2 Макабэяў 6 2-я Макабэяў 6 разьдзел

¹ Але праз невялікі час цар паслаў аднаго старога з Атэнаў, каб змушаў юдэяў адступаць ад законаў бацькоўскіх і не жыць па законах Божых;

² таксама апаганіць святыню ў Ерузаліме і назваць яе імем Зеўса Алімпійскага, і святыню ў Гарызе з-за жыхароў таго месца мелі назваць імем Зеўса Гасціннага.

³ Найгоршым і для ўсіх цяжкім было нашэсце бед.

⁴ Бо святыня напаўнялася разбэшчана-сцю і банкетамі паганаў, якія распуснічалі з блудніцамі; і ў святых панадворках распуснічалі з жанчынамі, а апрача таго ўносілі ўнутр святыні тое, што нельга;

⁵ таксама ахвярнік быў напоўнены забароненым — тым, што не дазвалялася законамі.

⁶ І не пільнаваліся суботы ані адзначаліся бацькоўскія святы, ані нават ніхто не прызнаваўся, што з’яўляецца юдэем.

⁷ А ў кожны месяц, у дзень нараджэння цара, з нахабным прымусам вадзілі кожнага на ахвярапрынашэнне, і, калі святкавалі набажэнствы Дыёніса, змушалі ў плюшчавых вянках удзельнічаць у шэсці ў гонар Дыёніса.

⁸ А па намове Пталемея выдадзена было распараджэнне для суседніх гарадоў грэчаскіх, каб і самі яны адносна юдэяў падобна рабілі, каб учынялі яны ахвярапрынашэнні;

⁹ і каб каралі смерцю тых, хто не жадае перайсці да грэчаскіх звычаяў; такім чынам, з гэтага бачна вялікае няшчасце.

¹⁰ Дзве бо жанчыны абвінавачаны былі, што абрэзалі сваіх дзяцей; павесіўшы ім іх немаўлят на грудзі, абводзілі іх публічна па горадзе, а потым скінулі з муроў.

¹¹ Іншыя ж схаваліся ў бліжэйшыя пячоры, каб тайна святкаваць шабат, а калі пра гэта было данесена Піліпу, былі яны спалены, бо баяліся дзейсна сабе дапамагчы дзеля ўшанавання самага святога дня.

¹² А тых, якія будуць чытаць гэту кнігу, прашу, каб не палохаліся дзеля прыкрых выпадкаў, але хай лічаць, што тыя здзекі служаць не на загубу, але на настаўленне нашага роду.

¹³ Не даецца бо многа часу тым, што дзейнічаюць бязбожна, але адразу ж спасцігае іх кара, што ёсць знак вялікага дабрадзейства.

¹⁴ Не жадае бо Госпад дзейнічаць з намі так, як з іншымі народамі, да якіх адносіцца цярпліва, каб не караць іх, пакуль дасягнуць меры грахоў,

¹⁵ так і адносна нас вырашыў, каб караць нас пазней, калі нашы грахі перабяруць меру;

¹⁶ таму ж ніколі не спыняе Сваёй міласэрнасці адносна нас, хоць абвінавачвае праз пакуты, але ўсё ж такі не пакідае Свайго народа.

¹⁷ Але хай будзе гэта сказана, як напамінанне нам; пасля некалькіх гэтых слоў трэба вярнуцца да апавядання.

¹⁸ Нейкі Элеазар, адзін з першых кніжнікаў, чалавек, які ўжо дажыў да старасці, з тварам мілага выгляду, быў змушваны да таго, каб адкрыць вусны і спажываць свініну.

¹⁹ Ён, аднак, выбіраючы лепш слаўную смерць ад голаду, чым ганебнае жыццё, добраахвотна ішоў на смяротную кару,

²⁰ ён жа плюнуў, як належыцца рабіць тым, якія рашыліся ўстаяць супраць таго, чаго з вялікай любові да жыцця нельга есці.

²¹ А тыя, што былі загадчыкамі бязбожнага ахвярапрынашэння, дзеля даўняга знаёмства з гэтым чалавекам, адазваўшы яго ў бок, прасілі, каб прынёс ён мяса і сам прыгатаваў усё, што можна яму есці, і каб прыкідваўся, што ён есць тое, што загадана царом, — мяса з ахвяр,

²² і каб, гэткім чынам паступіўшы, ён вызваліўся ад смерці, і каб дзеля даўняга з імі сяброўства атрымаў міласэрнасць.

²³ Ён, аднак, прыняў дастойнае рашэнне — прынятае з годнасцю, і вартае яго веку, і высакароднасці яго старасці, і нажытай дастойнай сівізны, і найлепшага настаўлення ад дзіцячых гадоў, а перш за ўсё са святой і Богам дадзенай законнасцю, — і даў ім хуткі адказ, кажучы, каб яго аддалі на смерць.

²⁴ «Ганебна бо ў нашыя гады прыкідвацца, каб многія юнакі думалі, што дзевяностагадовы Элеазар перайшоў у звычай чужынскі,

²⁵ і каб яны дзеля майго прыкідвання і дзеля захавання кароткага і невялікага часу жыцця, мною былі ўведзены ў зман і каб я ганьбай і сорамам апаганіў сваю старасць.

²⁶ Бо калі цяпер усцерагуся ад кары людзей, то з рук Усемагутнага ані жывы, ані памерлы не ўцяку.

²⁷ Дык калі цяпер мужна закончу жыццё, акажуся годным сваёй старасці;

²⁸ маладым жа пакіну прыгожы прыклад ахвотнай і пачэснай смерці за святыні і святыя законы». І, гэта сказаўшы, зараз жа пайшоў на смяротную кару;

²⁹ тыя ж, хто яго праводзіў, дзеля сказаных ім слоў, змянілі міласэрнасць на гнеў, бо лічылі яго словы шалёнымі.

³⁰ І, маючы пад ударамі паміраць, уздыхнуў ды сказаў: «Госпаду, Які мае святыя веды, вядома, што я мог вызваліцца ад смерці; лупцаваны, цярплю цяжкія болі на целе, але душа мая дзеля страху Божага церпіць іх з радасцю».

³¹ І такім чынам скончыў ён жыццё, а сваёю смерцю пакінуў ён не толькі для моладзі, але таксама для большасці народа прыклад мужнасці ды памяць дабрадзейнасці.