Марка 12 разьдзел

 

 

І пачаў гаварыць ім прытчамі: нейкі чалавек насадзіў вінаграднік, і абгарадзіў мурам, і выкапаў чавільню, і збудаваў вежу, і, аддаўшы яго вінаградарам, адлучыўся.

 

I pačaŭ im hawaryć u prypowieściach:Čaławiek zasadziŭ winahradnik, i abharadziŭ płotam, i wykapaŭ winatoku, i zbudawaŭ wiežu, i addaŭ jaho ŭ arendu ziemlarobam i wyjechaŭ.

І паслаў у свой час да вінаградараў слугу — узяць у вінаградараў пладоў зь вінаградніка;

 

I ŭ čas pasłaŭ da ziemlarobaŭ słuhu, kab uziać ad ziemlarobaŭ z płodu winahradnika.

а яны, схапіўшы яго, білі і прагналі ні з чым.

 

Jany, schapiŭšy jaho, zbili i adasłali biaz ničoha.

Зноў паслаў да іх другога слугу; і таму камянямі разьбілі галаву і адпусьцілі яго з ганьбаю.

 

I znoŭ pasłaŭ da ich druhoha słuhu, i taho ranili ŭ haławu i źniawažyli.

І зноў іншага паслаў: і таго забілі; і многіх іншых то білі, то забівалі.

 

I iznoŭ pasłaŭ druhoha, a taho zabili; i šmat inšych, adnych bjučy, a druhich zabiwajučy.

І маючы яшчэ аднаго сына, любаснага яму, напасьледак паслаў і яго да іх, кажучы: пасаромеюцца сына майго.

 

Dyk jašče majučy adnaho syna najdaražejšaha, i taho pasłaŭ ukancy da ich, kažučy: Što ŭšanujuć syna majho.

Але вінаградары сказалі адзін аднаму: гэта спадкаемец; хадзем, заб’ем яго, і спадчына будзе нашая.

 

Ale ziemlaroby skazali pamiž saboju: Heta naślednik; pojdziem, zabjom jaho, i naša budzie spadčyna.

І схапіўшы яго, забілі і выкінулі прэч зь вінаградніка.

 

I schapiŭšy jaho, zabili i wykinuli z winahradniku.

Што ж зробіць гаспадар вінаградніка? Прыйдзе і пакарае сьмерцю вінаградараў, і аддасьць вінаграднік іншым.

 

Dyk što zrobić haspadar winahardnika?Pryjdzie i wyhubić ziemlarobaŭ, a winahradnik addaść inšym.

Няўжо вы ня чыталі гэтага ў Пісаньні: «камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім:

 

I ci wy nia čytali hetaha pisańnia: "Toj kamień, katory adkinuli budaŭničyja, staŭsia haławoju wuhła.

гэта — ад Госпада, і ёсьць дзіўна ў вачах нашых»?

 

Ad Pana heta stałasia i jość dziŭnym u wačoch našych?" (Ps. 117, 22).

І памыкаліся схапіць Яго, але збаяліся люду; бо зразумелі, што пра іх сказаў прытчу; і пакінуўшы Яго, адышлі.

 

I staralisia jaho ŭziać, dy bajalisia hramady, bo zrazumieli, što da ich skazaŭ hetuju prypowieść. I pakinuŭšy jaho, adyjšli.

І пасылаюць да Яго некаторых фарысэяў і ірадыян, каб падлавіць Яго на слове.

 

I pasłali da jaho niekatorych z faryzejaŭ i heradyjanaŭ, kab zławić jaho na słowie.

А яны, прыйшоўшы, кажуць Яму: Настаўнік! мы ведаем, што Ты справядлівы і не стараешся дагадзіць каму-небудзь, бо не глядзіш ні на якія абліччы, а шчыра шляху Божаму вучыш; ці дазваляецца даваць падатак кесару, ці не? ці даваць нам, ці не даваць?

 

Jany pryjšoŭšy skazali jamu: Wučyciel, my wiedajem, što ty praŭdamoŭny i nie zwažaješ na nikoha, bo nie hladziš na asobu ludzkuju, ale papraŭdzie nawučaješ darohi Božaj. Ci možna dawać padatak cezaru, ci nie dawać?

Але Ён, ведаючы іхнюю крывадушнасьць, сказаў ім: што спакушаеце Мяне? прынясеце Мне дынар, каб Мне бачыць яго.

 

Jon, wiedajučy ichnuju chitraść, skazaŭ im: Što wy mianie spakušajecie? Pryniasiecie mnie dynar, kab ja pabačyŭ.

Яны прынесьлі. Тады кажа ім: чыя гэта выява і надпіс? яны сказалі Яму: кесаравыя.

 

Jany-ž pryniasli jamu. I skazaŭ im: Čyj heta woblik i nadpis? Kažuć jamu: Cezaraŭ.

Ісус сказаў ім у адказ: аддавайце кесаравае кесару, а Божае Богу. І зьдзіўляліся зь Яго.

 

Jezus-ža adkazwajučy skazaŭ im: Dyk addajcie, što cezarawa, cezaru, a što Božaje, Bohu. I dziwilisia z hetaha.

Потым прыйшлі да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрэсеньня, і спыталіся ў Яго, кажучы:

 

I pryjšli da jaho sadukiei, katoryja kažuć, što niama ŭkrasieńnia, i pytalisia ŭ jaho, kažučy:

Настаўнік! Майсей напісаў нам: «калі ў каго памрэ брат і пакіне жонку, а дзяцей не пакіне, дык брат ягоны хай возьме жонку ягоную і адродзіць семя брату свайму».

 

Wučyciel, Majsiej nam napisaŭ, što kali-b u kaho pamior brat i pakinuŭ žonku dy nie astawiŭ dziaciej, to niachaj brat jahony woźmie jahonu žonku i ŭskrasić patomstwa bratu swajmu.

Было сем братоў: першы ўзяў жонку, і паміраючы, не пакінуў дзяцей;

 

Było-ž siem bratoŭ, i pieršy ŭziaŭ žonku i pamior, nie astawiŭšy patomstwa.

узяў яе другі, і памёр, і ён не пакінуў дзяцей; гэтак сама і трэйці.

 

I ŭziaŭ jaje druhi, i pamior, i ani hety nie astawiŭ patomstwa. I treci taksama.

Бралі яе за сябе сямёра, і не пакінулі дзяцей. Пасьля ўсіх памерла і жонка.

 

I brali jaje hetaksama siamioch, i nie astawili patomstwa. Apošniaj z usich pamiarła i žančyna.

Дык вось ва ўваскрэсеньні, калі ўваскрэснуць, каму зь іх будзе яна за жонку? бо сямёра яе мелі за жонку.

 

Dyk wa ŭskrasieńni, kali ŭskresnuć, katoraha z ich jana budzie žanoju? Bo siamioch mieli jaje za žonku.

Ісус сказаў ім у адказ: ці не праз гэта ўпадаеце вы ў памылку, ня ведаючы Пісаньняў, ні сілы Божай?

 

I adkazwajučy Jezus skazaŭ im: Ci nia dziela taho wy mylajeciesia, što nia wiedajecie Pisańniaŭ ani mocy Božaj?

бо, калі зь мёртвых уваскрэснуць, ня будуць ні жаніцца, ні замуж выходзіць, а будуць, як анёлы на нябёсах.

 

Bo kali ŭwaskresnuć z umierłych, nia buduć ani žanicca, ani wychadzić zamuž, ale buduć jak anioły ŭ niebie.

А пра мёртвых, што яны ўваскрэснуць, хіба ня чыталі вы ў кнізе Майсеевай, калі Бог пры купіне сказаў яму: «Я Бог Абрагама і Бог Ісаака, і Бог Якава»?

 

A ab umierłych, što jany ŭwaskresnuć, ci wy nia čytali ŭ knizie Majsieja, jak Boh la kusta skazaŭ jamu, haworačy: Ja jość Boh Abrahama, i Boh Izaaka, i Boh Jakuba? (Wych. 3, 6).

Бог ня ёсьць Бог мёртвых, а Бог жывых. Дык вось вы дужа памыляецеся.

 

Nia jość Boh umierłych, ale žywych. Dyk wy duža mylajeciesia.

Адзін кніжнік, чуючы іхнія спрэчкі і бачачы, што Ісус хораша ім адказваў, падышоў і спытаўся ў Яго: якая першая з усіх запаведзяў?

 

I prystupiŭ adzin z knižnikaŭ, katory čuŭ, jak jany spračalisia i bačačy, što im dobra adkazaŭ, spytaŭsia ŭ jaho: Jakoje jość pieršaje z usich prykazańnie?

Ісус адказваў яму: першая з усіх запаведзяў: «слухай, Ізраіль! Гасподзь Бог наш ёсьць Гасподзь адзіны;

 

Jezus-ža adkazaŭ jamu: Što pieršaje z usich prykazańnie jość: "Słuchaj, Izrail! Pan Boh twoj jość adzin Boh;

і палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуменьнем тваім, і ўсёю моцаю тваёю»: вось, першая запаведзь!

 

i lubi Pana Boha twajho ŭsim sercam twaim, i ŭsieju dušoju twajeju, i ŭsiej dumkaj twajeju, i ŭsiej siłaj twajeju" (Paŭł. Pr. 6, 45). Heta jość pieršaje prykazańnie.

Другая падобная да яе: «палюбі блізкага твайго, як самога сябе»; іншае запаведзі большае за гэтыя няма.

 

A druhoje jość padobnaje da jaho: "Lubi bližniaha twajho jak samoha siabie" (Lew. 19, 18). Inšaha prykazańnia, bolšaha za hetyja, niama.

Кніжнік сказаў Яму: Настаўнік! добра, праўду сказаў Ты, што адзін ёсьць Бог і няма іншага, апрача Яго;

 

I skazaŭ jamu knižnik: Dobra, Wučyciel, ty praŭdu skazaŭ, što jość adzin Boh i niama inšaha aprača jaho;

і любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю, і любіць блізкага, як самога сябе, ёсьць больш за ўсе ўсеспаленьні і ахвяры.

 

i kab lubić jaho ŭsim sercam, i ŭsim rozumam, i ŭsieju siłaju, i lubić bližniaha jak samoha siabie — hety bolej za ŭsie žertwy i achwiary.

Ісус, бачачы, што ён разумна адказваў, сказаў яму: недалёка ты ад Царства Божага. Пасьля таго ніхто ўжо не адважваўся пытацца ў Яго.

 

Jezus-ža, bačačy, što razumna adkazaŭ, skazaŭ jamu: Ty niedaloka ad karaleŭstwa Božaha. I nichto ŭžo nia śmieŭ pytać u jaho.

Вучачы далей у храме, Ісус казаў: як кажуць кніжнікі, што Хрыстос ёсьць сын Давідаў?

 

I azwaŭšysia kazaŭ Jezus, nawučajučy ŭ światyni: Jak-ža kažuć knižniki, što Chrystus jość Syn Dawida?

Бо сам Давід сказаў у Духу Сьвятым: «сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх».

 

Bo sam Dawid kaža ŭ Duchu światym: "Skazaŭ Pan Panu majmu: siadź prawaruč mianie, pakul pałažu worahaŭ twaich padnožžam noh twaich" (Ps. 109, 1).

Дык вось сам Давід называе Яго Госпадам: як жа Ён сын Яму? І безьліч люду Яго слухалі з асалодаю.

 

Dyk sam Dawid zawie jaho Panam, i skul-ža jon syn jahony?I wialikaja hramada achwotna jaho słuchała.

І казаў ім у вучэньні Сваім: асьцерагайцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у доўгім адзеньні і вітаньні на сходах народных,

 

I kazaŭ im u swajej nawucy: Ścieražeciesia knižnikaŭ, jakija chočuć chadzić u daŭhich wopratkach, i być witanymi na rynku,

сядзець наперадзе ў сынагогах і ўзьляжаць на першым месцы на гасьцінах;

 

i siadzieć na pieršych ławach u bažnicach, i pieršyja miescy na wiačerach;

гэтыя, што пажыраюць дамы ўдовіныя і напаказ доўга моляцца, прымуць найцяжэйшую асуду.

 

jakija abjadajuć damy ŭdowaŭ pad prykryŭkaj doŭhaj malitwy. Hetyja atrymajuć ciažejšy prysud.

І сеў Ісус насупроць скарбонкі, і глядзеў, як люд кладзе грошы ў скарбонку. Многія багатыя клалі памногу.

 

I siedziačy nasuproć skarbony, Jezus hladzieŭ, jak hramada kidała hrošy ŭ skarbonu; i mnoha bahatych kidała šmat.

А прыйшоўшы, адна бедная ўдава паклала дзьве лепты, што складае кадрант.

 

Kali-ž pryjšła adna biednaja ŭdawa, jana pałažyła dźwie manetki, što wynosić hroš.

Паклікаўшы вучняў Сваіх, сказаў ім: праўду кажу вам, што гэтая бедная ўдава паклала болей за ўсіх, што клалі ў скарбонку;

 

I paklikaŭšy swaich wučniaŭ, skazaŭ im: Sapraŭdy kažu wam, što heta biedanaja ŭdawa pałažyła bolej za ŭsich, što kłali ŭ skarbonu.

бо ўсе клалі ад лішку свайго, а яна ад нястачы сваёй паклала ўсё, што мела, увесь пражытак свой.

 

Bo ŭsie kłali z taho, što dla ich było lišnim, a hetaja pałažyła z niedastatku swajho ŭsio, što mieła, uwieś swoj pražytak.