Дзеянні 26 Дзеянні 26 разьдзел

¹ І Агрыпа сказаў Паўлу: Табе дазваляецца гаварыць за сябе. — Тады Павел, выцягнуўшы руку, прамовіў у сваю абарону:

² Ва ўсім, у чым мяне абвінавачваюць іудзеі, цару Агрыпа, — я лічу сябе шчаслівым, што магу сёння абараняцца перад табою,

³ асабліва таму, што ты знаўца ўсіх звычаяў і спрэчных пытанняў між іудзеяў; таму прашу выслухаць мяне доўгацярпліва.

⁴ А жыццё маё з юнацтва, якое ад пачатку праходзіла між майго народу ў Іерусаліме, ведаюць усе іудзеі;

⁵ знаючы ўжо мяне здаўна, калі яны захочуць сведчыць, то паводле найсуровейшага кірунку нашага веравызнання я жыў як фарысей.

⁶ І цяпер я стаю перад судом за надзею на абяцанне, якое даў Бог нашым бацькам,

⁷ якога спадзяюцца дасягнуць нашы дванаццаць плямёнаў, шчыра служачы дзень і ноч. За гэтую надзею, цару [Агрыпа], мяне абвінавачваюць іудзеі.

⁸ Чаму ў вас лічыцца неверагодным, калі Бог уваскрашае мёртвых?

⁹ Дык вось і мне здавалася, што трэба шмат зрабіць супроць імя Ісуса Назарэя,

¹⁰ што я і рабіў у Іерусаліме; і шмат святых я зняволіў у турмы, атрымаўшы ўладу ад першасвятароў, і падаваў голас супроць іх, калі іх забівалі.

¹¹ І ва ўсіх сінагогах, часта караючы іх, я прымушаў іх да богазнявагі; і ў надзвычайнай супроць іх раз’юшанасці, гнаў іх нават і ў чужаземных гарадах.

¹² Дзеля гэтага я ішоў у Дамаск з уладаю і даручэннем ад першасвятароў.

¹³ Апоўдні ў дарозе я ўбачыў, о цару, святло з неба, мацнейшае за ззянне сонца і якое заззяла вакол мяне і тых, што ішлі са мною.

¹⁴ І калі мы ўсе ўпалі на зямлю, я пачуў голас, які казаў мне на яўрэйскай мове: «Саўле, Саўле, чаму ты гоніш Мяне? Цяжка табе ісці супроць ражна?»

¹⁵ І я сказаў: «Хто ты, Госпадзе?» А Госпад сказаў: «Я Ісус, Якога ты гоніш.

¹⁶ Але ўстань і стань на свае ногі, бо Я дзеля гэтага з’явіўся табе, каб прызначыць цябе слугою і сведкам і таго, у чым ты бачыў Мяне, і таго, у чым Я з’яўлюся табе,

¹⁷ выбаўляючы цябе ад [гэтага] народу і язычнікаў, да якіх Я [цяпер] пасылаю цябе

¹⁸ адкрыць ім вочы, каб яны павярнуліся ад цемры да святла і ад улады сатаны да Бога, каб яны атрымалі дараванне грахоў і спадчыну між тых, хто асвечаны вераю ў Мяне».

¹⁹ Таму я, цару Агрыпе, не быў непакорлівы нябеснаму з’явенню,

²⁰ але спярша абвяшчаў і тым, што ў Дамаску, і ў Іерусаліме, і па ўсёй іудзейскай краіне, і язычнікам, каб яны пакаяліся і звярнуліся да Бога, творачы годныя ўчынкі, даказваючы сваё пакаянне.

²¹ За гэта іудзеі, схапіўшы мяне, [калі я быў] у святыні, спрабавалі расправіцца.

²² Але, атрымаўшы дапамогу ад Бога, я да гэтага дня стаю, сведчачы і малому і вялікаму, не кажучы нічога, акрамя таго, пра што прарокі і Маісей казалі, што гэта адбудзецца,

²³ што павінен быў адпакутаваць Хрыстос і Ён, першы ўваскрэслы з мёртвых, абвесціць святло і гэтаму народу, і язычнікам.

²⁴ І калі ён казаў гэта ў сваю абарону, Фэст гучным голасам прамовіў: Ты звар’яцеў, Паўле! Вялікая вучонасць даводзіць цябе да вар’яцтва.

²⁵ А Павел [сказаў]: Я не звар’яцеў, глыбокашаноўны Фэсце, а кажу словы праўды і здаровага розуму.

²⁶ Бо ведае пра гэта цар, якому я і кажу адважна, бо я перакананы, што [нішто] з гэтага не засталося для яго незаўважаным; бо не ў закутку гэта рабілася.

²⁷ Цару Агрыпе, ці верыш прарокам? Ведаю, што верыш.

²⁸ Але Агрыпа Паўлу [сказаў]: Ты хутка ўгаворыш мяне, каб я зрабіўся хрысціянінам.

²⁹ А Павел [сказаў]: Я маліўся б Богу, каб хутка ці няхутка не толькі ты, але і ўсе, хто слухае мяне сёння, зрабіліся такімі ж, як я, акрамя гэтых ланцугоў.

³⁰ І, [калі ён гэта сказаў], усталі цар, і намеснік, і Верніка, і тыя, хто сядзеў з імі;

³¹ і, адышоўшы, гаварылі адзін з адным, кажучы: Гэты чалавек не робіць нічога, вартага смерці альбо ланцугоў.

³² І Агрыпа сказаў Фэсту: Можна было б вызваліць гэтага чалавека, калі б ён не апеляваў да цэзара. [Таму і вырашыў намеснік паслаць яго да кесара].