2 Макабэяў 3 2-я Макабэяў 3 разьдзел

¹ Калі ў святым горадзе жылі ў поўным супакоі, і законы як мага лепш пільнаваліся, таму што першасвятар Онія быў пабожны ды ненавідзеў ліха,

² здаралася, што нават цары аказвалі пашану гэтаму месцу, і святыню ўшаноўвалі самымі вялікімі дарункамі.

³ так што Сэлеўк, цар Азіі, з даходаў сваіх пакрываў таксама ўсе расходы на службы, што тычыліся ўскладання ахвяр.

⁴ Аднак Сімон з пакалення Бэльгі, пастаўлены загадчыкам святыні, спрачаўся з першасвятаром пра ўладу ў горадзе.

⁵ І, не могучы нічым пашкодзіць Онію, прыйшоў да Апалонія, сына Тарсіі, які ў той час быў кіраўніком войск Цэлесірыі і Фэніцыі,

⁶ і паведаміў аб тым, што скарбоўня ў Ерузаліме поўная незлічоных багаццяў ды так шмат, што не пералічыць, і няма ў іх патрэбы для ўскладання ахвяр; але ёсць магчымасць, каб гэта трапіла пад уладу цара.

⁷ Апалоній жа ў размове з царом паведаміў яму аб адзначаных скарбах; той жа, паклікаўшы Гэліёдара, кіраўніка над гэтымі справамі, паслаў, даўшы загады, як названыя грошы прывезці.

⁸ І Гэліёдар зараз жа выбраўся ў дарогу, як быццам наведаць гарады Цэлесірыю і Фэніцыю, а ў сапраўднасці, каб здзейсніць намер цара.

⁹ Але калі прыбыў у Ерузалім і спагадна быў прыняты першасвятаром горада, сказаў аб указанні, якое было зроблена, і выявіў прычыну, дзеля якой прыбыў; дапытваўся, прытым, ці сапраўды справа ў такім стане.

¹⁰ Першасвятар растлумачыў тады, што гэта аддадзеная на захаванне маёмасць удоў і сірот,

¹¹ а частка — Гіркана Тобіі, паважанага вельмі чалавека, дык справа не такая, як данёс бязбожнік Сімон; усяго ж чатырыста талентаў срэбра і дзвесце золата;

¹² што зусім немагчыма падманваць тых, хто паверыў у святасць месца, і ў нязменную павагу, і клопат пра святыню, якая ўшанаваная ва ўсім свеце.

¹³ А ён з-за гэтых царскіх загадаў, якія меў, упэўнена заяўляў, што гэта мусіць быць аддадзена ў царскую скарбоўню.

¹⁴ А ў вызначаны дзень увайшоў, каб прыгатаваць спіс тых багаццяў. Запанавала ж ва ўсім горадзе трывога.

¹⁵ А святары ў святарскіх шатах упалі перад ахвярнікам і прызывалі ў небе Таго, Хто ўстанавіў закон аб аддадзенай на захаванне маёмасці, каб гэтыя скарбы збярог у цэласці для тых, што іх аддалі на захаванне.

¹⁶ У таго ж, хто ўзглядваў на твар першасвятара, уздрыгвала сэрца; выгляд бо яго і твар збялелы выяўлялі ўнутранае мучэнне душы.

¹⁷ Бо чалавека ахапіў нейкі жах і ўздрыгванні цела, так што боль, перажываны ў сэрцы, быў відавочны для тых, хто [на яго] глядзеў.

¹⁸ Іншыя ж грамадою выходзілі з дамоў, каб разам маліцца, бо месца мела быць спаганена.

¹⁹ Жанчыны, падперазаныя зрэбніцамі ніжэй грудзей, запаўнялі вуліцы; але і замкнёныя дасюль дзяўчаты адны пабеглі да брам, іншыя ж — на муры, а некаторыя выглядалі праз вокны;

²⁰ а ўсе яны выцягвалі рукі ў неба з мальбою.

²¹ Жалоба брала да грамады змешанай, што падала на калені, і да першасвятара, які ў вялікіх душэўных муках быў прызначаны на чаканне.

²² І ў час, калі маліліся да Усемагутнага Госпада, каб даручаныя грошы захаваў некранутымі для тых, якія іх даручылі, Ён захоўваў іх з усёй руплівасцю.

²³ Гэліёдар жа здзяйсняў, што было яму даручана.

²⁴ Калі ён з памочнікамі быў ля скарбоўні — Госпад Духаў Усёмагутны ўчыніў вялікае відовішча, так што ўсе, якія адважыліся прыйсці, паражоныя моцай Божай, навярталіся ў кволасць ды трывогу.

²⁵ Бо паказаўся ім якісьці конь, што меў ездака страшнага, і пакрыты надта прыгожым покрывам; конь, кінуўшыся раптоўна, павіс над Гэліёдарам пярэднімі капытамі, а коннік паказаўся ў залатой зброі.

²⁶ Таксама паказаліся яму два іншыя юнакі, годныя дзеля мудрасці, надзвычайныя дзеля славы і ў прыгожым адзенні, якія нават сталі з абодвух бакоў ад яго і бесперапынна лупцавалі яго, наносячы яму многа ўдараў.

²⁷ А ён адразу ж паваліўся на зямлю; і вялікая цемра ахутала яго, і забралі яго, і паклалі на насілкі;

²⁸ і таго, хто са шматлікай дружынай і вартай увайшоў у скарбоўню, аб якой гаварылася раней, неслі, бо меў патрэбу ў дапамозе ваяроў, пакладзенага, пазнаўшага выразна моц Божую.

²⁹ І прытым ён з-за моцы Божай ляжаў нямы, пазбаўлены ўсякай надзеі і ратунку;

³⁰ а тыя праслаўлялі Госпада, Які ўслаўляў месца Сваё; святыня, якая нядаўна была поўная страху і жаху, напоўнілася радасцю і шчасцем, калі з’явіўся Усемагутны Госпад.

³¹ А некаторыя з прыяцеляў Гэліёдара адразу ж прасілі Онію, каб прызываў Найвышэйшага, каб дараваў жыццё яму, які быў пакладзены амаль паміраючым.

³² А першасвятар, баючыся, каб цар не падумаў, што юдэі зрабілі Гэліёдару штосьці ліхое, прынёс ахвяру за збаўленне гэтага чалавека.

³³ І калі першасвятар складаў ахвяру, гэтыя самыя юнакі, апранутыя ў тыя самыя адзенні, паказаліся зноў Гэліёдару ды, спыніўшыся, сказалі: «Вялікую падзяку акажы першасвятару, бо дзеля яго дараваў табе Госпад жыццё;

³⁴ ты ж, адлупцаваны з неба, абвясці ўсім народам вялікую моц Божую». І, сказаўшы гэта, яны зніклі.

³⁵ Гэліёдар жа, усклаўшы ахвяру Госпаду ды вялікія абяцанні прырокшы Таму, Хто яму дараваў жыццё, падзякаваў Онію і з войскам адправіўся да цара;

³⁶ а перад усімі сведчыў аб тых справах Найвялікшага Бога, якія бачыў ён сваімі вачамі.

³⁷ Калі ж цар спытаў Гэліёдара, хто быў бы здольны, каб яшчэ раз паслаць яго ў Ерузалім, то ён адказаў:

³⁸ «Калі маеш нейкага ворага або інтрыгана ў справах, то пашлі яго туды, і атрымаеш яго адлупцаванага, калі толькі выратуецца, — бо на тым месцы сапраўды дзейнічае нейкая моц Божая;

³⁹ і Той, Хто пражывае ў небе, ёсць вартаўнік і ўспаможца таго месца ды прыходзячых з ліхім намерам карае і забівае».

⁴⁰ Вось так закончылася справа з Гэліёдарам ды з захаваннем скарбоўні.