якім выпала жыць у канцы вякоў.

¹² Таму, калі некаму здаецца, што ён стаіць, няхай глядзіць, каб не ўпасці.

¹³ Вы не былі выпрабаваныя па-над людскія сілы. Бог, які ёсць верным, не дазволіць выпрабоўваць вас больш, чым маеце сілы, але разам з выпрабаваннем дасць і выйсце, каб вы маглі вытрываць.

¹⁵ Я гавару вам як разумным, а вы разважце самі, што кажу.

¹⁶ Келіх благаслаўлення, які благаслаўляем, ці не з’яўляецца ўдзелам у Крыві Хрыста? Хлеб, які ламаем, ці ж не з’яўляецца ўдзелам у Целе Хрыста?

¹⁷ Адзін ёсць хлеб, адно цела — мы многія. Бо мы ўсе саўдзельнікі аднаго Хлеба.

¹⁸ Глядзіце на Ізраэль паводле цела: ці тыя, хто спажывае ахвяры, не з’яўлюцца супольнікамі алтара?

²⁰ Не, бо тое, што ахвяруюць, яны ахвяруюць дэманам, а не Богу. Я ж не хачу, каб вы сталі супольнікамі дэманаў.

²¹ Вы не можаце піць келіха Пана і келіха дэманаў. Не можаце сядзець за сталом Пана і за сталом дэманаў.

²² Няўжо мы будзем абуджаць зайздрасць Пана? Хіба мы мацнейшыя за Яго?

²⁴ Няхай ніхто не шукае свайго, але таго, што карысна для іншага.

²⁵ Усё, што прадаецца на рынку, ешце без дакораў сумлення,

²⁶ бо Пану належыць зямля і ўсё, што на ёй.

²⁸ Аднак, калі хто скажа вам: «Гэта ахвяра са святыні», не ешце з увагі на таго, хто гэта вам сказаў, і дзеля сумлення.

²⁹ Кажу не пра вашае сумленне, а таго чалавека. Бо дзеля чаго маю свабоду будзе асуджаць чыёсьці сумленне?

³⁰ Калі я з удзячнасцю прымаю ежу, то чаму асуджаюць мяне за тое, што я дзякую?

³² Не будзьце прычынай упадку ні для юдэяў, ні для грэкаў, ні для Касцёла Божага,

³³ як і я стараюся дагадзіць усім ва ўсім, шукаючы не сваёй карысці, але карысці многіх, каб яны былі збаўленыя.