Марка 4 разьдзел
Паводле Марка Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад П. Татарыновіча
І зноў пачаў вучыць каля мора; і сабралася да Яго мноства людзей, так што Ён увайшоў у лодку і быў на моры, а ўвесь люд быў на зямлі каля мора.
Ды зноў пачаў навучаць ля мора. І сабралася да яго вялікая грамада, так што ўвайшоўшы ў лодку, сядзеў на моры, а ўся грамада была на сухазем’і краймора.
І вучыў іх прытчамі многа і ў вучэньні Сваім казаў ім:
І шмат навучаў іх у прыповесьцях і гаварыў ім у сваёй навуцы:
слухайце: вось, выйшаў сейбіт сеяць;
Слухайце: вось выйшаў сяйбіт сеець.
і калі сеяў, сталася так, што іншае ўпала ўскрай дарогі, і наляцелі птушкі і падзяўблі тое;
І калі ён сееў, адно ўпала пры дарозе і наляцелі птушкі нябесныя ды здзяўблі яго.
іншае ўпала на камяністую мясьціну, дзе няшмат было зямлі, і неўзабаве ўзышло, таму што зямля была там ня глыбокая;
А другое ўпала на скалісты грунт, дзе ня мела даволі зямлі й хутка ўзыйшло, зямля бо была няглыбокая;
а калі ўзышло сонца, завяла і, як ня мела карэньня, засохла;
і як паднялося сонца, завяла, й, ня маючы кораня, ссохла.
іншае ўпала на церне, і церне вырасла і заглушыла насеньне, яно не дало плоду;
А іншае ўпала ў церні, і ўзбуялі церні ды заглушылі яго й не дало плоду.
а іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла тое трыццаць, тое шэсьцьдзясят і тое сто.
Іншае-ж упала на добрую землю й дало плод, што ўзыйшоў і вырас — і ўрадзіла адно ўтрыццацера, другое ўсоцера.
І сказаў ім: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
І напамінаў: Хто мае вушы слухаць, хай слухае.
Калі ж застаўся бязь людзей, усе, хто быў вакол Яго разам з дванаццацьцю, спыталіся ў Яго пра прытчу.
І калі быў сам адзін, спыталіся ў яго тыя дванаццацёх, што з ім былі, аб прыповесці.
І сказаў ім: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, вонкавым, усё бывае ў прытчах,
І казаў ім: Вам дадзена пазнаць тайніцу валадарства Божага, а для тых, якія ўвонках, усё адбываецца ў прыповесцях,
каб яны сваімі вачыма глядзелі, і ня ўбачылі; сваімі вушамі чулі, і не ўразумелі, каб не навярнуліся, і не дараваны былі ім грахі.
каб «гледзячы глядзелі й ня бачылі, слухаючы чулі й ня цямілі; каб часом не навярнуліся й ня былі ім грахі адпушчаны» (Із. 6:9−10).
І кажа ім: не разумееце гэтай прытчы? як жа вам уразумець усе прытчы?
І кажа ім: Не разумееце гэтай прыповесьці? А якжа вам зразумець усе іншыя?
Сейбіт слова сее.
Той, хто сее, слова сее.
Пасеянае ўскрай дарогі азначае тых, у якіх сеецца слова, але да якіх, калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і хапае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх.
А што пры дарозе, дзе сеецца слова, гэта тыя, да каторых, як пачуюць, зараз прыйходзіць шатан і забірае слова, пасеенае ў сэрцах іхніх.
Такім самым чынам і пасеянае на камяністых мясьцінах азначае тых, якія, калі пачуюць слова, адразу з радасьцю прымаюць яго,
Гэтаксама й тыя з грунтам скалістым, яны як пачуюць слова, зараз-жа з радасцю прыймаюць яго,
але ня маюць у сабе кораня і нясталыя; потым, калі настане ўціск і ганеньне за слова, адразу спакушаюцца.
але, ня маючы ў сабе карэння трываюць дачасу, потым, як настане прыгнобленне й прасьлед дзеля слова, хутка горшацца.
Пасеянае ў церне азначае тых, што чуюць слова,
Й іншыя, дзе сеецца ў цернях, гэта тыя, што слухаюць слова,
але ў якіх турботы веку гэтага, панада багацьця і іншыя жаданьні, уваходзячы ў іх, заглушаюць слова, і яно бывае бяз плоду.
але жыцьцявыя турботы й мана багацьця ды іншыя пажаданні, ўвайшоўшы, глушаць слова й стаецца бясплодным.
А пасеянае на добрай зямлі азначае тых, якія слухаюць слова і прымаюць, і родзяць плод, адзін у трыццаць, другі ў шэсьцьдзясят, той ўстакроць.
А што на добрай зямлі пасеена, гэта тыя, якія слухаюць слова і прыймаюць ды даюць плод адно ўтрыццацера, другое ўшэсьцьдзесяцера, а іншае ўсоцера.
І сказаў ім: ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну альбо пад ложак? ці не на тое, каб ставіць яе на сьвечніку?
І гаварыў ім: Ці-ж прыносяць сьвечку, каб паставіць яе пад пасудзіну, ці пад ложак? А не натое, каб паставіць яе на ліхтары?
Няма нічога таемнага, што ня выйшла б на яву; і нічога няма схаванага, што ня выйшла б наверх.
Няма бо нічога таёмнага, што-б ня выявілася, і нічога ня дзеецца сукрыта, але каб адкрылася.
Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай пачуе!
Калі хто мае вушы слухаць, хай слухае.
І сказаў ім: заўважайце, што чуеце: якою мераю мерыце, такою адмерана будзе вам і дададзена будзе вам, слухачам.
І казаў ім: Зважайце, чаго слухаеце. Якою меркаю вы адмераеце, такою і вам будзе адмерана й дададзена.
Бо, хто мае, таму дадзена будзе, а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што мае.
Бо хто мае, таму будзе дададзена, а хто ня мае, ў таго будзе аднята й тое, што мае.
І сказаў: Царства Божае падобнае на тое, як калі чалавек кіне насеньне ў зямлю,
І казаў: Гэтак ёсьць з гаспадарствам Божым, як калі-б чалавек укінуў засевак у землю,
і сьпіць, і ўстае ноччу і днём, і як насеньне ўзыходзіць і расьце, ня ведае ён;
і спаў-бы ды ўставаў-бы ноччу й днём, а насенне ўсходзіла-б і расло-б, як ён ня ведае.
бо зямля сама сабою родзіць спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе;
Зямля бо сама з сябе родзіць: спачатку рунь, потым колас, пасьля поўнае зерне ў коласе.
калі ж высьпее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво.
А калі збожжа дасьпее, зараз пускае серп, прыйшло бо жніва.
І сказаў: да чаго прыпадобнім Царства Божае? альбо празь якую прытчу выявім яго?
І гаварыў: Да чаго ўпадобнім валадарства Божае, ці якою прыповесьцю выкажам яго?
Яно — як зерне гарчычнае, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць найменшае з усіх зярнят на зямлі:
Яно, бы зерне гарчычнае, што як сеецца ў землю, дык ёсьць драбнейшае за ўсякае насенне зямное;
а як пасеяна, узыходзіць і робіцца большае за ўсякую траву, і пускае вялікае гольле, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя.
а калі пасеецца, ўзрастае й робіцца большым за ўсе гародніны й пускае вялікае гальлё, так што ў цяні яго могуць хавацца птушкі нябесныя.
І такімі многімі прытчамі прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі чуць;
І многімі такімі прыповесцямі гаварыў да іх слова, наколькі яны маглі слухаць,
і бяз прытчы не казаў ім, а вучням сам-насам тлумачыў усё.
бяз прыповесьцяў жа не гаварыў да іх; а вучням сваім раз’ясьняў усё асобна.
Увечары таго самага дня сказаў ім: пераправімся на той бок.
Таго-ж дня, як павячарэла, сказаў ім: Пераплывём на той бок.
І яны, адпусьціўшы людзей, узялі Яго з сабою, як Ён быў, у лодку; зь Ім былі і іншыя лодкі.
І, адправіўшы народ, яны ўзялі яго так як быў, у лодцы; й былі з ім другія лодкі.
І паднялася вялікая бура; хвалі білі ў лодку, так што яна ўжо напаўнялася вадою.
І ўзнялася лютая бура ветру ды гнала хвалі на лодку, так што яна напаўнялася.
А Ён спаў на карме на ўзгалоўі. Яго будзяць і кажуць Яму: Настаўнік! няўжо Табе ня рупіць, што мы гінем?
А ён быў ля карна лодкі, сплючы на ўзгалоў’і. І разбудзілі яго дый кажуць: Вучыцель, няўжэ ня рупіць табе, што мы гінем?
І ўстаўшы, Ён загразіў ветру і сказаў мору: суйміся, перастань. І вецер аціх, і зрабілася вялікая ціша.
І ўстаўшы, прыгразіў ветру й сказаў мору: Заціхні, пакінь! І заціх вецер ды настала вялікая цішыня.
І сказаў ім: чаго вы такія палахлівыя? чаму ў вас няма веры?
І кажа ім: Чаму вы гэткія палахлівыя? Яшчэ ня маеце веры? І ўзяў іх вялікі страх і гаварылі адзін да другога: Хто гэта, што й вецер і мора яму паслушны.
І ўбаяліся страхам вялікім і гаварылі і паміж сабою: хто ж гэта, што і вецер і мора слухаюцца Яго?
