1 I adkazwajučy Jezus hawaryŭ im iznoŭ u prypowieściach, kažučy:
2 Padobnym stałasia karaleŭstwa niabiesnaje da čaławieka karala, katory sprawiŭ wiasielle swajmu synu.
3 I pasłaŭ słuh swaich klikać zaprošanych na wiasielle, i nie chacieli pryjści.
4 Iznoŭ pasłaŭ inšych słuh, kažučy: Skažecie zaprošanym: "Woś ja pryhatowiŭ abied moj, wały maje i kormniki pabity i ŭsio hatowa; prychodźcie na wiasielle".[1]
5 Ale jany nia dbali i pajšli, chto da swaje sialiby, a chto da swajho handlu,
6 druhija-ž schapili słuh jahonych i naźdzkawaŭšysia, pazabiwali.[2]
7 Kali-ž pačuŭ karol, zahniewaŭsia i pasłaŭšy swajo wojska, wyhubiŭ henych zabojcaŭ i spaliŭ ichny horad.[3]
8 Tady skazaŭ swaim słuham: Wiasielle-to hatowa, ale prošanyja nia byli dastojny.
9 Dyk idziecie na skryžawańni daroh i kaho-tolki spatkajecie, kličcie na wiasielle.
10 I słuhi jahony, wyjšaŭšy na darohi, sabrali ŭsich, kaho znajšli, błahich i dobrych — i wiasielle było poŭnaje haściej.
11 A karol uwajšoŭ, kab pahladzieć na haściej, i ŭbačyŭ tam čaławieka nieadzietaha ŭ wiasielnuju woprtaku.[4]
12 I skazaŭ jamu: Druža, jak ty siudy ŭwajšoŭ, nia majučy wiasielnaj wopratki? Ale toj maŭčaŭ.[5]
13 Tady skazaŭ karol słuham: Źwiazaŭšy ruki i nohi jaho, kińcie jaho ŭ wonkawuju ciemru, tam budzie płač i skryhot zuboŭ.[6]
14 Bo mnoha paklikanych, ale mała wybranych.[7]
Chrystus — syn Dawida.
15 Tady faryzei, adyjšoŭšy, zrabili naradu, jak-by jaho zławić u mowie.[8]
15 Tady faryzei, adyjšoŭšy, zrabili naradu, jak-by jaho zławić u mowie.[8]
16 I pasłali da jaho swaich wučniaŭ z Heradyjanami, kažučy: Wučyciel, my wiedajem, što ty praŭdamoŭny i darohi Božaj papraŭdzie nawučaješ i nie zwažaješ na nikoha, bo nie ahladajeśsia na asobu ludzkuju,[9]
17 dyk skažy nam, jak tabie zdajecca, možna dawać padatak cezaru, ci nie?[10]
18 A Jezus, paznaŭšy ichnuju niahodnaść, skazaŭ: Čamu spakušajecie mianie, krywadušniki?
19 Pakažecie mnie padatkowuju manetu. Jany-ž pryniasli jamu dynara.
20 I skazaŭ im Jezus: Čyj heta woblik i nadpis?
21 Kažuć jamu: Cezaraŭ. Tady skazaŭ im: Dyk addajcie što cezarawa, cezaru, a što Božaje, Bohu.[11]
22 I pačuŭšy, jany ździwilisia i pakinuŭšy jaho, adyjšli.
23 U toj dzień prystupili da jaho sadukiei, katoryja kažuć, što niama ŭskrašeńnia, i spytalisia ŭ jaho,
24 kažučy: Wučyciel, Majsiej skazaŭ: "Kalib chto pamior, nia majučy syna, to brat jahony woźmie jaho žonku i ŭskrasić patomstwa bratu swajmu" (Paŭł. Pr. 25, 5).
25 Było-ž u nas siem bratoŭ: pieršy, ažaniŭšysia, pamior i, nia majučy patomstwa, pakinuŭ žonku swaju bratu swajmu.
26 Taksama druhi i treci až da siomaha.
27 A ŭkancy paśla ŭsich pamiarła i žonka.
28 Dyu u ŭskrašieńni čyjoj z siamioch budzie jana žonkaj? Bo ŭsie mieli jaje.[12]
29 A Jezus, adkazwajučy, skazaŭ im: Wy mylajeciesia, nia wiedajučy Pisańniaŭ ani mocy Božaj.
30 Bo ŭ uskrašeńni ani ženiacca, ani iduć zamuž, ale buduć jak anioły Božyja ŭ niebie.
31 A ab uskrašeńni ŭmierłych ci wy nia čytali, što było skazana Boham, katory wam kaža:
32 "Ja jość Boh Abrahama, i Boh Izaaka, i Boh Jakuba"? (Wych. 3, 6). Nia jość-ža Boh umierłych, ale žywych.[13]
33 I, pačuŭšy, hramady dziwilisia z nawuki jaho.