Эклезіяста 1 разьдзел
Кніга Эклезіяста, альбо Прапаведніка
Пераклад Яна Станкевіча → Пераклад Антонія Бокуна
Словы Казаньніка, сына Давідавага, караля ў Ерузаліме.
Слова Эклезіяста, сына Давіда, валадара ў Ерусаліме.
Марнасьць марнасьцяў, сказаў Казаньнік, марнасьць марнасьцяў, усе марнасьць.
Марнасьць марнасьцяў, сказаў Эклезіяст, марнасьць марнасьцяў, усё — марнасьць.
Якая перавага чалавеку з усяе гарапашнасьці ягонае, што ён гарапашнічае пад сонцам?
Якая карысьць чалавеку з усёй цяжкай працы ягонай, якую ён робіць пад сонцам?
Пакаленьне адыходзе, і пакаленьне прыходзе, але зямля трывае на векі.
Пакаленьне адыходзіць і пакаленьне прыходзіць, а зямля на вякі трывае.
Таксама сонца ўзыходзе, і сонца заходзе, і сьпяшаецца да месца свайго, ідзе яно ўзышло.
Узыйшло сонца, і зайшло сонца, і сьпяшаецца на месца сваё, дзе яно ўзыходзіць.
Вецер вее на паўдня і кружыняе на поўнач, кружыняе, кружыняе, дзьмець і на кругі свае зварачаецца вецер.
Вецер ідзе на поўдзень і паварочвае на поўнач, кружляючы, кружляе, дзьме вецер і вяртаецца вецер на кружэньне сваё.
Усі рэкі цякуць у мора, мора, адылі, ня поўнае; да тога месца, скуль рэкі цякуць, яны зварачаюцца.
Усе рэкі цякуць у мора, і мора не перапаўняецца; да месца, з якога рэкі цякуць, вяртаюцца яны, каб [зноў] адтуль выцякаць.
Усі рэчы поўныя працы; ня можа людзіна выказаць; не насыціцца вока глядзеньням, ані вуха напоўніцца слуханьням.
Усе словы стамляюць, ня можа чалавек выказаць [усяго]. Не насыціцца вока гляджэньнем, і не напоўніцца вуха слуханьнем.
Што было, тое й будзе; і што дзеялася, тое й будзе дзеяцца; і няма нічога новага пад сонцам.
Што было, тое і будзе, а што рабілася, тое і будзе рабіцца, і няма нічога новага пад сонцам.
Бывае штось, праз што кажуць: «Глянь гэта навіна»; але было яно ўжо ад веку, што быў перад намі.
Бывае рэч, пра якую кажуць: “Глядзі, вось гэта новае”, але гэта было ўжо ў вяках, што былі перад намі.
Няма памяці пярэдняга, дый апошнія, што будуць, не застануцца ў памяці тых, што прыйдуць наапошку.
Няма памяці пра тых, што раней жылі, і таксама пра тых, што потым жыць будуць, ня будзе памяці ў тых, якія будуць пасьля іх.
Я, Казаньнік, быў каралём над Ізраелям у Ерузаліме.
Я, Эклезіяст, быў валадаром Ізраіля ў Ерусаліме.
І я наважыў у сэрцу сваім сачыць а скумаць розумам усе, што дзеецца пад нябёсамі. Гэты цяжкі занятак даў Бог сыном людзкім, каб мучылі сябе ім.
І аддаў я сэрца маё, каб шукаць і дасьледаваць з мудрасьцю ўсё, што дзеецца пад небам. Гэты кепскі занятак даў Бог сынам чалавечым, каб былі занятыя ім.
Бачыў я ўсі справы, якія робяць пад сонцам: і вось, усе — марнасьць а тамаваньне духа.
Глядзеў я на ўсе справы, якія робяцца пад сонцам; і вось, усё — марнасьць і пагоня за ветрам.
Скрыўленага нельга выпрастаць, і нестаючага нельга лічыць.
Крывое ня можна зрабіць простым, і тое, чаго няма, нельга палічыць.
Мужаваў я із сэрцам сваім, кажучы: «Я, гля, я ўзьвялічыўся а прыдбаў болей мудрасьці, чымся ўсі, што былі перад імною ў Ерузаліме, і сэрца мае бачыла шмат мудрасьці а веды».
Сказаў я ў сэрцы маім, кажучы: “Вось, я ўзьвялічыўся і прыдбаў мудрасьці больш за ўсіх, што былі раней за мяне ў Ерусаліме; і сэрца маё ўбачыла шмат мудрасьці і веданьня”.
І я даў сэрцу свайму пазнаць мудрасьць а веду, шал а дурноту; і я ведаю, што таксама гэта немарасьць духа;
І аддаў я сэрца маё, каб пазнаць мудрасьць і пазнаць шаленства і глупоту; і спазнаў, што і гэта — турбаваньне духа.
Бо ў шмат мудрасьці, шмат і гневу, і хто павялічае веду, павялічае боль.
Бо з вялікай мудрасьці шмат смутку, і хто павялічвае веданьне, павялічвае боль.
