Лукаша 7 разьдзел

 

 

Калі Ён скончыў усе словы Свае люду, які слухаў, дык увайшоў у Капернаум.

 

У аднаго сотніка слуга, якім ён даражыў, быў хворы пры сьмерці.

 

Пачуўшы пра Ісуса, ён паслаў да Яго юдэйскіх старэйшынаў — прасіць Яго, каб прыйшоў ацаліць слугу ягонага.

 

І яны, прыйшоўшы да Ісуса, прасілі Яго моцна, кажучы: ён варты, каб Ты зрабіў дзеля яго гэта,

 

бо ён любіць народ наш і збудаваў нам сынагогу.

 

Ісус пайшоў зь імі. І калі Ён недалёка ўжо быў ад дома, сотнік прыслаў да Яго сяброў сказаць Яму: ня турбуйся, Госпадзе, бо я ня варты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;

 

таму і сябе самога не палічыў я вартым прыйсьці да Цябе; але скажы слова, і паправіцца слуга мой;

 

бо я і падуладны чалавек, але, маючы ў сябе ў падначаленьні вояў, кажу аднаму: «ідзі», і ідзе; і другому: «прыйдзі», і прыходзіць; і слузе майму: «зрабі тое», і робіць.

 

Пачуўшы гэта, Ісус зьдзівіўся яму і, павярнуўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізраілі не знайшоў Я такое веры.

 

Пасланцы, вярнуўшыся ў дом, знайшлі хворага слугу здаровым.

 

Пасьля гэтага Ісус пайшоў у горад, які называўся Наін, і зь Ім ішлі многія вучні Ягоныя і мноства людзей.

 

Пасля гэтага Ісус пайшоў у места называнае Наін. І з Ім ішлі многія з Ягоных вучняў і мноства народу.

Калі ж Ён наблізіўся да гарадзкое брамы, тут выносілі памерлага, адзінага сына ў маці, а яна была ўдава; і шмат людзей ішло зь ёю з горада.

 

Калі Ён падыйшоў да варотаў места, тут выносілі памёршага адзінага сына ў маткі, а яна была ўдава. І шмат народу йшло за ёю з места.

Убачыўшы яе, Гасподзь умілажаліўся зь яе і сказаў ёй: ня плач.

 

Угледзеўшы яе, Госпад злітаваўся над ёю ды сказаў ёй: ня плач.

І падышоўшы, дакрануўся да мараў; тыя, што несьлі, спыніліся; і Ён сказаў: хлопча! табе кажу, устань.

 

І падыйшоўші дакрануўся да насілкаў; тыя што несьлі затрымаліся. І Ён сказаў: хлопча, табе кажу: устань!

Мёртвы, падняўшыся, сеў і пачаў гаварыць; і аддаў яго Ісус маці ягонай.

 

Умёршы падняўшыся сеў і пачаў гаварыць; і аддаў яго Ісус ягонай маці.

І ўсіх апанаваў страх, і славілі Бога, кажучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і Бог наведаў народ Свой.

 

І ўсіх зьняў страх, і славілі Бога, кажучы: вялікі прарок паўстаў між намі і Бог адведаў свой народ.

Такая пагалоска пра Яго разышлася па ўсёй Юдэі і па ўсім навакольлі.

 

І абвясьцілі Яну вучні ягоныя пра ўсё тое.

 

Ян, паклікаўшы двух вучняў сваіх, паслаў да Ісуса спытацца: ці Той Ты, Які павінен прыйсьці, ці чакаць нам другога?

 

Яны, прыйшоўшы да Ісуса, сказалі: Ян Хрысьціцель паслаў нас да Цябе спытацца: ці Той Ты, Які мае прыйсьці, ці чакаць нам другога?

 

А тым часам Ён многіх ацаліў ад хваробаў і немачаў і ад злых духаў, і многім сьляпым даў зрок.

 

І сказаў ім Ісус у адказ: ідзеце, скажэце Яну, што вы бачылі і чулі: сьляпыя робяцца відушчымі, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца, глухія чуюць, мёртвыя ўваскрасаюць і ўбогім абвяшчаецца дабравесьце;

 

і дабрашчасны, хто не спакусіцца празь Мяне.

 

І калі пайшлі пасланцы Янавыя, Ён пачаў гаварыць людзям пра Яна: што глядзець хадзілі вы ў пустыню? ці ня трысьцінку, ветрам калыханую?

 

што ж глядзець хадзілі вы? ці не чалавека, у мяккія шаты апранутага? Але тыя, хто апранаецца пышна і раскошна жыве, яны пры дварах царскіх.

 

Што ж глядзець хадзілі вы? ці не прарока? Таму, кажу вам, нават больш, чым прарока.

 

Гэта той, пра якога напісана: «вось, Я пасылаю анёла Майго перад абліччам Тваім, які падрыхтуе шлях Твой перад Табою».

 

Бо кажу вам: сярод народжаных жанчынамі няма ніводнага прарока большага за Яна Хрысьціцеля; але найменшы ў Царстве Божым большы за яго.

 

І ўвесь народ, які слухаў, і мытнікі ўзьнесьлі Богу славу, ахрысьціўшыся хрышчэньнем Янавым;

 

а фарысэі і законьнікі адверглі волю Божую пра сябе, ня хрысьціўшыся ў яго.

 

Тады Гасподзь сказаў: з кім параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?

 

яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку, клічуць адно аднаго і кажуць: мы гралі вам на жалейцы, а вы не скакалі; мы сьпявалі вам песьні журботныя, а вы не галасілі.

 

Бо прыйшоў Ян Хрысьціцель, ні хлеба ня есьць, ні віна ня п’е; і кажаце: «у ім дэман».

 

Прыйшоў Сын Чалавечы, есьць і п’е; і кажаце: «вось чалавек, які любіць есьці і піць віно, прыяцель мытнікаў і грэшнікаў».

 

І апраўдана мудрасьць усімі дзецьмі яе.

 

Нехта з фарысэяў прасіў Яго паесьці зь ім ежы; і Ён, увайшоўшы ў дом фарысэя, узьлёг.

 

Нехта, з фарысэяў запрасіў Ісуса, каб еў з ім разам. І Ён увайшоў у дом фарысэя і ўзьлёг. І вось жанчына з таго места, якая была грэшніцаю, даведаўшыся, што Ён спачывае ў доме фарысэя, прынесла алябастраваю судзіну з алеем;

І вось, жанчына з таго горада, якая была грэшніца, даведаўшыся, што Ён узьляжыць у доме ў фарысэя, прынесла алавастравы посуд зь мірам;

 

і стаўшы з-заду ля Ягоных ног і плачучы, пачала абліваць Ягоныя ногі сьлязамі і выціраць валасамі свае галавы, і цалавала Ягоныя ногі і мазала алеем.

і, стаўшы ззаду каля ног Ягоных і плачучы, пачала абліваць ногі Ягоныя сьлязьмі і абціраць валасамі галавы сваёй, і цалавала ногі Яму, і мазала мірам.

 

Бачучы гэтае, фарысэй, што запрасіў Яго, казаў сам да сябе: "Калі-б Ён быў прарок, дык-бы ведаў, хто і якая жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца".

Бачачы гэта, фарысэй, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарок, дык ведаў бы, хто і якая жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца.

 

Зьвярнуўшыся да яго, Ісус сказаў, "Сымон, Я маю штосьці сказаць табе". Ён кажа: "Скажы, Настаўнік".

Зьвярнуўшыся да яго, Ісус сказаў: Сымоне! Я маю нешта сказаць табе. Ён кажа: скажы, Настаўнік.

 

Ісус сказаў: "У аднаго пазыкадаўца было двох даўжнікоў; адзін быў вінен пяцьсот дынараў, а другі пяцьдзесят.

Ісус сказаў: у аднаго пазыкоўца было два даўжнікі: адзін вінен быў пяцьсот дынараў, а другі пяцьдзясят;

 

Але як яны ня мелі чым аддаць, ён дараваў абодвым. Скажы, каторы з іх будзе больш любіць яго?"

але як што яны ня мелі чым заплаціць, ён дараваў абодвум. Дык скажы, каторы зь іх болей палюбіць яго?

 

Сымон адказаў: "Думаю, той, катораму болей дараваў". Ён сказаў яму: "Ты справядліва рассудзіў".

Сымон адказаў: думаю, той, каму больш даравана. Ён сказаў яму: правільна ты разважыў.

 

І зьвярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сымону: "Ці бачыш гэтую жанчыну? Я ўвайшоў у твой дом і ты ня даў Мне вады на ногі, а яна сьлязамі абліла Мне ногі і выцерла сваімі валасамі.

І абярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сымону: ці бачыш ты гэтую жанчыну? Я прыйшоў у дом твой, і ты вады Мне на ногі ня даў: а яна сьлязьмі абліла Мне ногі і валасамі галавы свае абцерла.

 

Ты цалаваньня Мне ня даў, а яна, як толькі Я прыйшоў, не перастае цалаваць мае ногі.

Ты цалаваньня Мне ня даў; а яна, з той хвіліны, як Я прыйшоў, не перастае цалаваць Мне ногі.

 

Ты галавы Мне маслам не памазаў, а яна алеем памазала мае ногі.

Ты галавы Мне алеем не памазаў; а яна мірам намасьціла Мне ногі.

 

Дзеля гэтага кажу табе, даруюцца многія яе грахі за тое, што яна многа ўзьлюбіла, а каму мала даруецца, той мала любіць".

А таму кажу табе: даруюцца грахі ёй многія за тое, што яна палюбіла многа: а каму мала даруецца, той мала любіць.

 

А ёй сказаў: "Адпускаюцца табе грахі".

А ёй сказаў: даруюцца табе грахі.

 

І тыя, што спачывалі разам з Ім, пачалі гаварыць у сабе: "Хто Ён такі, што і грахі адпускае?"

І тыя, што ўзьляжалі зь Ім, пачалі гаварыць самі сабе: хто гэта, што і грахі даруе?

 

Ён-жа сказаў жанчыне: "Вера твая спасла цябе; ідзі з мірам".

А Ён сказаў жанчыне: вера твая ўратавала цябе; ідзі зь мірам.