Марка 4 Паводле Марка 4 разьдзел

¹ І зноў пачаў навучаць каля мора. І, вось, сабраўся вакол Яго велізарны натоўп, так што Ён, увайшоўшы ў лодку, сядзеў на моры, а ўвесь натоўп стаяў на беразе каля мора.

² І навучаў іх многаму ў прыпавесцях, і казаў ім у Сваёй навуцы:

³ «Слухайце. Вось, выйшаў сейбіт на сяўбу.

⁴ І сталася, калі сеяў, адно ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі, і падзяўблі яго.

⁵ Другое ўпала на камяністае месца, дзе не было шмат зямлі, і хутка ўзышло, бо глеба была неглыбокая;

⁶ і, калі паднялося сонца, звяла, бо не мела карэнняў, і высахла.

⁷ А іншае ўпала ў церні, і выраслі церні ды заглушылі яго, і не дало яно плода.

⁸ Яшчэ іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод: узышло, і вырасла, і ўрадзіла: адно трыццаць, другое шэсцьдзясят, трэцяе сто».

⁹ І казаў ім: «Хто мае вушы, каб слухаць, хай слухае».

¹⁰ І, калі Ён застаўся адзін, тыя, што разам з дванаццаццю з Ім былі, пыталіся ў Яго адносна прыпавесцей.

¹¹ І казаў Ён ім: «Вам дадзена ведаць таямніцу Валадарства Божага; а тым, якія звонку, усё стаецца ў прыпавесцях,

¹² хаця тыя, што глядзяць, глядзяць і не бачаць, і тыя, што слухаюць, слухаюць і не разумеюць, і не навяртаюцца, і не атрымліваюць выбачэнне грахоў».

¹³ І гаворыць ім: «Не разумееце гэтай прыпавесці? А як жа ўсе прыпавесці зразумееце?

¹⁴ Сейбіт — хто слова сее.

¹⁵ А тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова, калі пачуюць, зараз прыходзіць шатан і вырывае пасеянае ў сэрцах іх слова.

¹⁶ А тыя, што на камяністым месцы пасеяны, калі пачуюць слова, прымаюць яго адразу з радасцю,

¹⁷ але не маюць у сабе кораня, таму нетрывалыя; калі надыдзе прыгнёт або пераслед дзеля слова, зараз жа горшацца.

¹⁸ А тыя, што ў цернях пасеяны, слухаюць слова,

¹⁹ але клопаты веку гэтага і чары багацця ды прагавітасць да ўсяго іншага навокал, пранікаючы ў іх, заглушаюць слова, і яно не прыносіць плода.

²⁰ А што на добрай зямлі пасеяны, гэта тыя, што слухаюць слова і прымаюць ды прыносяць плод: адзін — трыццаць, другі — шэсцьдзясят, а трэці — сто».

²¹ І казаў ім: «Ці на тое прыносіцца свечка, каб паставіць яе пад пасудзіну або пад ложак? Няўжо не на тое, каб была пастаўлена на падсвечніку?

²² Бо няма нічога таемнага, каб не было аб’яўлена, ды нічога таемнага, каб не стала вядомым.

²³ Хто мае вушы, каб слухаць, хай слухае».

²⁴ Далей казаў ім: «Зважайце на тое, што слухаеце! Якою меркай вы будзеце мераць, такою вам адмераюць ды дададуць вам, якія слухаеце.

²⁵ Бо хто мае, таму будзе дададзена, а хто не мае, дык і тое, што мае, адымуць у яго».

²⁶ І казаў: «Божае Валадарства такое, як быццам чалавек пасеяў насенне ў зямлю.

²⁷ І ці ён спіць, ці ўстае ўночы і днём, а насенне ўзыходзіць і расце, і ён не ведае, калі.

²⁸ Бо зямля сама з сябе родзіць, перш ладыгу, пасля колас, нарэшце поўнае зерне ў коласе.

²⁹ І, калі ўжо паспее плод, зараз гаспадар запускае серп, бо надышло жніво».

³⁰ І казаў: «Да чаго падобна Валадарства Божае? Або якою прыпавесцю выявім гэта?

³¹ Як гарчычнае зерне, калі пасеяна ў зямлю, ёсць найменшым з усіх зерняў на зямлі;

³² а калі пасеянае ўзыходзіць, становіцца большым ад усіх гароднін і выпускае галіны вялікія, так што нябесныя птушкі могуць хавацца ў яго засені».

³³ І ў многіх падобных прыпавесцях Ён прамаўляў ім слова, наколькі маглі яны пачуць,

³⁴ ды без прыпавесцей не прамаўляў ім. А вучням Сваім асобна выясняў усё.

³⁵ Таго ж дня, калі настаў вечар, гаворыць ім: «Пераплывём на другі бераг».

³⁶ Адправіўшы людзей, як Ён быў у лодцы, так і ўзялі Яго; і іншыя лодкі былі з Ім.

³⁷ І ўзняўся вялікі вятруга, ды хвалі пачалі біць у лодку, так што лодку залівала.

³⁸ А Ён спаў на карме на падушцы. І будзяць тады Яго, і кажуць Яму: «Настаўнік! Ці ж Цябе не рупіць, што мы гінем?»

³⁹ І, падняўшыся, прыгразіў ветру ды сказаў мору: «Замоўкні, суцішся!» Дык спыніўся віхор, і стала вялікая ціша.

⁴⁰ І адазваўся да іх: «Чаму вы такія палахлівыя, што не маеце яшчэ веры?»

⁴¹ А яны састрашыліся вялікім страхам ды казалі адзін аднаму: «Хто ж гэта Такі, што вецер і мора Яго слухаюць?»