1 Пятра 2 разьдзел

Першае пасланьне Пятра
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад П. Татарыновіча

 
 

Дык вось, адклаўшы ўсякую злосьць і ўсякае падступства і крывадушнасьць і зайздрасьць і ўсякае ліхаслоўе,
 
Зарокшыся, восьжа, ўсякае злосьці, ўсякага хітрунства й крывадушнасьці ды завісьці, ўсякага ліхамоўства,

быццам толькі што народжаныя немаўляты, палюбеце чыстае малако слова, каб ад яго ўзрасьлі вы дзеля выратаваньня;
 
як сьвежанароджаныя немаўлята чыстаслоўнага малака пажадайце, каб ад яго ўзрасьці вам на збаўленне;

бо вы паспыталі, які Гасподзь добры.
 
вы бо скаштавалі, як салодкі ёсьць Госпад (Пс. 33:9).

Прыступаючы да Яго, каменя жывога, людзьмі адкінутага, але Богам выбранага, каштоўнага,
 
Прыступаючы к Яму, жывому каменю, 30людзьмі адкіненаму, але Богам выбранаму й цэненаму,

і самі, як жывыя камяні, будуйце зь сябе дом духоўны, сьвятарства сьвятое, каб прыносіць духоўныя ахвяры, любасныя Богу празь Ісуса Хрыста.
 
і самі вы будуецеся на ім як жывые каменні ў дом духоўны, сьвятое сьвятарства, каб узносіць Богу мілыя праз Езуса Хрыстуса ахвяры.

Бо сказана ў Пісаньні: «вось, я кладу ў Сыёне камень кутні выбраны, каштоўны; і хто веруе ў Яго, не пасаромеецца».
 
Бо ў Пісанні сказана: Вось кладу на Сыоне крайвуглавы камень, выбраны, цэнны; і хто ў яго ўверыць, не асароміцца (Із. 28:16).

Дык вось Ён вам, вернікам, — каштоўнасьць, а тым, хто ня веруе, «камень, які адкінулі будаўнікі, але які зрабіўся галавою вугла», «камень спатыканьня і камень спакусы»,
 
дык вось, Ён для вас, веручых, цэннасьць, а для няверучых — камень, будаўнікамі адкінены, але стаўшыся галавою вугла (Пс. 117:22),

на якім яны спатыкаюцца, не ўпакорваючыся слову, дзеля чаго яны і пакінуты.
 
камень спатыку і скала бянтэгі тым, што паткаюцца аб слова, ня веручы таму на што і пастаўлены.

Але вы — род выбраны, царскае сьвятарства, народ сьвяты, людзі набытыя, каб абвяшчаць дасканаласьць Таго, Хто выклікаў вас зь цемры ў цудоўнае Сваё сьвятло;
 
Але вы — род выбраны, ўладарскае сьвятарства, народ сьвяты, людзі набытыя, каб абвяшчалі дасканальнасьці таго, каторы паклікаў вас із цемры ў чароўнае сьвятло сваё (Із. 43:20);

колісь не народ, а сёньня народ Божы; колісь непамілаваныя, а сёньня памілаваныя.
 
вы, што калісь ня былі народам, а цяпер народ Божы, калісь нямілаваныя, а цяпер міласэрдзя удастоеныя.

Любасныя, прашу вас! як прышэльцаў і вандроўнікаў, пазьбягаць цялесных пахацінстваў, што паўстаюць супроць душы,
 
Мае дарагія, прашу вас, як прыбышоў і падарожных, паўстрымоўвайцеся ад пожадзяў цела, што бурацца проці душы (Гал. 5:16);

і жыць дабрадзейна сярод язычнікаў, каб яны за тое, за што клянуць вас, як ліхадзеяў, пабачыўшы добрыя дзеі вашыя, уславілі Бога ў дзень адведзінаў.
 
і трымайцеся годна ў сужыцьці з паганамі, каб яны за ачарнянне вас як злыдняў, з бачаных у вас добрых паступкаў, хвалілі Бога ў дзень наведзінаў.

Дык вось, упакорвайцеся ўсякаму людзкому начальству, дзеля Госпада: хай тое цару, як найвышэйшай уладзе,
 
Будзьце, восьжа, падданымі ўсякай уладзе людзкой, дзеля Бога: ці то каралю, як верхаводзячай уладзе,

хай тое намесьнікам, як ад яго пасыланым на пакараньне злачынцаў і на заахвочваньне дабрачынцаў, —
 
ці пасланым празь яго намесьнікам (князём) для карання праступнікаў, а заахвоты дабро дзеючых;

бо такая ёсьць воля Божая, каб мы, робячы дабро, замыкалі вусны невуцтву неразумных людзей, —
 
такая бо воля Божая, каб вы робячы дабро, затыкалі вусны невуцтву бязглуздых людзей,

як вольныя, а ня як тыя, што карыстаюцца воляю, каб прыхаваць зло, а як рабы Божыя.
 
як вольныя, але не як засланяючыя воляй зло, толькі як слугі Божыя.

Усіх шануйце, братэрства любеце, Бога бойцеся, цара паважайце.
 
Усіх паважайце, брацкасьць любеце, Бога бойцеся, караля ганаруйце.

Слугі, — з поўным страхам скарайцеся гаспадарам, ня толькі добрым і лагодным, але і суровым.
 
Слугі, будзьце зь ветлай боязьзю паслухмянымі гаспадаром, ня толькі добрым і лагодным, але і прыкрым.

Бо гэта спадобнае Богу, калі хто па сумленьні перад Богам, церпіць нягоды, пакутуючы несправядліва.
 
Тое бо, калі хто з думкаю аб Богу зносіць гора, церпячы несправядліва, ёсьць мілым Богу.

Бо якая хвала, што вы церпіце, калі вас б’юць за правіны? А калі, робячы дабро і пакутуючы, церпіце, гэта даспадобы Богу,
 
Бо штож за слава, калі вы церпіце, як вас б’юць па твары за праступкі? Толькі калі цярпецімеце робячы дабро, дык гэта будзе ласкай у Бога.

Бо вы на тое пакліканы; бо і Хрыстос пацярпеў за нас, пакінуўшы нам прыклад, каб мы ішлі сьлядамі Ягонымі:
 
Натое-ж вы пакліканы, бо і Хрыстус цярпеў за вас, пакідаючы вам прыклад, каб і вы йшлі па сьлядох ягоных.

«Ня ўчыніў Ён ніякага грэху, і ня было падступства ў вуснах Ягоных»;
 
А ён-жа граху ня ўчыніў, ані здрада не апынілася на вуснах ягоных (Із. 53:9);

і калі Яго ліхасловілі, Ён не ліхасловіў наўзаем: пакутуючы, не пагражаў; а аддаваў гэта Судзьдзі Справядліваму;
 
калі Яго зьняважалі, не адузаемняўся зьнявагай, калі цярпеў, не праклінаў, але здаваўся на Таго, Хто судзіць справядліва.

Ён грахі нашыя Сам узьнёс Целам Сваім на дрэва, каб мы, адцураўшыся грахоў, жылі дзеля праўды: ранамі Ягонымі вы ацаліліся.
 
Ён сам у целе сваім занёс грахі нашы на дрэва (крыжа), каб мы умёршы для граху, жылі для справядлівасьці. Крывёй (ран) яго аздароўлены (Із. 53:12).

Бо вы былі як авечкі заблуджаныя без пастуха; але вярнуліся сёньня да Пастыра і Ахавальніка душ вашых.
 
Бо-ж вы былі як авечкі блукаючыя, але цяпер вярнуліся да пастыра і біскупа душ вашых (Із. 4−6).