2 да Карынцянаў 2 2-i ліст да Карынцянаў 2 разьдзел

¹ Я пастанавіў сам у сабе, каб не ісці да вас зноў у смутку,

² бо, калі я вас засмучаю, хто мяне парадуе, калі не той, хто быў мною засмучаны?

³ І пісаў я вам пра гэта, каб, прыбыўшы, не мець смутку ад тых, ад якіх належала радавацца, бо я перакананы адносна ўсіх вас, што мая радасць для ўсіх вас.

⁴ Бо з вялікім жалем і тугою сэрца ды са слязамі пісаў я вам не дзеля таго, каб засмуціць вас, але каб вы адчулі, якую вялікую любоў маю я, асабліва ж да вас.

⁵ Калі хто засмуціў, то не мяне засмуціў, але, каб лішне не сказаць, часткова і ўсіх вас.

⁶ Такому хопіць кары, вызначанай большасцю,

⁷ але лепш, каб вы такому даравалі ды суцешылі, каб празмерная згрызота яго не ахапіла.

⁸ Таму прашу вас, каб выказалі такому любоў.

⁹ З гэтаю мэтаю я пісаў, каб спазнаць вашу выпрабаванасць, ці ва ўсім вы паслухмяныя.

¹⁰ Каму вы даруеце, таму і я; бо і я, калі каму што дараваў, дык дараваў дзеля вас перад абліччам Хрыста,

¹¹ каб не звёў нас шатан, бо думкі яго добра нам вядомы.

¹² Калі я прыбыў у Трааду дзеля дабравесця Хрыстова і брама была мне адкрыта ў Госпадзе,

¹³ я не меў супакою духу майму, бо не спаткаў Ціта, брата майго. Таму я развітаўся з імі і падаўся ў Мацэдонію.

¹⁴ Хай будзе Богу падзяка за тое, што дае нам перамагаць у Хрысце заўсёды ды праз нас ва ўсякім месцы выяўляе водар пазнання Свайго.

¹⁵ Мы, вось, мілы Богу водар Хрыстоў сярод тых, што дасягаюць збаўлення, і сярод тых, што гінуць:

¹⁶ для адных — водар смерці на смерць, а для другіх — водар жыцця на жыццё. І хто здатны на гэта?

¹⁷ Бо мы не фальшуем Слова Божага, як многія, але прамаўляем шчыра, як ад Бога на віду Бога ў Хрысце.