Якуба 1 разьдзел

¹ Якуб, раб Бога і Госпада Ісуса Хрыста, — дванаццацём родам, што расьцярушаны, — радавацца!

² З вялікаю радасьцяй прымайце (гзта), браты маі, калі пападаеце ў розныя спакушэньні,

³ ведаючы, што выпрабаваньне вашае веры вытварае цярплівасьць;

⁴ цярплівасьць жа няхай мае закончанае дзела, каб вы былі закончанымі й поўнымі, бяз ніякае нястачы.

⁵ Калі-ж у каго з вас не хапае мудрасьці, няхай просіць у Бога, які дае ўсім проста і без дакораў, — і будзе яму дадзена.

⁶ Але няхай просіць з вераю, ані не сумляваючыся, бо той, хто сумляваецца, падобны да марское хвалі, якую вецер уздыймае й разьбівае.

⁷ Дык няхай ня думае гэткі чалавек, што нешта дастане ад Госпада.

⁸ Двудушны чалавек няцьвёрды на ўсіх сваіх шляхох.

⁹ Няхай жа хваліцца паніжаны брат сваей высокасьцяй,

¹⁰ а багаты сваім паніжэньнем, бо праміне, як цьвет на траве.

¹¹ Бо ўзыйшло сонца са сьпекай і высушыла траву, і цьвет яе апаў, і хараство аблічча яе счэзла; гэтак і багаты на шляхох сваіх завяне.

¹² Шчасьлівы чалавек, які выдзержывае спакусу, бо, як выпрабаваны, ён дастане вянок жыцьця, што абяцаў Госпад тым, хто любіць Яго.

¹³ У часе спакушэньня ніхто хай ня кажа: Бог мяне спакушае; бо Бог не спакушаецца злом, і сам нікога не спакушае.

¹⁴ А кожны спакушаецца, захоплены й прываблены ўласным пажаданьнем;

¹⁵ а пасьля пажаданьне, зачаўшы, спараджае грэх, а зроблены грэх спараджае сьмерць.

¹⁶ Не баламуцьцеся, браты маі ўмілаваныя:

¹⁷ кожнае добрае даньнё і кожны дасканалы дар зыходзе з вышыні, ад Айца сьветласьцяў, у Якога няма адмены ані зьменнасьці.

¹⁸ Захацеўшы, спарадзіў нас словам праўды, каб быць нам нейкім пачаткам тварэньняў Яго.

¹⁹ Дык вось, браты маі ўмілаваныя, усякі чалавек няхай будзе хуткі паслухаць, павольны гаварыць, няскоры гневацца,

²⁰ бо гнеў чалавека ня творыць праўды Божае.

²¹ Дзеля гэтага, адклаўшы ўсякі бруд і астачу злосьці, у пакоры прымеце насаджанае слова, што душы вашыя збавіць можа.

²² Будзьце-ж выпаўніцелямі слова, а не слухачамі толькі, ашуківаючымі самых сябе.

²³ Бо хто слухае слова і не выпаўняе, той падобны да чалавека, які разглядае прыраджонае аблічча свае ў люстры:

²⁴ ён паглядзеў на сябе і адыйшоўся, ды ўраз жа забыўся, які ён.

²⁵ Але хто ўглыбляецца ў дасканалы закон свабоды і трывае ў ім, той, стаючыся не слухачом забываючымся, але выпаўніцелем дзела, шчасьлівы будзе ў дзеяльнасьці.

²⁶ Калі хто сярод вас думае, што ён багабойны, ды не закелзае языка свайго, але ашуківае сэрца свае, у таго багабойнасьць пустая.

²⁷ Чыстая і беззаганная багабойнасьць перад Богам Айцом — у тым, каб даглядаць сірот і ўдоваў у горы іх і дзяржацца неапаганеным ад сьвету.