2 Макабэяў 9 2-я Макабэяў 9 разьдзел

¹ У той жа час вяртаўся бясслаўна Антыёх з рэгіёнаў у Персіі.

² Аднойчы ўвайшоў у горад, называны Персэполь, і паспрабаваў абрабаваць храм і авалодаць горадам; дзеля таго, калі натоўп схапіўся за зброю, Антыёх прымушаны быў жыхарамі ўцякаць і мусіў з сорамам вяртацца дамоў.

³ І калі быў каля Экбатаны, паведамілі яму, што сталася з Міканорам і Ціматэем.

⁴ Узгарэўся ён гневам і задумаў адпомсціць юдэям за крыўду, якую пацярпеў ад тых, што змусілі яго ўцякаць; і загадаў фурману, каб ехаў без адпачынку, але суд нябесны ўжо праводзіў яго. Бо ў пыхлівасці сваёй так ён сказаў: «Ерузалім, калі дабяруся туды, зраблю кучай трун для юдэяў».

⁵ Але Госпад, Які ўсё бачыць, Бог Ізраэля, крануў яго невылечнай і нябачнай плягай; і ледзь выказаў гэтыя словы, як хапіў яго невыносны боль жывата ды страшныя мукі вантробаў,

⁶ было гэта вельмі справядліва, бо ён шматлікімі і незвычайнымі катаваннямі мучыў нутро іншых людзей.

⁷ Ён жа ніякім чынам не адступаў ад сваёй пыхі; але, звыш таго, быў поўны пыхлівасці, у душы дыхаючы агнём супраць юдэяў, загадаў паскорыць язду. Сталася ж, што раптам выпаў з калясніцы, якая ляцела хутка, ды выпадзенне было нешчаслівае, так што мучыўся ён усімі членамі цела.

⁸ І той, хто нядаўна ў нялюдскай пысе, здавалася, можа кіраваць марскімі хвалямі і на вагі можа кінуць вяршыні гор, апынуўшыся на зямлі, адкуль забралі яго і неслі на насілках, паказаў прыклад магутнасці Божай для ўсіх,

⁹ так што з вачэй бязбожніка выпаўзалі чарвякі, а цела яго зажыва ў болях і муках адпадала кавалкамі, і ад смуроду яго з-за гніення млела ўсё войска.

¹⁰ І таго, каму раней здавалася, што дакранецца да зорак на небе, ніхто не мог насіць з-за нязноснага смуроду.

¹¹ Адсюль, зламаны духам, пачаў пазбаўляцца вялікай пыхлівасці і даходзіць да пазнання, што дзеля кары Божай пакуты яго павялічваюцца з кожнай хвілінай.

¹² І калі нават ён сам не мог знесці свайго смуроду, сказаў так: «Справядліва ўпакорыцца перад Богам ды смертнаму не думаць пыхліва».

¹³ Маліўся нават гэты злачынца да Госпада, Які больш не меў да яго міласэрнасці, так кажучы:

¹⁴ «Вось, святы горад, да якога я спяшаўся, каб зраўнаваць яго з зямлёй і зрабіць брацкаю магілай — аб’яўляю свабодным;

¹⁵ юдэяў жа, якіх палічыў нават за недастойных пахавання, але выкінуў разам з дзецьмі на з’ядзенне драпежным птушкам — усіх іх роўнымі атэнцам маю,

¹⁶ і святыню, якую раней абрабаваў, маю аздобіць найпрыгажэйшымі дарамі, і ўсе шматлікія святыя пасудзіны маю вярнуць ды патрэбныя выдаткі на ахвяры маю даставіць са сваіх даходаў»;

¹⁷ апрача таго, дакляраваў, станецца юдэем і аб’едзе ўсе мясцовасці, абжытыя людзьмі, абвяшчаючы моц Божую.

¹⁸ Але калі боль ніколькі не спыняўся, бо прыйшоў на яго справядлівы суд Божы, ён, страціўшы надзею на сваё выратаванне, напісаў гэты ліст юдэям, ніжэй пададзены ў выглядзе малітвы, такога зместу:

¹⁹ «Цар і кіраўнік Антыёх — юдэям, высакародным грамадзянам, — вялікае прывітанне, і здароўя, і шчасця.

²⁰ Калі вы добра адчуваеце сябе, і дзеці вашы, і справы вашы такія, як вы жадаеце, дык, молячыся, выказваю Богу самую вялікую падзяку, пакладаючы надзею на небе;

²¹ я ж ляжу хворы, але вас успамінаю з пачуццём пашаны і зычлівасці. Вяртаючыся з краёў Персіі і запаўшы ў цяжкую хваробу, лічу за патрэбнае рупіцца аб супольнай бяспецы ўсіх людзей.

²² Спадзяюся на сябе, але, маючы вялікую надзею, што ачуняю ад гэтае хваробы,

²³ не скідваю з увагі, што і мой бацька ў тыя часы, калі выбраўся ў паход з войскам у гарыстыя краіны, вызначыў сабе пераемніка;

²⁴ каб, калі здарыцца штосьці неспадзяванае або расказвалі б нешта фальшывае, жыхары краіны ведалі, каму даручана кіраванне справамі, і не непакоіліся.

²⁵ Прытым, маючы на ўвазе, што як блізкія царствы, так і далёкія ад царства чакаюць адпаведнае хвіліны і думаюць, што настане, — назначаю царом сына свайго — Антыёха, якога я часта ў час паходаў у верхнія царствы надта многім з вас давяраў і даручаў; і да яго я напісаў тое, што даручана.

²⁶ Дык напамінаю вам і прашу, каб вы помнілі аб гэтых дабрадзействах агулам і асобна, і каб захавалі ўсе вы гэтую зычлівасць, якую маеце да мяне, і да сына.

²⁷ Спадзяюся бо, што ён памяркоўна і па-чалавечаму, па маёй прапанове, будзе адносіцца да вас».

²⁸ Дык забойца і блюзнерца, церпячы самыя страшныя мукі, якія прычыняў другім, скончыў жыццё на чужой зямлі, у гарах, марнаю смерцю.

²⁹ Цела ж яго прывёз Піліп, малочны брат яго, які, баючыся сына Антыёха, падаўся да Пталемея Філамэтара ў Егіпет.