Niekatoryja cudy Je. Chrysta
1 Kali-ž zyjšoŭ z hary, pajšli za im wialikija hramady.
2 I woś prakažany, padyjšoŭšy, kłaniaŭsia jamu, kažučy: Panie, kali chočaš, možaš mianie ačyścić.[1]
3 I Jezus, praciahnuŭšy ruku, dakranuŭsia da jaho, kažučy: Chaču, budź ačyščany. I zaraz-ža była ačyščana jahonaja prakaza.
4 I skazaŭ jamu Jezus: Hladzi, nikomu nie kažy, ale idzi, pakažysia świataru i achwiaruj dar, jaki zahadaŭ Majsiej, henym na paświedčańnie.[2]
5 Kali-ž uwajšoŭ u Kaparnaum, padyjšoŭ da jaho sotnik, prosiačy jaho,
6 i kažučy: Panie, słuha moj lažyć doma sparalizawany i ciažka mučycca.
7 I skazaŭ jamu Jezus: Ja pryjdu i azdaraŭlu jaho.
8 A sotnik, adkazwajučy, pramowiŭ: Panie, ja nia wart, kab ty uwajšoŭ pad dach moj, ale skažu tolki słowam i azdarawieje słuha moj.
9 Bo i ja jość čaławiek pastaŭleny pad uładaj, majučy pad saboj žaŭnieraŭ, i kažu hetamu: "Idzi" — i jon idzie, druhomu: "Pryjdzi" — i jon prychodzić, a słuzie majmu: "Rabi heta" — i jon robić.[3]
10 A pačuŭšy, Jezus ździwiŭsia i skazaŭ da tych, što išli za im: Sapraŭdy kažu wam, nie znajšoŭ ja takoj wialikaj wiery ŭ Izrailu.
11 A kažu wam, što mnohija pryjduć z uschodu i zachadu i zasiaduć z Abrahamam, Izaakam i Jakubam u karaleŭstwie niabiesnym,
12 a syny karaleŭstwa buduć wykinuty ŭ ciemru nadwornuju, tam budzie płač i skryhot zuboŭ.[4]
13 I skazaŭ Jezus sotniku: Idzi, i jak ty ŭwieryŭ, niachaj tabie staniecca. I azdarawieŭ słuha ŭ tuju hadzinu.
14 I kali Jezus pryjšoŭ u dom Piatra, ubačyŭ ciešču jahonuju, lažačuju ŭ haračcy,
15 i dakranaŭsia da jaje ruki, i pakinuła jaje haračka, i jana ŭstała i pasłuhawała im.
16 Kali-ž nadyjšoŭ wiečar, prywiali da jaho mnohich, majučych złych duchaŭ. I wyhaniaŭ duchaŭ słowam i azdarawiŭ usich chworych,[5]
17 kab spoŭniłasia, što było skazana praz Izraila praroka, jaki kaža: "Jon pryniaŭ našyja niemačy i nsiŭ našyja chwaroby". (53, 4).
18 Widziačy-ž nawakoł siabie mnohija hramady, Jezus zahadaŭ pierapłyć na druhi bok mora.
19 I padyjšoŭšy adzin knižnik, skazaŭ jamu: Wučyciel, ja pajdu za taboju, dzie tolki ty pojdzieš.[6]
20 A Jezus skazaŭ jamu: Lisicy majuć nory i ptuški niabiesnyja hniozdy, a Syn čaławiečy nia maje dzie skłanić haławu.[7]
21 Druhi-ž z wučniaŭ jahonych skazaŭ jamu: Panie, dazwol mnie pierš pajści i pachawać baćku majho.
22 A Jezus skazaŭ jamu: Idzi za mnoju i pakiń umierłym chawać swaich niabožčykaŭ.[8]
23 I kali jon uwajšoŭ u łodku, uwajšli za im jahony wučni.
24 I woś uźniałasia wialikaja bura na mory, tak što chwali zaliwali łodku, a jon spaŭ.
25 I prystupili da jaho wučni jahony, kažučy: Panie, ratuj nas, hiniem.
26 A Jezus adkazaŭ im: Čaho wy baiciosia, maławiernyja? Tady ŭstaŭšy, zahadaŭ wiatrom i moru i zrabiłasia cišynia wialikaja.
27 A ludzi dziwilisia, kažučy: Chto-ž heta taki, što wiatry i mora słuchajuć jaho?
28 I kali prybyŭ na toj bierah u krainu Herazenaŭ, pieraniali jaho dwa majučyja djabelstwa, jakija wychodzili z hraboŭ, wielmi złyja, tak što nichto nia moh prajści henaj darohaj[9]
29 I woś jany zakryčali, kažučy: što tabie da nas, Jezusie, Synie Božy? Pryjšoŭ ty siudy pierad časam nas mučyć?
30 A była niedaloka ad ich pasučysia wialikaja stada świniej.
31 Djabły-ž, prasili jaho, kažučy: Kali nas wyhaniaješ zhetul, pašli nas u stada świniej.
32 I skazaŭ im: Idziecie. Jany-ž wyjšaŭšy, uwajšli ŭ świni. I woś usia stada kinułasia strymhałoŭ u mora i pahinuła ŭ wadzie.
33 A pastuchi ŭciakli i, pryjšoŭšy ŭ horad, raskazali ab usim i ab tych, što mieli djabelstwa.
34 I woś uwieś horad wyjšaŭ nasustreč Jezusu i, ubačyŭšy jaho, prasili, kab adyjšoŭ ad ichnych hranic.[10]
Каментары ці зноскі:
2 1 — Prakaza ŭ Palestynie i naahuł na ŭschodzie zdarajecca dawoli časta. Najčaściej pačynajecca jana z taho, što cieła čaławieka pakrywajecca ciomnymi plamami, potym pačynajuć źjaŭlacca puchliny i hnojnyja skuły, asabliwa na twaru, rukach i nahach, a ŭrešcie hnijuć i adpadajuć kancy ruk, noh, a tak-ža nos, wušy i wusny. Prakažany čaławiek, pawoli hnijučy, končyć swajo žyćcio pa jakich 8 — 10 hadoch mučeńnia. Prakažanych wyhaniali z sialib, kab jany nie zarazili zdarowych i dziela hetaha prakažanyja prabywali ŭ miascoch pustynnych, woddal ad ludziej.
4 2 — Chrystus zabaraniaje hawaryć ab swaich cudach, bo jašče nia ŭsie zrazumieli charaktar jahonaha karaleŭstwa, jakoje mieła być nie palityčnaje i ziamnoje, jak spadziawalisia ludzi, a duchowaje i niabiesnaje. Narod, pačuŭšy ab wialikim cudatworcy, moh-by padumać, što ŭžo nastaŭ čas palityčnaha wyzwaleńnia z-pad rymskaha jarma i moh-by dapuścicca niearzwažnych wystupleńniaŭ.
Światary tady znalisia na medycynie i ich paświedčańnie dawała prawa prakažanamu wiarnucca da ludziej. Za hetaje paświedčańnie treba było achwiarawać dar. Wyjmać takoje paświedčańnie zahadywała prawa Majsieja.
9 3 — Sotnik wyražaje tut swaju wieru ŭ Boskuju moc Jezusa pawiaskowamu, tak jak umieje. Jon kaža: ja zahadaju žaŭnieram i jany słuchajuć kožnaha majho słowa, taksama i Tabie, Panie, pasłušny chwaroby, dawoli budzie adnaho słowa, kab azdarawić majho słuhu.
12 4 — Žydy dumali, što jany, jak patomki Abrahama, uwojduć u karaleŭstwa Mesyjaša, a tymčasam Chrystus kaža, što jany za swajo niahodnaje žyćcio i adkidańnie Chrystusa sami buduć adkinieny, a na ich miesca pryjduć narody pahanskija z uschodu i zachadu.
16 5 — Wielmi redka Boh pazwalaŭ djabłu ŭwachodzić u čaławieka i karystacca im dziela swaich metaŭ. Mahčyma, što za časoŭ Chrysta, Boh čaściej dapuskaŭ takoje apanawańnie čaławieka djabłam, kab wykazać, što Chrystus maje moc i nad djabłam, jakoha wyhaniaje adnym swaim słowam.
19 6 — Knižnik hety chacieŭ iści za Jezusam, ale rabiŭ heta, jak widać z adkazu Jezusa, z pryčyn matarjalnych.
20 7 — Chrystus wielmi časta nazywaje siabie Synam čaławiečym, h. zn. Mesyjašam, katory jak "Syn čaławiečy" maje pryjści ŭ wobłakoch na hety świet pawodle praroctwa Daniły (7-13).
21−22 8 — Hety wučań choča pachawać (h. zn. dadziaržać da śmierci) swajho baćku, a potym užo pryjści da Jezusa na zaŭsiody, ale Jezus zahadywaje jamu zrabić hetaje nieadkładajučy, bo sprawy dušy i karaleŭstwa Božaha wažniejšyja za sprawy cieła.
28 9 — Hraby daŭniej byli wysiakanyja ŭ skale i wyhladali jak piačery. U hetych piačerach časam žyli apanawanyja djabłam, a nawat i prakažanyja, jakim byŭ zabaronieny dostup da ludziej. Takija hraby, tak jak i ŭ nas mahilniki, byli najčaściej kala wiosak i miastečkaŭ.
34 10 — Chrystus pazwoliŭ djabłam uwajści ŭ stada świniej, jakija patanuli ŭ wozieru. Hetym, nia hledziačy na zroblenuju škodu, chacieŭ Chrystus, jak pan usiakaha stwareńnia, pawučyć tamašnich ludziej, što jon pryjšoŭ źniščyć panawańnie djabłaŭ nad ludźmi. Ludzi ŭ toj krainie byli pahancami.
Знайшлі памылку ў тэксце? Вылучыце яе і націсніце:
Ctrl + Enter
Świataja Ewanelija Jezusa Chrysta pawodle Mateuša, 8 разьдзел
Звярніце ўвагу. Нумары вершаў — гэта спасылкі, якія вядуць на раздзел з параўнаннем перакладаў. Паспрабуйце, магчыма, вы будзеце прыемна здзіўлены.
