2 Макабэяў 14 2-я Макабэяў 14 разьдзел

¹ Але пасля трох гадоў дайшла да Юды вестка, што Дэмэтрый, сын Сэлеўка, прыплыў у порт Трыпаліса з моцным войскам і флотам,

² што завалодаў краем, забіўшы Антыёха і паверанага яго Лісію.

³ А нейкі Альцым, які раней быў першасвятаром, але сам добраахвотна зняславіў сябе ў час забурэння і ведаў, што ніякім чынам няма для яго збаўлення або паўторнага доступу да святога ахвярніка,

⁴ накіраваўся ў сто пяцьдзесят першым годе да цара, прыносячы яму залаты вянец і пальмавую галінку, а потым і аліўкавыя галінкі, якія ўжываюцца ў святыні; і з таго дня ён не распачаў больш нічога.

⁵ Адпаведны ж час знайшоў для выяўлення сваёй дурасці, калі яго пазваў Дэмэтрый на сход рады і запытаўся, які настрой і намеры маюцца ў юдэяў,

⁶ на што ён адказаў: «Тыя паміж юдэяў, што называюцца асідэйцы, якіх узначальвае Юда Макабэй, узбуджаюць войны і выклікаюць неспакой, і не даюць царству жыць у супакоі.

⁷ Таму я пазбаўлены славы бацькоў, — а гавару я аб першасвятарстве — сюды зараз прыбываю,

⁸ перш, папраўдзе, шчыра маючы справы цара на ўвазе, потым жа — з парадаю таксама дзеля грамадзян сваіх; бо неразважнасць вышэй нагаданых людзей нямала шкодзіць усяму нашаму народу.

⁹ Але калі кожную з гэтых спраў пазнаў ты, цару, дык зваж на наш край і на прыгнечаны народ з відавочнай усім спагаднасцю;

¹⁰ бо пакуль застаецца Юда, не можа быць спакойна».

¹¹ Калі ж гэта было сказана ім, дык зараз жа іншыя прыяцелі цара, варожа настроеныя супраць Юды, яшчэ болей падбухторылі Дэмэтрыя.

¹² Ён у тую ж хвіліну выбраў Міканора, які быў загадчыкам над сланамі, і, назначыўшы яго кіраўніком Юдэі, паслаў яго,

¹³ загадаўшы, каб нават самога Юду забіў; а тых, што з ім былі, — разагнаў і Альцыма назначыў першасвятаром найвялікшай святыні.

¹⁴ Пагане, жыхары Юдэі, якія калісьці ўцяклі ад Юды, вялікай грамадой злучыліся з Міканорам. Яны ўважалі, што беды і няшчасці юдэяў стануцца для іх памыснасцю.

¹⁵ Дык юдэі, пачуўшы аб паходзе Міканора і аб далучэнні да яго паганаў, пасыпалі сабе галовы зямлёю і прасілі Таго, Хто навечна ўстанавіў народ Свой, ды Хто відавочнымі знакамі заступаецца за Свой удзел.

¹⁶ А па загадзе кіраўніка зараз адышлі адтуль і сустрэліся з імі ў пасяленні дэсаў.

¹⁷ Сімон жа, брат Юды, уступіў у бой з Міканорам, але дзеля раптоўнага ўдару праціўнікаў, пацярпеў вялікае паражэнне.

¹⁸ Дарэчы, Міканор, чуючы, якую мужнасць мелі ваяры Юды ды з якою велікадушнасцю ваявалі за бацькаўшчыну, баяўся кровапраліццем рашаць справу.

¹⁹ Дзеля таго паслаў Пасідонія, Тэадота і Мататыю, каб падалі правыя рукі і ад іх атрымалі супакой.

²⁰ І пасля доўгае нарады пра гэта і калі сам кіраўнік аб’явіў гэта ваярам, выявілася аднадушная думка ды ўсе згадзіліся на мірныя перамовы.

²¹ Такім чынам, назначылі дзень, у які спаткаюцца яны тайна на адным месцы; і з абодвух бакоў рушылі калясніцы і на іх сядалішчы;

²² Юда ў прыдатных месцах паставіў узброеных ваяроў, каб былі гатовы на выпадак, калі з боку непрыяцеляў часам нечакана адбудзецца штосьці дрэннае; і правялі яны адпаведныя перамовы.

²³ Міканор пабываў у Ерузаліме і нічога ліхога не прычыніў, і выдаліў сабраныя пры ім вялікія натоўпы людзей.

²⁴ Меў жа Юду заўжды на віду і ад душы спагадаў яму.

²⁵ Папрасіў яго, каб ажаніўся і займеў дзяцей.

²⁶ Альцым жа, бачачы ўзаемную іх зычлівасць ды заключаныя ўмовы, накіраваўся да Дэмэтрыя і казаў, што Міканор варожа пастаўляецца адносна дзяржавы, бо Юду, ворага яго царства, назначыў сваім саюзнікам.

²⁷ Такім чынам, разгневаны і раздражнёны паклёпамі гэтага ліхотніка, цар напісаў Міканору, выяўляючы незадавальненне адносна дагавораў і загадваючы, каб скаванага Юду Макабэя хутчэй даставіў у Антыёхію.

²⁸ Калі даведаўся пра гэта Міканор, вельмі ўстрывожыўся і быў засмучаны, бо не хацеў зневажаць перамовы з чалавекам, які ні ў чым не парушыў справядлівасці;

²⁹ але ўсё ж такі цару не мог супрацівіцца, дык чакаў зручнай магчымасці, каб умела вырашыць гэтую справу.

³⁰ Макабэй жа заўважыў, што Міканор абыходзіцца з ім больш жорстка і што пры звычайных сустрэчах паводзіць сябе больш груба, ды пераканаўся, што з гэтай жорсткасці нічога добрага не выйдзе, і, сабраўшы нямногіх сваіх ваяроў, скрыўся ад Міканора.

³¹ Калі той даведаўся, што Юда адважна перавысіў яго хітрасцю, прыйшоў у самы вялікі і святы храм — святыню — тады, калі святары складалі звычайныя ахвяры ды загадаў выдаць яму гэтага чалавека.

³² Калі яны, складаючы прысягу, заявілі, што не ведаюць, дзе знаходзіцца той, каго яны шукаюць,

³³ то ён, выцягнуўшы правую руку ў бок святыні, так пакляўся: «Калі не выдадзіце мне Юду ў кайданах, то зраўную гэту святыню Божую з зямлёй і развярну ахвярнік, а на гэтым месцы пабудую прыгожы храм Дыёнісу».

³⁴ І, гэта сказаўшы, адышоў. Святары ж, выцягнуўшы рукі да неба, прызывалі Таго, Хто заўсёды ваяваў за Свой народ, гэтымі словамі:

³⁵ «Ты, Госпадзе Сусвету, Які нічога не патрабуеш, захацеў, каб святыня прабывання Твайго заставалася між нас,

³⁶ ды цяпер, Святы, Госпадзе ўсяе святасці, захавай навек неспаганеным дом гэты, які нядаўна быў ачышчаны».

³⁷ Міканору ж было данесена, што нейкі Разіс, са старэйшын Ерузалімскіх, з’яўляецца ўмілаваным у горадзе і мае вялікую славу, і дзеля сваёй дабраты названы бацькам Юдэі,

³⁸ бо ў час ранейшых забурэнняў быў праследаваны за юдаізм, і безупынна выстаўляў цела і душу на небяспеку з-за юдаізму.

³⁹ А Міканор, хочучы наяўна паказаць нянавісць, якую мае да юдэяў, паслаў больш пяцісот ваяроў, каб схапіць яго;

⁴⁰ бо не сумняваўся, што калі яго зловіць, дык нанясе ім паражэнне вялікае.

⁴¹ А калі натоўп хацеў захапіць вежу і сілаю выламаць дзверы панадворка, і прытым быў дадзены загад падкласці агонь і спаліць дзверы, Разіс, акружаны з усіх бакоў, проціў самога сябе накіраваў меч,

⁴² жадаючы лепш высакародным спосабам памерці, чым папасціся ў рукі злачынцаў ды спаганіць сваю годнасць знявагамі ганебнымі.

⁴³ Але калі ўдар з-за паспешнасці барацьбы аказаўся недакладны і натоўп урываўся ўжо ў дзверы, то ён адважна ўзбег на мур і з мура мужна кінуўся ўніз на натоўп людзей;

⁴⁴ калі яны хутка разбегліся, пакідаючы пустое месца, ён упаў на сярэдіну, на пустое месца.

⁴⁵ І калі дыхаў яшчэ і гарэў абурэннем, падняўся, хоць кроў з яго цякла ракою і раны балелі, прабег праз натоўп людзей і спыніўся на адной стромкай скале.

⁴⁶ Цалкам ужо сышоўшы крывёю, вырваў вантробы і, схапіўшы іх абедзвюма рукамі, кінуў іх на людзей, прызываючы Гаспадара жыцця і духа, каб Ён яму зноў даў жыццё, і так закончыў жыццё.