Марка 5 разьдзел
Паводле Марка Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Рeraklad V. Hadleuski
Прыйшлі на другі бераг мора, у краіну Гадарынскую.
I prybyli na druhi bok mora ŭ krainu Herazenaŭ.
І калі выйшаў Ён з лодкі, адразу сустрэў Яго чалавек, які выйшаў з магілаў, апанаваны нячыстым духам;
I kali jon wychodziŭ z łodki, zaraz-ža jaho pieraniaŭ čaławiek z hraboŭ, katory mieŭ niačystaha ducha.
у яго было жытло ў магілах, і ніхто ня мог зьвязаць яго нават ланцугамі;
Jon mieŭ pamieškańnie u hraboch i ŭžo ani łancuhami nichto nia moh jaho źwiazać,
бо колькі разоў яго ні кавалі ў ланцугі і путы, але разрываў ланцугі і разьбіваў путы, і ніхто ня меў сілы ўтаймаваць яго;
bo časta budučy źwiazany putami i łancuhami, rwaŭ łancuhi i raźbiwaŭ puty i nichto nia moh supakoić jaho.
заўсёды, уночы і ўдзень, у горах і магілах, крычаў ён і біўся аб каменьне.
I zaŭsiody ŭdzień i ŭnačy byŭ u hraboch i horach, kryčačy i bjučy siabie kamieńniami.
А ўбачыўшы Ісуса здалёк, прыбег і пакланіўся Яму,
Uhledzieŭšy-ž Jezusa zdalok, prybieh, pakłaniŭsia jamu,
і, закрычаўшы моцным голасам, сказаў: што Табе да мяне? Ісусе, Сыне Бога Усявышняга! заклінаю Цябе Богам, ня муч мяне!
i kryčačy wialikim hołasam, skazaŭ: Što da tabie da mianie Jezusie, Synie Boha Najwyšejšaha? Zaprysiahaju ciabie Boham, kab ty mianie nia mučyŭ.
Бо Ісус сказаў яму: выйдзі, дух нячысты, з гэтага чалавека.
Bo jon jamu kazaŭ: Wyjdzi, duchu niačysty, z čaławieka.
І спытаўся ў яго: як тваё імя? І той сказаў у адказ: легіён імя мне, бо нас многа.
I pytaŭsia ŭ jaho: Jak twajo imia? I skazaŭ jamu: Majo imia Lehijon, bo nas mnoha.
І вельмі прасілі Яго, каб ня высылаў іх прэч з краіны той.
I wielmi prasiŭ, kab ich nie wyhaniaŭ z krainy.
А пасьвіўся там пад гарою вялікі гурт сьвіней.
A była tam kala hary pasučysia wialikaja stada świniej.
І прасіліся ў Яго ўсе дэманы, кажучы: пашлі нас у сьвіней, каб нам увайсьці ў іх.
I prasili taho duchi, kažučy: Puści nas u świńni, kab my ŭ ich ŭwajšli.
Ісус адразу дазволіў ім. І нячыстыя духі, выйшаўшы, увайшлі ў сьвіней; і памкнуўся гурт з урвішча ў мора, а іх было каля дзьвюх тысяч; і патанулі ў моры.
I Jezus zaraz-ža dazwoliŭ im. I wyjšaŭšy niačystyja duchi ŭwajšli u świńni i stada z wialikim razhonam kinułasia z krucizny ŭ mora, kala dźwiuch tysiač, i patanuli ŭ mory.
А сьвінапасы паўцякалі і расказалі ў горадзе і ў вёсках. І жыхары выйшлі паглядзець, што сталася.
A tyja, što paświli ich, uciakli i dali znać u horad i pa paloch. I wyjšli, kab pahladzieć, što stałasia.
Прыходзяць да Ісуса і бачаць, што апантаны, у якім быў легіён, сядзіць і апрануты, і ў здаровым розуме; і спалохаліся.
I pryjšli da Jezusa i ŭbačyli henaha, što byŭ apanawany djabłam, siadziačaha, adzietaha i pry zdarowym rozumie — i spałochalisia.
А тыя, што бачылі, расказалі ім пра тое, як гэта здарылася з апантаным, і пра сьвіней.
A tyja, što bačyli, raskazali im, jak stałasia z tym, što mieŭ djabelstwa, i ab świńniach.
І пачалі прасіць Яго, каб адышоў ад межаў іхніх.
I pačali prasić jaho, kab adyjšoŭ z ich hranic.
І калі Ён увайшоў у лодку, апантаны прасіў Яго, каб быць зь Ім.
Kali-ž uwachodziŭ u łodku, pačaŭ jaho prasić toj, što byŭ apanawany djabłam, kab być pry im.
Але Ісус не дазволіў яму, а сказаў: ідзі дамоў да сваіх і раскажы ім, што ўчыніў з табою Гасподзь і як зь цябе ўмілажаліўся.
I nie dapuściŭ jaho, ale skazaŭ jamu: Idzi ŭ swoj dom, da swaich i pawiedami ich, jakija wialikija rečy tabie ŭčyniŭ Pan i zžaliŭsia nad taboju.
І пайшоў і пачаў зьвеставаць у Дзесяцігародзьдзі, што ўчыніў зь ім Ісус. І ўсе дзіваваліся.
I pajšoŭ, i pačaŭ abwiaščać u Dekapoli, jakija wialikija rečy ŭčyniŭ jamu Jezus — i ŭsie dziwilisia.
Калі Ісус зноў пераправіўся ў лодцы на другі бераг, сабралася да Яго мноства людзей. Ён быў каля мора.
A kali Jezus pierapłyŭ na łodcy iznoŭ na druhi bierah, zyjšłasia da jaho wialikaja hramada; i byŭ jon kala mora.
І вось, прыходзіць адзін з начальнікаў сынагогі, якога звалі Яір, і, убачыўшы Яго, падае ў ногі Яму
I pryjšoŭ adzin z staršych nad bažnicaj, na imia Jair i, ubačyŭšy jaho, upaŭ da jahonych noh,
і ўмольна просіць Яго, кажучы: дачка мая пры сьмерці; прыйдзі і ўскладзі на яе рукі, каб яна ачуняла і засталася жывая.
i wielmi prasiŭ jaho, kažučy: što dačka maja kanaje, pryjdzi, uzłažy ruku na jaje, kab azdarawieła i žyła.
Ісус пайшоў зь ім. За Ім сьледам ішло мноства людзей, і націскалі на Яго.
I pajšoŭ z im. I išła za im wialikaja hramada i cisnuli jaho.
Адна жанчына, якая пакутавала ад крывацечы дванаццаць гадоў,
A žančyna, katoraja dwanaccać hadoŭ mieła cieč krywi
шмат нацярпелася ад многіх лекараў, патраціла ўсё, што было ў яе, і ня зыскала ніякай палёгкі, а самой толькі пагоршала,
i šmat pieraciarpieła ad mnohich dachtaroŭ i ŭsio swajo wydała i ničoha jejo nie pamahło, ale miełasia jašče horaj,
дачуўшыся пра Ісуса, падышла ззаду ў натоўпе і кранулася вопраткі Ягонай;
kali pačuła ab Jezusie, padyjšła ŭ hramadzie zzadu i dakranułasia da adziežy jahonaj;
бо казала: калі хоць да вопраткі Ягонай дакрануся, дык выздаравею.
bo kazała: što kali tolki da adziežy jahonaj dakranusia, budu zdarowa.
І перастала адразу ў яе крывацеча, і яна адчула ў целе, што ачуняла ад хваробы.
I zaraz-ža wysachła ŭ jaje žarało krywi i pačuła na ciele, što azdarawieła ad chwaroby.
А ў той самы час Ісус, адчуўшы Сам у Сабе, што выйшла зь Яго сіла, абярнуўся ў народзе і сказаў: хто крануўся Маёй вопраткі?
I zaraz-ža Jezus, paznaŭšy ŭ sabie moc, jakaja z jaho wyjšła, źwiarnuŭšysia da narodu, skazaŭ: Chto dakranuŭsia da majej adziežy?
Вучні сказалі Яму: Ты бачыш, што людзі націскаюць на Цябе, і кажаш: «хто крануўся Мяне?».
I kazali jamu jahonyja wučni: Widziš hramadu, jakaja ciśnie ciabie i kažaš: "Chto da mianie dakranuŭsia?"
Але Ён глядзеў навокал, каб убачыць тую, якая зрабіла гэта.
I pahladzieŭ nawakoł, kab pabačyć tuju, što heta zrabiła.
Жанчына ў страху і трымценьні, ведаючы, што зь ёю сталася, падышла, упала перад Ім і сказала Яму ўсю праўду.
Žančyna-ž, spałochaŭšysia i dryžačy, wiedajučy, što z jeju stałasia, pryjšła i ŭpała pierad im i skazała ŭsiu praŭdu.
А Ён сказаў ёй: дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі ў міры і будзь здаровая ад хваробы тваёй.
Jon-ža skazaŭ jej: Dačka, wiera twaja azdarawiła ciabie, idzi ŭ supakoi i budź zdarowa ad chwaroby twajej.
Калі Ён яшчэ гаварыў гэта, прыходзяць ад начальніка сынагогі і кажуць: дачка твая памерла; чаго яшчэ дакучаеш Настаўніку?
Kali jon jašče hawaryŭ, pryjšli ad staršaha nad bažnicaj, kažučy: Što dačka twaja pamiarła, našto jašče turbuješ Wučyciela?
Але Ісус, пачуўшы гэтыя словы, адразу кажа начальніку сынагогі; ня бойся, толькі веруй.
Jezus-ža, pačuŭšy słowa, jakoje było skazana, pramowiŭ da staršaha nad bažnicaj: Nia bojsia, tolki wier.
І не дазволіў нікому ісьці сьледам за Ім, акрамя як Пятру, Якаву і Яну, брату Якава.
I nie dapuściŭ nikoha iści z saboju, aproč Piatra, Jakuba i Jana, Jakubawaha brata.
Прыходзяць у дом начальніка сынагогі і бачаць перапалох, і плачуць і голасам галосяць.
I pryjšli ŭ dom staršaha nad bažnicaj. I ŭbačyŭ trywohu, i płačučych i hałosiačych mocna.
І ўвайшоўшы, кажа ім: чаго сумеліся і плачаце? дзяўчына не памерла, а сьпіць.
I ŭwajšoŭšy, skazaŭ im: Čaho trywožyciesia i płačacie? Dziaŭčyna nie ŭmiarła, ale śpić.
І сьмяяліся зь Яго. Але Ён, выслаўшы ўсіх, бярэ з Сабою бацьку і маці дзяўчыны і тых, што былі зь Ім, і ўваходзіць туды, дзе дзяўчына ляжала.
I naśmiachalisia z jaho. Jon-ža, wyprawiŭšy ŭsich, uziaŭ baćku i matku dziaŭčyny, i tych, što z im byli, i ŭwajšoŭ, dzie lažała dziaŭčyna.
І ўзяўшы дзяўчыну за руку, кажа ёй: таліфа-кумі, што азначае: «Дзяўчына, табе кажу, устань».
I ŭziaŭšy ruku dziaŭčyny, skazaŭ jej: Talita kumi, što značyć: Dziaŭčyna — tabie kažu — ustań.
І дзяўчына адразу ўстала і пачала хадзіць, бо была гадоў дванаццаці. І вялікаму дзіву даліся.
I zaraz-ža dziaŭčyna ŭstała i chadziła, a było jej dwanaccać hadoŭ. I astaŭpianieli z wialikaha dziwa.
І Ён строга загадаў ім, каб ніхто пра гэта ня ведаў, і сказаў, каб ёй далі есьці.
I zahadaŭ im mocna, kab nichto nia wiedaŭ ab hetym; i skazaŭ dać joj jeści.
