Jezus zaachwočwaje da čujnaści. Prypowieść ab dziesiaci dziaŭčatach
1 Tady padobnaje budzie karaleŭstwa niabiesnaje da dziesiaci dziaŭčat, jakija, uziaŭšy swaje świetačy, wyjšli nasustreč maładomu i maładoj.[1]
2 Piać-ža z ich było niearzumnych, a piać razumnych.
3 Ale piać niearzumnych, uziaŭšy świetačy, nie ŭziali z saboju aliwy,[2]
4 a razumnyja ŭziali aliwy ŭ pasudziny swaje z świetačami.
5 Kali-ž małady zamarudziŭ, zadramali ŭsie i pasnuli.
6 Ale ŭpoŭnač uźniaŭsia kryk: woś małady idzie, wychodźcie nasustrač jamu!
7 Tady ŭstali henyja ŭsie dzŭčaty i naładzili swaje świetačy.
8 Nierazumnyja-ž skazali mudrym: Dajcie nam wašaj aliwy, bo świetačy našyja hasnuć.
9 Adkazali razumnyja, kažučy: Kab časam nie chwaciła nam i wam, idziecie lepš da pradaŭcoŭ i kupiecie sabie.
10 Kali-ž jany pajšli kuplać, pryjšoŭ małady, i katoryja byli hatowyja, uwajšli z im na wiasielle i byli začynieny dźwiery.
11 Ukancy-ž pryjšli i druhija dziaŭčaty, kažučy: Panie, Panie, adčyni nam!
12 Ale jon, adkazwajučy, skazaŭ: Sapraŭdy kažu wam, ja nia znaju was.
13 Dyk čujcie, bo nia wiedajecie dnia ani hadziny.[3]
Prypowieść ab dziesiaci talentach
14 Bo tak jak čaławiek, adjazdžajučy, paklikaŭ swaich słuh i pieradaŭ im swajo dabro.
15 I daŭ adnamu piać talentaŭ, druhomu-ž dwa, a inšamu adzin, kožnamu pawodle jaho siły, i zaraz adjechaŭ.
16 Toj-ža, što dastaŭ piać talentaŭ, pajšoŭ, zarablaŭ na ich i zdabyŭ jašče piać.
18 A toj, što dastaŭ adzin, pajšoŭšy, zakapaŭ u ziamlu i schawaŭ hrošy pana swajho.
19 Paśla-ž doŭhaha času wiarnuŭsia pan henych słuh i zrabiŭ z imi razrachunak.
20 I prystupiŭšy, katory byŭ dastaŭ piać talentaŭ, prynios druhija piać talentaŭ, kažučy: Panie, ty mnie daŭ piać talentaŭ, woś ja zdabyŭ druhija piać.
21 Skazaŭ jamu pan jahony: Dobra, słuha dobry i wierny, tamu što ty byŭ wierny nad małym, nad mnohim ciabie pastaŭlu, uwajdzi ŭ radaść pana twajho.
22 Prystupiŭ-ža i toj, što dastaŭ dwa talenty i skazaŭ: Panie, ty mnie daŭ dwa talenty, woś ja zdabyŭ jašče dwa.
23 Skazaŭ jamu pan jahony: Dobra, słuha dobry i wierny, tamu što ty byŭ wierny nad małym, nad mnohim ciabie pastaŭlu, uwajdzi ŭ radaść pana twajho.
34 A prystupiŭšy i toj, što dastaŭ adzin talent, skazaŭ: Panie, ja wiedaju, čto ty čaławiek srohi: žnieš, dzie nie pasiejaŭ i źbiraješ, dzie nie razsypaŭ.
25 I ja, bajučysia, pajšoŭ i schawaŭ talent twoj u ziamlu, woś maješ, što twajo.
26 Adkazwajučy-ž pan jahony skazaŭ jamu: Słuha błahi i laniwy! Ty wiedaŭ, što ja žnu, dzie nia siejaŭ, i źbiraju, dzie nie razsypaŭ.
27 Dyk treba było tabie addać maje hrošy bankiram i ja, wiarnuŭšysia, uziaŭ-by što majo z prybytkam.
28 Dyk waźmiecie ad jaho talent i dajcie tamu, što maje dziesiać talentaŭ.
29 Bo kožnamu, chto maje, budzie dadziena i budzie mieć dastatak, a ŭ taho, chto nia maje, budzie adniata ŭ jaho i toje, što jon, zdajecca, maje.[4]
30 A niekarysnaha słuhu wykińcie ŭ wonkawuju ciemru, tam budzie płač i skryhot zuboŭ.
Apisańnie Apošniaha sudu
31 Kali-ž pryjdzie Syn čaławiečy ŭ sławie swajej i ŭsie anioły z im, tady siadzie na pasadzie sławy swajej,[5]
32 i źbiarucca pierad im usie narody, i addzielić ich adnych ad druhich, jak pastyr addzialaje awiec ad kazłoŭ,
33 i pastawić awiec-to pa prawaj ruce swajej, a kazłoŭ pa lewaj.
34 Tady skaža Karol tym, što naprawa ad jaho buduć: Pryjdziecie, bahasłaŭlenyja Ajca majho, atrymajecie karaleŭstwa, pryhatawanaje wam ad zakładzin świetu.[6]
35 Bo ja byŭ hałodny i wy dali mnie jeści; byŭ zaśmiahšy i wy dali mnie pić; byŭ haściom i wy pryniali mianie;[7]
36 nahim i wy pryadzieli mianie; chworym i wy adwiedali mianie; byŭ u wastrozie i wy pryjšli da mianie.
37 Tady adkažuć jamu sprawiadliwyja, kažučy: Panie, kali my bačyli ciabie hałodnym i nakarmili ciabie, zaśmiahšy i dali tabie pić?
38 Kali-ž my bačyli ciabie haściom i pryniali ciabie, nahim i pryadzieli ciabie?
39 Abo kali my bačyli ciabie chworym, abo ŭ wastrozie i pryjšli da ciabie?
40 I adkazwajučy Karol skaža im: Sapraŭdy kažu wam, skolki wy zrabili adnamu z hetych bratoŭ maich najmienšych, mnie zrabili.
41 Tady skaža i tym, što nalewa buduć: Idziecie ad mianie praklatyja ŭ wahoń wiečny, katory jość pryhatawany djabłu i aniołam jaho.[8]
42 Bo ja byŭ hałodny i wy nie dali mnie jeści, byŭ zaśmiahšy i wy nie dali mnie pić,
43 byŭ haściom i wy nie pryniali mianie, chworym i ŭ wastrozie i wy nie adwiedali mianie.
44 Tady adkažuć jamu i tyja, kažučy: Panie, kali my ciabie bačyli hałodnym, abo zaśmiahšym, abo haściom, abo nahim, abo chworym, abo ŭ wastrozie i nie pasłuchali ciabie?
45 Tady adkaža im, kažučy: Sapraŭdy kažu wam, skolki razoŭ wy nia ŭčynili adnamu z hetych najmienšych, wy i mnie nia ŭčynili.[9]
46 I pojduć hetyja na muku wiečnuju, a sprawiadliwyja ŭ žyćcio wiečnaje.[10]
Каментары ці зноскі:
1 1 — Šlub u žydoŭ składaŭsia z umowy, zroblenaj pamiž maładym i maładoj u prysutnaści świedak. Ad hetaj umowy jany ŭžo byli mužam i žonkaj. Adnak praz niejki čas maładaja astawłasia ŭ domie swaich baćkoŭ, adkul zabiraŭ jaje małady z asbliwaju ceremonijaj i pierawodziŭ jaje ŭ swoj dom. Kali wiasielle ŭžo prybližałasia da wioski maładoha, dziaŭčaty z taje wioski wychodzili z świetačami (kali heta było wiečaram) na spatkańnie maładoj pary i byli prošany razam z usimi na wiasielle. Hety wiasielny abrad Chrystus pradstaŭlaje ŭ prypowieści.
3 2 — Świetačy henyja mieli formu łodački z nakryŭkaj. U łodačku naliwali aliwy, upraŭlali z adnaho kanca knocik, a za druhi dziaržali i hetak świacili.
13 3 — Maładym tut jość Chrystus, a maładoju — Kaścioł jahony, dziesiać dziaŭčat — heta chryścijanie, a wiasielle — radaść u niebie. Kab papaści na hetaje wiasielle, treba čujnaści i dobrych čynaŭ ("aliwy"), chto hetaha nia maje, budzie adkinuty.
29 4 — Chto wierna słužyć Bohu, toj atrymliwaje ad jaho ŭsio nowyja łaski, a chto žywie ŭ laniŭstwie i niadbałaści, toj tracić pamału łaski Božyja, a časam zasłužyć i na hnieŭ Božy.
31 5 — Hetym pasadam (tronam) mahčyma budzie wobłak.
34 6 — Karol — heta Chrystus.
35 7 — Chrystus wymahaje ad ludziej dobrych učynkaŭ, bo ad hetych učynkaŭ zaležyć naharoda ŭ niebie. Na hetym miescy Chrystus dziela prykładu padaje ceły rad dobrych učynkaŭ, pradusim tych, katoryja adnosiacca da miłaserdzia i lubowi bližniaha, bo ŭ lubowi bližniaha (praktyčna biaručy), źmiaščajucca ŭsie prykazańni Božyja.
41 8 — Chrystus padaje tut i karu piekła: utratu Boha i karu ahniu, choć nie takoha jak tut na ziamli. Ahoń budzie mučyć dušy praz niejkuju suwiaź z dušoju (tak jak i ciapier kali ciarpić cieła, to ciarpić i złučanaja z ciełam duša. Tak i ahoń budzie złučany z dušoju, asudžanaj na karu piekła).
Anioły tutaka — heta ŭsie pasłancy i słuhi djabła.
45 9 — Kali za adno zaniadbańnie dobrych čynaŭ Chrystus budzie hetak mocna karać, to što hawaryć ab dakanańni złych čynaŭ!
Chrystus pradstaŭlaje tutaka apošni sud u formie hutarki, jakaja budzie adbywacca pamiž sudździoju i abwinawačanymi. Sapraŭdy-ž hety sud adbudziecca sposabam bolej duchowym: Chrystus pry pomačy nadpryrodnaha światła aświecić rozum kožnaha čaławieka, tak što kožny paznaje ŭmih usie swaje hrachi, dakananyja dumkaj, słowam i čynam i razam z hetym paznaje, na što jon zasłužyŭ.
46 10 — Chto moža pamahčy bližniamu u ciažkim pałažeńni i nia choča, toj ciažka abražaje Boha i zasłužwaje na wiečnaje asudžeńnie ŭ piekle.
Знайшлі памылку ў тэксце? Вылучыце яе і націсніце:
Ctrl + Enter
Świataja Ewanelija Jezusa Chrysta pawodle Mateuša, 25 разьдзел
Звярніце ўвагу. Нумары вершаў — гэта спасылкі, якія вядуць на раздзел з параўнаннем перакладаў. Паспрабуйце, магчыма, вы будзеце прыемна здзіўлены.
