Лукаша 9 разьдзел

 

 

І склікаўшы дванаццаць, даў ім сілу і ўладу над усімі дэманамі, і лекаваць ад хваробаў,

 

Sklikaŭšy-ž dwanaccacioch apostałaŭ, daŭ im moc i ŭładu nad usimi djabłami i kab azdaraŭlać chwaroby.

і паслаў іх зьвеставаць Царства Божае і ацаляць хворых

 

I pasłaŭ ich abwiaščać karaleŭstwa Božaje i azdaraŭlać chworych.

і сказаў ім: нічога не бярэце ў дарогу: ні кія, ні торбы, ні хлеба, ні срэбра, і ня майце па дзьве вопраткі;

 

I skazaŭ da ich: Ničoha nie biarecie ŭ darohu, nikija, ni torby, ni chleba, ni hrašej, i nia miejcie pa dźwie wopratki.

і ў які дом увойдзеце, там заставайцеся і адтуль выпраўляйцеся ў дарогу;

 

I jaki-kolečy dom uwojdziecie, tam astawajciesia i adtul nia wychodźcie.

а калі дзе ня прымуць вас, дык, выходзячы з горада таго, абцярушэце і пыл з вашых ног у сьведчаньне на іх.

 

A katoryja-b nie pryniali was, wychodziačy z henaha horadu, abtrasiecie nawat pył z wašych noh na paświedčańnie prociŭ ich.

Яны пайшлі і праходзілі селішчамі, зьвястуючы і ацаляючы ўсюды.

 

Jany-ž wyjšaŭšy, abchodzili pa miastečkach, abwiaščajučy ewaneliju i azdaraŭlajučy ŭsiudy.

Дачуўся Ірад тэтрарх пра ўсё, што рабіў Ісус, і зьдзіўляўся: бо адны казалі, што гэта Ян паўстаў зь мёртвых;

 

Pačuŭ-ža Herad tetrarcha ab usim, što dziejałasia praz jaho i sumniewaŭsia, tamu što niekatoryja hawaryli, što Jan ustaŭ z umierłych,

другія — што Ільля зьявіўся; а тыя, што адзін з старавечных прарокаў уваскрэс.

 

a niekatoryja, što Haljaš źjawiŭsia, inšyja-ž, što prarok adzin z staradaŭnych ustaŭ.

І сказаў Ірад: Яну я адцяў галаву; а хто Гэты, пра Якога я чую такое? І стараўся ўбачыць Яго.

 

I skazaŭ Herad: Jana ja ściaŭ, chto-ž jość hety, ab katorym ja takoje čuju? I staraŭsia pabačyć jaho.

Апосталы, вярнуўшыся, расказалі Яму, што яны зрабілі; і Ён, узяўшы іх з Сабою, адасобіўся ў пустэльнай мясьціне, непадалёк ад горада, называнага Бэтсаідаю.

 

I wiarnuŭšysia apostały raskazali jamu, što-kolečy jany zrabili. I ŭziaŭšy ich, adyjšoŭ asobna na pustynnaje miesca, katoraje jość kala Betsajdy.

Але людзі, даведаўшыся, пайшлі за Ім: і Ён, прыняўшы іх, гутарыў зь імі пра Царства Божае і ацаляў тых, каму было патрэбнае ацаленьне.

 

Kali ab hetym dawiedalisia hramady, pajšli za im. I pryniaŭ ich, i hawaryŭ im ab karaleŭstwie Božym, a tych, katoryja patrabawali lačeńnia, azdaraŭlaŭ.

А дзень пачаў хіліцца да вечара. І прыступіўшы да Яго, дванаццаць казалі Яму: адпусьці людзей, каб яны пайшлі ў навакольныя селішчы і вёскі начаваць і дасталі ежы; бо што мы тут у пустэльнай мясьціне.

 

Dzień-ža pačaŭ zachodzić. I prystupiŭšy, dwanaccacioch, skazali jamu: Adpraŭ hramady, kab jany pajšoŭšy ŭ miastečki i sialiby, katoryja jość nawakoł, zakwaterawalisia i znajšli ježu, bo my tut u miescy pustynnym.

Але Ён сказаў ім: вы дайце ім есьці. Яны сказалі: у нас няма больш за пяць хлябоў і дзьве рыбіны; хіба што, нам трэба пайсьці купіць ежы на ўвесь гэты люд.

 

Jon-ža skazaŭ da ich: Wy dajcie im jeści. A jany skazali: U nas niama bolej jak piać chlaboŭ i dźwie ryby; chiba nam pajści i kupić ježy na ŭsiu hetuju hramadu.

Бо іх было каля пяці тысяч чалавек. Але Ён сказаў вучням Сваім: пасадзеце іх радамі па пяцьдзясят.

 

Było-ž mužčyn kala piacioch tysiač. I skazaŭ da swaich wučniaŭ: Razsadziecie ich radami pa piaćdziesiat.

І зрабілі так, і пасадзілі ўсіх.

 

I zrabili tak, i razsadzili ŭsich.

А Ён, узяўшы пяць хлябоў і дзьве рыбіны і паглядзеўшы на неба, дабраславіў іх, пераламаў і даў вучням, каб раздаць людзям.

 

Uziaŭšy-ž piać chlaboŭ i dźwie ryby, uzhlanuŭ u nieba, i bahasławiŭ ich, i łamaŭ, i razdawaŭ wučniam swaim, kab kłali pierad hramadami.

І елі і наеліся ўсе: і рэшты кавалкаў набралася ў іх дванаццаць кашоў.

 

I jeli ŭsie, i najelisia. I nabrali, što astałosia paśla ich, dwanaccać kašoŭ kawałkaŭ.

Аднаго разу, калі Ён маліўся ў адасобленым месцы, вучні былі зь Ім, Ён спытаўся ў іх: за каго ўважаюць Мяне людзі?

 

I stałasia, kali jon byŭ adzin molačysia, byli z im i wučni. I spytaŭsia ŭ ich, kažučy: Za kaho mianie majuć hramady?

Яны сказалі ў адказ, за Яна Хрысьціцеля, а некаторыя — за Ільлю: а іншыя кажуць, што адзін з старавечных прарокаў уваскрэс.

 

A jany adkazali i skazali: Za Jana Chryściciela, inšyja-ž za Haljaša, a inšyja, što prarok adzin z pieršych ustaŭ.

А Ён спытаўся ў іх: а вы за каго ўважаеце Мяне? Адказаў Пётр: за Хрыста Божага.

 

Jon-ža skazaŭ im: A wy za kaho mianie majecie? Adkazwajučy Symon Piotr skazaŭ: Za Chrystusa Božaha.

Але Ён строга загадаў ім нікому не казаць пра гэта,

 

A jon pahraziŭšy im, zahadaŭ, kab nikomu nie hawaryli hetaha,

сказаўшы, што Сын Чалавечы мае шмат адпакутаваць, і быць адкінутым старэйшынамі, першасьвятарамі і кніжнікамі, і быць забітым, і на трэйці дзень уваскрэснуць.

 

kažučy: Što treba Synu čaławiečamu mnoha ciarpieć, i być uzhardžanym staršymi, i archiświatarami i knižnikami, i być zabitym, i treciaha dnia uskresnuć.

А да ўсіх прамовіў: калі хто хоча ісьці за Мною, адрачыся ад сябе і вазьмі крыж свой і ідзі за Мною;

 

I hawaryŭ da ŭsich: Kali chto chočy iści za mnoju, niachaj adračecca ad samoha siabie, i woźmie kryž swoj na štodzień, i niachaj idzie za mnoju.

бо, хто хоча душу сваю захаваць, той страціць яе: а хто страціць душу сваю дзеля Мяне, той захавае яе,

 

Bo chto-b chacieŭ zachawać žyćcio swajo, zahubić jaho, a chto-b zahubiŭ žyćcio swajo dziela mianie, zachawaje jaho.

бо што карысьці чалавеку здабыць увесь сьвет, а сябе самога загубіць, альбо пашкодзіць сабе?

 

Bo jakuju karyść maje čaławiek, kali-b jon uwieś świet zdabyŭ, a siabie samoha zahubiŭ, i sabie škodu zrabiŭ?

бо хто пасаромеецца Мяне і Маіх слоў, таго Сын Чалавечы пасаромеецца, калі прыйдзе ў славе Сваёй і Айцовай і сьвятых анёлаў.

 

Bo chto paŭstydajecca mianie i maich słoŭ, taho paŭstydajecca Syn čaławiečy, kali pryjdzie ŭ sławie swajej i Ajca i światych aniołaŭ.

Кажу бо вам па праўдзе: ёсьць сярод тых, што стаяць тут, такія, якія ня зьведаюць сьмерці, а ўжо ўгледзяць Царства Божае.

 

Kažu-ž wam sapraŭdy: Jość niekatoryja z stajačych tut, jakija nie spaznajuć śmierci, pakul nia ŭbačać karaleŭstwa Božaha.

Пасьля гэтых словаў, дзён праз восем, узяўшы Пятра, Яна і Якава, узыйшоў Ён на гару памаліцца.

 

Stałasia-ž paśla hetych słoŭ kala waśmi dzion, i ŭziaŭ Piatra i Jakuba i Jana, i ŭzyjšoŭ na haru, kab pamalicca.

І калі маліўся, выгляд аблічча ў Яго зьмяніўся, і вопратка ў Яго зрабілася белая, бліскучая.

 

I kali jon maliŭsia, wyhlad twaru jahonaha staŭsia inšym, i adzieńnie jahona biełaje i bliskučaje.

І вось, два мужы гутарылі зь Ім, якія былі Майсей і Ільля:

 

I woś dwa mužy hawaryli z im; a byli Majsiej i Haljaš,

зьявіўшыся ў славе, яны казалі абодва пра зыход Ягоны, які яму належала зьдзейсьніць у Ерусаліме.

 

źjawiŭšysia ŭ sławie; i hawaryli ab adychodzie jahonym, jakoha jon mieŭ dakanać u Jeruzalimie.

Пётр і астатнія зь ім змораныя былі сном: але прачнуўшыся, угледзелі славу Ягоную, і двух мужоў, што стаялі зь Ім.

 

Piotr-ža i tyja, što byli z im, byli abciažany snom. I pračnuŭšysia, jany ŭbačyli sławu jaho i dwuch mužoŭ, jakija stajali z im.

І калі яны адыходзілі ад Яго, сказаў Пётр Ісусу: Настаўнік! добра нам тут быць: зробім тры палаткі, адну Табе, адну Майсею і адну Ільлю, — ня ведаючы, што казаў.

 

I stałasia, kali adychodzili ad jaho, skazaŭ Piotr da Jezusa: Wučyciel, dobra nam tut być; i zrabiem try pałatki, adnu tabie, i adnu Majsieju, i adnu Haljašu, — nia wiedajučy, što hawaryŭ.

Калі ж ён казаў гэта, наплыло воблака і асланіла іх; і спалохаліся яны, калі ўвайшлі ў воблака.

 

Kali-ž jon hetaje hawaryŭ, staŭsia wobłak i achinuŭ ich, i zbajalisia, kali tyja ŭwachodzili ŭ wobłak.

І быў з воблака голас, які мовіў: Гэты ёсьць Сын Мой Любасны; Яго слухайце.

 

I staŭsia hołas z wobłaku, kažučy: Heta Syn moj miły, jaho słuchajcie.

Калі быў гэты голас, застаўся Ісус адзін. І яны змоўчалі і нікому не казалі ў тыя дні пра тое, што бачылі.

 

A kali staŭsia hołas, znojdzieny byŭ Jezus adzin. A jany maŭčali, i nikomu ničoha nie hawaryli ŭ henyja dni ab tym, što bačyli.

А на другі дзень, калі яны сыйшлі з гары, сустрэла Яго шмат людзей.

 

Stałasia-ž u nastupny dzień, kali jany zychodzili z hary, pieraniała ich wialikaja hramada.

Раптам нехта зь людзей усклікнуў: Настаўнік! малю Цябе зірнуць на сына майго, ён адзін у мяне:

 

I woś čaławiek z hramady zakryčaŭ, kažučy: Wučyciel, malu ciabie, uzhlań na syna majho, bo jon adzin u mianie.

яго вярэдзіць дух, і ён раптам ускрыквае, і курчыць яго, так што пускае пену; і ледзьве адступае ад яго, змучыўшы яго;

 

I woś duch chwataje jaho, i raptam kryčyć, i kidaje i torhaje jaho, i ledź adychodzić, zmučaŭšy jaho.

я прасіў вучняў Тваіх выгнаць яго, і яны не маглі.

 

I prasiŭ ja wučniaŭ twaich, kab wyhnali jaho, i nie mahli.

А Ісус адказваючы, сказаў: о род няверны і разбэшчаны! дакуль буду з вамі і буду цярпець вас? прывядзі сюды сына твайго.

 

Adkazwajučy-ž Jezus skazaŭ: O rodzie niawierny i sapsuty, dakul ža ja budu ŭ was i budu ciarpieć was? Prywiadzi siudy syna twajho.

І калі той яшчэ ішоў, дэман кінуў яго на зямлю і пачаў калаціць; але Ісус загразіў нячыстаму духу, і ацаліў падлетка, і аддаў яго бацьку ягонаму.

 

A kali padychodziŭ, djabał kinuŭ jaho i zatorhaŭ.

І ўсе зьдзіўляліся зь велічы Божай. А калі ўсе зьдзіўляліся з усяго, што гаварыў Ісус, Ён сказаў вучням Сваім:

 

I pryhraziŭ Jezus duchu niačystamu i azdarawiŭ chłopca, i addaŭ jaho baćku jahonamu.

пакладзеце вы сабе ў вушы словы гэтыя: Сын Чалавечы будзе аддадзены ў рукі чалавечыя.

 

I astaŭpianieli ŭsie dziela wialikaści Božaj. Jezus pradkazwaje druhi raz swaju muku i nawučaje apostałaŭ pakory Kali-ž usie dziwilisia z usiaho, što čyniŭ, skazaŭ swaim wučniam: Kładziecie wy ŭ sarcoch wašych hetyja słowy: bo pryjdzie čas, što Syn čaławiečy budzie wydany ŭ ruki ludziej.

Але яны не зразумелі слова гэтага, і яно было замкнута ад іх, так што яны ня ўцямілі яго; а спытацца ў Яго пра гэтае слова баяліся.

 

Ale jany nie zrazumieli hetaha słowa, i było zakrytaje prad imi, tak što nie paniali jaho; i bajalisia pytacca ŭ jaho ab hetym słowie.

І прыйшло ім на думку: хто б зь іх быў большы?

 

I ŭwajšła ŭ ich dumka, chto z ich bolšy.

А Ісус, бачачы помысел сэрца іхняга, узяўшы дзіця, паставіў яго перад Сабою

 

A Jezus, bačačy dumki serca ich, uziaŭ dzicia i pastawiŭ jaho kala siabie

і сказаў ім: хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае; а хто прыме Мяне, той прымае Таго, Хто паслаў Мяне; бо, хто з вас найменшы за ўсіх, той будзе вялікі.

 

i skazaŭ im: Chto-b pryniaŭ hetaje dzicia ŭ imia majo, mianie pryjmaje, a chto-b mianie pryniaŭ, pryjmaje taho, chto pasłaŭ mianie. Bo chto jość mienšy spamiž was usich, toj bolšy jość.

Пры гэтым Ян сказаў: Настаўнік! мы бачылі чалавека, які імем Тваім выганяе дэманаў, і забаранілі яму, бо ён ня ходзіць з намі.

 

Adkazwajučy-ž Jan skazaŭ: Wučyciel, my bačyli niejkaha ŭ imia twajo wyhaniajučaha djabłaŭ i zabaranili jamu, bo jon nia chodzić z nami.

Ісус сказаў яму: не забараняйце; бо хто ня супроць вас, той за вас.

 

I skazaŭ da jaho Jezus: Nie zabaraniajcie, bo chto nia jość prociŭ was, za was jość.

А калі набліжаліся дні ўшэсьця Ягонага ад людзей, Ён захацеў ісьці ў Ерусалім,

 

I stałasia, kali wypaŭnialisia dni ŭziaćcia jaho, i jon ućwiardziŭ swoj twar, kab iści ŭ Jeruzalim.

і паслаў вястуноў перад абліччам Сваім: і яны пайшлі і ўвайшлі ў селішча Самаранскае, каб падрыхтаваць для Яго;

 

I pasłaŭ pasłancoŭ prad woblikam swaim; i idučy jany ŭwajšli ŭ horad samaranaŭ, kab jamu pryhatowić.

але там ня прынялі Яго, бо Ён меў выгляд вандроўніка ў Ерусалім.

 

I nie pryniali jaho, bo twar jahony byŭ idučaha ŭ Jeruzalim.

Бачачы гэта, вучні Ягоныя, Якаў і Ян, сказалі: Госпадзе! ці хочаш, мы скажам, каб вагонь сышоў зь неба і вынішчыў іх, як і Ільля зрабіў?

 

Kali-ž uwidzieli wučni jahony, Jakub i Jan, skazali: Panie, chočaš, my skažam, kab ahoń zyjšoŭ z nieba i spaliŭ ich?

Але Ён, зьвярнуўшыся да іх, забараніў ім і сказаў: ня ведаеце, якога вы духу;

 

A jon źwiarnuŭšysia, naswaryŭsia na ich, kažučy: Wy nia wiedajecie, čyjho wy ducha.

бо Сын Чалавечы прыйшоў ня губіць душы чалавечыя, а ратаваць. І пайшлі ў іншае селішча.

 

Syn čaławiečy nia pryjšoŭ hubić dušaŭ, ale zbaŭlać. I adyjšli ŭ inšaje miastečka.

Сталася, што калі яны былі ў дарозе, нехта сказаў Яму: Госпадзе! я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў.

 

Stałasia-ž, kali jany išli, u darozie skazaŭ niejki da jaho: Pajdu za taboju, dzie tolki pojdzieš.

Ісус сказаў яму: лісы маюць норы, а птушкі нябесныя — гнёзды; а Сын Чалавечы ня мае, дзе прыхіліць галаву.

 

Skazaŭ jamu Jezus: Lisicy majuć nory, i ptuški niabiesnyja hniozdy, a Syn čaławiečy nia maje dzie haławy skłanić.

А другому сказаў: ідзі за Мною. Той сказаў: Госпадзе! дазволь мне сьпярша пайсьці і пахаваць бацьку майго.

 

I skazaŭ da druhoha: Idzi za mnoju. A toj skazaŭ: Panie, pazwol mnie pierš apjści i pachawać baćku majho.

Але Ісус сказаў яму: пакінь мёртвым хаваць сваіх мерцьвякоў; а ты ідзі, зьвястуй Царства Божае.

 

I skazaŭ jamu Jezus: Pakiń, niachaj umierłyja chawajuć swaich umierłych, a ty idzi i abwiaščaj karaleŭstwa Božaje.

Яшчэ другі сказаў: я пайду за Табою, Госпадзе! але сьпярша дазволь мне разьвітацца з хатнімі маімі.

 

I skazaŭ druhi: Pajdu za taboju, Panie, ale pazwol mnie pierš razstacca z tymi, chto doma jość.

Але Ісус сказаў яму: ніхто, хто паклаў руку сваю на плуг і азіраецца назад, не надзейны для Царства Божага.

 

Skazaŭ da jaho Jezus: Niwodzien, chto kładzie ruku swaju na płuh i ahladajecca nazad, nia prydatny da karaleŭstwa Božaha.