Марка 4 разьдзел
Паводле Марка Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Рeraklad V. Hadleuski
І зноў пачаў вучыць каля мора; і сабралася да Яго мноства людзей, так што Ён увайшоў у лодку і быў на моры, а ўвесь люд быў на зямлі каля мора.
Iznoŭ pačaŭ nawučać kala mora. I sabrałasia da jaho wialikaja hramada, tak što ŭwajšoŭšy ŭ łodku, siadzieŭ na mory, a ŭsia hramada była na ziamli kala mora.
І вучыў іх прытчамі многа і ў вучэньні Сваім казаў ім:
I nawučaŭ ich mnoha ŭ prypowieściach i kazaŭ im u swajej nawucy:
слухайце: вось, выйшаў сейбіт сеяць;
Słuchajcie! Woś wyjšaŭ siajbit siejać.
і калі сеяў, сталася так, што іншае ўпала ўскрай дарогі, і наляцелі птушкі і падзяўблі тое;
I kali jon siejaŭ, adno ŭpała kala darohi i prylacieli ptuški niabiesnyja i źjeli jaho.
іншае ўпала на камяністую мясьціну, дзе няшмат было зямлі, і неўзабаве ўзышло, таму што зямля была там ня глыбокая;
A druhoje ŭpała na miesca kamianistaje, dzie nia mieła mnoha ziamli, i zaraz uzyjšło, bo ziamla była niahłybokaja;
а калі ўзышло сонца, завяла і, як ня мела карэньня, засохла;
i kali ŭzyjšło sonca, zawiała, i dziela taho što nia mieła korania, zsochła.
іншае ўпала на церне, і церне вырасла і заглушыла насеньне, яно не дало плоду;
A inšaje ŭpała ŭ cierni, i ŭzyjšli cierni i zahłušyli jaho i nie dało płodu.
а іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла тое трыццаць, тое шэсьцьдзясят і тое сто.
A inšaje ŭpała na dobruju ziamlu i dało płod, katory ŭzyjšoŭ i ros — i adno pryniasło tryccać, druhoje šeśćdziesiat, a inšaje sto
І сказаў ім: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
I kazaŭ: Chto maje wušy, kab słuchać, niachaj słuchaje.
Калі ж застаўся бязь людзей, усе, хто быў вакол Яго разам з дванаццацьцю, спыталіся ў Яго пра прытчу.
I kali byŭ adzin, spytalisia ŭ jaho tyja dwanaccacioch, ŭto z im byli, ab prypowieści.
І сказаў ім: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, вонкавым, усё бывае ў прытчах,
I kazaŭ im: Wam dadziena paznać tajnicu karaleŭstwa Božaha, a dla tych, katoryja ŭwonkach, usio adbywajecca ŭ prypowieściach,
каб яны сваімі вачыма глядзелі, і ня ўбачылі; сваімі вушамі чулі, і не ўразумелі, каб не навярнуліся, і не дараваны былі ім грахі.
kab "hledziačy hladzieli i nia bačyli, słuchajučy słuchali i nie razumieli; kab časam nie nawiarnulisia i nia byli im adpuščany hrachi" (Iz. 6, 9-10).
І кажа ім: не разумееце гэтай прытчы? як жа вам уразумець усе прытчы?
I skazaŭ im: Nie razumiejecie hetaj prypowieści? A jakža-ž wy zrazumiejecie ŭsie prypowieści?
Сейбіт слова сее.
Toj, chto sieje, słowa sieje.
Пасеянае ўскрай дарогі азначае тых, у якіх сеецца слова, але да якіх, калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і хапае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх.
A tyja, što kala darohi, dzie siejecca słowa, heta tyja, da katorych, jak pračujuć, zaraz prychodzić djabał i zabiraje słowa, jakoje było pasiejena ŭ sercach ich.
Такім самым чынам і пасеянае на камяністых мясьцінах азначае тых, якія, калі пачуюць слова, адразу з радасьцю прымаюць яго,
I taksama i tyja, katoryja na miescy kamianistym, jany jak pačujuć słowa, zaraz-ža z radaściaj pryjmajuć jaho,
але ня маюць у сабе кораня і нясталыя; потым, калі настане ўціск і ганеньне за слова, адразу спакушаюцца.
ale, nia majučy korania ŭ sabie, jany jość časowyja, potym, jak padymiecca ŭciśnieńnie i praśled dziela słowa, zaraz horšacca.
Пасеянае ў церне азначае тых, што чуюць слова,
I inšyja jość, katoryja siejucca ŭ cierniach, heta tyja, katoryja słuchajuć słowa,
але ў якіх турботы веку гэтага, панада багацьця і іншыя жаданьні, уваходзячы ў іх, заглушаюць слова, і яно бывае бяз плоду.
ale turboty świetu i mana bahaćcia i inšyja pažadańni, uwajšoŭšy, hłušać słowa i stajecca biaz płodu.
А пасеянае на добрай зямлі азначае тых, якія слухаюць слова і прымаюць, і родзяць плод, адзін у трыццаць, другі ў шэсьцьдзясят, той ўстакроць.
A katoryja na dobraj ziamli pasiejany, heta tyja, katoryja słuchajuć słowa, i pryjmajuć, i prynosiać płod, adno tryccać, druhoje šeśćdziesiat, a inšaje sto.
І сказаў ім: ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну альбо пад ложак? ці не на тое, каб ставіць яе на сьвечніку?
I kazaŭ im: Ci-ž prynosiać świečku, kab pastawić jaje pad pasudzinu abo pad łožak? Ci-ž nie na toje, kab pastawić jaje na lichtar?
Няма нічога таемнага, што ня выйшла б на яву; і нічога няма схаванага, што ня выйшла б наверх.
Bo niama ničoha skrytaha, što-b nia wyjawiłasia, i ničoha nia dziejecca tajnaha, ale kab wyjšła nawierch.
Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай пачуе!
Kali chto maje wušy, kab słuchać, niachaj słuchaje.
І сказаў ім: заўважайце, што чуеце: якою мераю мерыце, такою адмерана будзе вам і дададзена будзе вам, слухачам.
I kazaŭ im: Hladziecie, čaho słuchajecie! Jakoju mierkaju wy admierycie, takoju i wam budzie admierana i budzie wam dadziena.
Бо, хто мае, таму дадзена будзе, а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што мае.
Bo chto maje, tamu budzie dadziena, a chto nia maje, u taho budzie adniata i toje, što jon maje.
І сказаў: Царства Божае падобнае на тое, як калі чалавек кіне насеньне ў зямлю,
I kazaŭ: Hetak jość z karaleŭstwam Božym, jak kali-b čaławiek ukinuŭ nasieńnie ŭ ziamlu,
і сьпіць, і ўстае ноччу і днём, і як насеньне ўзыходзіць і расьце, ня ведае ён;
jon i śpić i ŭstaje, unačy i ŭdzień, a nasieńnie ŭschodzić i raście, kali jon nia wiedaje.
бо зямля сама сабою родзіць спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе;
Bo ziamla sama z siabie prynosić płod: spačatku ruń, potym kołas, potym poŭnaje ziernie ŭ kołasie.
калі ж высьпее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво.
A kali daśpieje płod, zaraz puščaje sierp, bo pryjšło žniwo.
І сказаў: да чаго прыпадобнім Царства Божае? альбо празь якую прытчу выявім яго?
I kazaŭ: Da čaho ŭpadobnim karaleŭstwa Božaje, abo da jakoje prypowieści pryraŭnajem jaho?
Яно — як зерне гарчычнае, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць найменшае з усіх зярнят на зямлі:
Jak harčyčnaje ziernie, katoraje, kali siejecca ŭ ziamlu, jość mienšaje za ŭsiakaje nasieńnie, jakoje jość na ziamli.
а як пасеяна, узыходзіць і робіцца большае за ўсякую траву, і пускае вялікае гольле, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя.
A kali pasiejecca, uzrastaje i robicca bolšym za ŭsie harodniny i puskaje wialikija haliny, tak što pad cieniem jaho mohuć žyć ptuški niabiesnyja.
І такімі многімі прытчамі прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі чуць;
I mnohimi takimi prypowieściami hawaryŭ da ich słowa, nakolki jany mahli słuchać,
і бяз прытчы не казаў ім, а вучням сам-насам тлумачыў усё.
a biaz prypowieści nie hawaryŭ da ich. Asobna-ž wučniam swaim wyjaśniaŭ usio.
Увечары таго самага дня сказаў ім: пераправімся на той бок.
I ŭ toj dzień, kali zrabiłasia pozna, skazaŭ im: Pierapływiem na toj bok.
І яны, адпусьціўшы людзей, узялі Яго з сабою, як Ён быў, у лодку; зь Ім былі і іншыя лодкі.
I jany, adprwiŭšy narod uziali jaho, tak jak byŭ, u łodcy; i byli z im druhija łodki.
І паднялася вялікая бура; хвалі білі ў лодку, так што яна ўжо напаўнялася вадою.
I ŭźniałasia wialikaja bura wietru i hnała chwali na łodku, tak što napaŭniałasia łodka.
А Ён спаў на карме на ўзгалоўі. Яго будзяць і кажуць Яму: Настаўнік! няўжо Табе ня рупіць, што мы гінем?
A jon byŭ na zadzie łodki splučy na padušcy. I zbudzili jaho i kažuć jamu: Wučyciel, ci-ž tabie nia rupić, što my hiniem?
І ўстаўшы, Ён загразіў ветру і сказаў мору: суйміся, перастань. І вецер аціх, і зрабілася вялікая ціша.
I ŭstaŭšy, pryhraziŭ wietru i skazaŭ moru: Maŭčy, ścichni! I pierastaŭ wiecier i zrabiłasia wialikaja cišynia.
І сказаў ім: чаго вы такія палахлівыя? чаму ў вас няма веры?
I skazaŭ im: Čamu wy bajaźliwyja? I jašče nia majecie wiery? I źniaŭ ich wialiki strach i hawaryli adzin da druhoha: Chto-ž heta taki, što wiecier i mora słuchajuć jaho?
І ўбаяліся страхам вялікім і гаварылі і паміж сабою: хто ж гэта, што і вецер і мора слухаюцца Яго?
