Марка 8 разьдзел

 

 

У тыя дні, калі сабралася даволі многа народу і ня было чаго есьці, Ісус, паклікаўшы вучняў Сваіх, сказаў ім:

 

U tyja dni iznoŭ, jak była wialikaja hramada, i nia mieli čaho jeści, paklikaŭšy wučniaŭ swaich, skazaŭ im:

шкада мне людзей, бо ўжо тры дні застаюцца пры Мне, і няма чаго ім есьці;

 

Škada mnie hramady, bo woś užo try dni trywajuć pry mnie i nie majuć čaho jeści.

калі няеўшых адпушчу іх дадому, аслабнуць у дарозе, бо некаторыя зь іх прыйшлі здалёку.

 

I kali pušču ich hałodnych damoŭ, asłabiejuć u darozie, bo niekatoryja z ich zdaloku pryjšli.

Вучні Ягоныя адказвалі Яму: адкуль мог бы хто ўзяць тут у пустыні хлябоў, каб накарміць іх?

 

I adkazali jamu jahonyja wučni: Skul moh-by chto nakarmić ich chlebam tut u pustyni?

І спытаўся ў іх: колькі ў вас хлябоў? Яны адказалі: сем.

 

I spytaŭsia ŭ ich: Kolki chlaboŭ majecie? Jany skazali: Siem.

Тады загадаў людзям узьлегчы на зямлю; і ўзяўшы сем хлябоў і ўзьнёсшы падзяку, пераламаў і даў вучням Сваім, каб яны раздалі; і яны раздалі людзям.

 

I zahadaŭ hramadzie pasieści na ziamli. I ŭziaŭšy siem chlaboŭ, učyniŭšy padziaku, łamaŭ, i dawaŭ wučniam swaim, kab razdawali, i razdawali hramadzie.

Было ў іх і крыху рыбак; дабраславіўшы, Ён загадаў раздаць і іх.

 

I mieli niekalki rybak, i ich bahasławiŭ i zahadaŭ razdać.

І елі і наеліся; і набралі рэшты кавалкаў сем кашоў.

 

I jeli, i najelisia, i nabrali, što astałosia z kawałkaŭ, siem kašoŭ.

Тых, што елі, было каля чатырох тысяч. І адпусьціў іх.

 

A tych, što jeli, było kala čatyroch tysiač. I adpuściŭ ich.

І адразу ўвайшоўшы ў лодку з вучнямі Сваімі, прыплыў у межы Далмануфскія.

 

I zaraz uwajšoŭšy ŭ łodku sa swaimi wučniami, prybyŭ u starony Dalmanuckija.

Выйшлі фарысэі, пачалі зь Ім спрачацца, і патрабавалі ад Яго азнакі зь неба, спакушаючы Яго,

 

I wyjšli faryzei i pačali z im spračacca, damahajučysia ad jaho znaku z nieba, spakušajučy jaho.

і Ён, глыбока ўздыхнуўшы, сказаў: навошта род гэты патрабуе азнакі? праўду кажу вам, ня дасца роду гэтаму азнакі.

 

I ŭzdychnuŭšy ŭ dušy, skazaŭ: Našto hety rod damahajecca znaku? Sapraŭdy kažu wam, nia budzie dadzieny znak hetamu rodu.

І пакінуўшы іх, зноў увайшоў у лодку і паплыў на той бок.

 

I adprawiŭšy ich, uwajšoŭ iznoŭ u łodku i pałyŭ na druhi bok.

Пры гэтым вучні Ягоныя забыліся ўзяць хлябоў, і акрамя аднаго хлеба ня мелі з сабою ў лодцы.

 

I zabylisia ŭziać chleba, i nia mieli z saboj u łodcy, aprača adnej bułki chleba.

А Ён наказаў ім, кажучы: глядзеце, сьцеражэцеся закваскі фарысэйскай і закваскі Ірадавай.

 

I zahadaŭ im, kažučy: Hladziecie dy ścieražeciesia kiśli faryzejaŭ i kiśli Herada.

І разважаючы паміж сабою, казалі: гэта азначае, што хлябоў няма ў нас.

 

I razwažali pamiž saboju, kažučy: Što nia majem chleba.

Ісус, зразумеўшы, кажа ім: што разважаеце пра тое, што няма ў вас хлябоў? няўжо яшчэ ня цяміце і не разумееце? няўжо яшчэ скамянелае ў вас сэрца?

 

Paznaŭšy hetaje, Jezus skazaŭ im: Što wy dumajecie, što chleba nia majecie? Ci-ž jašče nia wiedajecie i nie razumiejecie? Ci jašče majecie zakamianiełaje serca wašaje?

маючы вочы, ня бачыце? маючы вушы, ня чуеце? і не памятаеце?

 

Majučy wočy, nia bačycie i majučy wušy, nia čujecie? I nia pomniecie,

калі Я пяць хлябоў разламаў на пяць тысяч чалавек, колькі поўных кашоў набралі вы кавалкаў? Кажуць Яму: дванаццаць.

 

kali ja piać chlaboŭ pałamaŭ na piać tysiačaŭ, kolki wy poŭnych kašoŭ nabrali kawałkaŭ? Kažuć jamu: Dwanaccać.

А калі сем на чатыры тысячы, колькі кашоў набралі вы кавалкаў рэшты? Сказалі: сем.

 

A kali siem chlaboŭ na čatary tysiačy, kolki kašoŭ kawałkaŭ wy nabrali? I kažuć jamu: Siem.

І сказаў ім: як жа яшчэ не разумееце?

 

I skazaŭ im: Jakža-ž jašče nie razumiejecie?

Прыходзіць у Віфсаіду; і прыводзяць да Яго сьляпога, і просяць, каб да яго дакрануўся.

 

I pryjšli ŭ Betsajdu. I prywiali da jaho ślapoha i prasili jaho, kab dakranuŭsia da jaho.

Ён, узяўшы сьляпога за руку, вывеў яго зь селішча прэч і, плюнуўшы яму на вочы, усклаў на яго рукі, і спытаўся ў яго: ці бачыць што?

 

I ŭziaŭšy za ruku ślapoha, wywieŭ jaho za siało i, plunuŭšy na wočy jahonyja, uzłažyŭšy swaje ruki, pytaŭsia ŭ jaho, ci što bačyć?

Той, зірнуўшы, сказаў: бачу людзей, што праходзяць, як дрэвы.

 

A jon, hledziačy, skazaŭ: Baču ludziej, što jak drewy chodziać.

Потым зноў усклаў рукі на вочы яму, і загадаў яму зірнуць. І ён выздаравеў, і пачаў бачыць усё ясна.

 

Potym iznoŭ uzłažyŭ ruki na wočy jahony i jon pačaŭ widzieć. I azdaroŭleny byŭ tak, što bačyŭ usio jasna.

І паслаў яго дамоў, сказаўшы: не заходзь у селішча і не расказвай нікому ў селішчы.

 

I pasłaŭ jaho ŭ jahony dom, kažučy: Idzi ŭ dom twoj, i kali ŭwojdzieš u siało, nikomu nie kažy.

І пайшоў Ісус з вучнямі Сваімі ў селішчы Кесарыі Піліпавай. Па дарозе Ён пытаўся ў вучняў Сваіх: за каго ўважаюць Мяне людзі?

 

I pajšoŭ Jezus i wučni jahony ŭ sioły Cezarei Filipawaj. I ŭ darozie pytaŭsia ŭ swaich wučniaŭ, kažučy im: Za kaho mianie majuć ludzi?

Яны адказвалі: за Яна Хрысьціцеля, а другія — за Ільлю, а іншыя — за аднаго з прарокаў.

 

Jany adkazali jamu, kažučy: Za Jana Chryściciela, druhija za Haljaša, a inšyja jak za adnaho z prarokaŭ.

Ён кажа ім: а вы за каго ўважаеце Мяне? Пётр сказаў Яму ў адказ: Ты — Хрыстос.

 

Tady skazaŭ im: A wy za kaho mianie majecie? Adkazwajučy Piotr skazaŭ jamu: Ty jość Chrystus.

І строга наказаў ім, каб нікому не казалі пра Яго.

 

I pryhraziŭ im, kab nikomu nie kazali ab im.

І пачаў вучыць іх, што Сын Чалавечы мае адпакутаваць; быць адкінутым старэйшынамі, першасьвятарамі і кніжнікамі, і забітым быць і на трэйці дзень уваскрэснуць.

 

I pačaŭ ich nawučać, što treba, kab Syn čaławiečy mnoha ciarpieŭ i byŭ adkinuty staršymi i knižnikami i archiświatarami i knižnikami i byŭ zabity i paśla troch dzion uwaskresnuŭ.

І гаварыў пра гэта адкрыта. А Пётр, адклікаўшы Яго, пачаў пярэчыць Яму.

 

I hawaryŭ słowa adkryta. I ŭziaŭšy jaho Piotr, pačaŭ dakarać jamu.

А Ён, абярнуўшыся і зірнуўшы на вучняў Сваіх, строга ўшчуў Пятра, сказаўшы: адыдзі ад Мяне, сатана, бо ты думаеш не пра тое, што Божае, а што чалавечае.

 

A jon abiarnuŭšysia i bačačy wučniaŭ swaich, pryhraziŭ Piatru, kažučy: Adyjdzi ad mianie, šatanie, bo nie razumieješ, što jość Božaje, ale što čaławiečaje.

І паклікаўшы людзей з вучнямі Сваімі, сказаў ім: хто хоча ісьці за Мною, зрачыся сябе, і вазьмі крыж свой, і ідзі за Мною сьледам;

 

I paklikaŭšy hramadu, razam z swaimi wučniami, skazaŭ im: Kali chto choča iści za mnoju, niachaj adračecc ad samoha siabie, i niachaj woźmie kryž swoj i idzie za mnoju.

бо, хто хоча душу сваю ўратаваць, той страціць яе; а хто страціць душу сваю дзеля Мяне і Дабравесьця, той уратуе яе;

 

Bo chto-b chacieŭ źbierahčy žyćcio swajo, zahubić jaho, a chto-ju zahubiŭ žyćcio swajo dziela mianie i ewanelii, źbieraže jaho.

бо якая карысьць чалавеку, калі ён здабудзе ўвесь сьвет, а душы сваёй пашкодзіць?

 

Bo jakaja karyść čaławieku, kali-b jon uwieś świet zdabyŭ, a dušy swajej paškodziŭ?

альбо які выкуп дасьць чалавек за душу сваю?

 

Abo što daść čaławiek uzamien za dušu swaju?

бо, хто пасаромеецца Мяне і Маіх словаў у родзе гэтым распусным і грэшным, таго пасаромеецца і Сын Чалавечы, калі прыйдзе ў славе Айца Свайго са сьвятымі анёламі.

 

Bo chto-b paŭstydaŭsia i słoŭ maich pamiž hetym raspusnym i hrešnym narodam, paŭstydajecca jaho i Syn čaławiečy, kali pryjdzie ŭ sławie Ajca swajho z aniełami swaimi.