Мудрасці 14 Кніга Мудрасці 14 разьдзел

¹ Зноў жа іншы, што хоча плысці і пачаць дарогу праз грозныя хвалі, перамяшчаючыся з дапамогай дрэва, прызывае на помач яшчэ больш крохкае дрэва.

² Яго бо выдумала прагнасць да набыткаў і майстар мудра вырабіў.

³ А кіруе ім наканаванне Тваё, Ойча, бо і на моры паказваеш дарогу, і сярод хваль — самы бяспечны шлях,

⁴ паказваючы, што Ты можаш ад усяго збавіць, каб і неспрактыкаваны мог выйсці ў мора.

⁵ А Ты хочаш, каб справы Тваёй мудрасці не былі бескарыснымі, таму нават і марнаму дрэву людзі даручаюць сваё жыццё ды, праплыўшы бурлівыя хвалі, ратуюцца.

⁶ Але і ад пачатку, калі прападалі гордыя веліканы, надзея свету апынулася ў арцы, і яна, накіраваная Тваёй рукою, пакінула свету семя патомства.

⁷ Дабраславёна бо дрэва, праз якое здзяйсняецца справядлівасць;

⁸ але тое, што рукой апрацавана, праклята і яно, і яго творца; ён — за тое, што зрабіў, яно — за тое, што, хоць марнае, атрымала назву бога.

⁹ Аднолькава Богу ненавісны і бязбожны, і яго бязбожнасць:

¹⁰ твор бо разам з творцам будуць пакараны.

¹¹ Дзеля таго і на ідалаў паганскіх прыйдзе суд, бо яны сталіся агіднасцю пасярод твораў Божых, і згаршэннем душам чалавечым, і пасткай для ног неразумных людзей.

¹² Выдумка ідалаў — гэта крыніца вераломства, пачатак распусты, і іх вынаходка — сапсаванасць жыцця;

¹³ і не было іх ад пачатку, і не будуць існаваць вечна.

¹⁴ З’явіліся яны на свеце дзеля неразумнасці людской, і таму канец іх блізка.

¹⁵ Бацька, засмучаны горкім смуткам дзеля рана страчанага сына, зрабіў сабе выяву яго, які тады ўжо быў мёртвым чалавекам, пачаў шанаваць як бога, і падначаленым устанавіў цэласпаленні і абрады;

¹⁶ з цягам часу ўмацоўваючы бязбожны звычай, пачалі берагчы яго як закон.

¹⁷ І па загадзе ўладароў шанаваліся іх статуі; паколькі людзі не маглі шанаваць іх дзеля таго, што былі яны далёка, — здалёк уяўляліся постаці іх, — стварылі яны бачную выяву цара, якога хацелі шанаваць.

¹⁸ Нават тых, што не ведалі чалавека, да павелічэння шанавання яго прываблівала выдатнае майстэрства творцы;

¹⁹ той бо, хочучы, мабыць, спадабацца таму, хто яго наняў, мастацтвам сваім апрацаваў яго, каб дасягнуць найбольшага падабенства.

²⁰ А натоўп, захоплены прыгожай работай, прызнаў за бога таго, хто нядаўна шанаваўся як чалавек.

²¹ І гэта стала спакусай для жыцця чалавечага, бо людзі, трапляючы або ў няшчасце, або пад уладу, далі Непераказальнае Імя камяням або дрэвам.

²² Затым не стала хапаць, што блукалі яны адносна пазнання Бога, але і, жывучы ў вялікай вайне няведання, такое вялікае зло называюць супакоем.

²³ Таму што або калі ахвяруюць дзяцей сваіх, або калі спраўляюць таемныя абрады, або калі чыняць начныя служэнні багам, поўныя вар’яцтва чужаземных абрадаў,

²⁴ не пільнуюць ані жыцця, ані чыстага шлюбу, але падступна адзін другога забівае або чужаложствам засмучае.

²⁵ І ўсё змяшалася: кроў і забойства, пакража і подступ, знішчэнне і здрадлівасць, нахабства і крывапрысяганне,

²⁶ прыгнёт добрых, забыццё дабрадзейства, апаганенне душ, змяненне роду, распуста ў шлюбах, чужаложства і бессаромнасць.

²⁷ Бо шанаванне ідалаў жахлівых — гэта пачатак, і прычына, і канец усякае ліхоты.

²⁸ Таму што або дурнеюць у гульнях, або праракуюць ілжыва, або разбэшчана жывуць, або крывадушна прысягаюць скора.

²⁹ Бо пакуль вераць бяздушным ідалам, не вераць, што, крывадушна прысягаючы, шкодзяць сабе.

³⁰ Але сыдзе на іх кара справядлівая за адно і другое: што блага думалі пра Бога, звяртаючыся да ідалаў, і што, пагарджаючы святасцю, прысягнулі крывадушна ў хітрасці.

³¹ Бо не моц ідалаў, прызваных у прысязе, але належная кара грэшнікам прыходзіць заўсёды па злачынстве несправядлівых.