Лукі 15 Паводле Лукі 15 разьдзел

¹ Прыходзілі да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі, каб паслухаць Яго.

² І наракалі фарысеі і кніжнікі, кажучы: «Ён прымае грэшнікаў і есць з імі».

³ І распавядае ім тады для параўнання, кажучы:

⁴ «Ці ёсць між вамі чалавек, які мае сто авечак, і, калі б згубіў адну з іх, ці ж ён не пакідае дзевяноста дзевяць у пустыні і ці не ідзе за той, што прапала, пакуль яе не знойдзе?

⁵ І, калі яе знойдзе, кладзе сабе на плечы і цешыцца.

⁶ І, прыйшоўшы, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: “Павіншуйце мяне, бо я адшукаў авечку маю, якая была прапаўшая”.

⁷ Кажу вам: такая будзе радасць на небе дзеля аднаго грэшніка, што навяртаецца; большая, чым дзеля дзевяноста дзевяці справядлівых, якім не патрэбна навяртанне.

⁸ Або жанчына, якая мае дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, ці не паліць свечкі і ці не мяце ў хаце ды не шукае рупліва, аж пакуль не знойдзе?

⁹ А калі знойдзе, склікае сябровак і суседак, кажучы: “Павіншуйце мяне, бо я знайшла драхму, якую згубіла”.

¹⁰ Так кажу вам: будзе радасць сярод анёлаў Божых дзеля аднаго грэшніка, што навяртаецца».

¹¹ І гаворыць далей: «Адзін чалавек меў двух сыноў.

¹² І маладзейшы з іх сказаў бацьку: “Айцец, дай мне частку маёмасці, што мне належыць”. І той раздзяліў між імі маёмасць.

¹³ І праз некалькі дзён маладзейшы сын, забраўшы ўсё, выправіўся ў далёкую краіну і прамантачыў там сваю маёмасць, жывучы распусна.

¹⁴ І, калі растраціў усё, настаў вялікі голад у той краіне, ды і сам ён пачаў галадаць.

¹⁵ Дык пайшоў і прымкнуў да аднаго з грамадзян той краіны, і той паслаў яго на сваё поле пасвіць свінняў.

¹⁶ І ён рады быў напоўніць жывот свой стручкамі, якія елі свінні, але ніхто яму не даваў.

¹⁷ І, разважыўшы гэта, сказаў: “Колькі парабкаў у бацькі майго ўдосталь маюць хлеба, а я тут з голаду паміраю.

¹⁸ Устану і пайду да бацькі майго ды скажу яму: “Айцец, зграшыў я перад небам і перад табой,

¹⁹ і ўжо не варты называцца тваім сынам; учыні мяне адным з парабкаў сваіх”.

²⁰ І, устаўшы, пайшоў да бацькі свайго. А калі ён быў яшчэ далёка, бацька яго ўбачыў яго і, узрушаны міласэрнасцю, пабегшы, кінуўся на шыю яго і цалаваў яго.

²¹ Сын жа сказаў яму: “Айцец, я зграшыў перад небам і перад табой; і ўжо не варты называцца сынам тваім”.

²² І сказаў бацька слугам сваім: “Хутка прынясіце найлепшыя шаты і ўздзеньце на яго, і дайце яму пярсцёнак на палец яго і пасталы на ногі,

²³ і прывядзіце кормнае цяля, забіце і будзем есці і весяліцца,

²⁴ бо сын мой гэты быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся”. І пачалі весяліцца.

²⁵ А старэйшы сын яго быў на полі і, калі вяртаўся і падыходзіў да дому, пачуў музыку і скокі,

²⁶ і паклікаў аднаго паслугача ды спытаўся, што гэта здарылася.

²⁷ А той сказаў яму: “Брат твой прыйшоў, дык бацька твой забіў кормнае цяля, бо атрымаў яго здаровага”.

²⁸ Абурыўся ён тады і не хацеў заходзіць. А бацька яго выйшаў і пачаў прасіць яго.

²⁹ А ён, адказваючы, сказаў бацьку: “Я, вось, столькі гадоў служу табе і ніколі не парушыў загаду твайго, а ты мне ніколі не даў казляняці, каб я павесяліўся з сябрамі сваімі.

³⁰ А пасля таго як вярнуўся гэты сын твой, што прамантачыў з распусніцамі маёмасць тваю, дык забіў ты яму кормнае цяля”.

³¹ А ён сказаў яму: “Сыне, ты заўсёды са мной, і ўсё, што маё — тваё.

³² Трэба ж аднак радавацца і весяліцца, бо брат твой гэты быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся”».