Тобіі 2 Кніга Тобіі 2 разьдзел

¹ І пры цары Асархадоне вярнуўся я ў дом свой, і вярнулася да мяне жонка мая Ганна і сын мой Тобія. На Пяцідзесятніцу, наш святочны дзень, гэта значыць на свята Тыдняў, прыгатаваны быў мне багаты баль, і я ўзлёг, каб паесці.

² І застаўлены быў для мяне стол, і ўбачыў я шмат страў, і сказаў я сыну свайму Тобіі: «Ідзі і прывядзі сюды, каго знойдзеш, беднага з братоў нашых, якія ёсць у няволі ў Нініве, якія помняць пра Госпада ўсім сэрцам сваім, і ён будзе есці разам са мною; вось, я чакаю цябе, сыне, пакуль не прыйдзеш».

³ І пайшоў Тобія шукаць якога-колечы беднага з братоў нашых, і, вярнуўшыся, сказаў мне: «Бацьку!» І я яму сказаў: «Вось я, сыне». І ён у адказ сказаў: «Бацьку! Вось, адзін наш зямляк быў забіты і ляжыць, кінуты на рынку, і там жа нядаўна толькі быў ён задушаны пятлёю».

⁴ Дык я выскачыў, кінуў страву, якую нават не пакаштаваў, і сцягнуў чалавека з плошчы, і памясціў яго ў адзін дом, чакаючы заходу сонца, каб яго пахаваць.

⁵ І, вярнуўшыся, я памыўся ды еў хлеб свой з сумам,

⁶ і прыпомніў сабе слова прарока Амоса, якое ён сказаў у Бэтэлі, кажучы: «І замяню святы вашы ў жалобу, а ўсе спевы вашы — у плач»,

⁷ І я расплакаўся. І затым, калі сонца зайшло, пайшоў, і, выкапаўшы магілу, пахаваў яго.

⁸ І блізкія мае кпілі з мяне ды казалі: «Не баіцца яшчэ гэты чалавек, бо ўжо шукалі яго з-за гэтае справы, каб забіць, — і мусіў уцякаць, і, вось, ізноў хавае памерлых».

⁹ І той ноччу, як пахаваў яго, я памыўся, і выйшаў на панадворак мой, і лёг ля мура панадворка, і твар мой быў голы з-за спякоты.

¹⁰ І не заўважаў я, што на муры нада мною былі вераб’і, цёплы памёт якіх трапіў на мае вочы і выклікаў бяльмо. І я хадзіў да лекараў, каб вылечыцца, і тым больш вочы мае тухлі дзеля бяльма, чым больш мяне націралі мазямі, аж пакуль зусім не аслеп. І чатыры гады не карыстаўся я вачамі сваімі, і ўсе мае браты дзеля мяне сумавалі. Ахікар жа меў мяне на ўтрыманні два гады, а затым адправіўся ў Элімаіду.

¹¹ У той час жонка мая Ганна за плату займалася жаночай працай — прала воўну.

¹² І адсылала гэта гаспадарам іх, і яны ёй плацілі. Сёмага ж дня, месяца Дыстры спрала пражу і аддала яе гаспадарам, і яны поўнасцю заплацілі ёй і далі ёй за пражу казляня ад коз.

¹³ І калі казляня ўвайшло да мяне, стала бляяць. Дык я паклікаў яе і спытаў: «Адкуль гэта казляня? Можа, украдзенае, дык вярні яго гаспадарам яго; бо нам нельга есці штосьці крадзенае».

¹⁴ І яна сказала мне: «Дадзены ён мне як падарунак па-за платай». І я не верыў ёй, але сказаў, каб вярнула яго гаспадарам, і саромеўся з гэтай прычыны перад ёю. І ў адказ сказала яна мне: «І дзе твае міласціны? Дзе твае дабрадзействы? Вось, ты ўжо ва ўсім пераканаўся».