Лукаша 15 разьдзел

 

 

Наблізіліся да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі слухаць Яго.

 

I prybližalisia da jaho mytniki i hrešniki, kab słuchać jaho.

А фарысэі і кніжнікі наракалі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есьць зь імі.

 

A faryzei i knižniki narakali, kažučy: Što jon pryjmaje hrešnikaŭ i jeść z imi.

Але Ён сказаў ім наступную прытчу:

 

I skazaŭ da ich hetakuju prypowieść, kažučy:

хто з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну зь іх, не пакіне дзевяноста дзевяцёх ў пустыні і ня пойдзе па прапалую, пакуль ня знойдзе яе?

 

Katory z was čaławiek, majučy sto awiečak, i zhubiŭšy adnu z ich, ci nie pakidaje dziewiać dziesiać u pustyni i nia idzie za zhublenymi, až pakul nia znojdzie jaje?

А знайшоўшы, возьме яе на плечы свае з радасьцю;

 

A znajšoŭšy jaje, kładzie na plečy swaje, radujučysia;

і прыйшоўшы дамоў, пакліча сяброў і суседзяў і скажа ім; парадуйцеся са мною, я знайшоў маю прапалую авечку.

 

i pryjšoŭšy damoŭ, sklikaje pryjacielaŭ i susiedziaŭ, kažučy im: Ciešciesia sa mnoju, bo ja znajšoŭ awiečku maju, katoraja była zhinuŭšy.

Маўляю вам, што так на нябёсах болей радасьці будзе за аднаго грэшніка, які каецца, чым за дзевяноста дзевяцёх праведнікаў, якія ня маюць патрэбы ў каяньні.

 

Kažu wam, što tak budzie radaść u niebie z adnaho hrešnika, čyniačaha pakutu, čym z dziewiaćdziesiat dziewiacioch sprawiadliwych, jakija nie patrabujuć pakuty.

Альбо якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, не запаліць сьвечкі і не пачне месьці пакой і шукаць пільна, пакуль ня знойдзе?

 

Abo jakaja žančyna, majučaja dziesiać drachmaŭ, kali-b zhubiła adnu drachmu, ci nie zapalwaje świetača i wymietaje dom i šukaje pilna, pakul nia znojdzie?

А знайшоўшы, пакліча сябровак і суседак і скажа: парадуйцеся са мною, я знайшла згубленую драхму,

 

A znajšoŭšy, sklikaje pryjacielak i susiedak, kažučy: Ciešciesia sa mnoju, bo ja znajšła drachmu, jakuju była zhubiŭšy.

Так, кажу вам, бывае радасьць у анёлаў Божых і за аднаго грэшніка, які каецца.

 

Tak, kažu wam, budzie radaść u aniołaŭ Božych z adnaho hrešnika, čyniačaha pakutu.

Яшчэ сказаў: у аднаго чалавека было два сыны;

 

I skazaŭ: Niejki čaławiek mieŭ dwuch synoŭ.

і сказаў малодшы бацьку: тата! дай мне належную мне долю маёмасьці. І бацька падзяліў ім маёмасьць.

 

I skazaŭ małodšy z ich baćku: Ojča, daj mnie čaść majemaści, jakaja na mianie prypadaje. I padzialiŭ im majemaść.

Праз колькі дзён малодшы сын, сабраўшы ўсё, пайшоў у далёкі край і там распусьціў маёмасьць сваю, жывучы распусна.

 

I paśla niamnohich dzion, sabraŭšy ŭsio, małodšy syn adjechaŭ u daloki kraj i tam, raspusna žywučy, puściŭ swaju majemaść.

А калі ён пражыў усё, настаў вялікі голад у той краіне, і ён апынуўся ў нястачы;

 

Kali-ž pražyŭ usio, nastaŭ wialiki hoład u tym krai, i jon pačaŭ harawać.

і пайшоў, прыстаў да аднаго жыхара той краіны, а той паслаў яго на палі свае пасьвіць сьвіньні;

 

I pajšoŭ i prystaŭ da adnaho z hramadzian taho kraju. I pasłaŭ jaho ŭ swaju sialibu paświć świniej.

і ён рады быў напоўніць чэрава сваё струкамі, якія елі сьвіньні, але ніхто не даваў яму.

 

I rad-by byŭ napoŭnić swoj žywot struččom, jakoje jeli świńni, ale nichto jamu nie dawaŭ.

Апамятаўшыся, сказаў: колькі парабкаў у бацькі майго маюць лішкі хлеба, а я паміраю з голаду!

 

I ŭwajšoŭšy ŭ siabie, skazaŭ: Skolki najmitaŭ u domie baćki majho majuć udowal chleba, a ja tut z hoładu hinu!

Устану, пайду да бацькі майго і скажу яму: тата! я зграшыў супроць неба і перад табою,

 

Ustanu i pajdu da baćki majho, i skažu jamu: Ojča, sahrašyŭ ja prociŭ nieba i pierad taboju;

і ўжо ня варты называцца сынам тваім; прымі мяне ў лік парабкаў тваіх.

 

užo ja nia wart nazywacca synam twaim; zrabi mianie, jak adnaho z najmitaŭ twaich.

Устаў і пайшоў да бацькі свайго. І калі ён быў яшчэ далёка, убачыў яго бацька ягоны і ўмілажаліўся; і пабегшы, упаў яму на шыю і пацалаваў яго.

 

I ŭstaŭšy pajšoŭ da baćki swajho. Kali-ž byŭ jašče daloka, uhledzieŭ jaho baćka jahony i źlitawaŭsia, i prybiehšy, kinuŭsia jamu na šyju i pacaławaŭ jaho.

А сын сказаў яму: тата! я зграшыў супроць неба і перад табою, і ўжо ня варты называцца сынам тваім.

 

I skazaŭ jamu syn: Ojča, sahrašyŭ ja prociŭ nieba i pierad taboju, užo ja nia wart nazywacca synam twaim.

А бацька сказаў рабам сваім: прынясеце найлепшую вопратку і апранеце яго, і дайце пярсьцёнак на руку яму і абутак на ногі;

 

I skazaŭ baćka da swaich słuhaŭ: Skora pryniasiecie pieršuju adziežu i adzieńcie jaho; i dajcie pierścień na ruku jahonu i abutak na nohi jahony.

і прывядзеце ўкормленае цяля і закалеце: будзем есьці і весяліцца,

 

I prywiadziecie kormnaje cialo i zabiecie, i budziem jeści i wiesialicca,

бо гэты сын мой быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся. І пачалі весяліцца.

 

bo hety syn moj byŭ pamior i ažyŭ, byŭ zhinuŭ i znajšoŭsia. I pačali wiesialicca.

А старэйшы сын ягоны быў на полі; і вяртаючыся, калі наблізіўся да дома, пачуў сьпевы і весялосьць;

 

A staršy syn jahony byŭ u poli. I kali idučy prybližaŭsia da domu, pačuŭ muzyku i skoki,

і паклікаўшы аднаго слугу, спытаўся: што гэта такое?

 

i paklikaŭ adnaho sa słuh i spytaŭsia, što-b heta było?

Той сказаў яму: брат твой прыйшоў, і бацька твой закалоў укормленае цяля, бо прыняў яго здаровага.

 

Toj-ža skazaŭ jamu: Brat twoj pryjšoŭ; i zabiŭ baćka twoj kormnaje cialo, što zdarowym jaho dastaŭ.

Ён угневаўся і не хацеў увайсьці. А бацька, выйшаўшы, клікаў яго.

 

I zahniewaŭsia, i nie chacieŭ uwajści. Dyk baćka jahony, wyjšaŭšy, pačaŭ prasić jaho.

Але ён сказаў у адказ бацьку: вось, я столькі гадоў служу табе і ніколі не пераступаў загаду твайго, але ты ніколі ня даў мне і казьляняці, каб мне павесяліцца зь сябрамі маімі;

 

Ale jon adkazwajučy skazaŭ swajmu baćku: Woś ja tolki hadoŭ słužu tabie i nikoli nie pierstupiŭ twajho prykazańnia, a ty nikoli nie daŭ mnie kaźlaci, kab ja pawiesialiŭsia z pryjacielami maimi.

а калі сын твой, вось гэты, распусьціўшы маёмасьць сваю з блудніцамі, прыйшоў, ты закалоў яму ўкормленае цяля.

 

Ale kali pryjšoŭ hety syn twoj, katory prajeŭ swaju majemaść z błudnicami, ty zabiŭ dla jaho kormnaje cialo.

А ён сказаў яму: сыне мой! ты заўсёды са мною, і ўсё маё ёсьць тваё;

 

A jon skazaŭ jamu: Synie, ty zaŭsiody sa mnoju, i ŭsio majo twajo jość.

а з таго трэба было радавацца і весяліцца, што брат твой гэты быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся.

 

A wiesialicca i radawacca treba było, što hety brat twoj byŭ pamior i ažyŭ, byŭ zhinuŭ i znajšoŭsia.