2 Макабэяў 12 2-я Макабэяў 12 разьдзел

¹ Пасля заканчэння дамоў Лісія направіўся да цара, юдэі ж заняліся земляробствам.

² Але з мясцовых кіраўнікоў Ціматэй і Апалоній, сыны Генэя, а таксама Геранім і Дэмафон, а разам з імі таксама Міканор, кіраўнік кіпрыётаў, не дазвалялі ім адпачываць ды жыць спакойна.

³ Жыхары ж Ёпэ дапусціліся такога злачынства: папрасілі яны юдэяў, з якімі яны разам жылі, сесці са сваімі жонкамі і дзецьмі ў лодкі, раней імі прыгатаваныя, як быццам не маючы супраць іх нічога ліхога,

⁴ калі ж тыя згадзіліся, бо хацелі захаваць супакой ды нічога дрэннага не падазравалі, яны, дзейнічаючы згодна з агульным рашэннем горада, калі тыя былі далёка ад берага, патапілі іх у віры — не менш за дзвесце асоб.

⁵ Калі Юда даведаўся аб такой жудасці, дапушчанай супраць людзей яго народа, аб’явіў пра гэта быўшым з ім ды, прызваўшы Бога як справядлівага суддзю,

⁶ выбраўся ноччу супраць забойцаў сваіх братоў і нават падпаліў порт, спаліў лодкі, а тых, што там схаваліся, забіў мечам.

⁷ І калі тое месца было зачынена, ён адышоў, быццам з намерам ізноў прыйсці і забіць усіх жыхароў Ёпэ.

⁸ Але, даведаўшыся, што і жыхары Ямніі хацелі падобным спосабам зрабіць з юдэямі, што жывуць з імі,

⁹ напаў таксама на жыхароў Ямніі ноччу і падпаліў порт разам з флотам, так што водбліск пажару бачыць можна было аж у Ерузаліме — на адлегласці двухсот сарака стадый.

¹⁰ Калі яны ўжо адышлі адтуль на дзевяць стадый, накіроўваючыся супраць Ціматэя, напалі на яго арабы ў ліку не менш пяці тысяч пешых і пяцісот коннікаў.

¹¹ І калі завязаўся люты бой, — а ваярам Юды за дапамогай Божай шанцавала, — дык пераможаныя качэўнікі прасіліся, каб Юда падаў ім правую руку, ды абяцалі даць ім пашы і іншым спосабам дапамагаць.

¹² Юда ж, разумеючы, што сапраўды ў многім могуць быць ім карыснымі, згадзіўся заключыць з імі супакой; і, падаўшы правыя рукі, разышліся ў свае палаткі.

¹³ Яшчэ напаў ён на адзін горад з моцнымі мастамі, і акружаны мурамі, абжыты рознымі народамі, які называўся Каспін.

¹⁴ Тыя ж, што былі ўнутры, спадзеючыся на моцныя муры і запасы харчоў, адносіліся да ваяроў Юды зняважліва, блюзнілі, пракліналі і гаварылі, што не належала.

¹⁵ Ваяры ж Юды, прызваўшы Вялікага Валадара свету, Які без аблогавых таранаў і машын разваліў Ерыхон у часы Ешуа, з абурэннем пайшлі на муры,

¹⁶ і з волі Божай узяўшы горад, учынілі неапісальную сечу, так што возера, што было побач і мела шырыню дзве стадыі, здавалася поўным крыві, якая туды сцякала.

¹⁷ А адышлі яны адтуль на семсот пяцьдзесят стадый і падышлі да крэпасці Харака, да юдэяў, якіх называлі тубіянцамі.

¹⁸ І Ціматэя ў тых мясцовасцях не захапілі, бо пакінуў іх, нічога там не зрабіўшы, пакінуў толькі ў адным месцы вельмі вялікую варту.

¹⁹ А Дазітэй і Сасіпатр, кіраўнікі войска Макабэя, адправіліся і забілі пакінутых Ціматэем у крэпасці ваяроў болей за дзесяць тысяч.

²⁰ І Макабэй, падзяліўшы сваё войска на дружыны, назначыў іх кіраўнікамі над дружынамі і ўдарыў на Ціматэя, які меў пры сабе сто дваццаць тысяч пешых і дзве тысячы пяцьсот коннікаў.

²¹ Калі ж Ціматэй даведаўся, што падыходзіць Юда, адаслаў жанчын, і дзяцей, і частку лагера, што засталася, на месца, названае Карніён; гэта бо ўмацаванне было непрыступнае, туды было цяжка падняцца з-за цеснаты месца.

²² І калі першая дружына Юды з’явілася, боязь ахапіла ворагаў, страх дзеля прысутнасці Таго, Які ўсё бачыць; кінуліся ўцякаць, адзін да аднаго скіроўваючыся, так што многа было паранена сваімі ваярамі ды забіта лязамі мечаў.

²³ Юда ж пусціўся ў пагоню, здабываючы бязбожнікаў, і знішчыў каля трыццаці тысяч чалавек.

²⁴ А сам Ціматэй, папаўшы ў рукі ваяроў Дазітэя і Сасіпатра, прасіўся, каб яго жывым адпусцілі, бо ён мае ў палоне як бацькоў многіх юдэяў, так і братоў другіх, і многа іх без яго апекі пагіне;

²⁵ і ў многіх прамовах урачыста абавязаўся, што адашле іх без крыўды; вызвалілі яго дзеля збаўлення братоў.

²⁶ А Юда адправіўся на Карніён і Этэргацыён, дзе забіў дваццаць пяць тысяч чалавек.

²⁷ Па перамозе іх і поўным знішчэнні накіраваў войска таксама супраць умацаванага горада Эфрон, дзе пражывала многа розных народаў, і сталі там перад мурамі дужыя маладыя ваяры і мужна абараняліся, а ўнутры было многа асадных машын і кідальных прылад.

²⁸ Але калі яны прызвалі Валадара, Хто моцай Сваёй ламае сілы ворагаў, авалодалі горадам і забілі тых, хто былі ўнутры, каля дваццаці пяці тысяч.

²⁹ Выйшаўшы адтуль, прыбылі да горада скіфаў, які знаходзіўся на адлегласці шасцісот стадый ад Ерузаліма.

³⁰ Па сведчанні юдэяў, якія там жылі, аб зычлівасці, з якою жыхары Скіфапаля адносіліся да іх, ды аб тым, як у цяжкія часы прыязна іх сустракалі,

³¹ то, дзякуючы ім, прасілі таксама, каб у будучым былі яны да іх народаў прыхільнымі, да Ерузаліма прыбылі яны з надыходам святочнага дня тыдняў.

³² Па свяце ж, званым Пяцідзесятніцай, пайшлі супраць Горгіі, кіраўніка Ідумэі.

³³ А выступіў ён з трыма тысячамі пешых і чатырмастамі коннікамі.

³⁴ Калі дайшло да бою, аказалася, што загінула невялікая колькасць юдэяў.

³⁵ А Дазітэй, адзін з ваяроў, якія былі пад камандай Бацэнора, коннік, чалавек дужы, схапіў Горгію і, трымаючы за хламіду, цягнуў яго з вялікай сілай; і калі хацеў яго захапіць жывым, адзін паміж тракійскіх коннікаў кінуўся на яго і адсек яму руку, і Горгія ўцёк у Марэсу.

³⁶ Калі, аднак, тыя, што былі з Эздрынам, даволі доўгі час ваявалі ды былі змучаны, Юда прызваў Госпада, Успаможцу і Кіраўніка ў баі,

³⁷ затым, спяваючы ўголас гімны на бацькоўскай мове, ён крыкнуў ды кінуўся неспадзявана на ваяроў Горгіі і змусіў іх уцякаць.

³⁸ А Юда, сабраўшы войска, прыйшоў у горад Адолу, і як падышоў сёмы дзень, паводле звычаю ачысціліся і ў тым жа месцы адсвяткавалі суботу.

³⁹ І ў наступны дзень прыйшлі тыя, хто быў з Юдам; у той час, у які патрабавалася, ваяры Юды прыйшлі забраць целы тых, якія палі, ды пахаваць разам са сваякамі ў сямейных грабніцах.

⁴⁰ У кожнага ж забітага пад тунікай знайшлі пасвячоныя ідалам, што былі ў Ямніі, рэчы, якія закон забараняе юдэям. Дык сталася ўсім ясна, дзеля чаго яны пагінулі.

⁴¹ Такім чынам, усе дабраславілі Госпада, справядлівага Суддзю, Які справы скрытыя робіць яўнымі,

⁴² потым звярнуліся да малітвы і малілі, каб тое дапушчанае было цалкам забытае. А наймужнейшы Юда напомніў народу, каб сцераглі сябе ад граху, маючы перад вачамі тое, што сталася дзеля граху тых, што пагінулі.

⁴³ І наладзіў ён ахвяраванне па ліку мужчын з дзвюх тысяч срэбраных драхм, і паслаў у Ерузалім, каб ускласці ў ахвяру за грахі, вельмі добра і высакародна думаючы аб паўстанні з памерлых.

⁴⁴ Бо калі б не спадзяваўся, што тыя, пазабіваныя, уваскрэснуць, дык пустой і недарэчнай справай было б маліцца за памерлых.

⁴⁵ Затым ён убачыў, што тыя, якія прынялі супакой з пабожнасцю, мелі найлепшы прыгатаваны дар ласкі —

⁴⁶ святую і пабожную думку. Таму ўчыніў за памерлых уміласціўляльную ахвяру, каб былі вызвалены ад граху.