Яна 12 разьдзел
Паводле Яна Сьвятое Дабравесьце
Пераклад Васіля Сёмухі → Рeraklad V. Hadleuski
За шэсьць дзён да Пасхі прыйшоў Ісус у Віфанію, дзе быў Лазар памерлы, якога Ён уваскрэсіў зь мёртвых.
Dyk Jezus na šeść dzion pierad Paschaj pryjšoŭ u Betaniju, dzie byŭ pamioršy Łazar, katoraha ŭskrasiŭ Jezus.
Там прыгатавалі Яму вячэру, і Марфа служыла, а Лазар быў адзін з тых, хто ўзьляжаў зь Ім.
I tam nahatowili jamu wiačeru i Marta pasłuhawała, a Łazar byŭ adnym z siadziačych z im za stałom.
А Марыя, узяўшы фунт каштоўнага чысьцюткага нардавага міра, памазала ногі Ісусу і абцерла валасамі сваімі ногі Яму; і дом напоўніўся пахошчамі міра.
Maryja-ž uziała funt darahoha špikanardowaha alejku i namaściła nohi Jezusa, i wycierła nohi jaho swaimi wałasami; i napoŭnŭsia dom pacham alejku.
Тады адзін вучань Ягоны, Юда Сымонаў Іскарыёт, які хацеў выдаць Яго, сказаў:
Dyk skazaŭ adzin z wučniaŭ jahonych, Judaš Iskaryjot, katory mieŭ jaho wydać:
Чаму б не прадаць гэтае міра за трыста дынараў і не раздаць убогім?
čamu hetaha alejku nie pradali za trysta dynaraŭ i nie dali ŭbohim?
А сказаў ён гэта не таму, каб парупець за ўбогіх, а таму, што быў злодзей: ён меў пры сабе скарбонку, і насіў, што туды апускалі.
Jon-ža skazaŭ heta nie zatym, što jamu rupiła ab ubohich, ale što byŭ złodziej i, majučy skarbonku, nasiŭ toje, što kidali.
А Ісус сказаў: пакіньце яе; яна зьберагла гэта на дзень пахаваньня Майго;
Jezus-ža skazaŭ: Astaŭ jaje, kab jana zachawała hetaje na dzień maich pachowin.
убогіх бо заўсёды маеце з сабою, а Мяне — не заўсёды.
Bo ŭbohich wy zaŭsiody majecie z saboju, a mianie nie zaŭsiody majecie.
Многія Юдэі даведаліся, што Ён там, і прыйшлі ня толькі дзеля Ісуса, а каб пабачыць і Лазара, якога Ён уваскрэсіў зь мёртвых.
Dyk dawiedałasia wialikaja hramada z žydoŭ, što jon tam jość, i pryjšli, nia tolki dziela Jezusa, ale kab pabačyć Łazara, katoraha jon uskrasiŭ z umierłych.
А першасьвятары вырашылі забіць і Лазара,
I nadumalisia staršyja duchoŭnyja, kab i Łazara zabić,
бо празь яго многія Юдэі прыходзілі і веравалі ў Ісуса.
bo mnohija z žydoŭ dziela jaho adychodzili i wieryli ŭ Jezusa.
На другі дзень мноства людзей, што прыйшлі на сьвята, пачуўшы, што Ісус ідзе ў Ерусалім,
Na zaŭtry-ž wialikaja hramada, jakaja była pryjšoŭšy na światočny dzień, pačuŭšy, što Jezus pryjšoŭ u Jeruzalim,
узялі пальмавыя галінкі, выйшлі насустрач Яму і ўсклікалі: асанна! Дабраславёны Той, Хто ідзе ў імя Гасподняе, Цар Ізраілеў!
nabrali palmowych halinak i wyjšli nasustrač jamu i kryčali: Hosanna, bahasłaŭleny, katory idzie ŭ imia Pana, karol Izraila!
А Ісус, знайшоўшы малое асьляня, сеў на яго, як напісана:
I znajšoŭ Jezus oślika, i sieŭ na jaho, jak jość napisana:
«ня бойся, дачка Сыёнавая! вось, Цар твой ідзе, седзячы на маладым асьляняці».
"Nia bojsia, dačka Syjonskaja! Woś karol twoj jedzie, siedziačy na žerabiaci aślicy".
Вучні Ягоныя спачатку не зразумелі гэтага; але, калі праславіўся Ісус, тады ўспомнілі, што так было пра Яго напісана, і гэта зрабілі Яму.
Wučni jahony śpiarša nie razumieli hetaha, ale kali Jezus byŭ prasłaŭleny, tady uspomnili jany, što heta było napisana ab im i što jany heta zrabili jamu.
Людзі, якія былі зь Ім раней, сьведчылі, што Ён выклікаў з магілы Лазара і ўваскрэсіў яго зь мёртвых;
A hramada, jakaja była z im, kali jon wyklikaŭ Łazara z hrobu i ŭskrasiŭ jaho z umierłych, dawała paświedčańnie;
таму і сустрэў Яго люд, бо чуў, што Ён утварыў гэты цуд.
zatym i wyjšła jamu nasustreč hramada, što jon učyniŭ hety znak.
А фарысэі гаварылі паміж сабою: ці ж ня бачыце, што не пасьпяваеце анічога? увесь сьвет ідзе за Ім.
Dyk faryzei hawaryli pamiž saboju: Bačycie, što my ničoha nie paradzim. Woś uwieś świet pajšoŭ za im.
Сярод тых, што прыйшлі на пакланеньне ў сьвята, былі некаторыя Эліны;
Byli-ž niekatoryja pahanie z tych, što byli pryjšoŭšy, kab addać pakłon u dzień światočny.
яны падыйшлі да Піліпа, які быў зь Віфсаіды Галілейскай, і прасілі яго, кажучы: спадару! нам хочацца бачыць Ісуса.
Dyk jany padyjšli da Filipa, katory byŭ z Betsajdy Halilejskaj, i prasili jaho, kažučy: Pryjšła časina, kab prasłaŭleny Syn čaławiečy.
Піліп ідзе і кажа пра тое Андрэю; і потым Андрэй і Піліп кажуць пра тое Ісусу.
—
А Ісус сказаў ім у адказ: прыйшоў час праславіцца Сыну Чалавечаму:
—
Праўду, праўду кажу вам: калі пшанічнае зерне, упаўшы ў зямлю, не памрэ, дык застанецца адно; а калі памрэ, дык уродзіць багата плоду.
Sapraŭdy, sapraŭdy kažu wam, kali pšaničnaje ziernie, upaŭšy ŭ ziamlu, nie zamre, jano samo astaniecca; a kali zamre, prynosić wialiki płod.
Хто любіць душу сваю, загубіць яе; а хто ненавідзіць душу сваю ў сьвеце гэтым, захавае яе ў жыцьцё вечнае.
Chto lubić swajo žyćcio, zahubić jaho, a chto nienawidzić žyćcio sywio na hetym świecie, toj bieraže jaho na žyćcio wiečnaje.
Хто Мне служыць, Мне няхай сьледуе, і дзе Я, там і слуга Мой будзе; і хто Мне служыць, таго ўпачцівіць Айцец Мой.
Kali chto mnie słužyć, niachaj idzie za mnoju i dzie ja jość, tam i słuha moj budzie; kali chto mnie budzie słužyć, taho ŭšanuje Ajciec moj.
Душа Мая цяпер узрушылася; і што Мне сказаць? Войча! збаў Мяне ад гадзіны гэтай! але на гэтую гадзіну Я і прыйшоў;
Ciapier duša maja ŭstrywožana, i što mnie skazać? Ojčy, zbaŭ mianie ad hetaj časiny! Ale dziela hetaha ja pryjšoŭ na hetuju časinu.
Войча! праславі імя Тваё! Тады прыйшоў зь неба голас: і праславіў і яшчэ праслаўлю.
Ojča, prasłaŭ imia twajo! I pryjšoŭ z nieba hołas: I prasławiŭ, i jašče prasławiŭ.
А люд, што стаяў і чуў тое, казаў: гэта гром. А другія казалі: анёл гаварыў Яму.
Dyk hramada, jakaja stajała i čuła, kazała, što zahrymieła; druhija kazali: Anieł hawaryŭ da jaho.
Ісус на гэта сказаў: ня Мне быў голас гэты, а народу;
Adkazaŭ Jezus i skazaŭ: Nia dziela mianie pryjšoŭ hety hołas, ale dziela was.
сёньня суд сьвету гэтаму; сёньня князь сьвету гэтага выгнаны будзе прэч.
Ciapier jość sud świetu; ciapier kniaź hetaha świetu budzie wykinuty proč.
І калі Я ўзьнесены буду над зямлёю, усіх прыхіну да Сябе.
A ja, kali budu padniaty ad ziamli, usio paciahnu da siabie.
Гэта казаў Ён, даючы ўразумець, якою сьмерцю Ён памрэ.
Hetaje-ž jon kazaŭ, pakazwajučy, jakoju śmierciaj mieŭ pamierci.
Народ адказваў Яму: мы чулі з закона, што Хрыстос жыве вечна; як жа Ты кажаш, што мае быць Сын Чалавечы ўзьнесены? хто Гэты Сын Чалавечы?
Adkazała jamu hramada: My čuli z zakonu, što Chrystus trywaje nawieki, jakža-ž ty kažaš: "Treba, kab byŭ padniaty Syn čaławiečy?" Chto hety Syn čaławiečy?
Тады Ісус сказаў ім: яшчэ на кароткі час сьвятло будзе з вамі; хадзеце, пакуль ёсьць сьвятло, каб не абняла вас цемра; а хто ходзіць у цемры, ня ведае, куды ідзе;
I skazaŭ jezus: jašče na karotki čas jość światło pamiž wami. Chadziecie, pakul majecie światło, kab was ciemra nie aharnuła; a chto chodzić u ciemry, nia wiedaje, kudy idzie.
пакуль сьвятло з вамі, верце ў сьвятло, і будзьце сынамі сьвятла. Сказаўшы гэта, Ісус адыйшоў і зьнік ад іх.
Pakul majecie światło, wiercie ŭ światło, kab wy byli synami światła.Hetaje skazaŭ Jezus i adyjšoŭ i skryŭsia ad ich.
Столькі цудаў утварыў Ён перад імі, і яны ня веравалі ў Яго,
Choć-ža hetulki ŭčyniŭ pierad imi znakaŭ, jany nia wieryli ŭ jaho;
хай збудзецца слова Ісаі прарока: Госпадзе! хто паверыў пачутаму ад нас? і каму адкрылася сіла Гасподняя?
kab spoŭniłasia wola Izaija, praroka (53, 1), jakuju jon skazaŭ: "Panie, chto pawieryŭ čutamu ad nas i ruka Pana, kamu jana abjaŭlena?
Таму не маглі яны вераваць, што як яшчэ сказаў Ісая,
Dziela taho nie mahli wieryć, što jašče skazaŭ Izaij (6, 9−10):
«народ гэты асьляпіў вочы свае і скамяніў сэрца сваё, хай ня бачаць вачыма, і сэрцам не ўразумеюць, і не навернуцца, каб Я ацаліў іх».
"Aślapiŭ wočy ich i zrabiŭ ćwiordym serca ich, kab nia widzieli wačyma i nie razumieli sercam, i nawiarnulisia, i ja azdarawiŭ-by ich".
Гэта сказаў Ісая, калі бачыў славу Ягоную і казаў пра Яго.
Hetaje skazaŭ Izaij, kali widzieŭ sławu jaho i hawaryŭ ab im.
Урэшце і з начальнікаў многія ўверавалі ў Яго, але дзеля фарысэяў не прызнаваліся, каб не адлучылі іх ад сынагогі;
Adnak-ža i z staršych mnohija ŭwieryli ŭ jaho, ale dziela faryzejaŭ nie pryznawalisia, kab nia być wykinutymi z bažnicy.
бо палюбілі больш славу чалавечую, чым славу Божую.
Bo ŭźlubili sławu ludzkuju bolej, čym sławu Božuju.
А Ісус абвясьціў, сказаўшы: хто ў Мяне веруе, не ў Мяне веруе, а ў Таго, Хто паслаў Мяне;
Jezus-ža zaklikaŭ i kazaŭ: Chto wieryć u mianie, jon nia ŭ mianie wieryć, ale ŭ taho, katory pasłaŭ mianie,
і хто бачыць Мяне, бачыць Таго, Хто паслаў Мяне.
i chto mianie bačyć, bačyć taho, katory pasłaŭ mianie.
Я сьвятлом прыйшоў у сьвет, каб кожны, хто верыць у Мяне, не заставаўся ў цемры.
Ja, światło, pryjšoŭ na świet, kab kožny, chto wieryć u mianie, nie prabywaŭ u ciemry.
І калі хто пачуе Мае словы і не паверыць, Я ня суджу яго: бо Я прыйшоў ня судзіць сьвет, а выратаваць сьвет.
I kali-b chto prabywaŭ u ciemry. I kali-b chto pačuŭ słowy maje i nie biaroh, ja nia sudžu jaho; bo ja nia pryjšoŭ, kab sudzić świet, ale kab zbawić świet.
Хто Мяне адкідае і ня прымае словаў Маіх, мае судзьдзю сабе: слова, якое Я абвяшчаў, яно будзе судзіць яго ў апошні дзень;
Chto pahardžaje mnoju i nia pryjmaje słoŭ maich, chto-b jaho sudziŭ: mowa, jakuju ja hawaryŭ, jana budzie sudzić jaho ŭ apošni dzień.
Бо Я гаварыў не ад Сябе; а Айцец, Які паслаў Мяне, Ён даў мне наказ, што сказаць і што гаварыць.
Bo ja nie z samoha siabie hawaryŭ, ale Ajciec, katory pasłaŭ mianie, jon mnie daŭ zahad, što ja maju kazać i što hawaryć.
І ведаю Я, што наказ Ягоны ёсьць жыцьцё вечнае. Дык вось, што Я кажу, кажу, як сказаў Мне Айцец.
I ja wiedaju, što zahad jahony jość žyćcio wiečnaje. Dyk toje, što ja hawaru, hawaru tak, jak skazaŭ mnie Ajciec.
