Да Габрэяў 9 разьдзел

 

 

І першы запавет меў уставу пра набажэнства і сьвяцілішча зямное,

 

Праўду кажучы, то і першы запавет (сьвятарства) быў не без уставаў адносна багаслужбы й сьвятыні зямное,

бо пастаўлена была скінія першая, у якой былі сьвяцільня, і стол, і хлябы пакладныя, і якая называецца «сьвятое».

 

першатвор у палатцы (tabernakulum) шчэ на пустыні, і ў ім ужо быў сьвечнік і стол і хлябы пакладные: гэта звалася «Святое».

А за другою заслонаю была скінія, называная «сьвятое сьвятых»,

 

А за другою заслонаю — ўласьцівае tabernakulum Святое Святых,

у якой мелася залатая кадзільніца і абкладзены з усіх бакоў золатам каўчэг запавета, дзе былі залаты посуд з маннаю, жазло Ааронава расьцьвілае і скрыжалі запавета,

 

меўшае залатую кадзільніцу і арку (кораб) запавету, з усіх бакоў абложаны золатам, а ў ім шчыразалатая судзіна з маннаю ды паліцай Аарона, што калісь была расьцьвіла, а такжа табліцы запавету.

а над ім хэрувімы славы, якія асланялі ачышчальню; пра што ня трэба цяпер гаварыць падрабязна.

 

Над аркаю-ж Хэрубіны хвалы з разгорнутымі крыльлямі ацянялі благальню, аб чым цяпер няма патрэбы дакладней гаварыць.

Пры такім уладкаваньні, у першую скінію заўсёды ўваходзяць сьвятары служыць Набажэнства;

 

І калі ось гэтак было ўладжана ў першае месца Святое ўваходзілі абыдна сьвятары выконваючые службу Божую.

а ў другую — адзін раз на год адзін толькі першасьвятар, не бяз крыві, якую ахвяруе за сябе і за грахі неабазнанасьці народу.

 

А да Святога Святых увайходзіў толькі адзін раз у год архісьвятар, і то не без крыві, якую ахвяроўваў за свае і людзкіе пахібы.

Гэтым Дух Сьвяты паказвае, што яшчэ не адкрыта дарога ў сьвяцілішча, пакуль стаіць ранейшая скінія.

 

Праз тое бо, зазначаў Дух Святы, пакуль стаіць першае tabernakulum, дарога да сьвятасьці яшчэ не адкрыта.

Яна ёсьць вобраз цяперашняга часу, калі прыносяцца дары і ахвяры, якія ня могуць зрабіць у сумленьні дасканалым ахвяравальніка,

 

А было гэта падабенства да нашых часаў, паказваючае, што дары й ахвяры, якія ахвяроўваюцца, ня могуць зрабіць дасканалым ў сумленні таго, хто выконвае службу Божую.

і якія з прысмакамі і пітвом, і рознымі абмываньнямі і абрадамі, што датычацца плоці, устаноўленыя былі толькі да часу выпраўленьня.

 

Што гэта ёсьць загады цялесные датычна страваў і напіткаў ды розных абмыванняў, устаноўленых да пары адмены іх.

Але Хрыстос, Першасьвятар будучых дабротаў, прыйшоўшы з большай і дасканалейшай скініяй, нерукатворнаю, гэта значыць, не таго ўсталяваньня,

 

Але Хрыстус стаўся Усесьветарам дабра будучага праз вышэйшае й дасканалейшае taberbakulum, ня рукою ўтворанае, г.зн. сьвятыняй ня з гэтага сьвету,

і ня з крывёю казлоў і цялят, а са Сваёю Крывёю; аднаго разу ўвайшоў у сьвяцілішча і набыў вечнае адкупленьне.

 

ды не праз кроў казлоў і цялят, але праз уласную кроў увайшоў раз назаўсёды ў сьвятыню, даканаўшы вечнае адкупленне.

Бо, калі кроў цялят і казлоў і попел ялаўкі праз акрапленьне асьвячае апаганеных, каб чыстае было цела,

 

Бо калі кроў валоў і казлоў ды попел з ялавіцы пакрапіўшые нячыстых ачышчалі і усьвячвалі,

дык наколькі ж болей Кроў Хрыста, Які Духам Сьвятым прынёс Сябе, бездакорнага, Богу, ачысьціць сумленьне нашае ад мёртвых дзеяў, на служэньне Богу жывому і Сапраўднаму!

 

то на колькіж болей кроў Хрыстуса, які Духам вечным прынёс сябе самога Богу прачыстым, ачысьціць наша сумленне ад мяртвых дзел, каб служылі Богу жывому!

І таму Ён ёсьць Заступнік Новага Запавета, каб у выніку сьмерці Ягонай, якая была дзеля адкупленьня ад злачынстваў, зробленых у першым запавеце, пакліканыя да вечнай спадчыны атрымалі абяцаньне.

 

Дзеля гэтагаж ён і ёсьць пасярэднікам Новага Запавету, каб праз ахвяраваную сьмерць для адкуплення праступстваў, дакананых за Першага Запавету, выбраные атрымалі абяцанае спадкаемства вечнае.

Бо, дзе завяшчаньне, там трэба, каб настала сьмерць завяшчальніка,

 

Бо дзе ёсьць тэстамэнт, там мусіць наступіць сьмерць тэстатара,

бо завяшчаньне мае сілу пасьля памерлых; яно ня мае сілы, калі завяшчальнік жывы.

 

тэстамэнт бо ўходзіць у сілу з хвілінаю сьмерці, інакш ня мае значэння, пакуль жыве тэстатар.

Таму і першы запавет быў уцьверджаны не бяз крыві,

 

Таму і першы не без крыві быў замацаваны.

бо і Майсей, прамовіўшы ўсе запаведзі паводле закона перад усім народам, узяў кроў цялят і казлоў з вадою і воўнай чырванёнаю і ісопам, і акрапіў як самую кнігу, так і ўвесь народ,

 

Бо і Майжэш, па аглашэнні цэламу народу ўсіх сваіх уставаў Законам, узяў кроў цялят і казьлят зьмяшаную з вадою, шкарлятнай воўнай і гіззопам ды, пакрапіўшы самую кнігу, пакрапіў і ўвесь народ,

кажучы: «гэта кроў запавета, які запавядаў вам Бог».

 

кажучы: «Гэта ёсьць кроў Запавету, які паслаў вам Бог» (Выйсьць. 24:8).

Таксама акрапіў крывёю і скінію і ўвесь посуд богаслужбовы.

 

такжасама акрапіў і tabernakulum (намёт сьвятыні) і ўсё служэбнае судзьдзё.

Ды і ўсё амаль паводле закона ачышчаецца крывёю, і без праліцьця крыві ня бывае дараваньня.

 

І амаль усё водле Права ачышчаецца крывёю, а без праліцьця крыві няма адпушчэння.

Таму і вобразы нябеснага павінны былі ачышчацца гэтымі, а самае нябеснае лепшымі за гэтыя ахвярамі.

 

Калі восьжа трэба гэткім чынам ачышчаць тое, што было толькі сымбалем нябеснага, дык самае нябеснае вымагала без параўнання вышэйшых ахвяр.

Бо Хрыстос ўвайшоў не ў рукатворнае сьвяцілішча, паводле вобразу сапраўднага ўсталяванае, а ў самое неба, каб стаць сёньня за нас перад абліччам Божым,

 

Бо Хрыстус не ўвайшоў да тае сьвятыні, збудаванае рукамі, быўшай толькі вобразам праўдзівай, але да самага неба, каб ставіцца за нас прад абліччам Ьожым.

і не на тое, каб шматкроць ахвяроўваць Сабою, як першасьвятар уваходзіць у сьвяцілішча штогод з чужою крывёю;

 

Не ўвайшоў тож, каб ня раз меў ахвяроўваць самога сябе, як архісьвятар, што раз-у-год увайходзіць у Святое-Святых з крывёю не сваёю.

інакш належала б Яму шматкроць пакутаваць ад пачатку сьвету. А Ён адзін раз, пад канец вякоў, зьявіўся для зьнішчэньня грэху ахвяраю Сваёю.

 

Інакш бо мусеўбы ён сукротна цярпець ад пачатку сьвету. Але ён цяпер, на канцы вякоў, зьявіўся раз для паканання граху праз ахвяраванне сябе.

І як людзям належыць адзін раз памерці, а потым суд,

 

А як людзям пастаноўлена раз умерці, а потым суд,

так і Хрыстос: адзін раз прынёсшы Сябе ў ахвяру, каб пабраць грахі многіх, другі раз зьявіцца ня дзеля ачышчэньня грэху, а дзеля тых, што чакаюць Яго на збавеньне.

 

гэтак і Хрыстус: раз прынёсшы сябе ў ахвяру, каб панесьці грахі многіх, другі раз без граху ўкажацца тым, што чакаюць яго для збаўлення.