1 да Карынцянаў 13 1-ы ліст да Карынцянаў 13 разьдзел

¹ Калі я гавару мовамі людзей і анёлаў, а любові не маю, то я — медзь, што звініць, або цымбалы, што гудзяць.

² І калі я маю дар праракавання ды зведаў усе таямніцы і ўсякія веды, і маю ўсю веру, што і горы пераносіць, але любові не маю, — я нішто.

³ І калі б раздаў на бедных усю сваю маёмасць і цела сваё аддаў на спаленне, але любові не меў бы — ніякай мне з гэтага карысці.

⁴ Любоў доўгацярплівая, любоў ласкавая, не зайздросціць, не бывае ганарыстай, не надзімаецца,

⁵ не амбітная, не шукае таго, што сваё, не злуецца, не думае благога,

⁶ не цешыцца з несправядлівасці, але радуецца праўдзе,

⁷ усё пераносіць, ва ўсё верыць, на ўсё спадзяецца, усё церпіць.

⁸ Любоў ніколі не знікае. А вось, прароцтвы знікнуць, і мовы змоўкнуць, і веды занепадуць.

⁹ Бо мы часткова пазнаём і часткова праракуем.

¹⁰ Калі ж надыдзе дасканалае, тады знікне тое, што частковае.

¹¹ Калі я быў дзіцём, гаварыў па-дзіцячаму, разумеў па-дзіцячаму, думаў па-дзіцячаму, а як стаў мужам, пазбыўся таго, што дзіцячае.

¹² Цяпер мы бачым быццам праз мутнае шкло, не выразна, а тады тварам у твар. Цяпер пазнаю часткова, а тады пазнаю так, як я сам пазнаны.

¹³ Дык цяпер трываюць гэтыя тры: вера, надзея і любоў; але большая з іх — любоў.